KIO 2274/18 WYROK dnia 20 listopada 2018 r.

Sygn. akt: KIO 2274/18 

WYROK 

z dnia 20 listopada 2018 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza   -   w składzie: 

Przewodniczący:  Ewa Kisiel 

Lubomira Matczak-Mazuś 

Małgorzata Matecka 

                                                               Protokolant: 

Klaudia Ceyrowska 

 
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2018 r. w Warszawie odwołania wniesionego 

do  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  w  dniu  5  listopada  2018  r.  przez  wykonawcę  J.W., 

prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod  firmą  Zakład  Usługowy  Konserwacja 

Terenów  Zielonych  J.W.  z  siedzibą  w  Bytomiu  przy  ul.  Władysława  Łokietka  4  w 

postępowaniu prowadzonym przez zamawiającego – Zarząd Dróg Miejskich w Gliwicach  z 

siedzibą w Gliwicach przy ul. Płowieckiej 31;  

przy udziale wykonawcy M. K., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Zakład 

Usług Drogowych i Komunalnych „Dromar” M.K. z siedzibą w Stanicy przy ul. Gliwickiej 

25,  zgłaszającego  swoje  przystąpienie  do  postępowania  odwoławczego  po  stronie 

zamawiającego 

orzeka: 

oddala odwołanie; 

kosztami  postępowania  obciąża  wykonawcę  J.W.,  prowadzącego  działalność 
gospodarczą  pod  firmą  Zakład  Usługowy  Konserwacja  Terenów  Zielonych  J.W.  z 
siedzibą w Bytomiu przy ul. Władysława Łokietka 4 i: 

zalicza  w  poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę  15  000  zł  00  gr 

(słownie: piętnaście tysięcy złotych zero groszy) uiszczoną przez wykonawcę J.W. 

prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod  firmą  Zakład  Usługowy 

Konserwacja  Terenów  Zielonych  J.  W.  z  siedzibą  w  Bytomiu  przy  ul. 

Władysława Łokietka 4 tytułem wpisu od odwołania; 

zasądza  od  wykonawcy  J.W.,  prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod 

firmą Zakład Usługowy Konserwacja Terenów Zielonych J. W. z siedzibą w 

Bytomiu przy ul. Władysława Łokietka 4 na rzecz Zarządu Dróg Miejskich w 

Gliwicach z siedzibą w Gliwicach przy ul. Płowieckiej 31 kwotę 3 600 zł 00 gr 

(słownie:  trzy  tysiące  sześćset  złotych  zero  groszy)  stanowiącą  koszty 

postępowania odwoławczego poniesione z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika. 

Stosownie do art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych 
(Dz. U. z 2018 r., poz. 1986) na niniejszy wyrok – w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia – 
przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  do 
Sądu Okręgowego w Gliwicach. 

 Przewodniczący:    …………..……….…….… 

 …………..……….…….… 

 …………..……….…….… 

Sygn. akt: KIO 2274/18 

UZASADNIENIE 

Zarząd Dróg Miejskich w Gliwicach  z siedzibą w Gliwicach przy ul. Płowieckiej 31 (dalej: 

„Zamawiający”  lub  „ZDM”),  prowadzi  w  trybie  przetargu  nieograniczonego  na  podstawie 

przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2018 r., 

poz.  1986)  –  zwanej  dalej  "ustawą"  lub  "Pzp"  –  postępowanie  o  udzielenie  zamówienia 

publicznego  pn.  „Oczyszczanie  pasów  drogowych  na  terenie  Miasta  Gliwice  w  latach  

2018-2020”. 

Szacunkowa  wartość  przedmiotowego  zamówienia  jest  wyższa  od  kwot  wskazanych  

w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 Pzp. 

Ogłoszenie o zamówieniu zostało opublikowane w dniu 27 kwietnia 2018 r. w Dzienniku 

Urzędowym Unii Europejskiej pod numerem 2018/S 082-184189.  

Pismem z dnia 25 października 2018 r. przesłanym drogą elektroniczną Zamawiający  

poinformował  wykonawcę  J.  W.  prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod  firmą  Zakład 

Usługowy  Konserwacja  Terenów  Zielonych  J.  W.  z  siedzibą  w  Bytomiu  przy  

ul.  Władysława  Łokietka  4  (dalej:  „Odwołujący”  lub  „ZUKTZ”)  m.  in.  o  unieważnieniu 

prowadzonego postępowania - w zakresie zadania nr 1 - na podstawie art. 93 ust. 1 pkt 1 Pzp. 

W dniu 5 listopada 2018 r. Odwołujący wniósł do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej 

odwołanie  od  niezgodnej  z  przepisami  ustawy  czynności  Zamawiającego,  polegającej  na 

unieważnieniu postępowania na podstawie art. 93 ust. 1 pkt 1 Pzp w zakresie zadania nr 1. 

Odwołujący  zarzucał  Zamawiającemu  naruszenie  art.  93  ust.  1  pkt.  1  Pzp  poprzez 

unieważnienie  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  w  sytuacji,  gdy  

w  postępowaniu  istnieje  oferta  Odwołującego,  która  nie  podlega  odrzuceniu,  a  kwestia 

zasadności  i  zgodności  z  prawem  dokonania  czynności  odrzucenia  oferty  Odwołującego  nie 

została zakończona. 

Odwołujący  wnosił  o  uwzględnienie  odwołania  i  nakazanie  Zamawiającemu 

unieważnienie czynności unieważnienia postępowania, bowiem w sprawie nie ma zastosowania 

przesłanka  unieważnienia wskazana w  art.  93  ust.  1  pkt  1  Pzp,  a  tak  dokonana  czynność  w 

sposób rażący narusza prawa Odwołującego oraz przepisy ustawy. 

W  uzasadnieniu  Odwołujący  wyjaśniał,  że  w  wyniku  uwzględnienia  skargi  przez  Sąd, 

Odwołujący ma możliwość uzyskania przedmiotowego zamówienie, bowiem Zamawiający już 

dwukrotnie dokonywał wyboru jego oferty, jako najkorzystniejszej, co oznacza, że Zamawiający 

nie  miał  żadnych  wątpliwości,  że  Odwołujący  spełnia  warunki  udziału  w  postępowaniu  w 

zakresie  opisanym  w  specyfikacji  istotnych  warunków  zamówienia  (dalej:  „siwz”  lub 

„specyfikacja”). Zdaniem Odwołującego nie został on ostatecznie wykluczony z postępowania, 

a  jego  oferta  nie  została  w  ogóle  odrzucona.  Nie  jest  przedmiotem  niniejszego  odwołania 

podstawa  wykluczenia  wykonawcy  albowiem  ta  nie  została  jeszcze  rozstrzygnięta  i  będzie 

rozważana  przez  Sąd  Okręgowy  w  Gliwicach.  Istotne  w  ramach  niniejszego  odwołania  jest 

natomiast  ustalenie,  iż  Zamawiający  dokonał  nowej  czynności,  która  ma  istotny  wpływ  na 

kontynuację  postępowania,  mimo  iż  podstawa  tej  czynności  określona  w  art.  93  ust.  1  pkt  1 

ustawy nie jest przesądzona. W piśmie z dnia 25 października 2018 r. Zamawiający wskazał, 

że  dokonał  czynności  wykluczenia  Odwołującego  na  podstawie  postanowień  wyroku  KIO 

Odwołujący wskazywał, że o zasadności uznawania, iż odwołanie jest w pełni zasadne 

i  istnieją  podstawy  do  jego  złożenia  przesądziło  orzecznictwo  Krajowej  Izby  Odwoławczej,  z 

którego jego zdaniem wynika, że o braku interesu wykonawcy we wnoszeniu środków ochrony 

prawnej  można  mówić  jedynie  wówczas,  gdy  oferta  danego  wykonawcy  została  ostatecznie 

odrzucona,  tj.  został  wydany  wyrok  przez  Krajową  Izbę  Odwoławczą,  a  wykonawca  nie 

zaskarżył takiego orzeczenia do sądu okręgowego. Wobec tego  Odwołujący twierdził, że nie 

został ostatecznie wykluczony a jego oferta nie została ostatecznie odrzucona to przysługuje 

mu środek zaskarżenia. Tym bardziej postępowanie nie może zostać unieważnione z powodu 

braku ważnej oferty. 

Odwołujący wskazywał również na takie rozumienie interesu we wnoszeniu odwołania 

zaprezentowane  przez  Krajową  Izbę  Odwoławczą  w  wyroku  z  dnia  4  października  2018  r.  

o  sygn.  akt  KIO  1888/18,  a  więc  wyroku  dotyczącym  tego  zamówienia,  które  jest  obecnie 

przedmiotem  odwołania.  Tym  samym  zdaniem  Odwołującego  nie  mogą  do  niniejszego 

odwołania zostać zastosowane odmienne reguły. KIO w sprawie o sygn. akt. KIO 1888/18, a 

więc  wyroku  stanowiącym  podstawę  do  unieważnienia  czynności  wyboru  Odwołującego  i 

podjęcia decyzji o wykluczeniu stanęła na stanowisku, że wniesienie skargi statuuje posiadanie 

interesu  w  zaskarżaniu  dalszych  czynności  Zamawiającego  podejmowanych  w  tym 

postępowaniu. Izba przyznała, że wykonawca Dromar posiada interes w zaskarżeniu wyboru, 

bowiem jak stwierdziła oferta Dromar na skutek wniesienia skargi (która na dzień rozpatrywania 

odwołania nie była nawet opłacona, co podnosił Odwołujący) jest uczestnikiem postępowania 

odwoławczego i może skarżyć pozostałe czynności Zamawiającego. Wobec tego Odwołujący 

podnosił,  że  w  rozpoznawanym  stanie  faktycznym  tego  odwołania  mamy  do  czynienia  z 

identyczną  sytuacją  faktyczną,  polegającą  na  tym,  że  wykonawca  „wykluczony/odrzucony” 

wyrokiem  Izby  wnosi  odwołanie  na  dalsze  czynności  Zamawiającego.  Tym  samym  złożenie 

odwołania  przez  wykonawcę  ZUKTZ  w  jego  ocenie  jest  uprawnione,  bowiem  czynność 

unieważnienia  nie  była  zaskarżona  w  poprzednim  odwołaniu.  Wyrok  Krajowej  Izby  

Odwoławczej odnosił się jedynie do wykluczenia wykonawcy tak, więc nie można mówić o tym, 

że unieważnienie postępowania jest np. czynnością wykonaną zgodnie z wyrokiem. 

Odwołujący  twierdził,  że  wadliwość  podjętej  czynności  wynika  z  okoliczności  już 

opisanych wyżej, w tym także w tej części odwołania, która odnosi się do istnienia interesu po 

stronie wykonawcy do złożenia odwołania. Czynności te sprowadzają się do braku ostatecznego 

rozstrzygnięcia  w  sprawie  wykluczenia  Odwołującego,  ale  również  z  faktu,  że  Zamawiający 

wcale  nie  dokonał  czynności  odrzucenia  oferty  Odwołującego.  Tak,  więc  w  ocenie 

Odwołującego  nie  zachodzi  okoliczność  wskazana  w  art.  93  ust.  1  pkt  1  Pzp.  Wykonawca 

ZUKTZ  zaznaczał  również,  że  nie  upłynął  termin  związania  ofertą,  a  także  oferta  wciąż 

skutecznie zabezpieczona jest wadium. 

Odwołujący  zaznaczał,  że  art.  93  ust.  1  pkt  1  ustawy  stanowi,  że  Zamawiający 

unieważnia  postępowanie  o  udzielenie  zamówienia,  jeżeli  nie  złożono  żadnej  oferty 

niepodlegającej  odrzuceniu  albo  nie  wpłynął  żaden  wniosek  o  dopuszczenie  do  udziału  w 

postępowaniu do wykonawcy niepodlegającego wykluczeniu. Zdaniem Odwołującego przepis 

ten należy rozumieć w ten sposób, że jeśli istnieją wątpliwości, co do wykluczenia wykonawcy, 

a takie istnieć muszą w związku z zapowiedzią zaskarżenia wyroku KIO 1888/18 to brak jest 

podstaw do zastosowania przesłanki braku ważnej oferty. Ponadto wykonawca ZUKZ wyjaśniał, 

że  złożone  odwołanie jest  jedynym  środkiem  ochrony  interesów  Odwołującego w  kontekście 

dokonanej  czynności  unieważniania,  ponieważ  wykonawca  nie  ma  innej  drogi  prawnej  by 

wstrzymać uprawomocnienie się nowej czynności Zamawiającego. 

Odwołujący  wyjaśniał,  że  zamierza  wnieść  skargę,  a  zatem  Zamawiający  nie  mógł 

podjąć decyzji o unieważnieniu postępowania z powołaniem się na przesłankę art. 93 ust. 1 pkt 

1  ustawy.  Zdaniem  Odwołującego  zaskarżenie  czynności  Zamawiającego,  polegającej  na 

unieważnieniu postępowania, to jedyny sposób, żeby czynność ta nie uprawomocniła się, a w 

konsekwencji by wykonawca miał nadal szansę uzyskania zamówienia, a także by skarga na 

wyrok KIO 1888/18 była rozpatrywana merytorycznie a nieuznana za bezprzedmiotową z uwagi 

na uprawomocnienie się unieważnienia. 

Mając na uwadze powyższe Odwołujący wnosił o uwzględnienie odwołania, bowiem do 

czasu  wydania  wyroku  przez  Sąd  Okręgowy  w  przedmiocie  skargi  Odwołującego  na  wyrok 

Krajowej Izby Odwoławczej w sprawie o sygn. akt. KIO 1888/18 w postępowaniu istnieje, co 

najmniej jedna, ważna i niepodlegająca odrzuceniu oferta Odwołującego.  

Uwzględniając  treść  dokumentacji  postępowania  o  udzielenie  zamówienia 

przekazanej przez Zamawiającego, dowody oraz stanowiska i oświadczenia Stron oraz 

Przystępującego  złożone  w  pismach  procesowych  oraz  na  rozprawie,  Izba  ustaliła  i 

zważyła, co następuje. 

Na  wstępie  Krajowa  Izba  Odwoławcza  stwierdza,  że  Odwołujący  legitymuje  się 

uprawnieniem do korzystania ze środków ochrony prawnej, o którym stanowi przepis art. 179 

ust. 1 Pzp, według którego środki ochrony prawnej określone w ustawie przysługują wykonawcy, 

uczestnikowi  konkursu,  a  także  innemu  podmiotowi,  jeżeli  ma  lub  miał  interes  w  uzyskaniu 

danego  zamówienia  oraz  poniósł  lub  może  ponieść  szkodę  w  wyniku  naruszenia  przez 

Zamawiającego przepisów niniejszej ustawy.  

Z  ustaleń  dokonanych  przez  Izbę  wynika,  że  Odwołujący  w  dniu  2  listopada  2018  r. 

pokwitował  odbiór  orzeczenia  Izby  (zwrotne  potwierdzenie  odbioru,  znajdujące  się  w  aktach 

sprawy) z dnia 4 października 2018 r. w sprawie o sygn. akt KIO 1888/18 a następnie wniósł do 

Sądu Okręgowego w Gliwicach skargę na ww. orzeczenie Izby. 

Izba nie podziela stanowiska Zamawiającego, który twierdził, że wykonawca ZUKTZ nie 

ma  interesu  w  uzyskaniu  zamówienia  w  ramach  prowadzonego  przez  Zamawiającego 

postępowania. 

W omawianej kwestii Izba w pełni podziela stanowisko Izby wyrażone w uzasadnieniu 

wyroku KIO z dnia 4 października 2018 r. zapadłego w sprawie o sygn. akt KIO 1888/18, która 

dotyczyła  nie  tylko  tego  zamówienia,  ale  również  podobnej  sytuacji,  dotyczącej  interesu  we 

wniesieniu  odwołania,  z  tym  zastrzeżeniem,  że  w  roli  składającego  odwołanie  występował 

wówczas  nie  wykonawca  ZUKTZ  a  wykonawca  M.  K.,  prowadzący  działalność  gospodarczą 

pod firmą Zakład Usług Drogowych i Komunalnych „Dromar” M.K. z siedzibą w Stanicy przy ul. 

Gliwickiej  25  (dalej:  „Dromar”  lub  „Przystępujący”),  obecnie  przystępujący  do  postepowania 

odwoławczego po stronie Zamawiającego. W powyższym uzasadnieniu wyroku „odnosząc się 

do  kwestii  interesu  we wniesieniu odwołania,  Izba  uznała,  iż  Odwołujący  posiada interes  we 

wniesieniu  odwołania.  Izba  wskazuje  na  konieczność  szerokiego  rozumienia  interesu  we 

wnoszeniu środków ochrony prawnej, co na gruncie polskich przepisów przekłada się na to, że 

interesu wykonawcy w uzyskaniu kontraktu nie należy odnosić tylko do „danego postępowania”, 

ale do „danego zamówienia”. Pojęcie „danego zamówienia” jest, więc pojęciem szerszym od 

pojęcia samego postępowania o udzielenie zamówienia. Zamówienia bowiem można udzielić 

nie tylko w wyniku przeprowadzenia jednego postępowania, lecz tych postępowań może być 

więcej, zwłaszcza w sytuacji, kiedy w wyniku poprzedniego postępowanie w tej samej sprawie 

nie  wyłoniono  wykonawcy  albo  nie  udzielono  zamówienia.  Odwołujący,  jako  podmiot,  który 

wniósł skargę na wyrok KIO 1600/18, nie utracił statusu wykonawcy i cały czas ma szansę na 

uzyskanie przedmiotowego zamówienia może, zatem ponieść szkodę na skutek niezgodnych z 

ustawą decyzji Zamawiającego, a tym samym ma interes w uzyskaniu zamówienia w rozumieniu 

art.  179  ustawy  Pzp.  Pogląd  ten  jest  zgodny  z  poglądem  Trybunału  Sprawiedliwości  Unii 

Europejskiej wyrażonym m.in. w wyroku w sprawie C-131/16”.  

W kontekście powyższego stwierdzić należy, że pozostawanie w terminie na wniesienie 

skargi do właściwego sądu okręgowego lub też jej wniesienie przez wykonawcę powoduje, że 

wykonawca  nie  traci  statusu  wykonawcy  w  postepowaniu,  co  jednocześnie  przekłada się  na 

możliwość skorzystania ze środka ochrony prawnej w postaci odwołania. Z taką sytuacją mamy 

do  czynienia w  niniejszej  sprawie,  dlatego też Izba  stwierdziła,  że Odwołujący  legitymuje  się 

uprawnieniem do wniesienia odwołania, opisanym w art. 179 ust. 1 Pzp. 

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy wskazać należy, że przedmiotem 

sporu  pomiędzy  stronami  była  czynność  Zamawiającego,  polegająca  na  unieważnieniu 

postępowania - w zakresie zadania nr 1 - na podstawie art. 93 ust. 1 pkt 1 ustawy. Po dokonaniu 

oceny  zarzutu  podniesionego  w  odwołaniu  Izba  stwierdziła,  że  nie  zasługuje  on  na 

uwzględnienie.  

Zgodnie  z  art.  93  ust.  1  pkt  1  Pzp  Zamawiający  jest  zobligowany  unieważnić 

postępowanie  o  udzielenie  zamówienia,  jeżeli  nie  złożono  żadnej  oferty  niepodlegającej 

odrzuceniu  albo  nie  wpłynął  żaden  wniosek  o  dopuszczenie  do  udziału  w  postępowaniu  od 

wykonawcy  niepodlegającego  wykluczeniu,  z  zastrzeżeniem  pkt  2  i  3.  Natomiast  według 

przepisu  art.  93  ust.  1  pkt  2  i  3  Pzp  Zamawiający  unieważnia  postępowanie  o  udzielenie 

zamówienia,  jeżeli:  w  postępowaniu prowadzonym  w  trybie zapytania o cenę nie złożono co 

najmniej  dwóch  ofert  niepodlegających  odrzuceniu  (pkt  2)  w  postępowaniu  prowadzonym  w 

trybie  licytacji  elektronicznej  wpłynęły  mniej  niż  dwa  wnioski  o  dopuszczenie  do  udziału  w 

licytacji (pkt 3). 

Izba wskazuje, że analiza treści przepisu art. 93 ust. 1 Pzp wprost prowadzi do wniosku, 

że katalog przesłanek unieważnienia postępowania ma charakter katalogu zamkniętego i nie 

może  podlegać  wykładni  rozszerzającej.  W  kontekście  powyższego  na  uwagę  zasługuje 

cel 

prowadzonego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, którym bez wątpienia jest wybór 

najkorzystniejszej oferty. Z tych względów instytucję unieważnienia postępowania należy postrzegać 

w charakterze wyjątku. 

Co istotne, do 

wyboru oferty najkorzystniejszej może dojść tylko wtedy, gdy 

Zamawiający  otrzyma, co  najmniej  jedną  odpowiednią  ofertę,  czyli  taką,  która  spełnia  wszystkie 

wymagania Zamawiającego. 

Nie ulega wątpliwości, że unieważnienie postępowania o udzielenie 

zamówienia publicznego w oparciu o art. 93 ust. 1 pkt 1 ustawy jest czynnością obligatoryjną 

względem Zamawiającego w sytuacji, gdy w ramach prowadzonego postepowania 

nie otrzyma 

on żadnej takiej oferty.

W ocenie Izby właśnie z taką sytuacja mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Izba 

ustaliła, że w wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt KIO 1600/18 Krajowa Izba 

Odwoławcza potwierdziła prawidłowość czynności Zamawiającego, polegającej na odrzuceniu oferty 

Przystępującego  na  podstawie  art.  89  ust.  1  pkt  6  Pzp.  Kolejno  wyrokiem  z  dnia  4  października  

2018  r.  Izba  nakazała  Zamawiającemu  -  w  ramach  zadania  nr  1  -  wykluczenie  z  prowadzonego 

postępowania  wykonawcy  ZUKTZ  na  podstawie  art.  24  ust.  1  pkt  16  Pzp.  Skutkiem  tego,  na 

podstawie art. 24 ust. 4 Pzp należało automatycznie uznać, że oferta wykonawcy wykluczonego (tj. 

Odwołującego) została uznana za odrzuconą. 

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że w ramach zadania nr 1 

nie złożono żadnej 

oferty niepodlegającej odrzuceniu, co powoduje wypełnienie się przesłanki, opisanej w art. 93 

ust. 1 pkt 1 Pzp, skutkujące koniecznością unieważnienia postępowania. 

Izba za nieuzasadnioną uznaje argumentację Odwołującego zasadzającą się na tym, że 

Zamawiający jest zobowiązany do niepodejmowania czynności unieważnienia postępowania w 

sytuacji, gdy wyroki Izby zarówno ten z dnia 24 sierpnia 2018 r. o sygn. akt KIO 1600/18 jak 

również wyrok z dnia 6 października 2018 r. sygn. akt KIO 1888/18 zostały zaskarżone przez 

wykonawców: Dromar i ZUKTZ do Sądu Okręgowego w Gliwicach.  

W  zakresie  egzekwowania  wykonalności  orzeczeń  Izby  podziela  argumentację 

prezentowana  przez  Urząd  Zamówień  Publicznych  w  opinii  prawnej,  w  której  stwierdzono  

m.  in.:  „(…)  Dodatkowo  wskazać  należy  na  uchwałę  Sądu  Najwyższego  z  dnia  24  listopada 

2005  roku  (sygn.  akt  III  CZP  85/05),  z  której  uzasadnienia  wynika,  że  jeżeli  wyrok  Zespołu 

Arbitrów  (obecnie  Krajowej  Izby  Odwoławczej)  jest  skuteczny  i  wykonalny,  to  zamawiający 

zobowiązany  jest  go  wykonać,  a  ewentualne  wniesienie  skargi  do  sądu  nie  wstrzymuje  jego 

wykonania.  Ustawa  Pzp  przewiduje  ponadto  szczególny  tryb,  w  którym  dopuszczalne  jest 

żądanie wykonania wyroku, w przypadku, gdy zamawiający uchyla się od wykonania czynności 

wskazanych w sentencji. Kwestię wykonalności orzeczeń Krajowej Izby Odwoławczej reguluje 

art. 197 ust. 1 ustawy – Pzp, zgodnie z którym orzeczenie Izby, po stwierdzeniu przez sąd jego 

wykonalności, ma moc prawną na równi z wyrokiem sądu. Przepis art. 781 § 2 ustawy z dnia 17 

listopada  1964  roku  –  Kodeks  postępowania  cywilnego  stosuje  się  odpowiednio.  Cytowany 

przepis  ustawy  Pzp  odsyła  do  przepisu  art.  781  §  2  K.p.c.  Stosuje  się  go  do  orzeczeń  Izby 

(wyroków oraz postanowień kończących postępowanie w sprawie), które są „innymi tytułami” w 

rozumieniu tego przepisu. Zgodnie ze wzmiankowanym przepisem sąd rejonowy właściwości 

ogólnej dłużnika może nadać „innym tytułom” klauzulę wykonalności,  w następstwie czego stają 

się  tytułami  wykonawczymi  (art.  776  zd.  2  K.p.c.)  i  jako  takie  stanowią  podstawę  wszczęcia 

przez  wierzyciela  egzekucji  sądowej.  W  myśl  art.  197  ust.  3  ustawy  Pzp  sąd  stwierdza 

wykonalność  orzeczenia  Izby  nadającego  się  do  wykonania  w  drodze  egzekucji,  nadając 

orzeczeniu klauzulę wykonalności. O tym czy orzeczenie Izby nadaje się do egzekucji sądowej 

przesądza  jego  treść.  Wyroki  Izby  mogą  nadawać  się  do  egzekucji  sądowej,  gdy  chodzi  o 

rozstrzygnięcia  co  do  istoty  sprawy  oraz  w  przedmiocie  kosztów  postępowania.  Wobec 

powyższego  zasadnym  jest  stwierdzenie,  iż  egzekucja  wyroków  Krajowej  Izby  Odwoławczej 

podlega przepisom Kodeksu postępowania cywilnego regulującym postępowanie egzekucyjne 

i  przeprowadzana  jest  przez  właściwe  organy  egzekucyjne”.  (Źródło:  Informator  Urzędu 

Zamówień Publicznych nr 9/2012 str. 19-20). 

Dostrzec  również  należy,  że  jedyną  czynnością,  której  dokonania  zakazuje 

Zamawiającemu  przepis  art.  183  ust.  1    Pzp  -  do  czasu  ogłoszenia  przez  Izbę  orzeczenia 

kończącego  postępowanie  odwoławcze  -  w  przypadku  wniesienia  odwołania  jest  zawarcie 

umowy. A contrario, stwierdzić należy, że Zamawiający jest uprawniony do dokonywania innych 

czynności w prowadzonym postępowaniu, zarówno w przypadku wniesienia odwołania - przed 

ogłoszeniem  przez  Izbę  orzeczenia  kończącego  postępowanie  odwoławcze,  jak  i  po  jego 

ogłoszeniu. 

W kontekście powyższego Izba uznała, że rację ma Przystępujący, który twierdził, że „po 

wydaniu  przez  KIO  orzeczenia  w  sprawie  przepisy  nie  wprowadzają  dla  zamawiającego  już 

żadnych ograniczeń i nie limitują czynności, które może on dokonywać w postępowaniu. Skoro, 

więc po wydaniu orzeczenia przez KIO Zamawiający może nawet zawrzeć umowę, udzielając 

zamówienia  wykonawcy,  co  do  prawidłowości  oferty,  którego  może  być  przecież  wniesiona 

skarga  do  sądu  okręgowego,  to  tym  bardziej  Zamawiający  może  również  podjąć  decyzję  o 

unieważnieniu postępowania, w którym nie złożono żadnej niepodlegającej odrzuceniu oferty i 

zabezpieczyć realizację swoich potrzeb poprzez wszczęcie nowego postępowania o udzielenie 

zamówienia publicznego. (…) Z przepisów ustawy Pzp nie wynika obowiązek by Zamawiający 

zobowiązany  był  każdorazowo  czekać  na  rozstrzygnięcie  sądu  okręgowego  w  przedmiocie 

prawidłowości wyroku KIO, czego domaga się Odwołujący. Żaden z przepisów ustawy Pzp nie 

nadaje,  bowiem  skardze  suspensywnego  charakteru,  tym  samym  prawnie  obojętna  jest  w 

sprawie  okoliczność,  że  orzeczenie  Izby  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO  1888/18  jest 

nieprawomocne”.  

Konkludując,  Izba  nie  stwierdziła  naruszenia  przez  Zamawiającego  przepisu  art.  93  

ust. 1 pkt 1 Pzp, polegającego na nieprawidłowym unieważnieniu postępowania na podstawie 

art. 93 ust. 1 pkt 1 Pzp w zakresie zadania nr 1. 

Uwzględniając powyższe, na podstawie art. 192 ust. 1 i 2 Pzp orzeczono jak w sentencji. 

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 192 ust. 9 i 10  Pzp stosownie  

do wyniku sprawy oraz zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 2, § 3 pkt 1, § 5 ust. 3 pkt 1  rozporządzenia 

Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania 

wpisu  od  odwołania  oraz  rodzajów  kosztów  w  postępowaniu  odwoławczym  i  sposobu  ich 

rozliczania (Dz. U. Nr 41, poz. 238). 

………………………….. 

………………………….. 

…………………………..