Wezwanie z art. 26 ust. 2 i ust. 3 ustawy Pzp są od siebie niezależne
Izba nie podzieliła stanowiska odwołującego, że wezwanie do uzupełnienia dokumentu na podstawie art. 26 ust. 3 ustawy Pzp, po wcześniejszym wezwaniu z art. 26 ust. 1 ustawy Pzp, jest niedozwolonym wzywaniem wykonawcy do uzupełnień „do skutku”. Wzywaniem „do skutku” byłoby ponawianie wezwania kolejny raz na bazie tej samej podstawy prawnej, tj. art. 26 ust. 3 ustawy Pzp, w zakresie tych samych oświadczeń lub dokumentów. Ugruntowana już linii orzecznicza i doktryna rzeczywiście uznaje takie działanie za niedopuszczalne (wyrok KIO z 23 listopada 2017 r., sygn. akt KIO 2356/17).
Artykuł 26 ust. 1 ustawy Pzp dotyczy wezwania do złożenia oświadczeń lub dokumentów, o których mowa w art. 25 ust. 1 ustawy Pzp, przez wykonawcę, którego oferta została najwyżej oceniona. Natomiast art. 26 ust. 3 ustawy Pzp odnosi się do wezwania do złożenia oświadczeń lub dokumentów w szerszym zakresie niż tylko wynikający z art. 25 ust. 1, gdyż dotyczy także oświadczenia z art. 25a ust. 1 ustawy Pzp oraz innych dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia postępowania.
Ponadto art. 26 ust. 3 ustawy Pzp umożliwia wezwanie nie tylko do złożenia oświadczeń i dokumentów, ale także do ich uzupełnienia, poprawienia lub wyjaśnienia, jeżeli uprzednio nie zostały one złożone, są niekompletne, zawierają błędy lub budzą wątpliwości. Tym samym z art. 26 ust. 3 ustawy Pzp jednoznacznie wynika, że w przypadku niezłożenia wcześniej wymaganych od wykonawcy dokumentów, zamawiający ma obowiązek powtórnie wezwać do ich przedstawienia. Nie jest to jednak wzywanie „do skutku”, ale przewidziane przepisami ustawy Pzp w zakresie danego oświadczenia lub dokumentu jednokrotne wezwanie wykonawcy do jego złożenia na podstawie art. 26 ust. 3 ustawy Pzp, jeżeli uprzednio był on o nie bezskutecznie wezwany zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy Pzp.
Źródło: Informator UZP nr 4/2017
Opracowanie:
