Czy KIO może uwzględnić odwołanie, ale orzec inaczej, niż chciał tego odwołujący?
W przypadku odwołań na treść postanowień siwz ramy postępowania odwoławczego zakreśla nie tylko wskazanie konkretnych uchybień, ale też oczekiwań podmiotu odwołującego. W pewnych przypadkach Izba, uwzględniając zarzuty odwołania, których zakresem zgodnie z art. 192 ust. 7 ustawy Pzp jest związana i jednocześnie nie będąc związana żądaniami odwołania, może orzec inaczej aniżeli wnosił odwołujący (wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z 26 stycznia 2018 r., sygn. akt KIO 45/18).
W przypadku brzmienia treści postanowień siwz dalsza kreacja ich treści poza żądaniem wskazanym w odwołaniu, powinna doznawać ograniczeń. Inaczej prowadziłoby to do sytuacji, że odwołanie byłoby tylko sygnalizowaniem zarzutów i żądań, które byłyby dopracowywane, czy konkretyzowane na dalszym etapie postępowania odwoławczego. Izba nie może domniemywać i artykułować w siwz treści wprost nie wskazanych w zarzutach i żądaniach odwołującego. Takie postępowanie mogłoby stanowić naruszenie zasady równości stron w postępowaniu odwoławczym, gdyż to Izba, a nie podmiot odwołujący zmieniałby treść siwz.
To rolą odwołującego jest, aby formułując swoje żądania, wskazać, jakie rozstrzygnięcie czyni zadość jego interesom. Przypomnienia wymaga, że pełne przedstawienie zarzutów i żądań w odwołaniu ma znaczenie nie tylko dla zachowania ustawowego, zawitego terminu na jego wniesienie. Służy także – wobec obowiązku przekazania kopii odwołania zamawiającemu –zapewnieniu możliwości analizy jego zasadności i podjęcia na podstawie podniesionych zarzutów wraz z korespondującymi z nimi żądaniami ewentualnej decyzji o jego uwzględnieniu w całości lub części.
