KIO 88/24 WYROK Warszawa, dnia 2 lutego 2024 r.

Sygn. akt: KIO 88/24 

WYROK 

Warszawa, dnia 2 lutego 2024 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza – w składzie: 

Przewodniczący:      Monika Szymanowska 

Protokolant:    

Klaudia Kwadrans 

 
 
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2024 r. odwołania wniesionego do Prezesa 

Krajowej  Izby Odwoławczej  w  dniu 8  stycznia 2024  r.  przez  odwołującego Control  Process 

EPC2  Sp.  z  o.o.  w  Krakowie  w  postępowaniu  prowadzonym  przez  zamawiającego  

Okręgowy  Inspektorat  Służby  Więziennej  w  Katowicach  przy  udziale  uczestnika  po  stronie 

odwołującego  wykonawcy  J.  C.  prowadzącego  działalność  gospodarczą  pod  nazwą  J.  C. 

Firma Usługowa "EKO-REM-BUD" w Łabowie 

orzeka: 

uwzględnia  odwołanie  i  nakazuje  zamawiającemu  Okręgowemu  Inspektoratowi 

Służby  Więziennej  w  Katowicach  unieważnienie  czynności  unieważnienia 

postępowania  i  podjęcie  dalszych  czynności  w  postępowaniu,  w  tym  dokonanie 

wyboru oferty najkorzystniejszej, 

kosztami  postępowania  odwoławczego  obciąża  zamawiającego  Okręgowy 

Inspektorat Służby Więziennej w Katowicach i: 

zalicza  na  poczet  kosztów  postępowania  kwotę  27 200,00  zł  (dwadzieścia 

siedem  tysięcy  dwieście  złotych)  stanowiącą  uiszczony  wpis  od  odwołania 

i 

uzasadnione koszty stron postępowania odwoławczego, 

zasądza  od  zamawiającego  Okręgowego  Inspektoratu  Służby  Więziennej 

w Katowicach 

na  rzecz  odwołującego  Control  Process  EPC2  Sp.  z  o.o. 

w Krakowie 

kwotę  23 600,00  zł  (dwadzieścia  trzy  tysiące  sześćset  złotych) 

tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. 

Na  orzeczenie 

–  w  terminie  14  dni  od  dnia  jego  doręczenia  –  przysługuje  skarga  za 

pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  do  Sądu  Okręgowego  w  Warszawie  - 

Sądu Zamówień Publicznych. 

Przewodniczący: 

………………………… 

Sygn. akt: KIO 88/24 

Uzasadnienie 

Zamawiający – Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej, ul. Mikołowska 10, 40-950 

Katowice, 

prowadzi  postępowanie  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  pn.  „Budowa 

Oddziału  Zewnętrznego  w  Sosnowcu  Aresztu  Śledczego  w  Sosnowcu  realizowanego 

w 

ramach przedsięwzięcia nr 4  -  pozyskanie  nowych  miejsc  zakwaterowania  osadzonych 

oraz    od

tworzenie  i  poprawa  infrastruktury  jednostek  organizacyjnych  SW”,  o  ogłoszeniu 

o 

zamówieniu  opublikowanym  w  Dzienniku  Urzędowym  Unii  Europejskiej  w  dniu  26  maja 

2023 r. pod numerem 2023/S 101-316676, 

dalej zwane „postępowaniem”. Postępowanie na 

roboty  budowlane,  o 

wartości  powyżej  kwoty  określonej  w  przepisach  wydanych  na 

podstawie art. 3 ust. 3 

ustawy z dnia 11 września 2019. Prawo zamówień publicznych (

Dz.U. 

2022  r.  poz.  1710  ze  zm.

dalej  zwanej  „p.z.p.”,  jest  prowadzone  przez  zamawiającego 

w trybie przetargu nieograniczonego. 

W  dniu  8  stycznia  2024  r. 

odwołanie  wobec  czynności  i  zaniechań  zamawiającego 

wniósł  wykonawca  Control  Process  EPC2  Sp.  z  o.o.  ul.  Obrońców  Modlina  16,  30-733 

Kraków,  dalej  zwany  „odwołującym”.  We  wniesionym  środku  zaskarżenia  odwołujący 

postawił zamawiającemu następujące zarzuty naruszenia (pisownia oryginalna): 

art.  255 pkt  5)  Pzp  poprzez niezasadne  unieważnienie Postępowania,  mimo iż  brak 

jest  ku  temu  podstaw,  gdyż  w  przedmiotowej  sprawie  nie  ziściła  się  żadna 

z 

przesłanek,  od  których  wystąpienia  -  zgodnie  z  treścią  przepisu  -  uzależniona jest 

możliwość  unieważnienia  postępowania,  tj.  ani  nie  doszło  do  istotnej  zmiany 

okoliczności,  w  tym  takiej,  której  nie  można  było  przewidzieć,  ani  też  udzielenie 

zamówienia  nie jest  sprzeczne  z  interesem  publicznym  (prowadzenie  postępowania 

oraz wykonanie umowy leży w interesie publicznym), a Zamawiający w uzasadnieniu 

swojej decyzji nie wykazał tych okoliczności, w świetle czego decyzja w tym zakresie 

podjęta  została  w  sposób  niezasadny,  całkowicie  dowolny  i  sprzeczny  z  przepisami 

prawa  i  tym  samym  doprowadziła  do  braku  możliwości  uzyskania  przez 

Odwołującego zamówienia stanowiącego przedmiot Postępowania;  

a w konsekwencji 

art.  16  Pzp  poprzez  przeprowadzenie  Postępowania  w  sposób  niezapewniający 

zachowania 

uczciwej 

konkurencji, 

równego 

traktowania 

wykonawców, 

proporcjonalności i przejrzystości. 

Wobec  powyższego  odwołujący  wniósł  o  uwzględnienie  odwołania  i  nakazanie 

z

amawiającemu:  unieważnienia  czynności  unieważnienia  postępowania,  przeprowadzenia 

badania  i  oceny  ofert,  podjęcie  dalszych  czynności  w  postępowaniu,  w  tym  dokonania 

wyboru oferty odwołującego jako najkorzystniejszej. 

W uzasadnieniu 

środka zaskarżenia odwołujący wskazał co następuje. Zamawiający 

w dniu 26 maja 2023 roku opublikował w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ogłoszenie 

o zamiarze udzielenie zamówienia publicznego na realizację zadania pn. „Budowa Oddziału 

Zewnętrznego  w  Sosnowcu  Aresztu  Śledczego  w  Sosnowcu  realizowanego  w  ramach 

przedsięwzięcia  nr  4  –  pozyskanie  nowych  miejsc  zakwaterowania  osadzonych  oraz 

odtworzenie  i  poprawa  infrastruktury  jednostek  organizacyjnych  SW”.  Zgodnie  z  treścią 

Specyfikacji Warunków Zamówienia („SWZ”) w ramach rzeczonej inwestycji należy wykonać 

m.in.  pawilon  penitencjarny,  budynek  wielofunkcyjny,  budynek  węzła  cieplnego  oraz  plac 

spacerowy (szczegółowy opis przedmiotu zamówienia został zawarty w załącznikach nr 3a-

3d do SWZ).  

Realizacja  opisanej  powyżej  inwestycji  jest  związana  z  poprawieniem  warunków 

osób,  które  do  tej  pory  (zgodnie  z  doniesieniami  medialnymi)  odbywają  karę  aresztu 

w 

budynku  oddanym  do  użytkowania  w  1905  roku.  Budynek  ten  nie  jest  dostosowany  do 

potrzeb osadzonych (w szczególności tych niepełnosprawnych) i nie odpowiada standardom 

XXI  wieku  (nie  mówiąc  już  międzynarodowych  wytycznych  dotyczących  warunków 

odbywania  kary  ograniczenia  albo  pozbawienia  wolności).  Powyższe  potwierdzają 

wypowiedzi  udzielone  na  łamach  prasy  lokalnej  (a)  „Jak  poinformowało  miasto  pierwsze 

budynki  wysłużonego  aresztu  śledczego  powstały  w  1905.  Początkowo  jako  magazyny 

i 

budynki mieszkalne, a następnie zaadaptowane zostały dla celów penitencjarnych. Jeszcze 

przed II wojną światową na terenie dzisiejszego aresztu funkcjonowało więzienie, składające 

się z dwóch budynków. Więzienie zostało znacznie rozbudowane przez Niemców w trakcie 

okupacji  w  latach  1939

–1945.  b)  „Jest  to  dla  mnie  wielkie  wydarzenie,  ponieważ  jestem 

sosnowiczaninem  i  pracowałem  w  Areszcie  Śledczym  w  Sosnowcu.  Doskonale  znam 

warunki  pracy  w  tym  miejscu.  Przekazanie  tych  działek  to  swoista  lokomotywa  do  budowy 

nowoczesnego  więzienia  –  powiedział  ppłk  P.G.,  zastępca  dyrektora  okręgowego 

Inspektoratu  Służby  Więziennej  w  Katowicach”.  c)  „Reputacja  Sosnowca  rośnie,  bo  to 

kolejna instytucja ponadlokalna, która zwiąże się z naszym miastem. To także nowe miejsca 

pracy 

– przyznał Arkadiusz Chęciński, prezydent Sosnowca”.  

Do  upływu  terminu  składania  ofert  (tj.  dnia  9  sierpnia  2023  roku)  w  postępowaniu 

oferty  złożyło  łącznie  czterech  wykonawców,  a  kwota  jaką  zamawiający  zamierza 

przeznaczyć  na  sfinansowanie zamówienia,  wynosi  141.800.302,48  złotych,  co  oznacza że 

w  budżecie  na  realizację  inwestycji  mieszczą  się  jedynie  trzy  z  czterech  złożonych  ofert 

(w 

tym  oferta  odwołującego).  Zamawiający,  po  przeprowadzeniu  badania  i  oceny  ofert, 

w 

dniu  12  grudnia  2023  roku  poinformował  wykonawców  o  wyborze  jako  najkorzystniejszej 

w p

ostępowaniu  oferty  złożonej  przez  odwołującego.  W  dniu  22  grudnia  2023  roku  od 

czynności  podjętych  przez  zamawiającego  zostały  złożone  do  Prezesa  Krajowej  Izby 

Odwoławczej dwa odwołania (m.in. w zakresie dotyczącym wyboru oferty najkorzystniejszej).  

W  dniu  28  grudnia  2023  roku  zamawiający  poinformował  wykonawców 

o 

unieważnieniu  postępowania  na  podstawie  art.  255  pkt  5  p.z.p.  Zamawiający  przywołał, 

jako  okoliczność  uzasadniającą  unieważnienia  postępowania,  pismo  Zastępcy  Dyrektora 

Generalnego  Służby  Więziennej  z  dnia  22  grudnia  2023  roku  („Polecenie”).  W  piśmie  tym 

możemy  przeczytać,  że  po  przeprowadzeniu  analizy  zasadności  kontynuacji  zadania 

inwestycyjnego  (która  to  analiza  nota  bene  nie  została  załączona)  Podsekretarz  Stanu 

w 

Ministerstwie  Sprawiedliwości  podjęła  decyzję  o  rezygnacji  z  dalszej  realizacji 

przedmiotowego  przedsięwzięcia.  Zastępca  Dyrektora  polecił  przy  tym  zamawiającemu 

wstrzymać wszelkie działania związane z realizacją inwestycji przy jednoczesnym zwróceniu 

się do Centralnego Zarządu Służby Więziennej z wnioskiem o jej zaniechanie. Jak zostanie 

wykazane  w  dalszej  części  pisma  czynność  unieważnienia  postępowania  została  podjęta 

przez  zamawiającego  z  rażącym  naruszeniem  przepisów  p.z.p.  W  zawisłej  przed  Izbą 

sprawie  nie  spełniła  się  bowiem  żadna  z  przesłanek  określonych  dyspozycją  art.  255  pkt 

5 p.z.p.

, przemawiająca za unieważnieniem postępowania.  

Odwołujący  także  dodał,  że  nie  sposób  nie  dostrzec,  że  postępowanie  trwało 

niestandardowo  długo.  Od  momentu  wszczęcia  (26  maja  2023  roku)  do  momentu  wyboru 

oferty  najkorzystniejszej  (12  grudnia  2023  roku)  upłynęło  aż  200  dni  (zgodnie  ze 

sprawozdaniem  UZP  średni  czas  trwania  procedury  przetargowej  dla  robót  budowalnych 

o 

wartości równej lub przekraczającej progi unijne wynosił niespełna 125 dni). Przez cały ten 

czas zamawiający ani razu nie poinformował wykonawców o wystąpieniu okoliczności, które 

mogłyby  skutkować  koniecznością  unieważnienia  postępowania.  Wręcz  przeciwnie, 

podejmowane  przez  niego  działania  i  czynności  świadczyły  o  tym,  że  zamierza  rzeczoną 

inwestycję zrealizować (w  szczególności  zamawiający w  celu prawidłowej  oceny  złożonych 

ofert  wystąpił  o  wydanie  Wiążącej  Informacji  Stawkowej).  Szczegółowo,  w  zakresie  braku 

podstaw do unieważnienia postępowania na podstawie art. 255 pkt 5 p.z.p., z powodu brak 

wykazania  przez  zamawiającego  spełnienia  się  wszystkich  przesłanek  określonych 

w 

rzeczonym przepisie, odwołujący argumentował jak niżej. 

Na wstępie należy wskazać, że zarówno w orzecznictwie Krajowej Izby Odwoławczej, 

jak  i  doktrynie  nie  budzi  żadnych  wątpliwości,  że  przewidziany  w  art.  255  p.z.p.  katalog 

podstaw umożliwiających unieważnienia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego 

ma charakter zamknięty. Co więcej, w uzupełnieniu do powyższego, podkreśla się również, 

iż nie jest możliwe w przypadku podstaw unieważnienia postępowania stosowanie wykładni 

rozszerzającej. Wręcz przeciwnie, winna ona mieć charakter ścisły (zawężający). Zasada ta 

odnosi  się  do  wszystkich  przesłanek  unieważnienia  postępowania  uregulowanych  w  art. 

255 p.z.p

. Odmienne zachowanie skutkować będzie faktycznym rozszerzeniem katalogu ww. 

przesłanek. Powyższe immanentnie wiąże się z wagą i znaczeniem decyzji o unieważnieniu 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego.  Decyzja  taka  ma  bowiem  charakter 

definitywny 

– pozbawia wykonawców możliwości uzyskania zamówienia. Biorąc pod uwagę, 

że  zaangażowanie  w  przygotowanie  do  złożenia  oferty  oraz  udział  w  późniejszych 

czynnościach  jest  niejednokrotnie  czasochłonne  i  kosztotwórcze,  nieuzasadniona  decyzja 

w 

tym  zakresie  ewidentnie  godzi  w  interesy  wykonawców.  Co  więcej  –  szkodzi  ona  także 

samemu  z

amawiającemu,  który,  w  celu  przeprowadzenia  postępowania,  zaangażować 

i 

poświęcić musi zasoby osobowe i środki finansowe. Z powyższego płynie wniosek, iż tego 

typu  decyzje  muszą  być  traktowane  jako  ostateczność  i  nie  ma  tu  miejsca  na  jakąkolwiek 

uznaniowość czy swobodę decyzyjną.  

W przedmiotowej sprawie z

amawiający, unieważniając postępowanie, powołał się na 

dyspozycję art.  255  pkt 5 p.z.p. W  ocenie  odwołującego  przedmiotowa  regulacja jest  jasna 

i 

nie  budzi  żadnych  wątpliwości.  Do  stwierdzenia,  czy  zaszła  ewentualna  podstawa 

unieważnienia  postępowania  niezbędne  jest  ziszczenie  się  (łącznie)  trzech  przesłanek 

połączonych  adekwatnym  związkiem  przyczynowo-skutkowym,  tj.:  1)  musi  wystąpić  istotna 

zmiana  okoliczności;  2)  zmiana  ta  musi  powodować,  że  prowadzenie  postępowania  lub 

wykonanie  zamówienia  (umowy)  nie  leży  w  interesie  publicznym;  3)  zamawiający  nie mógł 

wcześniej przewidzieć tej istotnej zmiany okoliczności.  

Prawidłowość  przedstawionej  powyżej  interpretacji  art.  255  pkt  5  p.z.p.  potwierdziła 

Krajowa Izba Odwoławcza, która m.in. w wyroku z dnia 3 lipca 2020 roku (sygn. KIO 912/20) 

stwierdziła,  że  możliwość  zastosowania  ww.  przepisu  uwarunkowana  jest  „kumulatywnym 

spełnieniem  wszystkich  przesłanek  wskazanych  w  tym  przepisie,  (…).  Oceny  zasadności 

czynności  unieważnienia  postępowania  dokonywać  należy  według  stanu  istniejącego 

w 

dacie dokonania tej czynności, z zastrzeżeniem, iż konieczne jest również wykazanie, że 

przyczyny unieważnienia postępowania były niemożliwie do przewidzenia w dacie wszczęcia 

postępowania”. Podobne stanowisko reprezentuje doktryna. 

Odwołujący  wskazał  dalej,  że  podobny  stan  faktyczny  oraz  prawny  (w  ramach 

którego organ wyższego szczebla wydał polecenie podległemu mu zamawiającemu) był już 

przedmiotem  rozważań  Izby.  Z  uwagi  na  podobieństwo  stanów  faktycznych  z  wyroku  Izby 

z dnia  7  listopada  2016  roku  (sygn.  KIO  1967/16),  zasadne  jest  przytoczenie  jego 

obszernych fragmentów już w tym miejscu. W przywołanym orzeczeniu możemy przeczytać 

m.in.,  że:  „Jak  wskazuje  się  w  orzecznictwie  i  piśmiennictwie,  istotna  zmiana  okoliczności, 

której  nie  można  było  wcześniej  przewidzieć,  musi  mieć  charakter  okoliczności  trwałej, 

nieodwracalnej,  a  także  zewnętrznej  wobec  stron  postępowania  odwoławczego.  Nie  może 

być  zatem  uznana  za  okoliczność  nieprzewidywalną  taka  zmiana  sytuacji,  która  została 

wywołana  przez  jedną  ze  stron.  Ponadto  istotna  zmiana  okoliczności  musi  wystąpić 

bezpośrednio  przez  podjęciem  czynności  unieważnienia  postępowania,  na  co  wskazuje 

posłużenie się przez  ustawodawcę czasem  przeszłym  ("nastąpiła").  Nie można się zgodzić 

z 

tym,  jakoby  przywoływana  przez  Zamawiającego  okoliczność  była  niemożliwa  do 

przewidzenia.  Zamawiający  […]  niemożliwości  przewidzenia  zmiany  okoliczności  upatruje 

w 

tym,  że  skoro  jest  dysponentem  środków  budżetowych  dalszego  stopnia,  a  dysponent 

wyższego  stopnia  […]  poinformował  go  o  zmianach  w  ocenie  znaczenia  zamówienia  dla 

podstawowego  interesu  bezpieczeństwa  państwa,  to  z  jego  punktu  widzenia  jest  to 

okoliczność  niemożliwa  do  przewidzenia  w  rozumieniu  art.  93  ust.  1  pkt  6  pzp  i  musi  się 

zastosować  do  otrzymanego  polecenia.  Z  kolei  na  rozprawie  Zamawiający  podkreślał,  że 

musiał  się  zastosować  do otrzymanego  od  organu wyższego rzędu  (Inspektoratu  Wsparcia 

w 

Bydgoszczy)  polecenia  unieważnienia  prowadzonego  postępowania.  Nie  ulegało 

wątpliwości  Izby,  że  decyzyjność  odnośnie  wszczęcia  i  prowadzenia  procedur  o  udzielenie 

zamówienia  w  takim  układzie  funkcjonowała  nie  na  poziomie  kierownika  zamawiającego 

(Komendanta  Portu  Wojennego  w  Świnoujściu),  ale  wyżej  w  ramach  wojskowych  struktur 

administracyjnych.  W  tej  sytuacji  należało  dojść  do  wniosku,  że  ponieważ  zmiana  sytuacji 

polegająca  na  dokonaniu  oceny  zamówienia  jako  mającego  podstawowe  znaczenie  dla 

bezpieczeństwa  państwa  została  sprokurowana  przez  jedną  ze  stron,  za  którą  należy 

rozumieć  szeroko  rozumiany  Skarb  Państwa,  nie  może  być  przez  tę  stronę  uznawana  za 

okoliczność  zewnętrzną.  W  ocenie  Izby  ta  sama  strona  najpierw  wszczęła  postępowanie, 

zapewniając  na  nie  odpowiednie  środki  finansowe  i  uznając  że  do  udzielenia  zamówienia 

stosuje się ustawę pzp, a następnie w toku postępowania zdecydowała, że jednak ma ono 

podstawowe znaczenie dla interesu bezpieczeństwa państwa, a jego udzielenie nie podlega 

ustawie  pzp.  Na  niemożność  uznawania  za  okoliczność  zewnętrzną  zamiaru  zmiany 

koncepcji  zakomunikowanej  zamawiającemu  przez  przełożonego  decydenta  zwrócił  uwagę 

Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku z 19 września 2014 r. (sygn. akt V Ca 2123/14). Sąd 

ten  wskazał  także,  że  na  gruncie  prawa  cywilnego  obowiązuje  przepis  art.  34  k.c., 

stanowiący,  że  Skarb  Państwa  jest  w  stosunkach  cywilnoprawnych  podmiotem  praw 

i 

obowiązków,  które  dotyczą  mienia  państwowego  nienależącego  do  innych  państwowych 

osób  prawnych,  a  zatem  stanowi  podmiot  jednolity,  reprezentowany  przez  różne  stationes 

fisci. Stanowisko, że zmiana musi mieć charakter zewnętrzny wobec zamawiającego zostało 

również wyrażone w wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga (sygn. akt IV Ca 527/11).”  

Zdaniem odwołującego, analizując stan faktyczny sprawy objętej niniejszym odwołaniem nie 

sposób nie dostrzec, że jest on praktycznie powieleniem sytuacji opisanej w ww. wyroku KIO 

1967/16 i powtórzeniem wszystkich tych błędów i zaniechań, jakich dopuścił się zamawiający 

publiczny w tamtej sprawie.  

Po pierwsze i najważniejsze należy wskazać, że Skarb Państwa w niniejszej sprawie 

sam  kreuje  okoliczności,  które  mają  jego  zdaniem  przemawiać  za  unieważnieniem 

postępowania  w  trybie  art.  255  pkt  5  p.z.p.  –  powołując  się  przy  tym  na  treść  jakiejś 

(nieudostępnionej,  ani  nie  omówionego  szczegółowo  w  żaden  sposób)  analizy,  która  nie 

została  przedłożona  ani  wraz  z  decyzją  o  unieważnieniu  postępowania,  ani  samego 

Polecenia (o ile w ogóle powstała, o czym będzie mowa w dalszej części pisma). Nie można 

tracić  z  pola  widzenia,  że  zamawiający  (podobnie  jak  w  orzeczeniu  KIO  1967/16)  podlega 

bezpośrednio  Dyrektorowi  Generalnemu  Służby  Więziennej,  a  ten  z  kolej  podlega  pod 

Podsekretarza 

Stanu  w  Ministerstwie  Sprawiedliwości  –  Ministerstwo  wydając  bliżej 

nieokreślone polecenie z  powołaniem  się na rzekomą  analizę tworzy (jako Skarb Państwa) 

sytuację wewnętrzną,  która ma uniemożliwić  dokończenie  postępowania.  Takiego działania 

nie  można  utożsamiać  z  „sytuacją  zewnętrzną  niezależną  od  stron  postępowania 

o 

udzielenie zamówienia publicznego” czego wymaga przepis art. 255 pkt 5 p.z.p. 

Trudno zresztą zgodzić się z zamawiającym, aby zaistniała sytuacja miała charakter 

jakiejkolwiek „zmiany”. Tymczasem przepis art. 255 pkt 5 p.z.p. jednoznacznie wymaga, aby 

źródłem  okoliczności  prowadzących  do  unieważnienia  postępowania  była  „zmiana”.  Za 

takową  z  całą  pewnością  nie  może  być  uznana  nawet  najlepsza  analiza.  Obowiązkiem 

każdego  zamawiającego  prowadzącego  postępowanie  o  udzielenie  zamówienia 

publicznego,  którego  wartość  przekracza  progi  unijne jest  przeprowadzenie analizy  potrzeb 

i 

wymagań  (zgodnie  z  dyspozycją  art.  83  p.z.p.).  W ramach tej  analizy  (prowadzonej  przed 

wszczęciem  postępowania)  zamawiający  musi  ustalić  m.in.  możliwość  zaspokojenia 

zidentyfikowanych  potrzeb  z  wykorzystaniem  zasobów  własnych.  Powoływanie  się  zatem 

przez zamawiającego na „analizę” jako podstawę do unieważnienia postępowania nie może 

stanowić  o  zasadności  podjęcia  tej  czynności.  Zamawiający  musi  bowiem  wykazać  jaka  to 

zmiana  (niedająca  się  przewidzieć  –  o  czym  poniżej)  nastąpiła  w  okresie  pomiędzy 

podjęciem decyzji o wszczęciu postępowania, a decyzją o jego unieważnieniu. Tymczasem 

zamawiający nie wykazał, aby taka zmiana faktycznie nastąpiła.   

Po  drugie,  na  kanwie  niniejszej  sprawy  (niezależnie  od  braku  wykazania,  że  doszło 

do jakiejkolwiek zmiany okoliczności uzasadniająca unieważnienie postępowania) nie można 

również stwierdzić,  że zaistniała sytuacja miała charakter  nieprzewidywalny (niemożliwy  do 

przewidzenia). Zmiana władzy w kraju (w tym osób odpowiedzialnych merytorycznie za dane 

resorty)  była  jak  najbardziej  do  przewidzenia  (jest  jednym  z  możliwych  scenariuszy,  do 

których  prowadzą  wybory  parlamentarne)  –  a  jej  ziszczenie  się  nie  oznacza,  że 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  będące  w  toku  stają  się  nieważne 

„z mocy prawa” na skutek arbitralnej i niczym niepopartej decyzji nowego kierownika danego 

resortu.  Z treści  decyzji o unieważnieniu postępowania nie wynika żadna  inna okoliczność, 

niż  ta  opisana  powyżej.  Zamawiający  wprost  odwołuje  się  do  arbitralnych  decyzji  swoich 

przełożonych, bez przeprowadzania ich analizy (do czego jest zobowiązany jako gospodarz 

Postępowania).  Odwołujący  nie  kwestionuje  przy  tym  możliwości  zmiany  koncepcji  czy 

sposobu realizacji przedmiotowej inwestycji przez osoby umocowane. Ustawodawca założył 

jednak, że tego typu sytuacje nie dają podstaw do unieważnienia postępowania o udzielenie 

zamówienia  publicznego.  Ponadto  taka  decyzja  (w  szczególności  z  uwagi  na  daleko  idący 

skutek jak unieważnienie postępowania) powinna być należycie uzasadniona.   

Na taką koherencję zwróciła uwagę Krajową Izba Odwoławcza m.in. w wyroku z dnia 

19  grudnia  2018  roku  (sygn.  KIO  2526/18).  W  wyroku  tym  możemy  przeczytać  m.in.,  że: 

„Zmiana decyzji Zamawiającego co do sposobu realizacji określonych zadań publicznych nie 

stanowi sama w sobie ochrony interesu publicznego. Każda zmiana decyzji Zamawiającego 

skutkująca  unieważnieniem  postępowania  na  podstawie  art.  93  ust.  1  pkt  6  p.z.p.  winna 

zawierać  uzasadnienie,  wykazanie  korzyści  wynikających  z  jej  podjęcia,  sposobu  ochrony 

interesu  publicznego,  jak  również  wykazania,  iż  przyjęta  strategia  działania  przewyższa 

interes indywidulany przedsiębiorcy i nie stoi w sprzeczności z funkcjami systemu zamówień 

publicznych.”  oraz  „aby  zamawiający  mógł  powołać  się  na  przesłankę  unieważnienia 

postępowania z art. 93 ust. 1 pkt 6 p.z.p. musi udowodnić, że wcześniej, czyli w momencie 

wszczęcia  postępowania,  nie  można  było  przy  zachowaniu  odpowiedniej  staranności 

przewidzieć,  iż  nastąpi  istotna  zmienia  okoliczności,  w  wyniku  której  -  kontynuowanie 

postępowania  i  udzielenie  zamówienia  publicznego  nie  będzie  leżało  w  interesie 

publicznym.”.  Należy  również  stanowczo  podkreślić,  że  koncepcja  prezentowana  przez 

zamawiającego prowadzić mogłaby do wypaczenia istoty art. 255 p.z.p., która, jak wskazano 

powyżej, gwarantować ma wykonawcom pewność, że postępowania nie będą unieważniane 

z  powodów  błahych.  Gdyby  zatem  było  tak,  że  zmiana  decydentów  sama  w  sobie 

uzasadniałaby  unieważnienie  postępowania,  doszłoby  do  całkowitego  pozbawienia 

wykonawców  tej  pewności  i  narażenia  ich  na  ryzyko  udaremnienia  wysiłku  i  kosztów 

włożonych w udział w postępowaniu z powodów nieprzystających do zaistniałej sytuacji.  

Odnosząc  się  do  samego  uzasadnienia  decyzji  o  unieważnieniu  postępowania,  od 

z

amawiającego  wymaga  się,  aby:  -  wykazał  na  czym  polega  zmiana  okoliczności  oraz 

uzasadnił,  że  nie  mógł  jej  przewidzieć;  -  wykazał  korzyści  wynikające  z  unieważnienia 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego;  -  przedstawił  informację  na  temat 

sposobu  ochrony  interesu  publicznego;  - 

przedstawił  informację  o  przyjętych  strategiach 

działania,  z  której  wynikać  będzie,  że  przewyższa  ona  interes  indywidulany  przedsiębiorcy 

i 

nie stoi w sprzeczności z funkcjami systemu zamówień publicznych.  

W 

opinii odwołującego, rozstrzygnięcie zamawiającego w przedmiocie unieważnienia 

p

ostępowania  nie  spełnia  tak  wyartykułowanych  wytycznych.  Jest  bardzo  ogólnikowe 

i 

sprowadza  się  tak  naprawdę  do  zacytowania  treści  Polecenia.  Z  tak  sformułowanego 

uzasadnienia  zmiany  koncepcji  nie  wynika  tak  naprawdę  nic.  Wykonawcy  ubiegający  się 

o 

udzielenie zamówienia nie są w stanie ustalić co legło u podstaw decyzji zamawiającego, 

jaki  interes  publiczny  podlega  ochronie,  jaka  jest  nowa  koncepcja  realizacji  tego  zadania 

i w 

jaki  sposób  ma  zostać  wdrożona  w  życie.  Nie  ulega  wątpliwości,  że  takimi  ogólnymi 

stwierdzeniami z

amawiający chciał wykazać, że sprostał wymogom stawianym przez p.z.p., 

co jak wykazano nie miało jednak miejsca. Zamawiający nie podołał spoczywającemu na nim 

ciężarowi  wykazania,  że  konieczność  unieważnienia  postępowania  nastąpiła  na  skutek 

sytuacji zewnętrznej (zmiana okoliczności), na którą nie miał on żadnego wpływu (gdyż była 

możliwa do przewidzenia) oraz, że zmiana okoliczności miała charakter istotny. Sporządzone 

uzasadnienie  decyzji  o  unieważnieniu  postępowania  (od  strony  formalno-prawnej)  jest  zaś 

bardzo ogólnikowe i nie wynika z niego, co legło u podstaw takiej, a nie innej decyzji, ergo 

nie  odpowiada  ono  wymogom  stawianym  przez  p.z.p. 

w  zakresie  wykazania  zasadności 

unieważnienia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego.  

Ponadto,  odwołujący  argumentował,  że  zamawiający,  w  żadnym  miejscu  swojej 

decyzji  o  unieważnieniu,  nie  wykazał,  aby  zaniechanie  realizacji  inwestycji  (a  tym  samym 

kontynuowanie p

ostępowania) nie leżało w interesie publicznym - do czego był zobowiązany 

w  myśl  orzecznictwa  Izby,  tak  chociażby  wyrok  KIO  z  dnia  20  lutego  2020  roku  sygn.  KIO 

243/20,  w  którym  stwierdzono,  iż:  „Przepis  art.  93  ust.  1  pkt  6  p.z.p.  wymaga  od 

zamawiającego  prawidłowego  posłużenia  się  pojęciem  "interesu  publicznego",  który  nie 

będzie  (co  do  zasady)  tożsamy  z  interesem  zamawiającego.  W  każdym  wypadku 

zamawiający ma obowiązek wskazać, o jaki interes publiczny chodzi i udowodnić, że jest on 

na  tyle  ważny  i  znaczący,  że  bezwzględnie  wymaga  ograniczenia  uprawnienia 

wykonawców.”  Rozważania  zamawiającego  w  tym  przedmiocie  ograniczają  się  jedynie  do 

przywołania  treści  Polecenia  oraz  analizy,  do  której  odwołujący  nie  miał  dostępu  -  co 

w 

żadnym  wypadku  nie  może  zostać  uznane  za  przejaw  należytej  staranności  wymaganej 

normą  art.  255  pkt  5  p.z.p.  Zamawiający  nie  udowodnił,  że  przesłanka  ta  faktycznie 

wystąpiła, a w konsekwencji unieważnienie postępowania było zasadne i skuteczne.  

W  ocenie  o

dwołującego  wysoce  wątpliwym  jest,  aby  analiza  zasadności  realizacji 

zadania  inwestycyjnego  pn.  „Budowa  Oddziału  Zewnętrznego  w  Sosnowcu  Aresztu 

Śledczego  w  Sosnowcu”  została  w  ogóle  opracowana.  Gdyby  bowiem  taka  analiza 

faktycznie powstała,  to każdy jej  czytelnik  dowiedziałby się,  że w ramach inwestycji  objętej 

p

ostępowaniem  mają  powstać  m.in.  cele  przystosowane  dla  niepełnosprawnych 

osadzonych, a w samym budynku ma zostać zamontowany dźwig oraz poręcze na potrzeby 

osób  niepełnosprawnych  (stanowią  o  tym  bezpośrednio  dokumenty  składające  się  na  opis 

przedmiotu  zamówienia).  Nowopowstałe  budynki  będą  więc  uwzględniały  potrzeby 

osadzonych ze szczególnymi potrzebami (co leży w interesie publicznym), a także umożliwią 

cywilizowane  odbywanie  kary  ograniczenia  bądź  pozbawienia  wolności,  w  szczególności 

względem budynku z 1905 roku.  

W  literaturze  przedmiotu  możemy  przeczytać,  że:  „W  rekomendacji  Komitetu 

Ministrów Rady Europy Nr R (98) 7 dotyczącej etycznych i organizacyjnych aspektów opieki 

zdrowotnej  w  więzieniu  wskazano  ponadto,  że  więźniowie  z  poważnymi  upośledzeniami 

fizycznymi i osoby w podeszłym wieku powinny przebywać w warunkach umożliwiających im 

normalne  funkcjonowanie  i  nie  powinny  być  izolowane  od  reszty  populacji  więziennej.  Dla 

więźniów niepełnosprawnych i poruszających się na wózku inwalidzkim należy wprowadzać 

udogodnienia  podobne  do  tych,  jakie  funkcjonują  poza  więzieniem.  […]  W  wielu  wyrokach 

ETPCz  orzekł,  że  samo  już  niepodjęcie  odpowiednich  środków  w  celu  zagwarantowania 

realizacji  minimalnych  potrzeb  więźniom  niepełnosprawnym  może  prowadzić  bezpośrednio 

do  nieludzkiego  lub  poniżającego  traktowania.”  (por.  Maria  Ejchart,  Katarzyna  Wiśniewska, 

Prawa  więźniów  z  niepełnosprawnością  fizyczną  w  polskich  jednostkach  penitencjarnych, 

Palestra 1-2/2014). 

Trybunał  Konstytucyjny  w  wyroku  z  dnia  9  listopada  2010  roku  (sygn.  akt  K  13/07) 

uznał,  że  „interes  publiczny  jest  pojęciem  niedookreślonym,  którego  funkcja  w  stosowaniu 

prawa sprowadza  się  do  wyposażenia  decydującego w  możliwości  reagowania na sytuacje 

faktyczne  doniosłe  prawnie,  społecznie  i  gospodarczo,  niemieszczące  się  w  ramach  oceny 

typowych  jednostkowych  stanów  faktycznych,  prowadzącym  do  „elastycznego  i  słusznego 

rozstrzygania  spraw”.  Zapewnienie  osadzonym  odpowiednich  warunków,  w  tym 

dostosowanych  do  ich  stanu  zdrowia,  jest  obowiązkiem  państwa,  które  sprawuje  wymiar 

sprawiedliwości  (w  tym  w  zakresie  penitencjarnym).  Budowa  nowej  siedziby  aresztu 

śledczego,  dostosowanej  do  potrzeb  XXI  wieku  oraz  spełniającej  międzynarodowe 

wymagania  i  rekomendacje  dotyczące  zasad  odbywania  kary  pozbawienia  wolności  leży 

w 

interesie  publicznym,  na  co  słusznie  zwracają  uwagę  autorzy  cytowanego  artykułu. 

W 

szczególności, że budowa nowej siedziby aresztu jest jedną z kilku większych inwestycji 

z 

zakresu  szeroko  rozumianego  sprawowania  wymiaru  sprawiedliwości,  które  są  obecnie 

realizowane  w  Sosnowcu  (siedziba  Prokuratury  Rejonowej,  nowy  Komisariat  G

łówny 

Komedy  M

iejskiej  Policji,  a  w  trakcie  budowy  jest  siedziba  Sądu  Rejonowego),  wykonanie 

tego  zadania  jest  naturalną  konsekwencją  realizacji  pozostałych  inwestycji,  a  budowa 

aresztu śledczego leży w interesie publicznym. 

Odwołujący  dodał  także,  zaznaczając,  że  czyni  to  z  daleko  idącej  ostrożności,  iż 

zgodnie  z  ugruntowanym  orzecznictwem  Izby  „nie  można  postawić  znaku  równości 

pomiędzy  interesem  publicznym  a  brakiem  środków  na  realizację  przedsięwzięcia objętego 

postępowaniem o udzielenie zamówienia. Inne niż wynikające z ogłoszonego postępowania 

potrzeby zamawiającego i zachodząca w związku z tym konieczność ograniczenia wydatków 

na  nabycie  przedmiotu  zamówienia  nie  może  być  samoistną  przyczyną  unieważnienia 

postępowania.  Dopiero  wykazanie,  że  wykonanie  zamówienia  będzie  godzić  w  interes 

publiczny  może  powodować,  iż  środki  nań  przeznaczone  nie  powinny  być  wydane, 

a 

zamówienie nie powinno być udzielone. Interes publiczny musi być przy tym na tyle istotny, 

aby uzasadniał jego postawienie przed indywidualnym interesem uczestników postępowania” 

(por. m.in.  wyrok z  dnia 21  kwietnia  2015  r.

, sygn. KIO 686/15 oraz z dnia 30 października 

2023 r. 

sygn. KIO 2915/23 i przywołane tam orzecznictwo). 

Działając  w  imieniu  i  na  rzecz  zamawiającego  odpowiedź  na  odwołanie  w  formie 

pisemnej  wniósł  pełnomocnik  strony  wskazując,  iż  zamawiający  wnosi  o  jego  oddalenie, 

zgodnie z uzasadnieniem wskazanym w jego piśmie procesowym z dnia 25 stycznia 2024 r. 

Wobec  spełnienia  wymagań  art.  525  ust.  1-3  p.z.p.  Izba  dopuściła  do  udziału 

w 

postępowaniu  odwoławczym  wykonawcę  J.  C.  prowadzącego  działalność  gospodarczą 

pod  nazwą  J.  C.  Firma  Usługowa  "EKO-REM-BUD"  Łabowa  185,  33-336  Łabowa  (dalej 

zwanego 

„przystępującym”), który zgłosił przystąpienie po stronie odwołującego. 

Krajowa  Izba  Odwoławcza  –  po  przeprowadzeniu  rozprawy  w  przedmiotowej 

sprawie,  po  zapoznaniu  się  ze  stanowiskami  przedstawionymi  w  odwołaniu, 

odpowiedzi na 

odwołanie, stanowiskiem przystępującego, konfrontując je z zebranym 

w sprawie materiałem procesowym, w tym z dokumentacją postępowania o udzielenie 

zamówienia  publicznego  oraz  po  wysłuchaniu  oświadczeń  i  stanowisk  złożonych 

ustnie do protokołu w toku rozprawy – ustaliła i zważyła, co następuje: 

Skład orzekający stwierdził, że odwołanie dotyczy materii określonej w art. 513 p.z.p. 

i podlega  rozpoznaniu  zgodnie  z  art.  517  p.z.p., 

zaś  odwołujący  wykazał,  że  posiada 

legitymację  materialną  do  wniesienia  środka  zaskarżenia  zgodnie  z  przesłankami  art. 

505 ust.  1  p.z.p. 

Izba  stwierdziła  również,  że  nie  została  wypełniona  żadna  z  przesłanek 

określonych  w  art.  528  p.z.p.,  których  stwierdzenie  skutkowałoby  odrzuceniem  odwołania 

i 

odstąpieniem od badania meritum sprawy. 

Skład  orzekający  ustalił,  że  stan  faktyczny  nie  był  między  stronami  sporny  i  został 

w 

sposób  prawidłowy,  mający  odzwierciedlenie  w  materiale  procesowym,  przedstawiony 

przez 

odwołującego  i  zamawiającego.  Strony  różniły  się  natomiast  oceną  prawną 

zaistniałych  okoliczności  faktycznych.  Osią  sporu  była  ocena  prawidłowości  decyzji 

zamawiającego z dnia 28 grudnia 2023 r. o unieważnieniu postepowania, której odwołujący 

zarzucił naruszenie art. 255 pkt 5 p.z.p. i art. 16 p.z.p., zatem ocena czy w ustalonym stanie 

faktycznym  zaistniały  uzasadnione  przesłanki  do  skorzystania  przez  zamawiającego  z tego 

instrumentu. 

Skład  rozpoznający  spór  dokonał  oceny  stanu  faktycznego  ustalonego  w  sprawie 

mając na uwadze art. 554 ust. 1 pkt 1 p.z.p., który stanowi, że Izba uwzględnia odwołanie, 

jeżeli stwierdzi naruszenie przepisów ustawy, które miało wpływ lub może mieć istotny wpływ 

na  wynik  postępowania  o  udzielenie  zamówienia.  Uwzględniając  zgromadzony  materiał 

procesowy 

przedłożony  przez  strony,  po  dokonaniu  ustaleń  na  podstawie  dokumentacji 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego,  mając  na  względzie  zakres  sprawy 

zakr

eślony  przez  okoliczności  podniesione  w  odwołaniu,  Izba  stwierdziła,  że  sformułowane 

przez  odwołującego  zarzuty  znajdują  potwierdzenie  w  ustalonym  stanie  faktycznym 

i prawnym, 

więc  odwołanie  posiada  uzasadnione  podstawy  i  jako  takie  zostało 

uwzględnione,  co  skutkowało  nakazaniem  zamawiającemu  unieważnienia  bezpodstawnej 

czynności unieważnienia postępowania. 

W  ramach  uwag  natury  ogólnej  należy  zaznaczyć,  że  unieważnienie  postępowania 

o 

udzielenie zamówienia publicznego powinno być wyjątkiem od zasady, a określony w art. 

p.z.p.  zamknięty  katalog  podstaw  do  unieważnienia  przetargu  należy  interpretować 

ściśle,  dokonując  zawężającej  wykładni  przesłanek  do  dokonania  czynności  unieważnienia 

(exceptiones  non  sunt  extendendae). 

(tak  wyrok  Sądu  Okręgowego  Warszawa-Praga 

w 

Warszawie  z  29.05.2012  r.  sygn.  akt:  IV  Ca  527/11,  wyrok  Sądu  Okręgowego 

w Warszawie z 21.05.2018 r. sygn. akt: XXIII Ga 405/18

, gdzie także wskazano, że: „Zatem 

przesłanki wymienione w art. 93 pzp  [obecnie art. 255 p.z.p. – przyp. skład orzekający] nie 

mogą  być  interpretowane  rozszerzająco.  Podlegają  one  wykładni  ścisłej,  a  ciężar 

udowodnienia ich zaistnienia, tak w zakresie okoliczności faktycznych i prawnych, spoczywa 

na zamawiającym.”) 

Zgodnie  z  art.  255  pkt  5 

p.z.p.  zamawiający  unieważnia  postępowanie  o udzielenie 

zamówienia,  jeżeli  wystąpiła  istotna  zmiana  okoliczności  powodująca,  że  prowadzenie 

postępowania lub wykonanie zamówienia nie leży w interesie publicznym, czego nie można 

było  wcześniej  przewidzieć.  W  normie  tej  mowa  o  zmianie  okoliczności,  czyli  zaistnieniu 

pewnych  zdarzeń  faktycznych,  których  konsekwencją  jest  przyjęcie,  że  kontynuowanie 

postępowania/wykonanie  zamówienia  nie  leży  w  interesie  publicznym.  Dochodzi  zatem  do 

wystąpienia  obiektywnej,  trwałej  zmiany  stanu  faktycznego  w  stopniu  tak  istotnym,  że 

powoduje to,  że  dalsze prowadzenie  postępowania  lub  realizacja  umowy  będzie  niecelowa 

lub będzie wiązać się z wyrządzeniem szkody w mieniu publicznym. Dotyczy to więc zdarzeń 

wyjątkowych i może znaleźć zastosowanie tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach, 

kiedy kontynuacja postępowania prowadziłoby do wydatkowania środków publicznych na cel, 

który utracił rację bytu. 

Dodatkowo,  przedmiotowa  zmiana  okoliczności  powinna  być  zmianą  niezależną  od 

zamawiającego,  zmianą  zewnętrzną,  ponieważ  przyjęcie  przeciwnego  założenia 

prowadziłoby  do  stanu,  w  którym  strona  udzielająca  zamówienia  ma  możliwość  kreowania 

zdarzeń,  które  uzasadniałyby  unieważnienie  postępowania  o  udzielenie  zamówienia 

publicznego, co jest niedopuszczalne na gruncie systemowej i 

teleologicznej wykładni reguł 

p.z.p.  Istotą  bowiem  ustawowego  uprawnienia  do  unieważnienia  postępowania  jest  objęcie 

nim przede wszystkim sytuacji nadzwyczajnych, wyjątkowych – takich, które musi rozwiązać 

ustawodawca, bowiem zamawiający z samej natury rzeczy nie mógłby ich w żaden sposób 

regulować, ponieważ nie mógł liczyć się z tym, że wystąpią. 

Jak  trafnie  argumentowano  w  wyroku  Izby  z  dnia  7  listopada  2016  r.  sygn.  akt:  KIO 

:  „Jak  wskazuje  się  w  orzecznictwie  i  piśmiennictwie,  istotna  zmiana  okoliczności, 

której  nie  można  było  wcześniej  przewidzieć,  musi  mieć  charakter  okoliczności  trwałej, 

nieodwracalnej,  a  także  zewnętrznej  wobec  stron  postępowania  odwoławczego.  Nie  może 

być  zatem  uznana  za  okoliczność  nieprzewidywalną  taka  zmiana  sytuacji,  która  została 

wywołana przez jedną ze stron.”, który został zaskarżony i utrzymany utrzymanym wyrokiem 

Sądu  Okręgowego  w  Szczecinie  z  dnia  7  marca  2017  r.  sygn.  akt:  II  Ca  1613/16,  zgodnie 

z 

którym:  „Istotna  zmiana  okoliczności,  której  nie  można  było  wcześniej  przewidzieć,  musi 

mieć  charakter  okoliczności  trwałej,  nieodwracalnej,  a  także  zewnętrznej  wobec  stron 

postępowania.  Bo  tylko  takiej  okoliczności  istotnie  nie  można  przewidzieć,  jeżeli  leży  ona 

zupełnie poza sferą oddziaływania zamawiającego. (…) W tej sytuacji nie może być uznana 

za  okoliczność  nieprzewidywalną  taka  zmiana  sytuacji,  która  została  wywołana  de  facto 

przez jedną  ze  stron.  Taka  interpretacja byłaby  bowiem  po  pierwsze zaprzeczeniem  sensu 

omawianego  przepisu,  jak  również  otwierałaby  drogę  do  prób  manipulacji  wynikami 

przetargów  i  ich  unieważniania  z  przyczyn  leżących  de  facto  wyłącznie po  stronie  samego 

zamawiającego.”  Tożsamo  wskazano  w  wyroku  Sądu  Okręgowego  Warszawa-Praga 

w Warszawie  z dnia  29 

maja 2012 r. sygn. akt: IV Ca 527/11, gdzie zauważono, iż „Chodzi 

przy tym nie o 

jakąkolwiek zmianę, lecz taką zmianę okoliczności, która nie jest zależna od 

strony  udzielającej  zamówienia  (zmiana  zewnętrzna).  Przyjęcie  przeciwnego  założenia 

prowadziłoby  do  stanu,  w  którym  strona  sama  ma  możliwość  kreowania  zdarzeń,  które 

uzasadniałyby  zakończenie  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego.  Tego 

rodzaju  interpretacja  sprzeczna  byłaby  z  wykładnią  systemową  czyniąc  zamawiającego 

stroną  uprzywilejowaną  w  relacjach  z  oferentem,  i  prowadząc  do  pozbawienia  sensu 

normatywnego przepisów prawa zamówień publicznych.”. 

Jak trafnie podkreśla się w doktrynie „Unieważnienie postępowania może nastąpić ze 

względu  na  interes  publiczny,  który  sprawia,  że  dalsze  prowadzenie  postępowania  lub 

wykonanie zamówienia byłoby  wbrew  temu interesowi.  Aby zamawiający  mógł  powołać się 

na  tę  przesłankę,  musi  udowodnić,  że  wcześniej,  czyli  w  momencie  wszczęcia 

postępowania,  nie  można  było  przy  zachowaniu  odpowiedniej  staranności  przewidzieć,  że 

zmienią się okoliczności, a w wyniku ich zmiany – kontynuować postępowania, i udzielenie 

zamówienia publicznego nie będzie leżało w interesie publicznym. Zmiana okoliczności musi 

mieć przy tym charakter istotny, a więc znaczący i niebagatelny. Powołanie się na powyższą 

przesłankę  unieważnienia  wymaga  od  zamawiającego  prawidłowego  posłużenia  się 

pojęciem  interesu  publicznego,  który  nie  musi  być  tożsamy  z  interesem  zamawiającego. 

Zgodnie  z 

uchwałą TK  z  12.03.1997  r.,  W  8/96, OTK  1997/1,  poz.  15,  za interes  publiczny 

należy  bez  wątpienia  uznawać  korzyści  uzyskiwane  w  wyniku  realizacji  przedsięwzięć 

służących  ogółowi  w  zakresie  zadań  ciążących  na  administracji  rządowej  oraz 

samorządowej,  realizowanych  w  drodze  świadczenia  usług  powszechnie  dostępnych, 

związanych np. z ochroną zdrowia, porządku publicznego, oświatą, kulturą. Powołując się na 

komentowaną  przesłankę  unieważnienia,  zamawiający  powinien  wskazać,  jaki  interes 

publiczny wymaga dokonania przez niego unieważnienia postępowania. Tylko w ten sposób 

będzie  bowiem  w  stanie  udowodnić,  że  przesłanka  ta  rzeczywiście  wystąpiła.”  (tak 

W. 

Dzierżanowski  [w:]  Ł.  Jaźwiński,  J. Jerzykowski,  M.  Kittel,  M.  Stachowiak, 

W. 

Dzierżanowski,  PZP.  Komentarz,  Warszawa  2021,  art.  255,  LEX).  Z  jednej  strony 

omawiana 

norma  ma  więc  charakter  gwarancyjny  w  stosunku  do  wykonawców,  z  drugiej 

jednak  daje  zamawiającemu  możliwość  zakończenia  postępowania,  którego  realizacja  ma 

charakter  niecelowy  i  jest  nieuzasadniona  z  perspektywy  interesu  publicznego, 

a 

zamawiający takiej sytuacji nie mógł wcześniej przewidzieć. 

Warto  także  dodać,  że  weryfikowaną  przez  Izbę  czynnością  zamawiającego 

w 

postępowaniu jest przekazywana wykonawcom informacja o unieważnieniu postępowania 

(tu informacja z 

dnia 28.12.2023 r.). Późniejsze jej uzupełnienie jest działaniem spóźnionym, 

to  bowiem  na  kanwie  tej  informacji  zamawiającego,  która  wymaga  przedstawienia 

wykonawcom  właściwego  uzasadnienia,  obejmującego  zarówno  podstawę  faktyczną,  jak 

i 

prawną  podjętego  rozstrzygnięcia,  wykonawcy  podejmują  decyzję  o  skorzystaniu  ze 

środków  ochrony  prawnej  i  od  jej  upublicznienia  rozpoczyna  bieg  termin  na  wniesienie 

odwołania. Właściwe i pełne przekazanie podstaw swojej decyzji obciąża zamawiającego i to 

w  dacie  jej  podjęcia,  a  nie  na  późniejszym  etapie  (przykładowo  w  postępowaniu 

odwoławczym czy sądowym). 

Ponadto,  p

ostępowanie  przed  Krajową  Izbą  Odwoławczą  jest  postępowaniem 

kontradyktoryjnym,  w  którym  trzon  materiału  procesowego  oraz  podstawę  rozstrzygnięcia 

stanowią twierdzenia i dowody przedstawione przez strony. Zgodnie z art. 534 ust. 1 p.z.p. 

s

trony  i  uczestnicy  postępowania  odwoławczego  są  obowiązani  wskazywać  dowody  dla 

stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to obowiązek dostarczenia 

organowi  procesowemu środków,  przy  pomocy których mógłby on  przekonać się  o tym,  że 

przytoczone okoliczności są prawdziwe, zaś z drugiej strony określa, kto ponosi negatywne 

konsekwencje  braku  wywiązania  się  z  nałożonego  ciężaru  dowodowego,  czyli 

materialnoprawny  skutek  nieudowodnienia  istotnych 

okoliczności,  z  których  wywodzone  są 

skutki  prawne. 

Jeżeli  zatem  strona  nie czyni  zadość  obowiązkowi  wskazania  dowodów  dla 

stwierdzenia faktów,  z których  wywodzi  skutki  prawne, musi  się  liczyć  z niekorzystnymi  dla 

niej  następstwami  procesowymi  w  postaci  uznania  wysuwanych  przez  nią  twierdzeń  za 

nieudowodnione,  a  w  konsekwencji  z  przegraniem  procesu.  W  rozpoznawanym  sporze  to 

zamawiający  został  przez  ustawodawcę  zobowiązany  do  wykazania  swoich  twierdzeń,  zaś 

niepodołanie  nałożonemu  na  niego  obowiązkowi  dowodowemu  musiało  skutkować 

uwzględnieniem środka zaskarżenia. 

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę rozpoznawanego sporu Izba wskazuje, 

co  następuje.  W  ocenie  składu  orzekającego  zamawiający  nie  udowodnił,  aby  wykonanie 

zamówienia  i  prowadzenie  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  nie  leżało 

w interesie publicznym. Nie wykazano, aby budowa nowej siedziby aresztu, dostosowanej do 

wymaganych  standardów  dotyczących  zasad  odbywania  kary  pozbawienia  wolności  nie 

leżała  w  interesie  publicznym.  Zamawiający  nie  podjął  jakiejkolwiek  inicjatywy  dowodowej 

w tym zakresie. 

Nie wykazano, żeby podana w analizie potrzeb i wymagań zamawiającego 

„potrzeba  budowy  nowego  zakładu  karnego  typu  zamkniętego  dla  recydywistów 

penitencjarnych,  ponieważ  od  wielu  lat  występuje  deficyt  miejsc  zakwaterowania  dla  tej 

kategorii  skazanych.” (tak  analiza  potrzeb  i  wymagań  zamawiającego z dnia 19.04.2023  r., 

wykonana  na  podstawie  art.  83  p.z.p.), 

stała  się  bezcelowa  lub  straciła  na  aktualności. 

Zamawiający również nie zaprzeczał,  iż realizacja inwestycji jest  związana  z  poprawieniem 

warunków  osób,  które  do  tej  pory  odbywają  karę  aresztu  w  budynku  oddanym  do 

użytkowania w 1905 r., który nie jest dostosowany do potrzeb osadzonych (w szczególności 

osób  niepełnosprawnych)  i  nie  odpowiada  wymaganym  standardom,  co  wynika  ze 

wskazanych  przez  odwołującego  doniesień  prasy  lokalnej,  które  nie  zostały 

zakwestionowane przez zamawiającego.  Izba także nie  znalazła podstaw,  aby  odmówić  im 

wiarygodności  i  jedynie  dodatkowo  powyższe  potwierdza  przedłożony  przez  odwołującego 

list  intencyjny  Zarządu  Związku  Przedsiębiorców  i  Pracodawców  Śląsk  z  dnia  26  stycznia 

2024 r.  

Dalej  Izba  stwierdziła,  że  w  informacji  z  dnia  28  grudnia  2023  r.  o  unieważnieniu 

postępowania  również  nie  wskazano,  ani  nie  wykazano,  jaki  interes  publiczny  wymaga 

dokonania unieważnienia postępowania przez zamawiającego. Nie odniesiono się także do 

okoliczności na co mają zostać przeznaczone środki finansowe, pierwotnie przeznaczone za 

realizację  zamówienia.  W  żadnym  miejscu  nie  nawiązano  się  do  celu,  na  jaki  mają zostać 

przesunięte  zaoszczędzone  środki.  Ponieważ  nie  ujawniono  jakichkolwiek  danych 

szczegółowych  na  temat  przeznaczenia  środków,  niemożliwym  stało  się  przeanalizowanie, 

czy  rzekome 

przesunięcie  środków  na  te  niesprecyzowane,  inne  cele  rzeczywiście  leży 

w 

interesie publicznym powodując, że wykonanie przedmiotowego zamówienia nie może być 

dalej uznawane za wpisujące się w interes publiczny. 

Odnoszą  się  natomiast  do  wskazanych  w  zawiadomieniu  o  unieważnieniu 

postępowania  analiz,  skład  orzekający  stwierdził,  że  brak  ich  przedstawienia  uniemożliwia 

dokonanie oceny na czym w istocie 

polega zmiana okoliczności, która miałaby powodować, 

że  dalsze  prowadzenie  postępowania  nie  leży  w  interesie  publicznym.  Odesłanie  do 

rzeczonych  analiz,  które  nie  zostały  ujawnione  ani  wykonawcom,  ani  Izbie,  powoduje 

konieczność przyjęcia, że obarczony ciężarem dowodu zamawiający nie sprostał nałożonym 

na niego obowiązkom. 

W  tym  stanie  rzeczy  należało  uznać,  ze  nie  wystąpiły  żadne  okoliczność,  które 

wskazywałyby  na  to,  że  prowadzenie  postępowania  i  wykonanie  zamówienia  nie  leży 

w interesie publicznym. 

Nie wykazano także, aby istotna zmiana okoliczności, na którą zamawiający powołał 

się w zawiadomieniu o unieważnieniu postępowania z dnia 28 grudnia 2023 r., była zmianą 

zewnętrzną,  niezależną  od  zamawiającego.  Nie  było  spornym,  że  zamawiający  jest 

zobowiązany  do  wykonywania  poleceń  jednostek  nadrzędnych  i  podlega  Dyrektorowi 

Generalnemu  Służby  Więziennej,  który  podlega  pod  Podsekretarza  Stanu  w  Ministerstwie 

Sprawiedliwości.  Zatem  to  te  same  organy  wyraziły  zgodę  i  zapewniły  odpowiednie  środki 

finansowe na realizację inwestycji (wprowadzenie do planu wydatków w lutym 2022 r. przez 

Ministra  Sprawiedliwości.  Nadto  w  dniu  19.06.2018  r.  Zastępca  Dyrektora  Generalnego 

Służby Więziennej wyraził zgodę na nabycie w drodze darowizny na rzecz Skarbu Państwa 

i 

przejęcie  w  trwały  zarząd  Okręgowego  Inspektoratu  Służby  Więziennej  w  Katowicach 

nieruchomości  gruntowej  o  powierzchni  8,16  ha  –  vide  ww.  analiza  potrzeb  i wymagań 

zamawiającego),  a  następnie  zdecydowały,  że  rezygnują  z  inwestycji  –  tak  załączone  do 

odwołania pismo Zastępcy Dyrektora Służby Więziennej z dnia 12 stycznia 2024 r.  

Mając  na  uwadze  powyższe  należało  uznać,  że  zmiana  sytuacji  polegająca  na 

przesunięciu środków finansowych nie jest zmianą zewnętrzną, a została wykreowana przez 

szeroko  rozumiany  Skarb  Państwa.  Na  niemożność  uznania  za  okoliczność  zewnętrzną 

zamiaru zmiany koncepcji zakomunikowanej zamawiającemu przez przełożonego decydenta 

zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt: 

V 

Ca  2123/14.  Sąd  ten  wskazał  także,  że  na  gruncie  prawa  cywilnego  obowiązuje  przepis 

art.  34  k.c.

,  stanowiący  iż  Skarb  Państwa  jest  w  stosunkach  cywilnoprawnych  podmiotem 

praw  i 

obowiązków,  które  dotyczą  mienia  państwowego  nienależącego  do  innych 

państwowych  osób  prawnych,  a  zatem  stanowi  podmiot  jednolity,  reprezentowany  przez 

różne  stationes  fisci.  (por.  także  wyrok  Izby  z  20.06.2016  r.  sygn.  akt:  KIO  919/16,  KIO 

937/16,  KIO  938/16,  KIO  939/16,  KIO  943/16,  KIO  944/16,  KIO  946/16,  KIO  947/16,  KIO 

949/16, KIO 951/16 i wyrok Izby z 07.11.2016 r. sygn. akt: KIO 1967/16).  

Stanowisko,  że  zmiana  musi  mieć  charakter  zewnętrzny  wobec  zamawiającego, 

zatem  niedopuszczalnym  jest,  aby  to  zamawiający  (lub  organ  nadrzędny),  mógł  kreować 

stan  sprzeczny  z  interesem  publicznym  poprzez  przesuwanie  środków  i  w  konsekwencji 

unieważnienie  postępowania,  zostało  wyrażone  także  w  wyroku  Sądu  Okręgowego 

Warszawa-Praga  z  dnia  29  maja  2012 r.  sygn.  akt  IV  Ca  527/11,  gdzie  trafnie 

argumentowano,  że  „Niemniej  jednak  stan  ten  jest  irrelewantny  dla  Skarbu  Państwa  jako 

podmiotu prawa prywatnego, którego akty wewnętrzne nie mogą wywoływać bezpośrednich 

skutków dla osób trzecich, działających w sferze tego prawa. Taki stan nie może być zatem 

kwalifikowany jako zmiana okoliczności, o której mowa w art. 93 ust. 1 pkt 6 pzp [obecnie art. 

255  pkt  5  p.z.p. 

–  przyp.  skład  orzekający].  Nie przenosi  się  on  bowiem  automatycznie  na 

sferę  stosunków  prywatnoprawnych,  w  których  stroną  pozostaje  Skarb  Państwa.  Sytuację 

taką  przyrównać  można  przykładowo,  do  zmiany  planów  inwestycyjnych  zarządu  spółki, 

która  sama  w  sobie  nie  niweczy  wcześniej  podjętych  przez  spółkę  zobowiązań  na 

płaszczyźnie  obligacyjnej.  O  zmianie  okoliczności  w  kontekście  przywołanego  przepisu 

można  by  mówić  natomiast  wówczas,  gdyby  zmiana  sposobu  wykorzystania  środków 

budżetowych  została  przyjęta  w  drodze  ustawy,  rozporządzenia  bądź  aktu  prawa 

miejscowego. Akty te w myśl przepisów art. 87 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, jako źródła prawa 

wiązałyby  także  Skarb  Państwa  jako  podmiot  prawa  prywatnego.  W  tym  wypadku  zmiana 

okoliczności  (prawnych)  miałaby  charakter  zewnętrzny,  niezależny  od  podległości 

organizacyjnej.”.  

Dalej 

skład  orzekający  stwierdził,  że  nie  udowodniono,  żeby  zaistniała  zmiana 

okoliczności  miała  trwały  charakter,  kiedy  dla  zakwalifikowania  zmiany  jako  istotnej 

niezbędna jest jej trwałość  – rozumiana jako nieodwracalny stan. Nie wykazano także, aby 

doszło  do  pozbawienia  zamawiającego  finansowania.  W  informacji  o  unieważnieniu 

przetargu 

jest mowa wyłącznie o poleceniu wstrzymania działań i nakazie złożenia wniosku 

o 

zaniechanie zadania, czym zamawiający jest związany, co automatycznie nie oznacza, że 

w procesie kontradyktoryjnym 

udowodniono utratę finansowania.  

Niemniej,  przyjmując  nawet  za  potwierdzone  stanowisko  o  alokacji  środków  na 

realizacj

ę  zamówienia  będącego  przedmiotem  postępowania,  skład  rozpoznający  spór 

wskazuje,  że  podziela  argumentację zawartą  wyroku Izby  z  dnia  21 kwietnia 2015  r.,  sygn. 

akt: KIO 686/15

, gdzie wskazano, że „Z kolei Sąd Okręgowy w W. w wyroku z dnia 10 lipca 

2002  r.  [sygn.  akt:  V  Ca  960/02 

–  przyp.  skład  orzekający]  orzekł,  iż  nie  można  postawić 

znaku  równości  pomiędzy  interesem  publicznym  a  brakiem  środków  na  realizację 

przedsięwzięcia  objętego  postępowaniem  o  udzielenie  zamówienia.  Inne  niż  wynikające 

z 

ogłoszonego  postępowania  potrzeby  zamawiającego  i  zachodząca  w  związku  z tym 

konieczność  ograniczenia  wydatków  na  nabycie  przedmiotu  zamówienia  nie  może  być 

samoistną  przyczyną  unieważnienia  postępowania.  Dopiero  wykazanie,  że  wykonanie 

zamówienia  będzie  godzić  w  interes  publiczny  może  powodować,  iż  środki  nań 

przeznaczone nie powinny być wydane, a zamówienie nie powinno być udzielone.” (por. też 

wyrok  Izby  z  29.03.2011  r. 

sygn.  akt:  KIO  601/11,  gdzie  wskazano,  że  „Sam  fakt 

przesunięcia  środków  budżetowych  i  zmiany  koncepcji  budowy  stadionu  piłkarskiego  na 

skutek  zmiany  władz  w  wyniku  wyborów  samorządowych  nie  może  być  uznany  za 

przesłanek  uzasadniającą  zaistnienie  podstaw  unieważnienia  postępowania”  i  wyrok  Izby 

z 16.07.2019  r.,  gdzie  argumentowano

,  iż  „Nawiązując  do  sytuacji  ekonomicznej 

zamawiającego  związanej  z  ograniczeniem  określonych wydatków  Izba, za wyrokiem  Sądu 

Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 22 września 2009 roku sygn. III CA 418/09 uznaje, że 

możliwość  zmniejszenia  wydatków  przez  zamawiającego  nie  świadczy  jeszcze  o  tym,  że 

wykonanie  zamówienia  nie  leży  w  interesie  publicznym.  Nie  można  automatycznie 

utożsamiać interesu publicznego z interesem ekonomicznym zamawiającego”.). 

W 

zakresie  wyrażonego  już  w  odpowiedzi  na  odwołanie  stanowiska  o  możliwości 

naruszenia dyscypliny finansów  publicznych, krótko dodać  należy,  że ocena w przedmiocie 

wypełnienia przesłanek skutkujących możliwością unieważnienia postępowania o udzielenie 

zamówienia  publicznego  odbywa  się  na  gruncie  p.z.p.,  w  granicach  przypadków 

wymienionych  w  art.  255  p.z.p. 

–  tu  w  zakresie  wystąpienia  istotnej  zmiany  okoliczności 

powodującej,  że  prowadzenie  postępowania/wykonanie  zamówienia  nie  leży  w  interesie 

publicznym, czego nie można było wcześniej przewidzieć (art. 255 pkt 5 p.z.p.)  – jeżeli nie 

ziściły się przesłanki, o których mowa w tym przepisie, unieważnienie jest bezpodstawne. 

Ponadto, 

Izba postanowiła zaliczyć na poczet materiału procesowego złożone przez 

zamawiającego  pismo  z  dnia  12  stycznia  2024  r.  Zastępcy  Dyrektora  Generalnego  Służby 

Więziennej,  niemniej  jest  ono  nieprzydatne  dla  wykazania  okoliczności  istotnych  dla 

rozstrzygnięcia. Po pierwsze, dowód ten udowadnia jedynie, że pan P.S. złożył oświadczenie 

danej treści – w którym uwagę przykuwa, że cechuje się ono stwierdzeniami ogólnymi i nie 

zawiera  żadnej  rzeczowej  argumentacji,  poza  faktem,  że  oświadczający  tak  uważa. 

Po  drugie,  n

ie  powiązano  tez z  dokumentu  z  żadną  rzeczową  analizą,  ograniczając  się  do 

stwierdzeń,  bez  wskazania  faktów,  które  do  nich  doprowadziły.  Godzi  się  przypomnieć,  że 

aby  wykazać  związek  jakiś  danych  z  określonym  wnioskiem  –  sądem  o  rzeczywistości, 

konieczne  jest  przedstawienie  procesu  analitycznego,  który  wiąże  analizę  danych 

wyjściowych (które  nota  bene  również  muszą  zostać  wykazane jako  rzetelne  i  miarodajne) 

z 

osądem,  iż  dane  te  dowodzą  określonej  tezy,  czego  nie  uczyniono.  Jak  również  razi 

odwołanie  do  obecnej  sytuacji  geopolitycznej,  bez  wykazania  związku  przyczynowo-

skutkowego  w  zakresie  konieczności  unieważnienia  obecnego  przetargu  z  sytuacją,  która 

istniała już na etapie podejmowania decyzji o zasadności inwestycji  (24 luty 2022 r., to nie 

tylko początek rosyjskiej inwazji na Ukrainę, ale także data zatwierdzenia inwestycji do planu 

wydatków  przez  Ministra  Sprawiedliwości,  co  wynika  z  drugiego  akapitu  omawianego 

dokumentu) i trwa już dwa lata, a mimo to dopiero teraz podejmowane są decyzje dotyczące 

zasadności finansowania przedmiotu postępowania. 

Skład orzekający postanowił zaliczyć na poczet materiału dowodowego także złożone 

przez  odwołującego  dokumenty  w  postaci  –  pisma  z  dnia  16  stycznia  2024  r.  Dyrektora 

Departamentu  Budżetu  i  Efektywności  Finansowej  Ministerstwa  Sprawiedliwości,  pisma 

z 

dnia  18  stycznia  2024  r.  Naczelnika  Departamentu  Wykonania  Orzeczeń  i  Probacji 

Ministerstwa  Sprawiedliwości,  korespondencji  elektronicznej  z  dnia  5  stycznia  2024  r. 

dotyczącego  wniosku  o  dostęp  do  informacji  publicznej  –  stanowią  one  udokumentowane 

próby  pozyskania  przez  odwołującego  dodatkowych  informacji,  dokumentując  jego 

staranności  w  zakresie  przygotowania  się  do  postępowania.  Natomiast  ich  wartość 

dowodowa  jest  znikoma,  ze  względu  na  fakt,  iż  pomimo  pomocy  odwołującego, 

zamawiającemu nie udało się sprostać ciężarowi wykazania, ze istnieje dokument dotyczący 

przedmiotowej  analizy  (cyt.  analiza  zasadności  kontynuacji  zadania  inwestycyjnego  pn. 

„Budowa  Oddziału  Zewnętrznego  w  Sosnowcu  Aresztu  Śledczego  w  Sosnowcu”),  a  tym 

bardziej jaką miałby on treść.

Konkludując,  skład  rozpoznający  spór  stanął  na  stanowisku,  iż  obarczony  ciężarem 

dowodu zamawiający nie wykazał kumulatywnego spełnienia przesłanek określonych w art. 

255  pkt  5  p.z.p.,  zaś  niespełnienie  chociażby  jednej  z  nich  wyklucza  możliwość 

unieważnienia  postępowania,  zatem  zamawiający  nie  miał  uzasadnionych  podstaw  do 

unieważnienia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na tej podstawie. 

Krajowa  Izba  Odwoławcza  uwzględniła  odwołanie,  gdyż  wykazano,  iż 

w 

przedmiotowym stanie faktycznym została wypełniona hipoteza art. 554 ust. 1 pkt 1 p.z.p. 

–  stwierdzone  naruszenie  przepisów  ustawy  miały  istotny  wpływ  na  wadliwy  wynik 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia,  w  postaci  bezpodstawnego  unieważnienia 

przetargu. Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji. 

Rozstrzygnięcie  o  kosztach  postępowania  wydano  na  podstawie  art.  575  p.z.p. 

obciążając  strony  kosztami  zgodnie  z  zasadą  odpowiedzialności  za  wynik  postępowania 

odwoławczego z uwzględnieniem § 7 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 5 pkt 1 i 2 lit. b rozporządzenia 

z 

dnia  30  grudnia  2020  r.  w  sprawie  szczegółowych  rodzajów  kosztów  postępowania 

odwoławczego,  ich  rozliczania  oraz  wysokości  i  sposobu  pobierania  wpisu  od  odwołania 

(Dz. 

U.  z  2020  r.  poz.  2437).  Izba  obciążyła  zamawiającego,  jako  stronę  przegrywającą, 

kosztami  postępowania  odwoławczego  w  postaci  wpisu  i  wynagrodzenia  pełnomocnika 

odwołującego, zgodnie ze złożoną fakturą VAT. 

Przewodniczący: 

…………………………