KIO 1602/23 WYROK dnia 26 czerwca 2023 r.

Sygn. akt: KIO 1602/23 

WYROK 

z dnia 26 czerwca 2023 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza   -   w składzie: 

Przewodniczący:     Adriana Urbanik 

Renata Tubisz 

Anna Wojciechowska 

Protokolant:          

Piotr Cegłowski 

po 

rozpoznaniu  na  rozprawie  w  dniu  19  czerwca  2023  r.  w  Warszawie  odwołania 

wniesionego  do  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  w  dniu  5  czerwca  2023  r.  przez 

wykonawcę  

Galena Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie w  postępowaniu  prowadzonym  przez  Polską 

Grupę SW Przedsiębiorstwo Państwowe z siedzibą w Warszawie  

orzeka: 

uwzględnia  odwołanie  i  nakazuje  zamawiającemu  unieważnienie  wszystkich 

czynności  zamawiającego  w  postępowaniu  prowadzonym  z  wyłączeniem  ustawy  

z dnia 21 października 2016 r. o umowie koncesji na roboty budowlane lub usługi 

(Dz.  U.  z  2023  r.  poz.  140)  i  ustawy  z  dni

a  11 września  2019 r.  -  Prawo zamówień 

publicznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1710, z późn. zm.); 

kosztami  postępowania obciąża  zamawiającego  Polską  Grupę  SW  Przedsiębiorstwo 

Państwowe z siedzibą w Warszawie i: 

zalicza 

w 

poczet 

kosztów 

postępowania 

odwoławczego 

kwotę  

15.000 zł 00 gr (słownie: piętnaście tysięcy złotych zero groszy) uiszczoną przez 

wykonawcę  Galena  Sp.  z  o.o.  z  siedzibą  w  Warszawie

tytułem  wpisu  

od odwołania; 

zasądza od zamawiającego Polskiej Grupy SW Przedsiębiorstwo Państwowe 

z  siedzibą  w  Warszawie  (ul.  Kocjana  3,  01-473  Warszawa)  na  rzecz 

odwołującego  Galena  Sp.  z  o.o.  z  siedzibą  w  Warszawie  (ul.  Skierniewicka 

34A/U01, 01-230 Warszawa) 

kwotę 15 000 zł 00 gr (słownie: piętnaście tysięcy 

złotych  zero  groszy)  obejmującą  kwotę  uiszczonego  przez  odwołującego  wpisu  

od odwołania.  

Stosownie  do  art.  579  i  580  ustawy  z  dnia  11  września  2019  r.  -  Prawo  zamówień 

publicznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1710, z późn. zm.) na niniejszy wyrok - w terminie 14 dni 

od  dnia  jego  doręczenia  -  przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby 

Odwoławczej  

do Sądu Okręgowego w Warszawie. 

Przewodniczący:      ………………………….… 

Członkowie:   

………………………….… 

………………………….… 

Sygn. akt: KIO 1602/23 

U z a s a d n i e n i e 

W  dniu  26.05.2023  r.  za  pośrednictwem  strony  https://pgsw.pl  opublikowany  został 

przez  Polską  Grupę  SW  Przedsiębiorstwo  Państwowe  (dalej:  „Zamawiający”  lub  „PGSW”) 

konkurs  dotyczący  utworzenia  w  JOWS  infrastruktury  telekomunikacyjnej  operatora  

i  zainstalowanie  w  ramach  tej  infrastruktury  samoinkasujących  aparatów  telefonicznych  

oraz 

świadczenie 

przez 

operatora 

usług 

telefonicznych 

dla 

osadzonych 

(https://pgsw.pl/zapytania-zakupowe/roboty-budowlane-2/1328-utworzenie-w-jows-

infrastruktury-telekomunikacyjnej-operatora-i-zainstalowanie-w-ramach-tej-infrastruktury-

samoinkasujacych-aparatow-telefonicznych-oraz-swiadczenie-przez-operatora-uslug-

telefonicznych-dla-osadzonych)

.  Konkurs  został  opracowany  w  oparciu  o  porozumienie  

nr  22/2023  zawarte  pomiędzy  Dyrektorem  Generalnym  Służby  Więziennej  a  Polską  Grupą 

SW  Przedsiębiorstwo  Państwowe  z  siedzibą  w  Warszawie.  Postępowanie  nie  zostało 

wszczęte ogłoszeniem opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Do wyżej 

wymienionego  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  zastosowanie  znajdują 

przepisy ustawy z dnia 11 września 2019 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2022 r. 

poz. 1710, z późn. zm.), zwanej dalej także „ustawą Pzp” lub „ustawą pzp”, i ustawy z dnia  

21 października 2016 r. o umowie koncesji na roboty budowlane lub usługi (Dz. U. z 2023 r. 

poz. 140), zwanej dalej także „ustawą o koncesji”. 

Dnia  05.06

.2023  r.  (wpływ  do  Prezesa  KIO  w  wersji  elektronicznej  podpisane 

podpisem  cyfrowym  za 

pośrednictwem  elektronicznej  skrzynki  podawczej  -  ePUAP) 

odwołanie złożyła  Galena  Sp.  z  o.o.,  ul.  Skierniewicka  34A/U01,  01-230 Warszawa,  zwana 

dalej także „Odwołującym” lub „Wykonawcą”,  od niezgodnych z przepisami czynności oraz 

zaniechań  

w  postępowaniu  prowadzonym  przez  POLSKĄ  GRUPĘ  SW  PRZEDSIĘBIORSTWO 

PAŃSTWOWE  z  siedzibą  w  Warszawie  (dalej  jako  „Zamawiający”  lub  „PGSW”)  

na  utworzenie  w  JOWS  infrastruktury  telekomunikacyjnej  operatora  i  zainstalowanie  w 

ramach tej infrastruktury 

samoinkasujących aparatów telefonicznych oraz świadczenie przez 

operatora  usług  telefonicznych  dla  osadzonych.  Odwołujący  zarzucił  Zamawiającemu 

zaniechanie  przeprowadzenia  postępowania  o  udzielenie  koncesji  na  usługi  zgodnie  

z przepisami 

ustawy z dnia 21 października 2016 r. o umowie koncesji na roboty budowlane 

lub usługi (Dz. U. z 2023 r. poz. 140, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o koncesji”, i tym 

samym naruszenie 

następujących przepisów: 

1)   art. 2 pkt 11 lit. a ustawy o koncesji w zw. z art. 4 pkt 3 

ustawy z dnia 11 września 2019 

r. - 

Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1710, z późn. zm.), zwanej dalej  

„ustawą  Pzp”,  w  zw.  z  art.  4  ustawy  o  koncesji  poprzez  zaniechanie  przygotowania  

i  przeprowadzenia 

postępowania  o  zawarcie  umowy  koncesji  przez  Zamawiającego 

będącego  osobą  prawną,  utworzoną  w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  

o  charakterze 

powszechnym,  niemających  charakteru  przemysłowego  ani  handlowego 

nad którą bezpośredni nadzór sprawuje Minister Sprawiedliwości w sytuacji, gdy żadne  

z  wyłączeń  podmiotowych  lub  przedmiotowych  stosowania  ustawy  o  koncesji  nie 

znajdzie zastosowania a warto

ść umowy koncesji przekracza kwotę 130 000 zł; 

art.  12  ust.  2  ustawy  o  koncesji  poprzez  przygotowanie  i  prowadzenie  postępowania  

o 

zawarcie umowy koncesji w sposób mający na celu uniknięcie stosowania przepisów 

ustawy  a  w  konsekwencji  oraz  art.  4  ustawy  o  koncesji  w  zw.  z  art.  17  pkt  1  ustawy  

o koncesji w zw. z art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o koncesji przez zaniechanie przekazania 

ogłoszenia o koncesji do publikacji Urzędowi Publikacji Unii Europejskiej, 

ewentualnie,  gdyby  Izba  uznała,  że  w  niniejszej  sprawie  nie  znajdą  zastosowania 

przepisy  ustawy  o  koncesji,  zarzuc

ił  Zamawiającemu  zaniechanie  przeprowadzenia 

postępowania o udzielenie zamówienia publicznego zgodnie z przepisami ustawy Pzp i 

naruszenie tym samym 

następujących przepisów: 

3)   art.  4  pkt  3  ustawy  Pzp  poprzez  zaniechanie  przygotowania  i  przeprowadzenia 

postępowania  o  zawarcie  umowy  o  wykonanie  zamówienia  publicznego  przez 

Zamawiającego będącego osobą prawną, utworzoną w szczególnym celu zaspokajania 

potrzeb  o  charakterze  powszechnym,  niemających  charakteru  przemysłowego  ani 

handlowego nad którą bezpośredni nadzór sprawuje Minister Sprawiedliwości w sytuacji, 

gdy  żadne  z  wyłączeń  podmiotowych  lub  przedmiotowych  stosowania  ustawy  Pzp  

nie znajdzie zastosowania; 

4)   art.  86  ustawy  Pzp 

przez  zaniechanie  przekazania  ogłoszenia  do  publikacji  Urzędowi 

Publikacji  Unii  Europejskiej  a  w  konsekwencji  naruszenie  art.  129  ust.  1  pkt  1  lub  2 

ustawy  Pzp  w  zw.  z  art.  130  ust.  1  pkt  1  ustawy  Pzp  poprzez  nieprzeprowadzenie 

postępowania  w  trybie  przetargu  nieograniczonego  lub  przetargu  ograniczonego  oraz 

art.  17  ust.  2  ustawy 

Pzp  poprzez  przygotowanie  i  prowadzenie  postępowania  o 

zawarcie 

umowy  

o wykonanie 

zamówienia publicznego zmierza do udzielenia zamówienia wykonawcy nie 

wyłonionego zgodnie z przepisami ustawy Pzp; 

Wskazując na powyższe zarzuty Odwołujący wniósł o uwzględnienie odwołania i: 

nakazanie Zamawiającemu unieważnienia postępowania; 

ewentualnie  unieważnienie  umowy,  gdyby  została  ona  zawarta  w  następstwie 

prowadzonego postępowania; 

3)  zasądzenie  od  Zamawiającego  na  rzecz  Odwołującego  kosztów  postępowania 

odwoławczego. 

W  uzasadnieniu  odwołania  Odwołujący  wskazał,  że  Zamawiający  pismem  z  dnia  

2023  r.  opublikował  na  swojej  stronie  internetowej  Regulamin.  Wybrany  operator 

zobowi

ązany  będzie  m.in.  do  wdrożenia  i  utrzymania  w  sprawności  eksploatacyjnej 

infrastruktury  telekomunikacyjnej; 

świadczenia  usług  telefonicznych  dla  osadzonych, 

opracowania i  wdrożenia systemu  do  zarządzania i  monitorowania połączeń  telefonicznych 

wykonywanych  przez  osadzonych, 

opracowania  i  wdrożenia  systemu  billingowego  

do  rozliczania  z  osadzonymi 

kosztów  prowadzonych  przez  nich  rozmów  telefonicznych, 

dostarczania  do  Punktów  Obsługi  PGSW  kart  telefonicznych  w  ilości  zamówionej  przez 

Punkt  Obsługi  PGSW,  zapewniającej  ciągłość  procesu  wydawania  osadzonym  kart 

telefonicznych, 

zapewnienia  Zamawiającemu  wyłączności  na  sprzedaż  doładowań  do  kart 

telefonicznych. 

Usługi  telefoniczne  dla  osadzonych  świadczone  będą  przez  okres  8  lat  od 

dnia  p

odpisania  protokołu  odbioru.  Wartość  udzielanego  zamówienia  jest  szacowana  na 

kwotę około 100 mln złotych. W postępowaniu ustanowiono między innymi warunek udziału 

dysponowania  przez  wykonawcę  doświadczeniem  w  wykonywaniu  usług  dla  co  najmniej 

50.000  użytkowników  końcowych  o  wartości  20  mln  złotych.  Uczestnik  ma  także  posiadać 

środki 

finansowe  

lub  zdolność  kredytową  w  wysokości  minimum  20  mln  złotych.  Operator  będzie  pobierał  

od  osadzonych  opłaty  za  wykonane  połączenia  telefoniczne.  Z  tytułu  realizacji  usług 

przysługuje  prawo  do  wynagrodzenia  w  formie  prowizji  z  określoną  wartością  procentową 

netto doładowań kart telefonicznych sprzedanych osadzonym. Biorąc pod uwagę powyższe 

należy  uznać,  iż  mamy  do  czynienia  z  domniemaniem  udzielania  koncesji  na  usługi  w 

rozumieniu  ustawy  o  umowie 

koncesji.  Wskutek  zawarcia  umowy  nastąpi  powierzenie 

koncesjonariuszowi 

świadczenia 

usług 

i 

zarządzania 

tymi 

usługami 

(usługi 

telekomunikacyjne),  a 

wynagrodzenie  stanowi  prawo  do  wykonywania  usług  będących 

przedmiotem umowy. 

Jest to rozwiązanie zgodne z rozumieniem koncesji opisanym w treści 

art.  3  ust.  2  pkt  2  ustawy  o  umowie  koncesji. 

Niemniej  nie  można  zarazem  wykluczyć,  iż 

zawierana  umowa  będzie  zamówieniem  publicznym  w  rozumieniu  przepisów  ustawy  Pzp. 

Zgodnie 

z 

treścią 

art. 

ust. 

ustawy  

o 

umowie  koncesji,  koncesjonariusz  powinien  ponosić  ryzyko  ekonomiczne  związane  

z 

wykonywaniem  usług  i  obejmujące  ryzyko  związane  z  popytem  lub  podażą 

(koncesjonariusz  nie  ma  gwarancji  odzyskania  poniesionych  nakładów  inwestycyjnych  lub 

kosztów  związanych  świadczeniem  usług  będących przedmiotem  umowy  koncesji  oraz jest 

narażony na wahania rynku, a w szczególności jego szacowane potencjalne straty związane 

z wykonywaniem umowy koncesji nie mogą być jedynie nominalne lub nieistotne - art. 3 ust. 

4). Określając przesłanki wyboru modelu koncesyjnego lub zamówieniowego można odwołać 

się do treści motywu (18) Dyrektywy koncesyjnej w którym zauważono: Trudności związane 

z  interpretacją  pojęć  "koncesja"  i  "zamówienie  publiczne"  spowodowały  utrzymującą  się 

niepewność prawną wśród zainteresowanych stron i były podłożem wielu wyroków Trybunału 

Sprawiedliwości  Unii  Europejskiej.  (…)  Główna  cecha  koncesji,  czyli  prawo  do  eksploatacji 

obiektów  budowlanych  lub  wykonywania  usług,  zawsze  pociąga  za  sobą  przeniesienie  na 

koncesjonariusza  ryzyka  operacyjnego  o  charakterze  ekonomicznym  wiążącego  się  z 

możliwością,  że  nie  odzyska  on  nakładów  inwestycyjnych  ani  kosztów  poniesionych  w 

związku  z  eksploatacją  obiektów  budowlanych  lub  wykonywaniem  usług  będących 

przedmiotem  koncesji  w  normalnych  warunkach  działalności,  nawet  jeżeli  części  ryzyka 

pozostaje  poddana  instytucja  zamawiająca  lub  podmiot  zamawiający.  W  literaturze  jako 

przykład  wadliwego  zastosowania  modelu  koncesyjnego  podaje  się  przypadek 

współfinansowania 

budowy 

parkingu 

w 

połączeniu  

z gwarancją daną koncesjonariuszowi ponoszenia stałej opłaty (abonamentowej) za zajęcie 

udostępnionych miejsc parkingowych (Ustawa o umowie koncesji na roboty budowlane 

lub  usługi.  Komentarz,  Redakcja:  dr  r.pr.  Rafał  Cieślak,  C.H.Beck,  Warszawa  2018  rok).  

W  ocenie  Odwołującego  ryzyka  związane  z  wykonywaniem  umowy  zawieranej  

z 

Zamawiającym  mogą  nie  wystarczyć  do  uznania  zasadności  zastosowania  przepisów 

dotyczących  koncesji.  Mamy  bowiem  do  czynienia  –  ze  względu  na  specyfikę  usługi  

–  z  zagwarantowaniem  przychodów  od  osadzonych,  dla  których  wykonawca  będzie 

swoistym  monopolistą  w  dostępnie  do  usług  telekomunikacyjnych.  Zatem  nie  można 

wykluczyć,  

iż  poprawnie  przeprowadzona  analiza  wskazywałaby  na  konieczność  zastosowania 

przepisów  ustawy  Pzp.  Reasumując,  w  ocenie  Odwołującego  Zamawiający  prowadząc 

przedmiotowe 

postępowanie  winien  zastosować  alternatywnie  przepisy  ustawy  Prawo 

zamówień  publicznych  albo  ustawy  o  umowie  koncesji  na  roboty  budowlane  lub  usługi. 

Tymczasem,  z  treści  Regulaminu  wynika,  że  nie  znajdują  do  niego  zastosowania  ani 

przepisy 

ustawy 

o 

koncesji  

ani  przepisy  ustawy  Pzp. 

Mimo,  że  wartość  zamówienia/koncesji  przekracza  progi  unijne, 

Zamawi

ający  nie  opublikował  w  Dzienniku  Urzędowym  Unii  Europejskiej  ogłoszenia  

o 

koncesji/ogłoszenia o zamówieniu. Opisane wyżej  działania doprowadziły  do  postawienia 

niżej opisanych zarzutów.  

PGSW  jako  podmiot  prawa  publicznego: 

W  pierwszej  kolejności  Odwołujący  wskazuje,  

że  Zamawiającego  należy  uznać  za  podmiot  prawa  publicznego  a  zatem  niezastosowanie 

przez  niego  przepisów  ustawy  o  koncesji  (ewentualnie  ustawy  Pzp)  stanowi  naruszenie  

w  odniesieniu  do 

postępowania koncesyjnego  – art.  2 pkt 11  lit  a ustawy  o  koncesji  w  zw.  

z art. 4 pkt 3 ustawy Pzp, 

postępowania zamówieniowego (zarzut ewentualny) - art. 4 pkt 3 

ustawy Pzp. 

Zgodnie z treścią art. 4 pkt 3 ustawy Pzp zobowiązanym do stosowania ustawy 

jest  tzw. 

podmiot  prawa  publicznego,  którym  jest:  a)  osoba  prawna,  b)  utworzona  

w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  powszechnym,  niemających 

charakteru  przemysłowego  ani  handlowego,  c)  jeżeli  podmioty,  o  których  mowa  w  tym 

przepisie oraz w art. 4 pkt 1 i 2, pojedynczo 

lub wspólnie, bezpośrednio lub pośrednio przez 

inny  podmiot  (warunek  kontroli): 

finansują  je  w  ponad  50%  lub  posiadają  ponad  połowę 

udziałów  albo  akcji,  lub  sprawują  nadzór  nad  organem  zarządzającym,  lub  mają  prawo  

do powoływania ponad połowy składu organu nadzorczego lub zarządzającego. Niewątpliwie 

Zamawiający  jest  osobą  prawną  (przedsiębiorstwo  państwowe).  Spełniony  jest  także 

warunek  dotyczący  sprawowania  nadzoru  nad  organem  zarządzającym  oraz  prawo  do 

powoływania ponad połowy składu organu nadzorczego oraz zarządzającego przez podmiot, 

o którym mowa w treści art. 4 pkt 1 ustawy Pzp. Organem założycielskim przedsiębiorstwa 

jest  Minister  Sprawiedliwości,  a  czynności  organu  założycielskiego  w  imieniu  Ministra 

wykonuje  Dyrektor  Generalny  Służby  Więziennej.  Przedsiębiorstwo  jest  przedsiębiorstwem 

jednozakładowym. Dla ustalenia statusu Zamawiającego na gruncie ustawy Pzp jest zatem 

koniecznym 

określenie,  czy  przedsiębiorstwo  zostało  utworzone  w  szczególnym  celu 

zaspokajania 

potrzeb o charakterze powszechnym, niemających charakteru przemysłowego 

ani  handlowego. 

Odnosząc  się  do  charakteru  powszechnego  potrzeb  Odwołujący  podnosi, 

że  w  orzecznictwie  oraz  w  piśmiennictwie  wspólnotowego  prawa  zamówień  publicznych 

wskazuje  się  na  potrzebę  „funkcjonalnej”  wykładni  pojęcia  potrzeb  o  charakterze 

powszechnym, niemających charakteru przemysłowego ani handlowego. TSUE wskazuje, iż: 

potrzebami 

tego 

rodzaju 

są 

te,  

w wypadku których - z przyczyn związanych z interesem ogólnym - samo państwo decyduje 

się  je  zaspokajać,  albo  na  których  zaspokajanie  chce  wywierać  decydujący  wpływ.  Przez 

pojęcie  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  powszechnym  należy  rozumieć  zasadniczo 

każdą  aktywność,  która  nie  jest  wykonywana  wyłącznie  dla  zaspokojenia  pojedynczego, 

prywatnego  celu 

(Prawo Zamówień Publicznych, Komentarz pod redakcją Huberta Nowaka 

oraz  Mateusza  Winiarza,  UZP,  Warszawa  2021  rok,  s.47). 

Analizując  warunek 

„powszechności”  warto  odwołać  się  do  treści  art.  2  ust.  1  pkt  4  Dyrektywy  2014/24/UE, 

zgodnie  z  którą  "podmiot  prawa  publicznego"  oznacza  podmiot,  który  został  utworzony  w 

konkretnym  celu  zaspokajania  potrzeb  w  interesie 

ogólnym,  które  nie  mają  charakteru 

przemysłowego 

ani 

handlowego.  

W wersji angielskiej: are established for the specific purpose of meeting needs in the general 

interest,  za

ś  w  wersji  niemieckiej:  wurden  zu  dem  besonderen  Zweck  gegründet,  im 

Allgemeininteresse  liegende  Aufgaben  nicht  gewerblicher  Art  zu  erfüllen.  Zarówno  zwrot 

general  interest,  jak  i  Allgemeininteresse  winny  być  tłumaczone  jako  w  interesie  ogólnym.  

W  ocenie 

Odwołującego  istnienie  przyjętego  przez  państwo  zadania  (obowiązku 

wykonywania określonych świadczenia) realizowanego poprzez publiczne przedsiębiorstwo, 

przesądza  

o zaspokajaniu w tym zakresie potrzeb o charakterze 

ogólnym. Tak też przykładowo TSUE  

w  wy

roku  w  sprawie  zakładów  pogrzebowych:  Działalność  zakładów  pogrzebowych  może 

zaspokajać  potrzeby  w  interesie  ogólnym

Okoliczność,  że  jednostka  samorządu 

terytorialnego jest prawnie zobowiązana do zorganizowania pogrzebów, a w razie potrzeby  

do poniesieni

a kosztów tych pogrzebów, jeżeli nie zostały one zorganizowane w określonym 

terminie  po  wydaniu 

aktu  zgonu,  stanowi  dowód,  że  istnieje  taka  potrzeba  w  interesie 

ogólnym  (Wyrok  Trybunału Sprawiedliwości  z  dnia 10  listopada 1998 roku,  sygn.  C-380/96 

https://sip.legalis.pl/document-

full.seam?documentId=mrswglrzguytonjqgqyq&refSource=guide). 

W. 

Dzierżanowski 

(Włodzimierz Dzierżanowski, Ochrona konkurencji w prawie zamówień publicznych, Wolters 

Kluwer  Polska  SA  ,  2012  rok) 

słusznie  wskazuje:  Uprawnione  będzie  więc  twierdzenie,  

że  potrzeba  o  charakterze  powszechnym  niemająca  charakteru  przemysłowego  

ani handlowego jest 

potrzebą dotyczącą indywidualnego odbiorcy (konsumenta) jako członka 

większej zbiorowości, której zapewnienie stanowi obowiązkowe, w świetle przepisów prawa, 

zadanie  organów  władzy  publicznej,  stanowiąc  tym  samym  działanie  dla  dobra  ogólnego. 

Niezależnie  od  formy  organizacyjno-prawnej,  za  pomocą  której  zaspokajana  jest  taka 

potrzeba,  objęte  tym  pojęciem  będą  -  w  ocenie

W.Hartunga  -  wszystkie  zadania  z  istoty 

swojej  uważane  za  mające  charakter

publiczny 

(Artykuł  2  Dyrektywa  2014/24/UE  Hartung 

2015,  wyd.  1,  Legalis  ).

Zdaniem  M.  Bala  warunkiem  koniecznym  dla  uznania 

powszechności  określonych

działań  nie  musi  być  okoliczność,  że  są  one  skierowane  do 

całego  społeczeństwa.

Wystarczające  jest,  aby  określone  świadczenia  skierowane  były  do 

osób spełniających

określone generalne warunki. Słowa „powszechny” użytego w art. 3 ust. 

1  pkt  3  [starego

–przyp.  wnioskodawcy]  pzp  nie  należy  intepretować  jako  „dostępny  dla 

wszystkich”,

lecz  

w  znaczeniu  „dotyczący  wielu”,  „dostępny  dla  wielu”  lub  dla  tych,  którzy  spełniają

warunki 

określone w odpowiedniej rangi przepisach (M. Bala, Potrzeby o charakterze powszechnym. 

[w:] Przetargi Publiczne, Czerwiec 2017 r.). W przypadku PGSW mamy

właśnie do czynienia 

ze  spełnianiem  dostępności  dla  osób  określonych  w  przepisach

kodeksu  karnego 

wykonawczego.

Uprzedzając  dalszą  argumentację,  w  naszej  ocenie  takim  zadaniem 

niewątpliwie jest

zarówno zadanie polegające na organizacji pracy osób osadzonych (art. 1 

ustawy  o

zatrudnianiu  osób  pozbawionych  wolności),  jak  i  zapewnienie  skazanym  prawa  

do

korzystania  z  samoinkasującego  aparatu  telefonicznego  (art.  105b  §  1  ustawy  Kodeks

karny wykonaw

czy). W obu przypadkach państwo zdecydowało się na podjęcie

interwencji, 

niejako  obok  rynkowych  możliwości  wykonywania  takich  świadczeń.

Zadanie  nie  jest 

podejmowane  w  celach  komercyjnych  (w  ustawie  o  zatrudnianiu  wprost

stwierdzono,  

iż osiąganie zysku powinno być podporządkowane resocjalizacji). Mamy

nawet do czynienia 

ze  swoistym  monopolem  państwa  w  tym  zakresie.

W  dalszej  kolejności  odnieść  należy się  

do  kwestii  zakresu  prowadzonej  przez

Zamawiającego  działalności.  W  każdym  bowiem 

przypadku w ramach badania

zasadności zastosowania przepisu bada się faktyczny obszar 

aktywności  podmiotu

w dacie badania,  niezależnie od celów  działania określonych  w  dacie 

powstania

podmiotu.  Według  W.  Hartunga  (Dyrektywa  2014/24/UE  w  sprawie  zamówień 

publicznych.  Komentarz, 

Wojciech  Hartung,  Michał  Bagłaj,  Tomasz  Michalczyk,  Michał 

Wojciechowski,  Jakub  Krysa,  Katarzyna  Kuźma,  C.H.  Beck,  Warszawa  2015):  istotna  

dla oceny danego podmiotu jest działalność faktycznie wykonywana i nie ma znaczenia np. 

to,  czy  w  statucie  danego  podmiotu 

wyraźnie  zapisano,  że  prowadzi  on  działalność 

wyłącznie  handlową  lub  przemysłową.  Bez  znaczenia  pozostaje  okoliczność,  iż  podmiot 

prowadzi  także  działalność  komercyjną  w  innych  obszarach  (Europejskie  Prawo  Zamówień 

Publicznych  Komentarz,  A. 

Sołtysińska,  Zakamycze,  Kraków  2006,  komentarz  do  art.  1 

dyrektywy)

: Utworzenie przedsiębiorstwa w celu zaspokajania takich potrzeb nie oznacza, że 

jedynym  

i  wyłącznym  przedmiotem  jego  działalności  musi  być  wykonywanie  takiej  funkcji.  Obok 

realizacji  zada

ń  o  charakterze  publicznym  może  ono  prowadzić  działalność  gospodarczą  

na  ogólnych  warunkach,  przy  czym  nie  jest  istotne,  w  jakim  rozmiarze  działalność  ta  jest 

prowadzona.  Przepisy 

dyrektywy  nie  wymagają,  by  zaspokajanie  potrzeb  leżących  w 

interesie ogólnym stanowiło główny przedmiot działalności takiego przedsiębiorstwa. Zakres 

takiej 

działalności  może  być  nieproporcjonalnie  wąski  w  stosunku  do  zakresu  prowadzonej 

działalności o innym charakterze. Zdaniem TSUE – wyrażonym w orzeczeniu Mannesmann - 

uzależnienie uznania danej jednostki za podmiot prawa publicznego od stosunku pomiędzy 

zakresem  prowadzonej  działalności  komercyjnej  a  zakresem  zaspokajania  potrzeb  

o  charakterze  ogólnym  stanowiłoby  interpretację  niezgodną  z  zasadą  prawnej  pewności, 

która  wymaga,  by  reguły  prawa  unijnego  były  jasne  i  przejrzyste,  a  ich  zastosowanie 

przewidywalne  przez  wszystkie  podmioty, 

których  dotyczą.  W  sprawie  Mannesmann  - 

Państwowa  Drukarnia  została  utworzona  w  celu  wytwarzania  oficjalnych  dokumentów: 

blankietów  paszportów, praw  jazdy,  dokumentów  tożsamości.  Jednak  obok  tej  działalności, 

mającej  na  celu  zaspokojenie  pewnych  potrzeb  o  charakterze  niekomercyjnym, 

przedsiębiorstwo  to  mogło  prowadzić  normalną  działalność  wydawniczą  obejmującą  druk 

książek 

i 

innych 

materiałów. 

W 

związku  

z  tym,  że  w  ramach  jednego  przedsiębiorstwa  nie  ma  znaczenia,  w  jak  szerokim  zakresie 

spełnia ono zadania o charakterze ogólnym w relacji do normalnej działalności komercyjnej 

(…).  W  ocenie  UZP  zatem  nieistotne  jest  to,  iż  poza  zadaniami  w  interesie  ogólnym 

omawiany  podmiot  wykonuje  również  inną  działalność  w  celach  zarobkowych,  jeżeli  nadal 

zajmuje się zaspokajaniem potrzeb w interesie ogólnym, które ma on szczególny obowiązek 

zaspokajać (Prawo  Zamówień  Publicznych,  Komentarz  pod redakcją  Huberta  Nowaka  oraz 

Mateusza  Winiarza,  UZP,  Warszawa  2021  rok,  s.47)

.  Jak  zauważono  w  trakcie  jednego  z 

postępowań  prowadzonych  przed  TSUE,  celem  dyrektyw  jest  nałożenie  określonych 

obowiązków  (związanych  z  udzielaniem  zamówień)  na  podmioty,  których  działalność, 

polegająca  

na  spełnianiu  pewnych  zadań,  których  realizacja  leży  w  interesie  publicznym,  wymyka  się  

w  całości  lub  w  części  logice  gier  rynkowych  (Europejskie  Prawo  Zamówień  Publicznych 

Komentarz, A. 

Sołtysińska, Zakamycze, Kraków 2006, komentarz do art. 1 dyrektywy). Mając 

na  względzie  powyższe  rozważania  wskazać  należy,  że  zarządzeniem  Ministra 

Sprawiedliwości  z  dnia  9  grudnia  2022  r.  (Dz.  Urz.  MS  z  2022  r.  poz.  212)  wydanym  

na  podstawie  art.  5b  ust.  1  i  2  ustawy  z  dnia 

28  sierpnia  1997  r.  o  zatrudnianiu  osób 

pozbawionych  wolności  (t.j.  Dz.  U.  z  2023  r.  poz.  200)  z  dniem  04.02.2023  r.  doszło  do 

połączenia  przywięziennych  zakładów  pracy:  PEPEBE  WŁOCŁAWEK  Przedsiębiorstwo 

Państwowe  z  siedzibą  we  Włocławku,  Mazowiecka  Instytucja  Gospodarki  Budżetowej 

MAZOVIA  z  siedzibą  w  Warszawie.  Nowopowstały  podmiot  funkcjonuje  w  formie 

przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Polska Grupa SW Przedsiębiorstwo Państwowe. 

Tytułem  wstępu  do  dalszej  argumentacji  należy  podkreślić,  iż  sam  fakt  prowadzenia 

działalności  w  formie  przedsiębiorstwa  państwowego  nie  przesądza  o  braku  możliwości 

posiadania  statusu  podmiotu  prawa  publicznego.  Można  w  tym  zakresie  przytoczyć 

stanowisko  Wojewódzkiego  Sądu  Administracyjnego  (Wyrok  Wojewódzkiego  Sądu 

Administr

acyjnego  w  Warszawie  z  dnia  13  września  2007  r.  sygn.  akt  V  SA/Wa  496/07)  

dotyczące  Przedsiębiorstwa  Państwowego  „Porty  Lotnicze”.  W  ocenie  sądu, 

przedsiębiorstwo  „było  utworzone  w  celu  wykonywania  zadań  ściśle  powiązanych  z 

instytucjonalną  działalnością  państwa,  mającą  na  celu  zapewnienie  wszystkim  jego 

obywatelom  zarówno  bezpieczeństwa  w  zakresie  korzystania  z  lotniczych  środków 

transportu,  jak  i  bezpieczeństwa  związanego  z  ochroną  przestrzeni  powietrznej  nad 

terytorium  Polski

”.  Pogląd  dotyczący  możliwości  posiadania  przez  przedsiębiorstwa 

państwowe  statusu  podmiotu  prawa  publicznego  pozostaje  aktualny  także  na  gruncie 

obecnej  ustawy  Pzp  (tak  przykładowo  A.  Kowalczyk  także  w  odniesieniu  do  PP  Porty 

Lotnicze) 

(Kowalczyk  Aldona,  Szymańska  Anna,  Zamówienia  sektorowe.  Komentarz, 

Warszawa  2022  r.). 

Jak  zaś  podkreśla  UZP:  „Podsumowując,  zgodnie  z  utrwalonym 

orzecznictwem 

Trybunału  Sprawiedliwości  Unii  Europejskiej,  nadrzędnym  celem  unijnych 

przepisów  w  dziedzinie  zamówień  publicznych  jest  uniknięcie  ryzyka  uprzywilejowanego 

traktowania  krajowych  wykonawców  przy  udzielaniu  zamówień  przez  instytucje  i  podmioty 

zamawiające  oraz  zapobieganie  sytuacjom,  w  których  podmioty  finansowane  lub 

kontrolowane 

przez 

państwo, 

władze 

regionalne 

lub 

lokalne,  

lub  inne 

podmioty  prawa  publicznego  mogłyby  kierować  się  względami  innymi  niż 

ekonomiczne.  W  świetle  tego  celu  należy  dokonywać  wykładni  pojęć,  jakimi  posługują  się 

dyrektywy  unijne,  w  tym  definicji  podmiotu  prawa  publicznego.  W  konsekwencji  zakresem 

pojęcia  „podmiot  prawa  publicznego”  nie  są  objęte  podmioty,  które  działają  w  zwykłych 

warunkach  rynkowych,  mają  na  celu  wypracowanie  zysku  i  ponoszą  straty  wynikające  

z 

prowadzenia 

działalności” 

(https://www.uzp.gov.pl/baza-wiedzy/interpretacja-

przepisow/opinie-archiwalne/pytania-iodpowiedzi-dotyczace-nowelizacji-ustawy-prawo-

zamowien-publicznych-2/podmiot-prawapublicznego-w-swietle-nowelizacji-przepisow-

ustawy-prawo-zamowien-publicznych).  

Za  taki  podmiot  nie  można  zaś  uznać  PGSW  bowiem  nie  zostało  ono  utworzone  w  celu 

działania w normalnych warunkach rynkowych i nie jest ono nastawione na osiąganie zysku. 

Biorąc  pod  uwagę  powyższe,  należy  wskazać  na  szczególny  charakter  przywięziennych 

zakładów  pracy.  Jak  wskazują  przedstawiciele  Ministerstwa  Sprawiedliwości:  „to  bardzo 

specyficzne  podmioty  gospodarcze.  Ich  statutowym  zadaniem  jest  bowiem  nie  tylko 

realizacja  celów  ekonomicznych,  lecz  również  wypełnianie  nałożonej  przez  ustawodawcę 

funkcji 

publicznej, 

tj. 

zapewnienie 

pracy 

osobom 

pozbawionym 

wolności” 

(http://orka2.sejm.gov.pl/IZ5.nsf/main/6CD52F77)

.  Zgodnie  bowiem  z  treścią  art.  1  ust.  2 

ustawy o 

zatrudnianiu osób pozbawionych wolności, zatrudnianie takich osób powinno mieć 

na  celu  przede  wszystkim  pozytywne  oddziaływanie  na  ich  postawy.    Osiąganie  zysku 

powinno  być  podporządkowane  resocjalizacji.  Podkreślenia  wymaga,  że  przywięzienne 

zakłady pracy są zwolnione m.in. z podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie i 

na  zasadach  określonych  w  przepisach  o  tym  podatku,  czy  opłat  z  tytułu  użytkowania  lub 

użytkowania  wieczystego  gruntów  stanowiących  własność  Skarbu  Państwa  (po  spełnieniu 

warunku  wymaganego  poziomu 

zatrudnienia  pozbawionych  wolności).  Państwo  poprzez 

przywięzienne  zakłady  pracy  realizuje  swoją  politykę  w  zakresie  oddziaływania  na  osoby 

pozbawione  wolności.  Odnosząc  się  do  Zamawiającego  wskazać  należy,  że  zarządzeniem 

Ministra 

Sprawiedliwości z dnia 9 stycznia 2023 r. (Dz. Urz. MS. poz.1) nadano jego statut. 

Zgodnie  

z  §  4  Statutu:  Przedsiębiorstwo  realizuje  w  szczególności  zadania  publiczne,  polegające  

na  prowadzeniu  oddziaływań  penitencjarnych  oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób 

skazanych  na  karę  pozbawienia  wolności  przez  organizowanie  pracy  sprzyjającej 

zdobywaniu  kwalifikacji  za

wodowych  oraz  kształtowanie  pozytywnych  postaw  społecznych. 

W 

celu 

realizacji 

zadań,  

o  których  mowa  powyżej,  przedsiębiorstwo  prowadzi  działalność  produkcyjną,  handlowo-

usługową  oraz  wykonuje  roboty  remontowo-budowlane  na  rzecz  organu  założycielskiego, 

jednostek 

organizacyjnych  podległych  lub  nadzorowanych  przez  Ministra  Sprawiedliwości, 

pozostałych  jednostek  organizacyjnych  sektora  finansów  publicznych  i  innych  podmiotów 

niebędących 

jednostkami 

sektora 

finansów 

publicznych 

oraz 

uczestniczy 

w 

przedsięwzięciach  o  charakterze  historycznym  i  patriotycznym  w  celu  upamiętnienia  osób, 

miejsc oraz wydarzeń związanych z historią Polski. Mamy zatem do czynienia z powołaniem 

podmiotu,  którego  głównym  celem  jest  realizacja  zadań  publicznych,  polegających  na 

prowadzeni

u  oddziaływań  penitencjarnych  oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób  skazanych. 

Ze  Statutu  PGSW 

wynika  ponadto  jednoznacznie,  że  przedsiębiorstwo  to  nie  zostało 

powołane w celu osiągniecia zysku lecz w celu realizacji ustawowych obowiązków organów 

władzy  publicznej  jakimi  jest  zapewnianie  osobom  pozbawionym  wolności  zdobywania 

kwalifikacji  zawodowych  oraz  kształtowania  pozytywnych  postaw  społecznych.  Realizacja 

powyższych 

celów 

leży  

w  interesie  publicznym  oraz  wymyka  się  –  wskazywanej  w  piśmiennictwie  -  logice  gier 

rynkowych 

(Europejskie  Prawo  Zamówień  Publicznych  Komentarz,  A.  Sołtysińska, 

Zakamycze, 

Kraków  2006,  komentarz  do  art.  1  dyrektywy).  Niemniej  w  przypadku 

Zamawiającego  mamy  do  czynienia  z  dodatkowo  wyrażonym  obowiązkiem  wykonywania 

potrzeb,  które  państwo  decyduje  się  zaspokajać  oraz  na  których  zaspokajanie  chce 

wywierać  decydujący  wpływ.  Zgodnie  z  art.  105b  §  1  ustawy  z  dnia  6  czerwca  1997  r.  - 

Kodeks karny wykonawczy (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 127 z późn. zm) skazany co najmniej 

raz  w 

tygodniu ma  prawo korzystać  z  samoinkasującego  aparatu  telefonicznego  na  własny 

koszt lub na koszt rozmówcy w sposób i w terminach ustalonych w porządku wewnętrznym 

obowiązującym  

w  zakładzie karnym.  W § 4 art.  105b  dodano,  iż  zapewnienie systemu służącego  realizacji 

powyższego uprawnienia można powierzyć przywięziennemu zakładowi pracy wskazanemu 

przez 

Ministra  Sprawiedliwości,  w  drodze  decyzji.  W  takim  wypadku  dla  każdego  zakładu 

karnego  jest  zawierana  odrębna  umowa  podpisana  przez  dyrektora  zakładu  karnego  

z 

przywięziennym  zakładem  pracy.  Analogiczną  regulację  zawarto  w  odniesieniu  

do 

tymczasowo  aresztowanych  (art.  217c).  Zarządzeniem  Ministra  Sprawiedliwości  z  dnia  

28  lutego  2023  r.  (Dz.  Urz.  MS.  poz.  17)  powierzono  Polskiej  Grupie  SW 

Przedsiębiorstwo 

Państwowe  zapewnienie  w  zakładach  karnych  i  aresztach  śledczych  systemu  służącego 

realizacji 

uprawnienia 

skazanych 

i 

tymczasowo 

aresztowanych 

do 

korzystania  

z  samoinkasującego  aparatu  telefonicznego.  Mamy  w  tym  zakresie  do  czynienia  

z  powierzeniem  wykon

ywania  obowiązków  państwa  wynikających  z  treści  art.  105b  §  1 

Kodeksu karnego wykonawczego.  W tym zakresie nie mamy do czynienia z prowadzeniem 

działalności  o  charakterze  komercyjnym,  w  oderwaniu  od  celów  państwa.  Innymi  słowy 

działania  są  podejmowane  nie  w  celach  komercyjnych,  a  w  celu  realizacji  zapisanego  

w ustawie obowiązku zapewniania przez państwo kontaktu osadzonych z osobami trzecimi. 

W tym miejscu wskazać należy na następujący pogląd unijnego piśmiennictwa: „Fakt, że nie 

wszyscy  są  zainteresowani  lub  mają  bezpłatny  dostęp  do  usług  świadczonych  przez 

przedsiębiorcę nie oznacza, że przedsiębiorcę działania nie są oparte na interesie ogólnym. 

(…)  Nawet  jeśli  działanie  przynosi  korzyści  tylko  jednej  osobie  lub  przedsiębiorstwu, 

czynność tę można ogólnie zaklasyfikować jako zaspokajanie potrzeb w interesie ogólnym, 

jeżeli  istnieje  cel  społeczny,  z  którego  wynika  korzyść  dla  osoby  fizycznej  lub 

przedsiębiorstwa”  

(M.  Steinicke,  P.  Vesterdorf,  EU  Public  Procurement  Law,  C.H.Beck,  2018  rok,  s  143, 

tłumaczenie  własne).  Niewątpliwie  zarówno  resocjalizacja  osadzonych,  jak  i  zapewnienie 

osadzonym dostępu do komunikacji to cele społecznie użyteczne. Mamy zatem do czynienia  

z  zaspokajaniem  wskazanych  w  Dyrektywie  potrzeb  w 

interesie  ogólnym,  które  nie  mają 

charakteru  przemysłowego  ani  handlowego.  Odwołując  się  do  poglądów  przytaczanych 

powyżej,  przepisy  dyrektywy  nie  wymagają,  by  zaspokajanie  potrzeb  leżących  w  interesie 

ogólnym  stanowiło  główny  przedmiot  działalności  takiego  przedsiębiorstwa  -  zakres  takiej 

działalności  może  być  nieproporcjonalnie  wąski  w  stosunku  do  zakresu  prowadzonej 

działalności o innym charakterze. Nie ma zatem znaczenia, iż Zamawiający prowadzi także 

innego rodzaju 

(nakierowaną na zysk) działalność. Można nawet uznać, że taka działalność 

(komercyjna) 

jest  nie  tyle  celem  działania  Zamawiającego,  a  środkiem  służącym  do 

osiągnięcia  celu  (resocjalizacja).  Zatem  w  naszej  ocenie  status  Zamawiającego  jako 

podmiotu  prawa 

publicznego  nie  powinien  budzić  wątpliwości.  Jak  zaś  wskazała  Izba  w 

wyroku  

z  25.10.2017  r.: 

„Izba  w  tym  kontekście  podnosi  za  samym  Zamawiającym,  że  stosownie  

do  §  4  ust.  1  Umowy  Spółki  podstawowym  celem  jego  działalności  jest  prowadzenie 

podmiotu leczniczego świadczącego usługi w zakresie opieki stacjonarnej i specjalistycznej 

ambulatoryjnej,  pomocy  doraźnej  i  transportu  sanitarnego  oraz  podstawowej  opieki 

zdrowotnej  i  opieki  paliatywnej.  (…)  Kwestia,  tego,  że  teoretycznie  może  się  zdarzyć,  iż 

Zamawiający  będzie  wykonywał  świadczenia  medyczne  tylko  odpłatnie,  komercyjnie  -  nie 

zmienia  tego  pierwotnego 

celu  utworzenia.  W  tym  kontekście,  Zamawiający  wyartykułował 

także nową przesłankę - "o ile osoba prawna nie działa w zwykłych warunkach rynkowych, 

jej 

celem  nie  jest  wypracowanie  zysku  nie  ponosi  strat  wynikających  z  prowadzenia 

działalności". Stwierdził, że dodany na podstawie jednej z ostatnich nowelizacji (ustawa z 22 

czerwca 2016 r. - Dz. U. z 2016 r. poz. 1020) w art. 3 ust. 1 pkt 3 in fine zapis "o ile osoba 

prawna nie działa w zwykłych warunkach rynkowych, jej celem nie jest wypracowanie zysku i 

nie  ponosi  strat  wynikających  z  prowadzenia  działalności"  stanowi  odzwierciedlenie  w 

szczególności  wyjaśnienia  zawartego  w  motywie  10  preambuły  do  dyrektywy  2014/24/UE 

(Dz. 

U. 

UE 

L 

z 

dnia 

marca 

t. 

s. 65). 

Przepis motywu 10 preambuły stanowi, że podmiot działający w zwykłych warunkach 

rynkowych,  ma  na  celu  wypracowanie  zysku  i  ponosi  straty  wynikające  z  prowadzenia 

działalności, nie powinien być uważany za podmiot prawa "publicznego, - ponieważ potrzeby 

inte

resu  ogólnego,  do  zaspokajania  których  ten  podmiot  został  założony  lub  zaspokajanie 

których powierzono mu jako zadanie, można uważać za posiadające charakter przemysłowy 

lub  handlowy.  (…)  W  tym  celu  należy  odwołać  się  do  brzmienia  motywu  10  do  dyrektywy 

14/24/UE, a także motywu 21 i 12 odpowiednio do dyrektyw 2014/23/UE oraz 2014/25/UE, 

gdzie  unijny  prawodawca  wskazał,  że  podmiot,  który  działa  w  zwykłych  warunkach 

rynkowych,  ma  na  celu  wypracowanie 

zysku  i  ponosi  straty  wynikające  z  prowadzenia 

działalności,  

nie  powinien  być  uważany  za  "podmiot  prawa  publicznego",  ponieważ  potrzeby  interesu 

ogólnego,  do  zaspokajania,  których  ten  podmiot  został  założony  lub  zaspokajanie,  których 

powierzono  mu  jako  zadanie,  można  uważać  za  posiadające  charakter  przemysłowy  

lub handlowy. W tych samych motywach preambuł cytowanych dyrektyw unijny prawodawca 

przypomniał,  że  termin  "instytucje  zamawiające",  a  zwłaszcza  termin  "podmioty  prawa 

publicznego"  były  wielokrotnie  analizowane  przez  Trybunał  Sprawiedliwości  UE.  Zaznaczył 

zarazem,  że  zakres  podmiotowy  dyrektyw  powinien  pozostać  niezmieniony.  W  tym  celu  

w  dyrektywach  2014/23/UE,  2014/24/UE  i 

2014/25/UE  zachowane  zostały  definicje,  na 

których  oparł  się  Trybunał,  oraz  wprowadzono  pewną  liczbę  objaśnień  przedstawionych  w 

ramach  tego  orzecznictwa  jako  kluczowych  dla  zrozumienia  samych  definicji,  przy  czym 

zamiarem  unijnego 

prawodawcy  nie  była  zmiana  rozumienia  pojęć  wypracowanych  w 

orzecznictwie.". 

(…)  Trybunał  stwierdził  także,  że  istnienie  znaczącej  konkurencji  samo  w 

sobie  nie 

pozwala  wysnuć  wniosku,  że  nie  mamy  do  czynienia  z  potrzebami  w  interesie 

ogólnym, które nie mają charakteru przemysłowego ani handlowego. Podobnie rzecz się ma 

z 

tym,  że dany  podmiot ma na celu zaspokajanie w  szczególności  potrzeb  przedsiębiorstw 

handlowych.  Aby  dokonać  rzetelnej  oceny,  czy  potrzeby  w  interesie  ogólnym,  do  których 

zaspokajania  dany  podmiot  został  powołany  lub  których  zaspokajanie  zostało  mu 

powierzone, 

mają 

nieprzemysłowy  

i  niehandlowy  charakteru,  należy  wziąć  pod  uwagę  szereg  różnych  czynników,  w  tym 

warunki,  w  jakich  ten  podmiot  prowadzi 

swoją  działalność.  (za  orzeczeniem  Trybunału 

Sprawiedliwości  UE  z  dnia  w  sprawie  C-18/01  Arkkitehtuuritoimisto  Riitta  Korhonen  Oy, 

Arkkitehtitoimisto  Pentti  Toivanen  Oy  i  Rakennuttajatoimisto  Vilho  Tervomaa  przeciwko 

Varkauden Taitotalo Oy, 

ECLI:EU:C:2003:300 oraz orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości 

UE  w  sprawie 

Korhonen  pkt  50;  por.  także  wyrok  z  dnia  27  lutego  2003  r.  w  sprawie  C-

373/00  A.  T.  GmbH  przeciwko  Bestattung  Wien  GmbH,  ECLI:EU:C:2003:110,  pkt  61)

” 

(Wyrok 

KIO  

z  25.10.2017  r.,  KIO  2159/17,  LEX  nr  2408985). 

W  ocenie  Odwołującego  cytowany  wyżej 

fragment  wyroku 

Izby  wpisuje  się  w  stan  faktyczny  niniejszego  postępowania.  Ze  statutu 

Zamawiającego  wynika  bowiem  jednoznacznie,  że  przedmiotem  jego  działalności  jest 

realizacja  w  szczególności  zadań  publicznych,  polegających  na  prowadzeniu  oddziaływań 

penitencjarnych  oraz 

resocjalizacyjnych  wobec  osób  skazanych  na  karę  pozbawienia 

wolności  przez  organizowanie  pracy  sprzyjającej  zdobywaniu kwalifikacji  zawodowych  oraz 

kształtowanie  pozytywnych  postaw  społecznych.  Co  prawda  Zamawiający  działa  w 

warunkach  rynkowych  i  może  osiągać  zysk,  jednak  nie  jest  to  główny,  nadrzędny  cel  jego 

działalności.  Można  także  uznać,  że  działanie  Zamawiającego  związane  jest  z  interesem 

ogólnym, bowiem resocjalizacja osób skazanych wpływa pozytywnie na całe społeczeństwo. 

Niemniej,  nawet  gdyby  odrzucić  taką  argumentację  nie  można  pomijać  faktu,  że  zarówno 

poglądy  doktryny,  jak  i  orzecznictwo  TSUE  wskazują,  że  interes  ogólny  nie  musi  dotyczyć 

całego 

społeczeństwa  

a wyłącznie określonej grupy osób. W tym przypadku taką grupą są osadzeni w zakładach 

penitencjarnych. 

Dodać  jednak  w  tym  miejscu  należy,  że  działania  Zamawiającego  nie 

można także oceniać przez pryzmat wyłączeń stosowania ustawy o koncesji lub ewentualnie 

ustawy  Pzp. 

Żadne  wyłączenie  podmiotowe  ani  przedmiotowe  przewidziane  w  przepisach 

tych  ustaw  nie  znajdzie  zastosowania  w  analizowanym  przypadku. 

Mając  powyższe  na 

względzie,  

w ocenie Odwołującego Zamawiający stanowi podmiot, o którym mowa w art. 4 pkt 3 ustawy 

Pzp  a  zatem  przez  niezastosowanie  przepisów  ustawy  o  koncesji  lub  ewentualnie  ustawy 

Pzp naruszył odpowiednio przepisy jednej z tych ustaw.  

Odnośnie  naruszenia  przepisów  ustawy  o  koncesji  oraz  ustawy  Pzp:  Prowadząc 

postępowanie  z  pominięciem  przepisów  ustawy  o  koncesji  oraz  ustawy  Pzp  Zamawiający 

naruszył  następujące  przepisy:  art.  12  ust.  2  ustawy  o  koncesji  poprzez  przygotowanie  i 

prowadzeni

e postępowania o zawarcie umowy koncesji w sposób mający na celu uniknięcie 

stosowania 

przepisów ustawy a w konsekwencji art. 4 ustawy o koncesji w zw. z art. 17 pkt 1 

ustawy  

o  koncesji  w  zw.  z  art.  18  ust.  1  pkt  1  ustawy  o  koncesji  przez  zaniechanie  przekazania 

ogłoszenia o koncesji do publikacji Urzędowi Publikacji Unii Europejskiej, (ewentualnie) art. 

86 ustawy Pzp przez zaniechanie przekazania ogłoszenia do publikacji Urzędowi Publikacji 

Unii Europejskiej a w konsekwencji naruszenie art. 129 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy Pzp w zw.  

z  art.  130  ust.  1  pkt  1  ustawy  Pzp  poprzez 

nieprzeprowadzenie  postępowania  w  trybie 

przetargu  nieograniczonego  lub  przetargu  ograniczonego  oraz  art.  17  ust.  2  ustawy  Pzp 

poprzez  przygotowanie  i 

prowadzenie  postępowania  o  zawarcie  umowy  o  wykonanie 

zamówienia  publicznego  zmierza  do  udzielenia  zamówienia  wykonawcy  nie  wyłonionemu 

zgodnie z przepisami ustawy Pzp. 

Wcześniejsza treść odwołania wykazała, że Zamawiający 

jest podmiotem prawa 

publicznego, o którym mowa w art. 4 pkt 4 ustawy Pzp a zatem jest 

zobowiązany do stosowania ustawy Pzp lub ustawy o koncesji. Przedmiotem zamówienia są 

objęte  w  głównej  mierze  usługi  telekomunikacyjne  których  ostatecznym  odbiorcą  są 

osadzeni. Należy podkreślić, iż jednostki podległe Ministerstwu Sprawiedliwości dokonywały 

zakupu  takich  świadczeń  w  postępowaniach  prowadzonych  na  podstawie  ustawy  Pzp. 

Przykładowo  postępowanie  na  usługę  Warstwy  Centralnej  na  potrzeby  cyfrowej  sieci 

telefonicznej  

dla  osadzonych  w  jednostkach  penitencjarnych  S

łużby  Więziennej  na  terenie  całej  Polski 

https://ted.europa.eu/udl?uri=TED:NOTICE:407086-2018:TEXT:PL:HTML&tabId=1

W niniejszym 

stanie faktycznym Zamawiający pominął jednak przepisy wyżej wymienionych  

ustaw  i 

prowadzi  postępowanie  na  podstawie  Regulaminu.  Zamawiający  nie  przygotował  i 

nie 

wysłał  do  publikacji  w  Dzienniku  Urzędowym  Unii  Europejskiej  ogłoszenia  o  koncesji  

lub  odpow

iednio  o  zamówieniu.  Jak  wskazał  ETS  w  wyroku  z  13.10.2005  r.  (Wyrok  z  dnia 

13.10.2005  r.,  C-458/03,  Parking  Brixen  GmbH  przeciwko  Gemeinde  Brixen  i  in.,  Zb.Orz. 

2005,  s.  I

–08585)  „niezgodne  z  art.  43  i  49  TWE,  jak  również  z  zasadami  równości 

traktowania,  niedyskryminacji  i  przejrzystości,  jest  udzielenie  przez  organ  publiczny,  bez 

publikacji  ogłoszenia,  koncesji  na  świadczenie  usług  publicznych  na  rzecz  powstałej  w 

wyniku  przekształcenia  specjalnego  przedsiębiorstwa  tego  organu  spółki  akcyjnej,  której 

przedmiot działalności został rozszerzony na nowe ważne sektory (...)” (M. Lemke, D. Piasta, 

Analiza  orzecznictwa 

Europejskiego  Trybunału  Sprawiedliwości  dotyczącego  zamówień 

publicznych  w  okresie 

od  1999  do  2005  r.,  2006,  s.  231).  Tym  samym,  już  poprzednia 

dyrektywa  wyłączała  możliwość  udzielania  koncesji  na  świadczenie  usług  publicznych  z 

pominięciem  publikacji  ogłoszenia  o  koncesji.  Jak  wskazano  we  wcześniejszej  części 

odwołania,  zgodnie z  treścią art.  105b  § 4  ustawy  Kodeks karny wykonawczy  zapewnienie 

systemu  służącego  realizacji  uprawnienia,  o  którym  mowa  w  §  1,  można  powierzyć 

przywięziennemu  zakładowi  pracy  wskazanemu  przez  Ministra  Sprawiedliwości,  w  drodze 

decyzji.  W  takim  wypadku  dla  każdego  zakładu  karnego  jest  zawierana  odrębna  umowa 

po

dpisana  przez  dyrektora  zakładu  karnego  z  przywięziennym  zakładem  pracy.  Niemniej 

takie 

powierzenie 

nie 

może 

prowadzić  

do  obejścia  przepisów  unijnego  oraz  krajowego  prawa  zamówień  publicznych.  Mamy 

bowiem do czynienia z alternatywą polegającą na: zamówieniu usług telekomunikacyjnych w 

zakresie  aparatów  samoinkasujących  zgodnie  z  przepisami  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych  

w  trybach 

konkurencyjnych  przez  zakłady  karne  albo  zamówienie  takich  usług  

w  przywięziennym  zakładzie  (PGSW),  który  następnie  z  pominięciem  szerokorozumianego 

prawa  zamówień  publicznych  w  całości  przekazuje  takie  zamówienia  na  rynek.  Przy  czym 

powierzenie  wykonania  zadania  przywięziennemu  zakładowi  kontrolowanemu  przez 

Ministerstwo winno uwzględniać cele unijnego oraz krajowego prawa zamówień publicznych. 

Komisja  Europejska  wskazuje: 

„o  ile  stosunek  między  sprawującą  kontrolę  instytucją 

zamawiającą  a  podmiotem  kontrolowanym  może  być  wyłączony  spod  zakresu  stosowania 

unijnych  przepisów  dotyczących  zamówień  publicznych  ze  względu  na  jego  wewnętrzny 

charakter,  to  podmiot  uznany  za  podmiot 

wewnętrzny  standardowo  kwalifikowałby  się 

również jako „podmiot prawa publicznego” podlegający obowiązkowi przestrzegania unijnych 

przepisów dotyczących zamówień publicznych w odniesieniu do swoich własnych zamówień” 

(Komisja  Europejska,  Dokument  Roboczy  Służb  Komisji  w  sprawie  stosowania  unijnych 

przepisów  dotyczących  zamówień  publicznych  do  stosunków  między  instytucjami 

zamawiającymi,  współpraca  publiczno-publiczna,  SEC  (2011)  1169  fi  nal  z  4.10.2011  r.).  

Jak  słusznie  dodaje  Prezes  UZP  (Dopuszczalność  zakupu  (usług,  dostaw  lub  robót 

budowlanych)  przez  spółki  zależne  od  zamawiających  sektorowych  u  podmiotów  trzecich  

w celu realizacji zadań zleconych przez zamawiających sektorowych na podstawie art. 136 

ust.  1  ustawy  Pzp.  Portal  www.uzp.gov.pl): 

„przepisy  dyrektyw  koordynujących  procedury 

udzielania  zamówień  publicznych  (…)  a  co  za  tym  idzie  transponujące  je  przepisy  ustawy 

Pzp, powinny być interpretowane zgodnie z ich pro wspólnotową wykładnią (…). udzielenie 

zamówienia  (…)  przedsiębiorstwu  powiązanemu,  które  samo  nie  jest  w  stanie  zrealizować 

powierzonego zadania i musi je zlecać podmiotom trzecim, nie będąc przy tym zobowiązane 

do stosowania 

przepisów regulujących udzielanie zamówień (…), zagrażałoby skuteczności 

dyrektywy  (…)”.  Innymi  słowy  nie  można  uznać,  iż  ma  miejsce  współpraca  między 

zamawiającymi, w sytuacji gdy zamawiający wyłącznie odpowiedzialny na podstawie prawa 

krajowego  za  wykonanie  zadania  realizowanego  w  interesie  publicznym  nie  wykonuje  sam  

w  całości  tego  zadania,  do  którego  wykonania  niezbędny  jest  szereg  działań,  ale  zleca  

za 

wynagrodzeniem  wykonanie  jednego  z  niezbędnych  działań  innemu,  niezależnemu  

od siebie podmiotowi (Wyrok TSUE z dnia 4 czerwca 2020 r. w sprawie C-429/19). Analiza 

dokumentacji  Konkursu  musi  prowadzić  do  konkluzji,  iż  w  praktyce  zapewnienie  systemu 

służącego  realizacji  prawa  do  korzystania  z  samoinkasującego  aparatu  telefonicznego  

w  całości  zostanie  przeniesione  na  przedsiębiorcę  prywatnego  wyłonionego  w  drodze 

konkursu.  

Odnosząc się do samego powierzenia PGSW zarządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 

28  lutego  2023  r. 

zapewnienia  w  zakładach  karnych  i  aresztach  śledczych  systemu 

teleinformatycznego: 

Zgodnie  z  treścią  §  7  Statutu  PGSW  przedsiębiorstwo  gospodaruje 

wydzielonym  mu  i  nabytym  mieniem,  zapewnia  jego  ochronę  i  prowadzi  samodzielną 

działalność  gospodarczą  na  zasadach  racjonalnej  gospodarki  i  rachunku  ekonomicznego. 

Powyższe  może  być  (przy  pominięciu  innych  aspektów)  argumentem  na  brak  istnienia 

przesłanek  do  uznania  PGSW  za  podmiot  prawa  publicznego  (komercyjny  charakter 

przedsiębiorstwa).  Niemniej  warto  w  tym  zakresie  przytoczyć  następujący  pogląd  Komisji 

Europejskiej: W sprawach Coditel i 

Sea Trybunał stwierdził, że gdyby podmiot kontrolowany 

stał  się  podmiotem  zorientowanym  rynkowo  i  zyskał  pewien  margines  autonomii,  

co powodowałoby osłabienie kontroli sprawowanej przez instytucje zamawiające, to pierwsze 

kryterium  określone  w  sprawie  Teckal  nie  byłoby  już  spełnione.  (…)  Kontrolowany  podmiot 

może  nawiązywać stosunki  z  przedsiębiorstwami  z  sektora  prywatnego, pod warunkiem  że 

pozostają  one  uboczne  wobec  podstawowej  działalności  tego  podmiotu,  tj.  zarządzania 

usługami  publicznymi  (Komisja  Europejska,  Dokument  Roboczy  Służb  Komisji  w  sprawie 

stosowania  unijnych  przepisów  dotyczących  zamówień  publicznych  do  stosunków  między 

instytucjami  zamawiającymi  (współpraca  publiczno-publiczna),  SEC  (2011)  1169  fi  nal  

z 4.10.2011 r.). 

Należy też pamiętać, iż zgodnie z wytycznymi określonymi w wyroku Teckal 

przeważająca  część  działalności  podmiotu  wewnętrznego  musi  ograniczać  się  

do 

wykonywania  zadań  powierzonych  przez  podmiot  kontrolujący/podmioty  kontrolujące. 

Zatem  czysto  komercyjny  charakter  działalności  PGSW  stałby  na  przeszkodzie  do  uznania 

dopuszczalności  powierzenia  temu  podmiotowi  przez  Ministerstwo  wykonywania  koncesji  

na  zapewnienie 

w  zakładach  karnych  i  aresztach  śledczych  systemu  teleinformatycznego. 

Biorąc  pod  uwagę  całość  powyższej  argumentacji,  w  ocenie  Odwołującego  

nie  do  zaakceptowania  jest  sytuacja,  gdy  na  potrzeby 

powierzenia  wykonywania  zadań 

PGSW miałoby być traktowane jak podmiot wewnętrzny (in-house), zaś na potrzeby badania 

statusu  PGSW  w 

kontekście  instytucji  podmiotu  prawa  publicznego,  jak  przedsiębiorstwo  

o 

charakterze czystko komercyjnym. Mielibyśmy w tym zakresie do czynienia z niespójnością 

skutkującą  faktycznym  wyprowadzeniem  poza  system  zamówień  publiczny  zamówień  

i koncesji realizowanych w obszarze 

działania Ministerstwa Sprawiedliwości. Najwyższa Izba 

Kontroli  w 

2021  roku  negatywnie  ocenia  działania  Ministra  Sprawiedliwości  –  Prokuratora 

Generalnego  w  zakresie  nadzoru  nad  przywięziennymi  zakładami  pracy  w  odniesieniu  

do 

wykorzystywania  wyłączenia  stosowania  ustawy  –  Prawo  zamówień  publicznych, 

określonego w art. 4d ust. 1 pkt 8 tej ustawy Pzp z 2004 roku (obecnie art. 11 ust. 5 pkt 8 

Pzp).  Zgodnie  z  tym  przepisem  ustawy  nie  stosuje  się  do  zamówień  udzielanych  przez 

Ministra  Sprawiedliwości  -  Prokuratora  Generalnego  albo  jednostki  organizacyjne  mu 

podległe przywięziennym zakładom pracy. W ocenie NIK: „Sposób wyboru podwykonawców 

przez  zakłady  posiadające  status  przedsiębiorstwa  państwowego  był  w  dużej  mierze 

uznaniowy.  Opisana  praktyka,  przy  braku  procedur  wewnętrznych  normujących  udzielanie 

zamówień przez przywięzienne zakłady pracy, stwarzała warunki nabywania towarów i usług  

w 

niekonkurencyjnych 

cenach 

oraz 

uznaniowego 

faworyzowania 

wybranych 

podwykonawców,  co  mogło  skutkować  powstaniem  ryzyka  wystąpienia  mechanizmu 

korupcyjnego.  (…)  Spośród  pięciu  objętych  kontrolą  NIK  przywięziennych  zakładów  pracy, 

jeden  z  nich 

–  MAZOVIA  posiadała  status  instytucji  gospodarki  budżetowej,  o  której  mowa  

w  art.  9  pkt  6  ustawy  o  fp.  Jest  to 

obecnie  jedyny  zakład  prowadzony  w  takiej  formie.  W 

związku  z  powyższym  była  ona  zobowiązana  do  stosowania  ustawy  Pzp  przy  udzielaniu 

zamówień  publicznych.  Ustalono,  że  MAZOVIA  udzielała  zamówień  publicznych  (w  tym  

na  podwykonawstwo) 

zgodnie  z  ustawą  Pzp  i  wewnętrznymi  procedurami.”.  Jak  wskazano 

powyżej, obecnie MAZOVIA wskutek przyłączenia do PEPEBE WŁOCŁAWEK utraciła status 

instytucji 

gospodarki  budżetowej.  Mamy  zatem  do  czynienia  z  regresem  w  porównaniu  ze 

stanem 

badanym przez Najwyższą Izbę Kontroli. Biorąc pod uwagę powyżej przedstawioną 

argumentację, w ocenie Odwołującego odwołanie zasługuje na uwzględnienie. Do odwołania 

Odwołujący  załączył  w  szczególności  Statut  Zamawiającego  i    Regulamin  wraz  z 

załącznikami.  

W  dniu  09.06

.2023  r.  (wpływ  na  adres  skrzynki  poczty  elektronicznej  UZP) 

Zamawiający  złożył  odpowiedź  na  odwołanie,  wnosząc  o  odrzucenie  odwołania.  Wskazał  

na  błędne  przyjęcie  w  odwołaniu,  iż  Polska  Grupa  SW  Przedsiębiorstwo  Państwowe,  dalej 

również  jako  „PGSW”,  prowadzi  postępowanie  o  udzielenie  zamówienia  publicznego. 

Przeprowadzenie  wskazanego  konkursu  nie  podlega  bowiem  pod  regulacje  ustawy  z  dnia  

21  października  2016  r.  o  umowie  koncesji  na  roboty  budowlane  lub  usługi  (tj.:  Dz.  U.  

z  2023  r. 

poz.  140),  jak  również  regulacjom  ustawy  z  dnia  11  września  2019  r.  -  Prawo 

zamówień publicznych (tj.: Dz.U. z 2022 r. poz. 1710 ze zm.) - dalej zwanej: „UPZP”. Wynika 

to  z  faktu,  że  w  art.  2  pkt  11  ustawy  o  umowie  koncesji  na  roboty  budowlane  lub  usługi 

„zamawiający”  zdefiniowany  został  poprzez  odesłanie  do  art.  4  UPZP.  Zgodnie  natomiast  

z art. 4 pkt 3) UPZP przepisy UPZP stosuje się do zamawiających publicznych, którymi są 

inne,  niż  określone  w  pkt  1  (nie  będące  jednostkami  sektora  finansów  publicznych)  osoby 

prawne, utworzone w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym, 

niemających  charakteru  przemysłowego  ani  handlowego.  Oznacza  to,  że  przepisy  ustawy 

stosuje się do podmiotów, którymi są nie będące jednostkami sektora finansów publicznych 

osoby  prawne  utworzone  w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze 

powszechnym,  niemających charakteru przemysłowego ani  handlowego. Takim  podmiotem 

Polska  Grupa  SW  przedsiębiorstwo  państwowe  nie  jest.  Przede  wszystkim  wskazał,  

że  zgodnie  z  art.  1  ustawy  z  dnia  25  września  1981  r.  o  przedsiębiorstwach  państwowych  

(tj.:  Dz.U.  z  2023  r.  poz.  437  ze  zm.)  przedsiębiorstwo  państwowe  jest  samodzielnym, 

samorządnym i samofinansującym się przedsiębiorcą posiadającym osobowość prawną. Już 

za

tem  z  tego  tylko  powodu  PGSW  nie  spełnia  wymogów  UPZP  dla  uznania  jej  za 

zamawiającego  publicznego.  Zgodnie  natomiast  z  art.  9  pkt  14)  ustawy  z  dnia  27  sierpnia  

2009  r.  o  finansach  publicznych  (tj.:  Dz.U.  z  2022  r.  poz.  1634  ze  zm.)  PGSW  nie  jest 

jednostką sektora finansów publicznych. Stosownie natomiast do dyrektyw wypływających z 

art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - 

Prawo przedsiębiorców (tj.: Dz.U. z 2023 r. poz. 

221 ze zm.) przedsiębiorcą jest  osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna 

niebędąca  osobą  prawną,  której  odrębna  ustawa  przyznaje  zdolność  prawną,  wykonująca 

działalność  gospodarczą.  Z  kolei  działalnością  gospodarczą  (art.  3  tej  ustawy)  jest 

zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. 

Zatem ustawa przesądza, że działalność przedsiębiorstwa państwowego jest ukierunkowana 

na  zorganizowaną  działalność  zarobkową,  wykonywaną  we  własnym  imieniu  i  w  sposób 

ciągły, nie ograniczony do określonej liczby odbiorców. Nie ma też żądnych przesłanek dla 

uznania,  że  PGSW  zostało  utworzone  w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o 

charakterze  powszechnym,  niemających  charakteru  przemysłowego  ani  handlowego.  Jak 

bowiem  wynika  z  §  4  ust.  2  statutu  Polskiej  Grupy  SW  Przedsiębiorstwa  Państwowego 

stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 stycznia 2023 r. w 

sprawie  nadania  statutu  Polskiej  Grupie  SW  Przedsiębiorstwu  Państwowemu  (Dz.Urz.  MS. 

Poz.  1)  w  celu  realizacji  zadań,  o  których  mowa  w  ust.  1.  przedsiębiorstwo  prowadzi 

działalność  produkcyjną,  handlowo-usługową  oraz  wykonuje  roboty  remontowo-budowlane 

na rzecz organu założycielskiego, jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych 

przez  Ministra  Sprawiedliwości,  pozostałych  jednostek  organizacyjnych  sektora  finansów 

publicznych  

i innych podmiotów niebędących jednostkami sektora finansów publicznych oraz uczestniczy 

w przedsięwzięciach o charakterze historycznym i patriotycznym w celu upamiętnienia osób, 

miejsc oraz wy

darzeń związanych z historią Polski. Już tylko z powyższego przepisu wynika, 

że  PGSW  nie  jest  podmiotem,  o  którym  mowa  w  art.  4  pkt  3)  UPZP.  Biorąc  pod  uwagę 

powyższe wyjaśnienia uprzejmie informuję,  że  PGSW  nie jest  w  stanie udzielić  odpowiedzi  

na pytani

a zawarte w piśmie KIO, gdyż czynności o których w nich mowa związane są ściśle 

z postępowaniem o udzielenie zamówienia publicznego na podstawie przepisów UPZP. Na 

podstawie  wskazanych  wyżej  regulacji  PGSW  nie  prowadzi  takiego  postępowania,  w 

związku czym odwołanie na podstawie art. 528 pkt 1 UPZP powinno zostać odrzucone. 

W  dniu  16.06.2023  r.  (wpływ  na  adres  skrzynki  poczty  elektronicznej  UZP) 

Odwołujący złożył pismo procesowe, w którym podniósł: Zamawiający nie zastosował się do 

dyspozycji art. 524 ustaw

y z dnia 11 września 2019 r. - Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. 

U.  z  2022  r.  poz.  1710  z  późn.  zm.)  („ustawy  Pzp”)  i  nie  zamieścił  na  stronie,  na  której 

prowadzi 

postępowanie 

(https://pgsw.pl/zapytania-zakupowe/roboty-budowlane-2/1328-

utworzenie-w-jows-infrastruktury-telekomunikacyjnej-operatora-i-zainstalowanie-w-ramach-

tej-infrastruktury-samoinkasujacych-aparatow-telefonicznych-oraz-swiadczenie-przez-

operatora-uslug-telefonicznych-dla-

osadzonych)  informacji  o  wniesieniu  odwołania  przez 

Odwołującego oraz nie wezwał innych uczestników rynku do przystąpienia do postępowania 

odwoławczego.  Odwołujący  wskazał  przy  tym,  że  zdaje  sobie  sprawę  z  tego,  że 

Zamawiający konsekwentnie kwestionuje obowiązek stosowania ustawy Pzp przy udzielaniu 

przedmiotowego zamówienia, jednakże art. 524 ustawy Pzp ma zastosowanie do wszystkich 

odwołań  wniesionych  na  jej  podstawie.  Przepis  ten  ma  także  zastosowanie  do  odwołań 

wnoszonych na podstawie art. 54 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 października 2016 r. o umowie 

koncesji na roboty 

budowlane lub usługi (Dz. U. z 2023 roku poz. 140 ze zm.) (zwana dalej: 

„ustawą  o  koncesji”).  Ustawa  Pzp  nie  przewiduje  wyjątków  od  obowiązku  zastosowania  jej 

art. 

który 

stanowi,  

że Zamawiający przesyła niezwłocznie, nie później niż w terminie 2 dni od dnia otrzymania, 

kopię  odwołania  innym  wykonawcom  uczestniczącym  w  postępowaniu  o  udzielenie 

zamówienia,  a  jeżeli  odwołanie  dotyczy  treści  ogłoszenia  o  zamówieniu  lub  dokumentów 

zamówienia,  zamieszcza  ją  również  na  stronie  internetowej,  na  której  jest  zamieszczone 

ogłoszenie  o  zamówieniu  lub  są  udostępniane  dokumenty  zamówienia,  wzywając 

wykonawców  do  przystąpienia  do  postępowania  odwoławczego.  W  odniesieniu  

do  przedmiotowego  postępowania  istotny  jest  fragment  analizowanego  przepisu,  który 

wskazuje,  że  jeśli  odwołanie  dotyczy  dokumentów  zamówienia  to  zamawiający  ma 

obowiązek  publikacji  tego  odwołania  na  stronie  internetowej,  na  której  zamieszczono  tę 

dokumentację.  Przy  czym  podkreślić  należy,  ze  przepis  nie  precyzuje  o  jakie  dokumenty 

zamówienia  chodzi.  Uznać  zatem  należy,  że  jeśli  odwołanie  dotyczy  jakiegokolwiek 

dokumentu 

zamówienia  

to powinno  być  zamieszczone na  stronie  internetowej  na  której są dokumenty  zamówienia. 

Podkreślił,  że  to  nie  rolą  Zamawiającego  a  Izby  jest  weryfikacja  możliwości  i  zasadności 

wniesienia  odwołania.  Działanie  Zamawiającego  pozbawia  zatem  innych  potencjalnych 

wykonawców  zainteresowanych postępowaniem  możliwości  przystąpienia do  postępowania 

odwoławczego. 

W  tym  kontekście  istotny  jest  zaś  fakt,  że  postępowanie  wzbudziło  duże  zainteresowanie 

uczestników rynku usług telekomunikacyjnych. Przypuszczać można, że do Zamawiającego 

wpłynęło kilkaset pytań o wyjaśnienie treści Regulaminu, bowiem do dnia 15 czerwca 2023 r. 

Zamawiający  opublikował  na  stronie  internetowej  prowadzonego  postępowania  70  pytań  

i  odpowiedzi,  jednakże  ich  numeracja  wskazuje,  że  nie  wszystkie  zostały  opublikowane  

–  do  pisma  Odwołujący  załączył  opublikowane  pytania  i  odpowiedzi.  Nie  została 

opublikowana znaczna część pytań Odwołującego. Odwołujący ponadto poruszył ponownie 

kwestię Zamawiającego jako podmiotu prawa publicznego. W tym aspekcie nie mógł pomijać 

faktu,  

że  Zamawiający  jest  podmiotem,  który  powstał  z  przekształcenia  Mazowieckiej  Instytucji 

Gospodarki  Budżetowej  MAZOVIA  (dalej  „IGB  MAZOVIA”).  IGM  MAZOVIA  stosowała  zaś,  

w  swojej  bieżącej  działalności,  przepisy  ustawy  Pzp.  Nie  tylko  prowadziła  znaczną  liczbę 

postępowań  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  na  podstawie  ustawy  Pzp,  

ale  i  postępowania  tożsamego  co  do  celu  z  obecnie  prowadzonym  przez  PGSW 

postępowaniem  (na  zapewnienie  osadzonym  dostępu  do  usług  telekomunikacyjnych). 

Przykładowo 

(https://ted.europa.eu/udl?uri=TED:NOTICE:449300-2020:TEXT:PL:HTML): 

Mazowiecka  Instytucja  Gospodarki  Budżetowej  Mazovia,  Sukcesywne  dostawy  kart 

telefoni

cznych  dla  Mazowieckiej  Instytucji  Gospodarki  Budżetowej  Mazovia  w  podziale  

na  cztery  części.  IGB  MAZOVIA  została  utworzona  przez  Ministra  Sprawiedliwości  

na  podstawie  z

arządzenia  Ministra  Sprawiedliwości  z  dnia  29  listopada  2010  r.  w  sprawie 

utworzenia Mazowieckiej Instytucji Gospodarki Budżetowej MAZOVIA (Dz. Urz. MS z 2010 r. 

Nr  13,  poz.  159  z  późn.  zm.).  IGB  MAZOVIA  realizowała  zadania  publiczne  co  wprost 

wynikało  z  jej  statutu.  W  jego  ostatniej  wersji  wskazano,  że  (zarządzenie  Ministra 

Sprawiedliwości  

z  dnia  21  stycznia  2022  r.  zmieniające  zarządzenie  w  sprawie  utworzenia  Mazowieckiej 

Instytucji  Gospodarki  Budżetowej  MAZOVIA  (Dz.  Urz.  MS  z  2022  r.  poz.  5)  (§  4):  1. 

I

nstytucja  realizuje  zadania  publiczne,  polegające  na  prowadzeniu  oddziaływań 

penitencjarnych  

oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób  skazanych  na  karę  pozbawienia  wolności  przez 

organizowanie  pracy  sprzyjającej  zdobywaniu  kwalifikacji  zawodowych  oraz  kształtowanie 

pozytywnych  postaw  społecznych.  2.  W  celu  realizacji  zadań,  o  których  mowa  w  ust.  1, 

Instytucja  prowadzi  działalność  produkcyjną,  handlowo-usługową  oraz  wykonuje  roboty 

remontowo-

budowlane  na  rzecz  organu  założycielskiego,  jednostek  organizacyjnych 

po

dległych  lub  nadzorowanych  przez  Ministra  Sprawiedliwości,  pozostałych  jednostek 

organizacyjnych sektora finansów publicznych i innych podmiotów niebędących jednostkami 

sektora  finansów  publicznych  oraz  uczestniczy  w  przedsięwzięciach  o  charakterze 

history

cznym  i  patriotycznym  w  celu  upamiętnienia  osób,  miejsc  i  wydarzeń  związanych  

z  historią  Polski.".  Tym  samym,  celem  działania  IGB  MAZOWIA  była  realizacja  zadań 

publicznych  związanych  z  oddziaływaniem  na  osadzonych.  IGB  MAZOVIA  prowadziła 

działalność  produkcyjną,  handlowo-usługową  oraz  wykonuje  roboty  remontowo-budowlane. 

Zarządzeniem  Ministra  Sprawiedliwości  z  dnia  9  marca  2018  r.  w  sprawie  połączenia 

Mazowieckiej  Instytucji  Gospodarki  Budżetowej  MAZOVIA,  Bałtyckiej  Instytucji  Gospodarki 

Budżetowej  BALTICA,  Pomorskiej  Instytucji  Gospodarki  Budżetowej  POMERANIA, 

Podkarpackiej  Instytucji  Gospodarki  Budżetowej  CARPATIA  i  Zachodniej  Instytucji 

Gospodarki  Budżetowej  PIAST  (Dz.  Urz.  MS  z  2018  r.  poz.  143  z  późn.  zm.)  połączono 

następujące  instytucje:  1)  Mazowiecką  Instytucję  Gospodarki  Budżetowej  MAZOVIA  

z  siedzibą  w  Warszawie,  utworzoną  zarządzeniem  Ministra  Sprawiedliwości  z  dnia  

29  listopada  2010  r.  w  sprawie  utworzenia  Mazowieckiej  Instytucji  Gospodarki  Budżetowej 

MAZOVIA  (Dz.  Urz.  Min.  Sprawiedl.  poz.  159, 

z  późn.  zm.  1;  2)  Bałtycką  Instytucję 

Gospodarki Budżetowej BALTICA z siedzibą w Gdańsku, utworzoną zarządzeniem Ministra 

Sprawiedliwości  z  dnia  29  listopada  2010  r.  w  sprawie  utworzenia  Bałtyckiej  Instytucji 

Gospodarki  Budżetowej  BALTICA  (Dz.  Urz.  Min.  Sprawiedl.  poz.  156,  z  późn.  zm.  2);  

Pomorską 

Instytucję 

Gospodarki 

Budżetowej 

POMERANIA 

z 

siedzibą  

w Koszalinie, utworzoną zarządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 listopada 2010 r.  

w  sprawie  utworzenia Pomorskiej  Instytucji Gospodarki  Budżetowej  POMERANIA (Dz.  Urz. 

Min.  Sprawiedl.  poz.  157,  z  późn.  zm.);  4)  Podkarpacką  Instytucję  Gospodarki  Budżetowej 

CARPATIA  z  siedzibą  w  Rzeszowie,  utworzoną  zarządzeniem  Ministra  Sprawiedliwości  z 

dnia  29  listopada  2010  r.  w  sprawie  utworzenia  Podkarpackiej  Instytucji  Gospodarki 

Budżetowej CARPATIA (Dz. Urz. Min. Sprawiedl. poz. 161, z 2012 r. poz. 124, z 2016 r. poz. 

oraz z 2017 r. poz. 192); 

5) Zachodnią Instytucję Gospodarki Budżetowej PIAST z siedzibą  

w  Wołowie,  utworzoną  zarządzeniem  Ministra  Sprawiedliwości  z  dnia  29  listopada  2010  r.  

w  sprawie  utworzenia  Zachodniej  Instytucji  Gospodarki  Budżetowej  PIAST  (Dz.  Urz.  Min. 

Sprawiedl.  poz.  160,  z  późn.  zm.).  Połączenie  to  nastąpiło  przez  włączenie  instytucji,  o 

których  mowa  w  pkt  2-5  powyżej,  do  IGB  MAZOVIA.  Celem  wszystkich  połączonych 

instytucji,  

o których mowa w pkt 2-5 powyżej, przed ich włączeniem do IGB MAZOVIA, była realizacja 

zadań  publicznych  polegających  na  prowadzeniu  oddziaływań  penitencjarnych  

oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób  skazanych  na  karę  pozbawienia  wolności  przez 

organizowanie  pracy  sprzyjającej  zdobywaniu  kwalifikacji  zawodowych.  W  tym  aspekcie 

należy  wskazać  na  powołany  w  odwołaniu  art.  4  pkt  3  ustawy  Pzp,  zgodnie  z  którym 

zobowiązanym  do  stosowania  ustawy  jest  tzw.  podmiot  prawa  publicznego,  którym  jest:  

a)  osoba  prawna, 

b)  utworzona  w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze 

powszechnym, niemających charakteru przemysłowego ani handlowego, c) jeżeli podmioty,  

o  których  mowa  w  tym  przepisie  oraz  w  art.  4  pkt  1  i  2,  pojedynczo  lub  wspólnie, 

bezpośrednio lub pośrednio przez inny podmiot (warunek kontroli): finansują je w ponad 50% 

lub 

posiadają  ponad  połowę  udziałów  albo  akcji,  lub  sprawują  nadzór  nad  organem 

zarządzającym, lub mają prawo do powoływania ponad połowy składu organu nadzorczego 

lub zarządzającego. Dalej wskazał, że działalność polegająca na prowadzeniu oddziaływań 

penitencjarnych  

oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób  skazanych  na  karę  pozbawienia  wolności  

przez 

organizowanie 

pracy 

sprzyjającej 

zdobywaniu 

kwalifikacji 

zawodowych  

oraz kształtowanie pozytywnych postaw społecznych spełnia definicję działań o charakterze 

powszechnym. Istotne jest bowiem, że już samo odbywanie kary, zgodnie z art. 67 Kodeksu 

karnego  wykonawczego  ma  na  celu: 

§  1.  Wykonywanie  kary  pozbawienia  wolności  ma  na 

celu  wzbudzanie  w  skazanym  woli  współdziałania  w  kształtowaniu  jego  społecznie 

pożądanych  postaw,  w  szczególności  poczucia  odpowiedzialności  oraz  potrzeby 

przestrzegani

a  porządku  prawnego  i  tym  samym  powstrzymania  się  od  powrotu  do 

przestępstwa. § 2. Dla osiągnięcia celu określonego w § 1 prowadzi się zindywidualizowane 

oddziaływanie 

na 

skazanych  

w ramach określonych w ustawie systemów wykonywania kary, w różnych rodzajach i typach 

zakładów  karnych.  §  3.  W  oddziaływaniu  na  skazanych,  przy  poszanowaniu  ich  praw  

i  wymaganiu  wypełniania  przez  nich  obowiązków,  uwzględnia  się  przede  wszystkim  pracę, 

zwłaszcza  sprzyjającą  zdobywaniu  odpowiednich  kwalifikacji  zawodowych,  nauczanie, 

zajęcia  kulturalno-oświatowe  i  sportowe,  podtrzymywanie  kontaktów  z  rodziną  i  światem 

zewnętrznym  oraz  środki  terapeutyczne.  Wykonywanie  kary  ma  zatem  cel  powszechny, 

bowiem  zapobieganie  powrotu  do  przestępstwa,  kształtowanie  społecznie  użytecznych 

postaw  

i  przestrzeganie  porządku  publicznego  służy  ogółowi  społeczeństwa  a  nie  tylko  osobie 

skazanej. 

Nie  ulega  zatem  wątpliwości,  że  IGB  MAZOVIA  jak  i  podmioty  do  niej  włączone  

w 2018 r. choć były jednostkami sektora finansów publicznych to faktycznie spełniały także 

dyspozycję  podmiotu  prawa  publicznego.  Każda  z  tych  instytucji  bowiem:  1.  była  osobą 

prawną;  2.  była  powołana  w  celu  realizacji  zadań  publicznych,  potrzeb  o  charakterze 

powszechnych  nie  mających  charakteru  handlowego  a  nie  przemysłowego  (działalność 

handlowo-

przemysłowa  prowadzona  była  w  celu  realizacji  zadań  publicznych);  3.  kontrolę 

nad  nimi  sprawował  Minister  Sprawiedliwości.  Tym  samym,  zarówno  IGB  MAZOVIA  

jak  i  Zamawiający  spełniają  wymagania  definicji  podmiotu  prawa  publicznego  (kontynuują 

bowiem  w  ramach  prowadzonego  przedsiębiorstwa  państwowego  działalność  prowadzoną  

w  celu  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  powszechnym,  niekomercyjnym).  Warto  w  tym 

miejscu dodać ponadto, że z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wynika, 

że  w  celu  zdefiniowania  pojęcia  „potrzeby  o  charakterze  powszechnym,  niemające 

charakteru  handlowego  lub  przemysłowego”  ETS  wyodrębnił  w  kolejnych  orzeczeniach 

następujące  cechy  charakterystyczne:  konieczne  jest  wyważenie  istniejącego  na  rynku 

poziomu  konkurencji  w  zakresie  zaspokajanych  potrzeb  o  charakterze  powszechnym 

–  czy 

poziom  ten  nie  jest  zbyt  wysoki  wśród  podmiotów  prywatnych  co  może  wskazywać  na 

handlowy  

lub przemysłowy charakter tych potrzeb (Orzeczenie ETS z 10 listopada 1998 r.  w sprawie  

C-360/96,  Arnhem)  - 

na  rynku  nie ma  konkurencji  gdyż  zadania  penitencjarne  realizowane 

są  wyłącznie  przez  organy  władzy  publicznej;  realizowanie  potrzeb,  które  tradycyjnie  były 

objęte zakresem działania władzy publicznej, np. publikacja druków urzędowych (Orzeczenie 

ETS  

z  15  stycznia  1998  r.  w sprawie  C-44/96,  Mannesmann)  - 

realizacja zadań penitencjarnych 

jest  zadaniem  organów  władzy  publicznej;  osiąganie  zysków  nie  jest  podstawowym  celem 

działania podmiotu prawa publicznego (Orzeczenie ETS z 16 października 2003 r. w sprawie 

C-283/00,  Komisja  przeciwko  Hiszpanii)  - 

zarówno  w  przypadku  IGB  MAZOWIA  

jak i Zamawiającego głównym celem działania nie jest osiąganie zysku. Podmioty te mogły/ą 

osiągać  zysk  ale  celem  ich  działalności  jest  realizacja  działań  penitencjarnych.  W  tym 

miejscu  zasadne  jest  ponadto  porównanie  zapisów  celów  statutowych  IGB  MAZOVIA  

oraz Zamawiającego (podkreślono różnice):  

IGB MAZOVIA                                                    

1.  Instytucja  realizuje 

zadania  publiczne,  polegające  na  prowadzeniu  oddziaływań 

penitencjarnych  oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób  skazanych  na  karę  pozbawienia 

wolności  przez  organizowanie  pracy  sprzyjającej  zdobywaniu  kwalifikacji  zawodowych  

oraz kształtowanie pozytywnych postaw społecznych. 

2.  W  celu  realizacji  zadań,  o  których  mowa  w  ust.  1,  Instytucja  prowadzi  działalność 

produkcyjną,  handlowo-usługową  oraz  wykonuje  roboty  remontowo-budowlane  na  rzecz 

organu  założycielskiego,  jednostek  organizacyjnych  podległych  lub  nadzorowanych  przez 

Ministra  Sprawiedliwości,  pozostałych  jednostek  organizacyjnych  sektora  finansów 

publicznych i innych podmiotów niebędących jednostkami sektora finansów publicznych oraz 

uczestniczy  w  przedsięwzięciach  o  charakterze  historycznym  i  patriotycznym  w  celu 

upamiętnienia osób, miejsc i wydarzeń związanych z historią Polski. 

ZAMAWIAJĄCY  

Przedsiębiorstwo  realizuje  w  szczególności  zadania  publiczne,  polegające  na 

prowadzeniu  oddziaływań  penitencjarnych  oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób  skazanych 

na  karę  pozbawienia  wolności  przez  organizowanie  pracy  sprzyjającej  zdobywaniu 

kwalifikacji zawodowych oraz kształtowanie pozytywnych postaw społecznych. 

2. W celu realizacji zadań, o których mowa powyżej, przedsiębiorstwo prowadzi działalność 

pr

odukcyjną,  handlowo-usługową  oraz  wykonuje  roboty  remontowo-budowlane  na  rzecz 

organu  założycielskiego,  jednostek  organizacyjnych  podległych  lub  nadzorowanych  przez 

Ministra  Sprawiedliwości,  pozostałych  jednostek  organizacyjnych  sektora  finansów 

publicznyc

h i innych podmiotów niebędących jednostkami sektora finansów publicznych oraz 

uczestniczy  w  przedsięwzięciach  o  charakterze  historycznym  i  patriotycznym  w  celu 

upamiętnienia osób, miejsc oraz wydarzeń związanych z historią Polski. 

Z  zestawienia  tego  wynik

a  zatem  jednoznacznie,  że  cel  utworzenia  IGB  MAZOVIA  jak  

i  Zamawiającego  jest  taki  sam  i  taki  sam  jest  sposób  ich  realizacji.  Oznacza  to  zatem,  

że zmieniła się jedynie forma organizacyjno–prawna podmiotu a nie cel jego utworzenia. 

O  niekomercyjnym  charak

terze  PGSW  świadczy  szereg  okoliczności.  Przykładowo  w  dniu  

23  maja  2023  r. 

zostało  zawarte  porozumienie  o  współpracy  pomiędzy  Szkołą  Wyższą 

Wymiaru  Sprawiedliwości  a  Polską  Grupą  SW  Przedsiębiorstwo  Państwowe.  Jak  informuje 

sygnatariusz  porozumienia,  dotoczy  ono: 

„współpracy  w  zakresie  prowadzenia  wspólnych 

działań  badawczo-rozwojowych,  popularyzujących  wiedzę  i  dydaktycznych  poprzez  m.in.: 

prowadzenia wspólnych działań w zakresie resocjalizacji i wspierania osób osadzonych oraz 

opuszczających Zakłady Karne i Areszty Śledcze w ramach programu „Praca dla Więźniów”, 

zainicjowanego przez  Ministra Sprawiedliwości  w  2016  r.  oraz realizowanego przez  Służbę 

Więzienną,  kooperacja  w  zakresie  popularyzacji  zdrowego  trybu  życia  i  sportu,  zwłaszcza  

w  zakresie  działań  Służby  Więziennej,  promowanie  przedsięwzięć  mających  na  celu 

promowanie  postaw  patriotycznych  i  kształtowanie  świadomości  obywatelskiej  i  narodowej 

oraz udział we wspólnych projektach naukowych, naukowo-badawczych, popularyzatorskich, 

społecznych  i  kulturalnych,  a  także  umożliwienie  staży  zawodowych  oraz  praktyk 

absolwenckich  w  ramach  działalności  PGSW.  (…)  Zatrudnienie  w  warunkach  izolacji 

więziennej  jest  jednym  z  podstawowych  narzędzi  oddziaływania  penitencjarnego.  Dzięki 

wsparciu  naukowemu  będziemy  mogli  stale  monitorować  zachodzące  zmiany  społeczne,  

w  tym  zachowania  osób  poddawanych  różnego  rodzaju  oddziaływaniom.  Reprezentujący 

Polską  Grupę  SW  Bartosz  Błażek  wyraził  nadzieję,  że  obopólna  współpraca  przyczyni  się  

do 

rozwoju 

promocji 

zatrudniania 

osób 

pozbawionych 

wolności” 

(https://swws.edu.pl/porozumienie-pomiedzy-swws-a-polska-grupa-

sw/  [dostęp  w  dniu  

16  czerwca  2023  roku]).  W  przypadku  PGSW  mamy  do  czynienie  nie  z  utworzeniem 

podmiotu o charakterze czystko komercyjnym, nakierowanym na zysk, a z realizowaniem w 

takiej  (zmienionej)  formule  prawnej  zadań  o  charakterze  publicznym.  W  ocenie 

Odwołującego  zmiana  formy  ogranizacyjno-prawnej  podmiotu  przy  zachowaniu 

dotychczasowych  celów  jego  działalności  oraz  podmiotu  kontrolującego  nie  powinna,  a 

wręcz 

nie 

może, 

oznaczać,  

że działalność tego podmiotu może być realizowana z pominięciem przepisów ustawy Pzp. 

Podmiot  będący  osobą  prawną,  realizującą  potrzeby  o  charakterze  powszechnych  

nie  mających  charakteru  handlowego  a  nie  przemysłowego  nad  którym  kontrolę  sprawuje 

Minister Sprawiedliwości powinien zatem stosować przepisy ustawy Pzp bez względu na to 

czy  j

est  instytucją  gospodarki  budżetowej  czy  też  przedsiębiorstwem  państwowym.  Warto 

zwrócić uwagę na to co jest celem, a co środkiem do osiągnięcia celu w działalności PGSW. 

Celem  powstania  PGSW  jest  prowadzenie  oddziaływań  penitencjarnych  oraz 

resocjalizacyj

nych  wobec  osób  skazanych  na  karę  pozbawienia  wolności  przez 

organizowanie  pracy.  Zatem  sam  ewentualnie  osiągany  zysk  z  pracy  przez  skazanych  jest 

jedynie skutkiem realizowania zadania o charakterze publicznym. Tym samym prowadzenie 

działalności komercyjnej (w rozumieniu sprzedaży usług i dostaw) nie może być argumentem  

uchylaniem się przez PGSW od stosowania przepisów ustawy Pzp. Jak słusznie podkreśla 

Krajowa  Izba  Odwoławcza:  „Okoliczność,  że  zamawiający  może  prowadzić  działalność 

gospodarczą  nie  oznacza  jeszcze,  że  w  ten  sposób  traci  przymiot  podmiotu  prawa 

publicznego.  Jak  wskazuje  się  w  piśmiennictwie  i  orzecznictwie  Trybunału  Sprawiedliwości 

Unii  Europejskiej,  fakt  prowadzenia  działalności  gospodarczej  nie  wyklucza  kwalifikacji 

podmiotu  utworzonego  w 

szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  ogólnym  

za  podmiot  prawa  publicznego.  Utworzenie  przedsiębiorstwa  w  celu  zaspokajania  takich 

potrzeb  nie  oznacza,  że  jedynym  i  wyłącznym  przedmiotem  jego  działalności  musi  być 

pełnienie takiej funkcji. Obok realizacji zadań o charakterze publicznym może ono prowadzić 

działalność  gospodarczą  na  ogólnych  zasadach,  przy  czym  nie  jest  istotne,  w  jakim 

rozmiarze  działalność  ta  jest  prowadzona  w  stosunku  do  działalności  polegającej  na 

zaspokajaniu  potrzeb  w  int

eresie ogólnym. (…) Zdaniem  Trybunału  -  wyrażonym  w  wyroku 

Mannesmann  - 

uzależnienie  uznania  danej  jednostki  za  podmiot  prawa  publicznego  od 

stosunku  pomiędzy  zakresem  prowadzonej  działalności  komercyjnej  a  zakresem 

zaspokajania 

potrzeb  

o  charakterze  ogólnym  stanowiłoby  interpretację  niezgodną  z  zasadą  prawnej  pewności, 

która  wymaga,  by  reguły  prawa  unijnego  były  jasne  i  przejrzyste,  a  ich  zastosowanie  było 

przewidywalne  przez  wszystkie  podmioty,  których  dotyczą.”  (zob.  Aleksandra  Sołtysińska, 

Hanna Talago-

Sławoj Europejskie Prawo zamówień publicznych. Wolters Kluwer Warszawa 

2016, 3. wydanie, s. 115-116) 

(Uchwała Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 14 czerwca 2021 

roku  sygn.  alt  KIO/KD  8/21.  )

.W  orzecznictwie  tym  podnosi  się  także,  że  „w  świetle  celów 

dyrekty

w  w  sprawie  udzielania  zamówień  publicznych  (polegających  na  wykluczeniu 

równocześnie ryzyka preferencyjnego traktowania krajowych oferentów lub kandydatów przy 

udzielaniu  zamówień  publicznych  przez  instytucje  zamawiające,  jak  też  sytuacji,  w  których 

podmi

oty finansowane lub kontrolowane przez państwo, jednostki samorządu terytorialnego 

lub inne podmioty prawa publicznego mogłyby się kierować względami pozagospodarczymi) 

pojęcie  instytucji  zamawiającej,  w  tym  pojęcie  podmiotu  prawa  publicznego,  powinno  być 

interpretowane  szeroko  i  w  sposób  funkcjonalny”  (Wyrok  Naczelnego  Sądu 

Administracyjnego  z  dnia  19  grudnia  2019  r.  sygn.  akt  I  GSK  1532/18)  .  W  ocenie 

Odwołującego  nie  może  zatem  budzić  wątpliwości,  iż  mamy  do  czynienia  z  podmiotem 

utworzonym w celach niek

omercyjnych, operującym w obszarze swoistego monopolu (praca 

skazanych  organizowana  przez  państwo),  dla  którego  zysk  nie  jest  podstawowym  celem 

działania.  Przez  analogię  można  dodatkowo  wskazać  na  spółki  komunalne,  które  realizują 

zadania  

o  charakterze  powszechnym  zlecone  im  przez  jednostki  samorządu  terytorialnego.  Nie  ma 

zaś  wątpliwości  co  do  tego,  że  wspomniane  spółki  zobowiązane  są  do  stosowania  ustawy 

Pzp  

co  potwierdza  orzecznictwo  (Wyrok  ZAUZP  z  2.02.2005  r.,  UZP/ZO/0-156/05,  LEX  nr 

Biorąc  pod  uwagę  powyżej  przedstawioną  argumentację,  odwołanie  zasługuje  

na  uwzględnienie.  Do  pisma  Odwołujący  załączył:  9  pism  -  wyjaśnienia  do  treści  konkursu  

z  dnia  13.06.2023  r., 

wyjaśnienia  do  treści  regulaminu  z  dnia  07.06.2023  r.,    wyjaśnienia  

do treści konkursu z dnia 15.06.2023 r, wyjaśnienia do treści konkursu z dnia 14.06.2023 r, 

dwa dokumenty dotyczące zmiany terminów, statut Mazovii, zmianę zarządzenia w sprawie 

utworzenia 

Mazowieckiej  Instytucji  Gospodarki  Budżetowej  Mazovia,  zarządzenie  Ministra 

Sprawiedliwości  z  dnia  9  marca  2018  r.  w  sprawie  połączenia  Mazowieckiej  Instytucji 

Gospodarki  Budżetowej  MAZOVIA,  Bałtyckiej  Instytucji  Gospodarki  Budżetowej  BALTICA, 

Pomorskiej  Instytucji  Gospodarki  Budżetowej  POMERANIA,  Podkarpackiej  Instytucji 

Gospodarki Budżetowej CARPATIA i Zachodniej Instytucji Gospodarki Budżetowej PIAST. 

W  dniu  18.06.2023  r.  (wpływ  na  adres  skrzynki  poczty  elektronicznej  UZP) 

Zamawiający złożył pismo procesowe z dnia 17.06.2023 r. w uzupełnieniu odpowiedzi z dnia 

08.06.2023 r. oraz w odpowiedzi na pismo O

dwołującego z dnia 16.06.2023 r. i podtrzymał 

argumenty i wnioski zaprezentowane dotychczas. Nadto podn

iósł, co następuje: W sprawie 

niniejszej  nie  mamy  do  czynienia  z  zamówieniem  nawet,  jeśli  by  hipotetycznie  przyjąć,  

że  PGSW  zobligowana  jest  do  stosowania  przepisów  ustawy  z  dnia  11  września  2019  r.  

Prawo zamówień publicznych (tj.: Dz.U. z 2022 r. poz. 1710 ze zm.) – dalej zwanej: „pzp”  

a  to  z  następujących  względów:  zgodnie  z  art.  7  pkt  32  pzp  zamówieniem  jest  umowa 

odpłatna  zawierana  między  zamawiającym  a  wykonawcą,  której  przedmiotem  jest  nabycie 

przez  zamawiającego  od  wybranego  wykonawcy  robót  budowlanych,  dostaw  lub  usług. 

Zatem, z zamówieniem mamy do czynienia wówczas, kiedy Zamawiający zamawia dostawę  

lub usługę i za nią płaci. W sprawie niniejszej PGSW jedynie organizuje warunki dla zawarcia 

przez  operatora  telekomunikacyjnego  umów  z  zakładami  karnymi,  które  także  nie  będą  z 

tego  tytułu  zobowiązane  do  ponoszenia  jakichkolwiek  kosztów,  czyli  nie  dojdzie  do 

jakiegokolwiek wydatku ze środków publicznych. Zatem odwołanie podlega już tylko z tego 

powodu odrzuceniu na podstawie art. 528 pkt 1) pzp. 

Kolejno należy wskazać, iż stosownie 

do treści art. 505 ust. 1 pzp środki ochrony prawnej określone w pzp przysługują wykonawcy, 

uczestnikowi  konkursu  oraz  innemu  podmiotowi,  jeżeli  ma  lub  miał  interes  w  uzyskaniu 

zamówienia  lub  nagrody  w  konkursie  oraz  poniósł  lub  może  ponieść  szkodę  w  wyniku 

naruszenia  przez  zamawiającego  przepisów  ustawy.  Odwołujący  nie  wskazał  ani  jednego 

sugerowanego  naruszenia,  w  wyniku  którego  mógłby  ponieść  szkodę.  Zgodnie  z  pkt.  1 

rozdziału  III  regulaminu  konkursu  (str.  11)  na  utworzenie  w  JOSW  infrastruktury 

telekomunikacyjnej operatora i zainstalowanie w ra

mach tej infrastruktury samoinkasujących 

aparatów  telefonicznych  oraz  świadczenie  przez  operatora  usług  telefonicznych  

dla  osadzonych,  każdy  podmiot  (osoba  fizyczna,  prawna,  jednostka  nie  posiadająca 

osobowości  prawnej  zarówno  krajowa  jak  i  zagraniczna)  może  być  uczestnikiem  konkursu. 

Zatem 

– może być nim także Odwołujący. Nie wynika też z treści odwołania, w jaki sposób  

z  powodu  ewentualnego  naruszenia  przepisów  Odwołujący  mógłby  ponieść  jakąkolwiek 

szkodę.  Co  prawda  podnosi  on  (k.  3  odwołania),  że  „Wadliwie  wykonane  przez 

Zamawiającego  czynności  pozbawiają  Odwołującego  możliwości  wykonania  zamówienia”. 

Jednak  nie  wskazuje,  jakiego  rodzaju  okoliczności  wykonanie  zamówienia  uniemożliwiają.  

Jak  wskazano  powyżej,  nie  ma  przeszkód  natury  faktycznej  ani  prawnej,  by  Odwołujący  

do konkursu przystąpił. W tej sytuacji odwołanie podlega odrzuceniu na podstawie art. 528 

pkt  2)  pzp. 

Jeżeli  chodzi  o  status  PGSW  jako  jednostki  zobligowanej  do  stosowania 

przepisów pzp należy dodatkowo wskazać, że stosownie do treści art. 4 pkt 3) pzp przepisy 

ustawy stosuje się do zamawiających publicznych, którymi są: 1) jednostki sektora finansów 

publicznych  w  rozumieniu  przepisów  ustawy  z  dnia  27  sierpnia  2009  r.  o  finansach 

publicznych  (Dz.  U.  z  2021  r.  poz.  305,  z  późn.  zm.);  2)  inne,  niż  określone  w  pkt  1, 

państwowe  jednostki  organizacyjne  nieposiadające  osobowości  prawnej;  3)  inne,  niż 

określone  w  pkt  1,  osoby  prawne,  utworzone  w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o 

charakterze  powszechnym,  niemających  charakteru  przemysłowego  ani  handlowego,  jeżeli 

podmioty, 

o 

których 

mowa  

w tym przepisie oraz w pkt 1 i 2, pojedynczo lub wspólnie, bezpośrednio lub pośrednio przez 

inny  podmiot: 

a)  finansują  je  w  ponad  50%  lub  b)  posiadają  ponad  połowę  udziałów  albo 

akcji,  lub 

c)  sprawują  nadzór  nad  organem  zarządzającym,  lub  d)  mają  prawo  do 

powoływania  ponad  połowy  składu  organu  nadzorczego  lub  zarządzającego.  Zatem  aby 

zastosowanie miał w/w przepis, podmioty o których mowa w pkt 1 lub 2 muszą finansować, 

posiadać  ponad  połowę  udziałów,  sprawować  nadzór  albo  mieć  prawo  do  powoływania 

organu 

przedsiębiorstwa.  

W  sprawie  niniejszej  mamy  do  czynienia  z  sytuacją,  w  której  to  Minister  Sprawiedliwości 

spełnia w/w kryteria. Jednak minister nie jest ani jednostką sektora finansów publicznych, ani 

też  jednostką  nie  posiadającą  osobowości  prawnej.  Jest  on  organem  władzy  publicznej,  

a  w  konsekwencji  nie  może  być  uznany  za  podmiot,  o  którym  mowa  w  art.  4  pkt  3)  pzp.  

Po  myśli  bowiem  §  1  ust.  2  rozporządzenia  Prezesa  Rady  Ministrów  z  dnia  18  listopada  

2019  r.  w  sprawie  szczegółowego  zakresu  działania  Ministra  Sprawiedliwości  (Dz.U.  poz. 

2271)  Minister  kieruje  działem  administracji  rządowej  -  sprawiedliwość.  Ust  4.  wskazanego 

przepisu  stanowi,  iż  obsługę  ministra  zapewnia  Ministerstwo  Sprawiedliwości.  Jednostką 

sektora  finansów  publicznych  jest  zaś  ministerstwo  (a  nie  minister)  a  ono  nie  ma  żadnych 

uprawnień  w  stosunku  do  PGSW.  Tym  samym,  już  tylko  z  tego  powodu  art.  4  pkt  3)  pzp 

zastosowania w sprawie niniejszej mieć nie może. Historycznie wypada wskazać, iż po myśli 

art.  3  pkt  1  dawnej  pzp  ustawę  stosowało  się  do  udzielania  zamówień  publicznych  przez:  

1) jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych; 

2)  inne,  niż  określone  w  pkt  1,  państwowe  jednostki  organizacyjne  nieposiadające 

osobowości  prawnej;  3)  inne,  niż  określone  w  pkt  1,  osoby  prawne,  utworzone  w 

szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  powszechnym  niemających 

charakteru przemysłowego ani handlowego, jeżeli podmioty, o których mowa w tym przepisie 

oraz w pkt 1 i 2, pojedynczo lub wspólnie, bezpośrednio lub pośrednio przez inny podmiot: a) 

finansują je w ponad 50% lub b) posiadają ponad połowę udziałów albo akcji, lub c) sprawują 

nadzór  nad  organem  zarządzającym,  lub  d)  mają  prawo  do  powoływania  ponad  połowy 

składu organu nadzorczego lub zarządzającego - o ile osoba prawna nie działa w zwykłych 

warunkach rynkowych, jej celem nie jest wypracowanie zysku i nie ponosi strat wynikających 

z  prowadzenia  działalności.  W  obecnie  obowiązującej  ustawie  z  dnia  11  września  2019  r. 

zakres  podmiotowy  uregulowany  został  praktycznie  tak  samo.  Zgodnie  z  art.  4  przepisy 

ustawy stosuje się do zamawiających publicznych, którymi są: 1) jednostki sektora finansów 

publicznych  w  rozumieniu  przepisów  ustawy  z  dnia  27  sierpnia  2009  r.  o  finansach 

publicznych  (Dz.  U.  z  2021  r.  poz.  305,  z  późn.  zm.);  2)  inne,  niż  określone  w  pkt  1, 

państwowe  jednostki  organizacyjne  nieposiadające  osobowości  prawnej;  3)  inne,  niż 

określone  w  pkt  1,  osoby  prawne,  utworzone  w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o 

charakterze  powszechnym,  niemających  charakteru  przemysłowego  ani  handlowego,  jeżeli 

podmioty, 

o 

których 

mowa 

w 

tym 

przepisie 

oraz  

w  pkt  1  i  2,  pojedynczo  lub  wspólnie,  bezpośrednio  lub  pośrednio  przez  inny  podmiot:  

a)  finansują  je  w  ponad  50%  lub  b)  posiadają  ponad  połowę  udziałów  albo  akcji,  lub  c) 

sprawują  nadzór  nad  organem  zarządzającym,  lub  d)  mają  prawo  do  powoływania  ponad 

połowy  składu  organu  nadzorczego  lub  zarządzającego;  4)  związki  podmiotów,  o  których 

mowa  w  pkt  1  lub  2, 

lub  podmiotów,  o których mowa w  pkt  3.  Na  tożsamość  obu regulacji 

zwrócił  również  uwagę  ustawodawca  w  uzasadnieniu  do  obecnie  obowiązującej  ustawy, 

który w uzasadnieniu do niej wskazuje, że: Wprowadzono podział podmiotów obowiązanych 

do 

stosowania 

ustawy  

na  zamawiających  publicznych,  zamawiających  sektorowych  oraz  zamawiających 

subsydiowanych.  Krąg  zamawiających  publicznych  obejmuje  podmioty  mieszczące  się  

w  zakresie  definicji  „instytucji  zamawiających”  w  rozumieniu  art.  2  ust.  1  pkt  1  dyrektywy 

klasyczn

ej.  Z  kolei  zamawiający  sektorowi  odpowiadają  podmiotom  zamawiającym  

w  rozumieniu  art.  4  dyrektywy  sektorowej.  Zamawiający  subsydiowani  to  podmioty 

udzielające  zamówień  dofinansowanych  w  ponad  50%  przez  zamawiających  publicznych  i 

których szacunkowa wartość przekracza progi unijne, jeżeli przedmiotem tych zamówień są 

roboty  budowlane  z  zakresu  inżynierii  lądowej  lub  wodnej  oraz  dotyczące  niektórych 

rodzajów  obiektów  lub  budynków  użyteczności  publicznej,  a  także  związane  z  nimi  usługi. 

Wspomniane  zmiany  maj

ą wyłącznie charakter porządkujący.  Nie prowadzą do modyfikacji 

podmiotowego  zakresu  reżimu  zamówień  publicznych.  Skoro  zatem  zakres  podmiotowy 

stosowania  ustawy  nie  uległ  zmianie  w  stosunku  do  poprzedniej  regulacji,  w  której 

przedsiębiorstwa  państwowe,  nie  będąc  jednostkami  finansów  publicznych,  nie  były 

zobowiązane 

do 

jej 

stosowania,  

to również pod rządami nowej pzp przedsiębiorstwa państwowe nie są objęte jej regulacją. 

Biorąc pod uwagę odwołanie, wskazał, iż na podstawie art. 528 pkt 1 UPZP powinno zostać 

odrzucone. 

W  dniu  19.06.2023  r.  (wpływ  na  adres  skrzynki  poczty  elektronicznej  UZP) 

Zamawiający złożył pismo procesowe z dnia 19.06.2023 r. i wniósł o odrzucenie odwołania  

w  całości  na  podstawie  art.  553  zd.  2  w  związku  z  art.  528  pkt  1)  p.z.p.;  ew.  oddalenie 

odwołania w całości; przeprowadzenie dowodów z porozumienia nr 22/2023 z 11.05.2023 r. 

na  fakty:  przeprowadzenia  Konkursu  zgodnie  z  otrzymanymi  wytycznymi  oraz 

obowiązującymi  regulacjami;  prezentacji  Polska  Grupa  SW  na  fakty:  zakresu  działalności 

PGSW7, 

działania  

w  warunkach  konkurencji  oraz  Zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  przemysłowym  

i 

handlowym; 

cennika  artykułów  spożywczych  i  higienicznych  ZK  Barczewo  

na fakty: zakresu działalności PGSW, działania w warunkach konkurencji oraz zaspokajania 

potrzeb  o  charakterze  przemysłowym  i  handlowym;  zasądzenie  na  rzecz  Zamawiającego 

kosztów postępowania, zgodnie z przedłożonymi dokumentami, potwierdzającymi powstanie 

kosztów po stronie Zamawiającego. W uzasadnieniu wskazał, że dla zachowania wymogów 

formalnych  w 

petitum  niniejszego  pisma  posłużył  się  pojęciami  „Zamawiający”  

jak i „postępowanie”. Nie stanowi to jednak przyznania, iż PGSW ma status Zamawiającego  

w  rozumieniu  p.z.p.,  ani  że  prowadzony  konkurs  stanowił  postępowanie,  do  którego 

zastosowanie mają regulacje p.z.p.  

Przedstawiając  stan  faktyczny  wskazał:  W  dniu  26.05.2023  r.  za  pośrednictwem  strony 

https://pgsw.pl  opublikowany  został  przez  Polską  Grupę  SW  Przedsiębiorstwo  Państwowe 

(dalej: PGSW) konkurs dot. utworzenia w JOWS infrastruktury telekomunikacyjnej operatora  

i  zainstalowanie  w  ramach  tej  infrastruktury  samoinkasujących  aparatów  telefonicznych  

oraz  świadczenie  przez  operatora  usług  telefonicznych  dla  osadzonych.  Konkurs  został 

opracowany  w  oparciu  o  porozumienie  nr  22/2023  zawarte  pomiędzy  Dyrektorem 

Generalnym Służby Więziennej a Polską Grupą SW Przedsiębiorstwo Państwowe z siedzibą 

w  Warszawie. 

Jako  dowód  wskazał  porozumienie  nr  22/2023  z  11.05.2023  r.  na  fakty: 

przeprowadzenia  Konkursu  zgodnie  otrzymanymi  wytycznymi  oraz  obowiązującymi 

regulacjami  05.06.2023  r.  S

półka  Galena  sp.  z  o.o.  złożyła  odwołanie,  w  którym  zarzuciła 

PGSW naruszenie licz

nych przepisów p.z.p. oraz ustawy o koncesji, sprowadzających się do 

uznania,  że  PGSW  jest  podmiotem,  o  którym  mowa  w  art.  4  pkt  3  p.z.p.  i  jako  taki 

zobowiązany 

był 

do 

przygotowania  

i  przeprowadzenia  postępowania  o  zawarcie  umowy  koncesji  lub  o  udzielenie  zamówienia 

publicznego. 

Zgodnie z art. 528 pkt 1) Izba odrzuca odwołanie, jeżeli stwierdzi, że w sprawie 

nie  mają  zastosowania  przepisy  ustawy  p.z.p.  Zdaniem  PGSW  w  niniejszej  sprawie  ziściły 

się  przesłanki  do  odrzucenia  odwołania,  jako  że  przedmiotowy  konkurs  nie  podlegał 

regulacjom p.z.p.  

Odnosząc  się  do  podmiotów  zobowiązanych  do  stosowania  p.z.p.  wskazał:  W  pierwszej 

kolejności  należy  omówić  regulacje  wynikające  z  p.z.p., jako  że  od tego zależy stosowanie 

ustawy  z  dnia  21  października  2016  r.  o  umowie  koncesji  na  roboty  budowlane  lub  usługi  

(t.j.  Dz.  U.  z  2023  r.  poz.  140:  dalej:  ustawa  o  koncesji).  Zgodnie  z  art.  3  ustawy  z  dnia  

28  sierpnia  1997  r.  o  zatrudnianiu  osób  pozbawionych  wolności  (t.j.  Dz.  U.  z  2023  r.  poz. 

200;  dalej  u.z.o.p.w.)  w  celu  t

worzenia  warunków  do  zatrudniania  osób  pozbawionych 

wolności  

oraz  prowadzenia  działalności  gospodarczej  mogą  być  tworzone  przy  zakładach  karnych 

przywięzienne zakłady pracy. Przywięzienny zakład pracy może być utworzony i prowadzony 

jako  przedsiębiorstwo  państwowe,  spółka  akcyjna  lub  spółka  z  ograniczoną 

odpowiedzialnością,  w  której  Skarb  Państwa  lub  państwowa  osoba  prawna  ma  więcej  niż 

50%  udziałów  albo  akcji  lub  instytucja  gospodarki  budżetowej.  Organem  założycielskim 

takiego przedsiębiorstwa państwowego jest Minister Sprawiedliwości, który nadaje mu statut 

oraz  zarządza  łączenie  i  podział  przedsiębiorstwa.  Organem  takiego  przedsiębiorstwa  jest 

dyrektor  przedsiębiorstwa,  którego  powołuje  i  odwołuje  Dyrektor  Generalny  Służby 

Więziennej  

po zasięgnięciu opinii dyrektora zakładu karnego, przy którym działa przedsiębiorstwo (art. 4 

u.z.o.p.w.). 

Podkreślił,  że  p.z.p.  wspomina  wprost  o  przedsiębiorstwach  państwowych 

będących  przywięziennymi  zakładami  pracy,  jednak  —  wbrew  twierdzeniom  Odwołującego 

— w charakterze wykonawców, a nie zamawiających. W art. 11 ust. 5 pkt 8 p.z.p. wskazano,  

że  przepisów  ustawy  nie  stosuje  się  do  zamówień  o  wartości  mniejszej  niż  progi  unijne 

udzielanych  przez  Ministra  Sprawiedliwości  —  Prokuratora  Generalnego  albo  jednostki 

organizacy

jne  mu  podległe  lub  przez  niego  nadzorowane  przywięziennym  zakładom  pracy, 

prowadzonym  jako  przedsiębiorstwa  państwowe  albo  instytucje  gospodarki  budżetowej, 

związanych  z  zatrudnianiem  osób  pozbawionych  wolności,  jeżeli  zasadnicza  część 

działalności  przywięziennego  zakładu  pracy  dotyczy  wykonywania  zadań  powierzonych  mu 

przez Ministra Sprawiedliwości — Prokuratora Generalnego lub jednostki organizacyjne mu 

podległe  lub  przez  niego  nadzorowane,  realizowanych  samodzielnie  lub  przy  udziale 

podwykonawców,  pod warunkiem że co najmniej  część zamówienia jest realizowana przez 

osoby  pozbawione  wolności.  W  ten  sam  sposób  —  jako  wykonawców  —  doktryna  określa 

przywięzienne  zakłady  pracy  .  W  świetle  ustawy  p.z.p.  Odwołujący  mógłby  co  najwyżej 

pełnić  funkcję  podwykonawcy,  gdyby  ziściły  się  ku  temu  odpowiednie  warunki.  Przepis  ten 

stanowi kontynuację wyłączenia przedsiębiorstw państwowych z zakresu ustawy zawartego 

uprzednio  w  art.  4d  ustawie  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  - 

Prawo zamówień  publicznych  (t.j. 

Dz. 

U.  

z  2019  r.  p

oz.  1843).  Jak  wskazano  w  uzasadnieniu  projektu  ustawy  z  12  października  

2012  r.  o  zmianie  ustawy 

—  Prawo  zamówień  publicznych:  „przywięzienne  zakłady  pracy 

prowadzą  działalność  w  znacznie  trudniejszych  warunkach  niż  podmioty  niezwiązane 

instytucjonalnie 

z  więziennictwem.  Z  jednej  strony  muszą  konkurować  na  rynku  w  walce  

o  klienta,  a  tym  samym  muszą  spełniać  stawiane  przez  odbiorców  wymagania  jakościowe  

i cenowe, z drugiej 

zaś — ponoszą szereg dodatkowych kosztów działalności penitencjarnej, 

związanych  m.in.:  z  niską  wydajnością,  brakiem  kwalifikacji  zawodowych  oraz  dużą rotacją 

z

atrudnionych  skazanych,  zwiększonymi  nakładami  na  szkolenia  i  przyuczanie  tych  osób  

do  pracy,  utrzymywaniem  zabezpieczeń  ochronnych  miejsc  zatrudnienia,  a  także 

dozorowaniem  i  konwojowaniem  osadzonych  (koszty  te  nie 

występują  w  przypadku  innych 

przedsiębiorców).  Ponadto  lokalizacja  przywięziennych  zakładów  pracy  za  murami 

więziennymi  utrudnia  kontakty  oraz  bieżącą  współpracę  z  dostawcami,  kooperantami  

i odbiorcami. Stanowi to istotny element osłabiający konkurencyjność takich zakładów pracy. 

Wobec  powyższego  należy  stwierdzić,  że  przywięzienne  zakłady  pracy  łączą  dwa  bardzo 

różne  cele:  publiczny  —  resocjalizację  (zatrudnianie  osób  pozbawionych  wolności  powinno 

mieć na celu przede wszystkim pozytywne oddziaływanie na ich postawy) oraz ekonomiczny 

(aby utrzymać się na rynku, zakłady te muszą osiągać zyski). (...) Uwzględniając powyższe  

w  art. 

1  projektu  proponuje  się  wprowadzenie  zmian,  które  umożliwią  —  podobnie  jak  to 

miało  miejsce  w  przeszłości  —  szczególne  traktowanie  podmiotów  zatrudniających  osoby 

pozbawione  wolności  przy  udzielaniu  zamówień  publicznych.  Proponowana  zmiana 

wprowadza  do  ustawy 

—  Prawo  zamówień  publicznych  nowe  wyłączenie  przedmiotowe  

z  reżimu  zamówień  publicznych.  Propozycja polega na  dodaniu w  art.  4  nowego pkt  14,  w 

myśl  którego  przepisów  ustawy  nie  będzie  się  stosowało  do  zamówień  udzielanych  przez 

Ministra  Sprawiedl

iwości  albo  jednostki  organizacyjne  mu  podległe  lub  przez  niego 

nadzorowane,  przywięziennym  zakładom  pracy,  prowadzonym  jako  przedsiębiorstwa 

państwowe  

albo instytuc

je gospodarki budżetowej, jeśli zamówienia te udzielane są w celu zatrudnienia 

osób  pozbawionych  wolności  i  ich  wartość  jest  mniejsza  niż  kwoty  określone  w  przepisach 

wydanych  na  podstawie  art.  11  ust.  8.  Z  propozycji  tej  wynika, 

że  zaproponowana 

nowelizacja  opiera  się  na  przesłance  zatrudnienia  osób  pozbawionych  wolności  oraz  na 

konieczności  przestrzegania  określonych  w  ustawie  limitów  związanych  z  wysokością 

złożonego  zamówienia”.  Zamawiający  podkreślił  —  na  co  zwrócił  również  uwagę 

Odwołujący,  pomijając  jednak  sedno  problematyki  —  iż  w  2019  r.  NIK  przeprowadziła 

kontrole  dotyczące  niniejszego  zagadnienia.  W  wystąpieniu  pokontrolnym  nr 

KPB.411.004.05.2019  NIK  krytycznie  odniosła  się  do  kontroli  Ministra  Sprawiedliwości  nad 

przywięziennymi  zakładami  pracy,  jednak  clue  raportu  pokontrolnego  sprowadzało  się  do 

faktu, iż zakłady te wyjęte są spod reżimu p.z.p. artykułem 11 ust. 5 pkt 8 (a w poprzednim 

stanie 

prawnym 

— 

art. 

4d 

ust. 

pkt 

NIK  w  publikacji  omawiającej  raport    postulowała  podjęcie  inicjatywy  ustawodawczej  w 

sprawie zmiany p.z.p., której skutkiem byłoby wprowadzenie wymogu udzielenia zamówienia 

publicznego  przywięziennym  zakładom  pracy,  o  ile  te  zakłady  wykonają  samodzielnie 

kluczowe  zadania,  przy  stosownym  udziale  osadzonych  oraz  wykreślenie  Prokuratora 

Generalnego oraz jednostek mu podległych z kręgu podmiotów mogących korzystać z tego 

zwolnienia,  z  uwagi  na  brak  możliwości  sprawowania  przez  ten  organ  nadzoru  nad 

przywięziennymi  zakładami  pracy.  Biorąc  pod  uwagę,  iż  od  publikacji  wystąpienia 

pokontrolnego  nie  doszło  do  istotnych  zmian,  to  jednoznacznie  podkreśla  to,  

że  przedsiębiorstwa  państwowe  takie  jak  Polska  Grupa  SW  Przedsiębiorstwo  Państwowe  

nie  podlegają  reżimowi  ustawy  p.z.p.  jako  Zamawiający,  a  co  najwyżej  jako  wykonawca. 

Biorąc  pod  uwagę  ogólny  wydźwięk  raportu  należy  przyjąć,  iż  gdyby  istniała  jakakolwiek 

możliwość  zakwalifikowania  ww.  przedsiębiorstw  państwowych  jako  podmiotów 

zobowiązanych  

do stosowania p.z.p

., to zostałoby to uwzględnione w przedmiotowym dokumencie. Ponadto 

wielokrotnie  w  ww.  wystąpieniu  pokontrolnym  fakt  zlecania  przez  takie  przedsiębiorstwa 

państwowe  zadań  innym  podmiotom  zostało  określone  mianem  podwykonawstwa.  Sam 

Odwołujący  zwrócił  uwagę,  że  na  czas  sporządzania  raportu  tylko  jeden  podmiot  objęty 

kontrolą  zobowiązany  był  do  stosowania  p.z.p.  i  to  tylko  ze  względu  na  status  instytucji 

gospodarki budżetowej, który to status zresztą utracił. Za niezgodne z zasadami logicznego 

rozumowania  nal

eży  więc  uznać,  że  raport  NIK,  który  w  swojej  treści  wprost  wskazuje,  

że  podmioty  takie  jak  PGSW  nie  muszą  stosować  p.z.p.,  miałby  dowodzić,  że  PGSW 

zobowiązana jest do stosowania p.z.p. Co więcej zgodnie z art. 94 p.z.p. zamawiający może 

zastrzec  w  ogłoszeniu  o  zamówieniu,  że  o  udzielenie  zamówienia  mogą  ubiegać  się 

wyłącznie  wykonawcy  mający  status  zakładu  pracy  chronionej,  spółdzielnie  socjalne  oraz 

inni wykonawcy, których głównym celem lub głównym celem działalności ich wyodrębnionych 

organizacyjnie  je

dnostek,  które  będą  realizowały  zamówienie,  jest  społeczna  i  zawodowa 

integracja  osób  społecznie  marginalizowanych,  w  szczególności  osób  pozbawionych 

wolności  lub  zwalnianych  z  zakładów  karnych,  o  których  mowa  w  ustawie  kodeks  karny 

wykonawczy,  pod  warunki

em,  że  procentowy  wskaźnik  zatrudnienia  osób  należących  do 

jednej lub więcej kategorii jest nie mniejszy niż 30% osób zatrudnionych u wykonawcy albo w 

jego  jednostce,  która  będzie  realizowała  zamówienie.  W  przypadku  udzielenia  zamówienia 

przywięziennemu zakładowi pracy wartość procentowego wskaźnika ustala się w odniesieniu 

do  ogólnego  zatrudnienia  w  tym  podmiocie  osób  społecznie  marginalizowanych.  Podkreśla 

to,  

że konsekwentnie w świetle p.z.p. podmioty takie jak PGSW traktowane są jako ewentualni 

wykonaw

cy, a nie zamawiający. Zwrócił szczególną uwagę na fakt, iż przedmiotowy Konkurs 

został przeprowadzony w oparciu o porozumienie nr 22/2023 zawarte pomiędzy Dyrektorem 

Generalnym Służby Więziennej a Polską Grupą SW Przedsiębiorstwo Państwowe z siedzibą 

w  Warszawie. 

Jako  dowód  wskazał  porozumienie  nr  22/2023  z  11.05.2023  r.  na  fakty: 

przeprowadzenia  Konkursu  zgodnie  z 

otrzymanymi  wytycznymi  oraz  obowiązującymi 

regulacjami 

samo  w  sobie  w  dostateczny  sposób  dowodzi,  że  Polska  Grupa  SW 

Przedsiębiorstwo  Państwowe  nie  stanowi  podmiotu  zobowiązanego  do  stosowania  p.z.p.  

Nie  można  zgodzić  się  więc  z  stanowiskiem  Odwołującego,  jakoby  „żadne  wyłączenie 

podmiotowe  ani  przedmiotowe  przewidziane  w  przepisach  tych  ustaw  nie  znajduje 

zastosowania  w  analizowanym  przypadku”.  Uważna  i  kompleksowa  analiza  wyłączeń 

doprowadziłaby  bowiem  Odwołującego  do  dostrzeżenia,  że  na  gruncie  p.z.p.  PGSW 

traktowana jest co najwyżej jako wykonawca, a podmioty, którym zleca zadania — jako jego 

podwykonawcy. 

Także  argumenty  Odwołującego  dotyczące  rzekomej  „niespójności 

skutkującej  faktycznym  wyprowadzeniem  poza  system  zamówień  publiczny  zamówień  

i koncesji realizowanych w obszarze działania Ministerstwa Sprawiedliwości” jest co najwyżej 

postulatem de lege ferenda, który nie może jednak stanowić podstawy odwoławczej. PGSW 

nie  stanowi  ciała  ustawodawczego  i  może  jedynie  stosować  się  do  istniejących  przepisów, 

nawet jeżeli — zdaniem Odwołującego — są one w jakiś sposób „wadliwe” (czemu PGSW 

przeczy). 

Przepisy szczególne, zwłaszcza takie wprowadzające wyjątki, co do zasady mają 

pierwszeństwo  przed  ogólnymi.  Powyższe  rozważania  w  sposób  wystarczający  dowodzą 

więc,  że  PGSW  nie  było  zobowiązane  do  stosowania  przepisów  p.z.p.  Z  daleko  idącej 

ostrożności  należy  jednak  odnieść  się  do  argumentów  Odwołującego  dotyczących 

stosowania  art.  4  pkt  3  p.z.p. 

Analiza  statutu  PGSW  w  świetle  przepisu  art.  4  pkt  3  p.z.p. 

prowadzi 

do 

wniosku,  

że  PGSW  nie jest  zamawiającym  również  w  rozumieniu  tego  przepisu,  bowiem  PGSW  nie 

posiada  statusu  podmiotu  prawa  publicznego  w  ko

ntekście  zapisów  Dyrektywy  Parlamentu 

Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, 

uchylająca  dyrektywę  2004/18/WE.  W  świetle  ww.  Dyrektywy  —  „podmiot  prawa 

publi

cznego" oznacza podmiot, który posiada wszystkie poniższe cechy: został utworzony w 

konkretnym  celu  zaspokajania  potrzeb  w  interesie  ogólnym,  które  nie  mają  charakteru 

przemysłowego  ani  handlowego;  posiada  osobowość  prawną  oraz  jest  finansowany  w 

przeważającej części przez państwo, władze regionalne lub lokalne lub inne podmioty prawa 

publicznego; bądź jego zarząd podlega nadzorowi ze strony tych władz lub podmiotów; bądź 

ponad  połowa  członków  jego  organu  administrującego,  zarządzającego  lub  nadzorczego 

została wyznaczona przez państwo, władze regionalne lub lokalne, lub przez inne podmioty 

prawa 

publicznego.  

W  pierwszej  kolejności  należy  wskazać,  iż  praktyczny  wymiar  działalności  PGSW  nie  ma 

charakteru  powszechnego  i  nie  może  być  efektywnie  skierowany  do  ogółu  społeczeństwa.  

Nie  został  bowiem  utworzony  w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  niemających 

charakteru przemysłowego ani  handlowego.  TSUE  w  swoim  orzecznictwie wielokrotnie stał 

na  stanowisku,  że  istnienie  konkurencji  może  świadczyć  przeciwko  kwalifikowaniu  do 

kategorii  podmiotów  prawa  publicznego.  TSUE  szczególny  nacisk  kładł  na  fakt,  iż  co  do 

zasady podstawowym kryterium uznania określonej potrzeby za handlową lub przemysłową 

jest  działanie  podmiotu  ją  zaspokajającego  dla  zysku  w  warunkach  konkurencji 

przedsiębiorstw.  Brak  konkurencji  na  rynku  określonych  dóbr  lub  usług  oraz  występowanie 

jednego  podmiotu  zaspokajającego  potrzeby  społeczne  w  tym  zakresie  stanowi  zatem 

modelowy wzór instytucji prawa publicznego. Istnienie znacznej konkurencji na tym  samym 

rynku, 

wskazującej  

na  wysoką  opłacalność  danej  działalności,  będzie  stanowić  negatywną  przesłankę  uznania 

jednostki za instytucję prawa publicznego . Nawet jeżeli osoba prawna nie została utworzona 

w  celu  zarobkowym,  ale  działa  na  rynku  w  warunkach  konkurencji  i  rozlicza  się  z 

efektyw

ności  swoich  działań,  zaś  straty  z  jej  działalności  nie  są  pokrywane  ze  środków 

publicznych,  

nie  może  ona  być  uznana  za  podmiot  prawa  publicznego.  Podmiot  prawa  publicznego 

realizuje  swoje  zadania  niezależnie  od  tego,  czy  jest  w  stanie  pokryć  ich  koszt  z  własnych 

dochodów.  PGSW  działa  w  warunkach  konkurencji,  zaspokajając  potrzeby,  które  można 

zakwalifikować jako mające charakter przemysłowy czy handlowy i które nie mają charakteru 

powszechnego.  Fakt,  iż  PGSW  prowadzi  działalność  o  charakterze  przemysłowym  i 

handlowym  w  rozumieniu  art.  4  pkt  3  ustawy  p.z.p.  wynika  m.in.  z  analizy  dokumentów 

statutowych  PGSW.  W  §  1  Statutu  Polskiej  Grupy  SW  Przedsiębiorstwa  Państwowego 

stanowiącego  Załącznik  do  zarządzenia  Ministra  z  dnia  9  stycznia  2023  r.  (Dz.  Urz.  MS  z 

23  r.  poz.  1:  dalej  Statut)  wskazano  jednoznacznie,  iż  PGSW  jest  samodzielnym  oraz 

samofinansującym się przedsiębiorstwem państwowym, działającym na zasadach ogólnych. 

Przedsiębiorstwo gospodaruje wydzielonym mu i nabytym mieniem, zapewnia jego ochronę i 

p

rowadzi  samodzielną  działalność  gospodarczą  na  zasadach  racjonalnej  gospodarki  i 

rachunku  ekonomicznego  (§  7  Statutu).  W  celu  realizacji  zadań  polegających  na 

prowadzeniu  oddziaływań  penitencjarnych  oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób  skazanych 

na  karę  pozbawienia  wolności  przez  organizowanie  pracy  sprzyjającej  zdobywaniu 

kwalifikacji 

zawodowych 

oraz 

kształtowanie 

pozytywnych 

postaw 

społecznych 

przedsiębiorstwo  prowadzi  działalność  produkcyjną,  handlowo-usługową  oraz  wykonuje 

roboty  remontowo-budowlane  na  rz

ecz  organu  założycielskiego,  jednostek  organizacyjnych 

podległych  lub  nadzorowanych  przez  Ministra  Sprawiedliwości,  pozostałych  jednostek 

organizacyjnych 

sektora 

finansów 

publicznych  

i innych podmiotów niebędących jednostkami sektora finansów publicznych oraz uczestniczy 

w przedsięwzięciach o charakterze historycznym i patriotycznym w celu upamiętnienia osób, 

miejsc  oraz  wydarzeń  związanych  z  historią  Polski  (§  4  Statutu).  Działalność  PGSW 

obejmuje  w  szczególności  następujące  obszary:  usługi  budowlane  i  remontowe;  produkcja 

materiałów  budowlanych;  produkcja  prefabrykatów  w  tym  ogrodzenia  więziennego  typu 

POW-T; 

produkcja  garaży  betonowych;  produkcja  i  montaż  stolarki  okiennej;  wyposażenie 

cel  więziennych;  konstrukcje  metalowe,  drzwi,  ogrodzenia,  kraty,  zamki;  mała  architektura: 

kosze  metalowe,  ławki,  stojaki;  produkcja  i  konfekcjonowanie  art.  chemicznych;  produkcja 

tworzyw  sztucznych;  produkcja  obuwia  w  tym  obuwia  bezpiecznego,  roboczego;  produkcja 

mebli gabinetowych, sądowych, biurowych, pokojowych i kuchennych na zamówienie; usługi 

gastronomiczne; 

usługi  hotelarskie;  usługi  szkoleniowe;  usługi  pralnicze;  usługi  fumigacji 

dokumentów;  usługi  poligraficzne  —  druki  akcydensowe  i  usługi  wydawnicze;  usługi 

niszczenia  dokumentów;  opakowania  kartonowe  z  tektury  falistej;  z  nadrukiem 

jednobarwnym; 

auto  serwis  i  stacja  kontroli  pojazdów;  obsługa  kantyn  więziennych  i 

organizacja 

paczek  

dla  osadzonych.  Jako  d

owód  wskazał  prezentację  Polskiej  Grupy  SW  na  fakty:  zakresu 

działalności  PGSW,  działania  w  warunkach  konkurencji  oraz  zaspokajania  potrzeb  

o charakterze przemysłowym i handlowym. Opisany wyżej zakres działalności Polskiej Grupy 

SW  wskazuje  jednoznacznie  na  przemysłowy  i  handlowy  charakter  działalności  tegoż 

przedsiębiorstwa 

państwowego. 

Przeważający 

zakres 

działalności 

potwierdza,  

że  przeważający  zakres  działalności  obejmuje  swoim  zakresem  działalność  o  charakterze 

przemysłowym.  Polska  Grupa  SW  prowadzi  również  szeroką  działalność  o  charakterze 

handlowym, co potwierdza przykładowy cennik produktów oferowanych przez Polską Grupę 

SW.  Jako  d

owód  wskazał  cennik  artykułów  spożywczych  i  higienicznych  ZK  Barczewo  

na fakty: zakresu działalności PGSW, działania w warunkach konkurencji oraz zaspokajania 

potrzeb  o  charakterze  przemysłowym  i  handlowym.  Działalność  prowadzona  przez  Polską 

Grupę SW w sferze przemysłowej i handlowej wprost wyklucza możliwość zaliczenia PGSW 

do kategorii zamawiających publicznych w rozumieniu p.z.p. na zasadzie art. 4 pkt 3 p.z.p. 

Działalność PGSW skupiona jest bowiem na sferze przemysłowej i handlowej, co w świetle 

art.  4  pkt  3  p.z.p.  wprost  wyklucza  zaliczenie  tegoż  przedsiębiorstwa  państwowego  do 

kategorii  podmiotów  zobowiązanych  do  stosowania  przepisów  p.z.p.  Na  fakt  utworzenia 

Polskiej  Grupy  SW  właśnie  w  celu  realizacji  zadań  w  sferze  przemysłowej  i  handlowej 

wskazuje zaś wprost §4 ust. 2 Statutu PGSW, zgodnie z którym: „W celu realizacji zadań, o 

których  mowa  w  ust.  1,  przedsiębiorstwo  prowadzi  działalność  produkcyjną,  handlowo-

usługową  oraz  wykonuje  roboty  remontowo-budowlane  na  rzecz,  organu  założycielskiego, 

jednostek  organizacyjnych  podległych  lub  nadzorowanych  prycz  Ministra  Sprawiedliwości, 

pozostałych  jednostek  organizacyjnych  sektora  finansów  publicznych  i  innych  podmiotów 

niebędących 

jednostkami 

sektora 

finansów 

publicznych 

oraz 

uczestniczy 

w 

przedsięwzięciach  o  charakterze  historycznym  i  patriotycznym  w  celu  upamiętnienia  osób, 

miejsc 

oraz 

wydarzeń 

związanych  

z  historią  Polski”.  W  konsekwencji  stwierdzić  należy,  iż  ze  względu  na  cele,  dla  których 

utworzono  Polsk

ą  Grupę  SW,  przedmiot  jej  działalności  oraz  prowadzenie  działalności  

w  warunkach  konkurencji  PGSW  nie  jest  podmiotem  zobowiązanym  do  stosowania 

przepisów p.z.p. na podstawie art. 4 pkt 3 p.z.p. W literaturze przedmiotu wskazuje się, że 

„Zgodnie  

z  wykładnią  językową  działalnością  sprowadzającą  się  do  zaspokajania  potrzeb 

powszechnych jest każdy rodzaj aktywności gospodarczej nakierowanej na oferowanie dóbr 

oraz  usług  odpowiadających  społecznemu  zapotrzebowaniu,  jeżyli  nie  jest  nastawiona  

na  maksymalizację  zysku  (niehandlowa  i  nieprzemysłowa)”.  Polska  Grupa  SW  —  jak 

wskazano  wyżej  —  jest  przedsiębiorstwem  państwowym  prowadzącym  działalność 

konkurencyjną w sferze produkcyjnej i handlowo-usługowej, zaś prowadzona działalność jest 

nastawiona  na  maksymalizację  zysku.  Wynika  to  wprost  z  §7  Statutu  PGSW: 

„Przedsiębiorstwo gospodaruje wydzielonym mu i nabytym mieniem, zapewnia jego ochronę  

i  prowadzi  samodzielną  działalność  gospodarczą  na  zasadach  racjonalnej  gospodarki  

i  rachunku  ekonomicznego".  W  motywie  10  dyrektywy  Parlamentu  Europejskiego  i  Rady 

2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 

2004/18/WE  (Dz.  U.  UE.  L.  z  2014  r.  Nr  94,  str.  65) 

wskazano,  że  „podmiot,  który  działa  

w  zwykłych  warunkach  rynkowych,  ma  na  celu  wypracowanie  zysku  i  ponosi  straty 

wynikające  z  prowadzenia  działalności,  nie  powinien  być  uważany  za  „podmiot  prawa 

publicznego

”,  ponieważ  potrzeby  interesu  ogólnego,  do  zaspokajania  których  ten  podmiot 

zo

stał  założony  lub  zaspokajanie  których  powierzono  mu  jako  zadanie,  można  uważać  za 

posiadające  charakter  przemysłowy  lub  handlowy".  Podkreślenia  wymaga,  iż  wszelkie 

okoliczności,  jakie  decydują  o  objęciu  danej  jednostki  reżimem  stosowania  zamówień 

publicznych, muszą być jednoznaczne i nie budzić wątpliwości. Skoro więc PGSW działa w 

normalnych warunkach rynkowych, ma na celu osiąganie zysków i ponosi straty związane z 

wykonywaniem  działalności,  to  zgodnie  z  silnie  ugruntowaną  linią  orzecznictwa  TSUE  nie 

można 

przyjąć,  

iż  potrzeby,  które  zamierza  zaspokajać,  nie  mają  charakteru  przemysłowego  lub 

handlowego.  W  samym  Statucie  w  §  4  wprost  wskazano,  iż  prowadzi  ono  działalność 

produkcyjną  

oraz  handlowo-

usługową.  Już  to  wystarczy,  by  uznać  argumentację  Odwołującego  

za  bezpodstawną  i  niemogącą  przynieść  oczekiwanego  skutku.  Odnosząc  się  do  ustawy  

o koncesji 

wskazał: Zgodnie z art. 2 pkt 11) ustawy o koncesji przez zamawiającego należy 

rozumieć: a) podmiot, o którym mowa w art. 4 p.z.p.; aa) podmiot, o którym mowa w art. 4 

p.z.p., w zakresie, w jakim 

wykonuje jeden z rodzajów działalności sektorowej, o ile umowa 

koncesji  jest  zawierana  w  celu  prowadzenia  działalności  sektorowej;  b)  przedsiębiorstwo 

publiczne,  przez  które  należy  rozumieć  przedsiębiorstwo  wykonujące  jeden  z  rodzajów 

działalności  sektorowej,  na  które  podmiot,  o  którym  mowa  w  art.  4  Prawa  zamówień 

publicznych,  pojedynczo  lub  wspólnie  z  innymi  takimi  podmiotami,  bezpośrednio  lub 

pośrednio przez  inny  podmiot  wywiera  dominujący  wpływ,  w  szczególności:  posiada ponad 

połowę  udziałów  albo  akcji  w  tym  przedsiębiorstwie  lub  posiada  ponad  połowę  głosów 

przypadających  na  akcje  wyemitowane  przez  to  przedsiębiorstwo  lub  wynikających  z 

udziałów  w  tym  przedsiębiorstwie,  lub  ma  prawo  do  powoływania  ponad  połowy  składu 

organu  zarządzającego  lub  nadzorczego  przedsiębiorstwa  o  ile  umowa  koncesji  jest 

zawierana w celu prowadzenia działalności sektorowej; c) podmiot inny niż określony w lit. a-

b,  który  wykonuje  działalność  na  podstawie  praw  szczególnych  lub  praw  wyłącznych,  o 

których  mowa  w  art.  5  ust.  2  Prawa  zamówień  publicznych,  przyznanych  w  celu 

wykonywania  działalności  sektorowej,  o  ile  umowa  koncesji  jest  zawierana  w  celu 

prowadzenia działalności sektorowej. Tak więc ta sama grupa podmiotów jest zobowiązana 

do  udzielania zamówień  w  drodze  zarówno  zamówień  publicznych,  jak  i  umów  koncesji  na 

roboty  budowlane  lub  usługi.  Ustawa  o  koncesji  odsyła  w  zakresie  definicji  zamawiającego 

do  odpowiednich  przepisów  p.z.p.  Wobec  czego  również  regulacje  p.z.p.  nie  będą  miały 

zastosowania  do  konkursu  przeprowadzonego  przez  PGSW. 

Z  daleko  idącej  ostrożności 

PGSW  podtrzymuje  argumentację  Odwołującego  tylko  i  wyłącznie  w  zakresie,  w  jakim 

wskazuje 

on,  

iż  przedmiotowy  konkurs  nie  spełnia  kryteriów  przedmiotowych  określonych  w  ustawie  

o  koncesji,  tj.  art.  3  ust.  2  pkt  2  i  art

.  3 ust  3 i 4 ustawy  o  koncesji.  Nie zgadza  się jednak  

z  konkluzją,  jakoby  zastosowanie  znalazły  zapisy  p.z.p.  Podsumowując,  czy  to  w  oparciu  

o ustawę  o  koncesji,  czy  prawo  zamówień  publicznych,  nie można  zgodzić  się z  zarzutami 

przedstawionymi  przez  Odw

ołującego.  Konkurs  został  przeprowadzony  w  sposób 

prawidłowy,  dlatego  odwołanie  winno  podlegać  odrzuceniu  w  całości.  Do  pisma  załączył: 

prezentacj

ę Polskiej Grupy SW, cennik artykułów spożywczych i higienicznych ZK Barczewo, 

nie załączył porozumienia nr 22/2023 z 11.05.2023 r. 

W dniu 19.06

.2023 r. podczas posiedzenia niejawnego z udziałem stron Izba oddaliła 

wniosek 

Zamawiającego  o  odrzucenie  odwołania  jako  niezasadny,  bowiem  w  ocenie  Izby  

nie  zaistniały  przesłanki  określone  w  art.  528  ustawy  Pzp.  Izba  stwierdziła  zaistnienie 

przesłanek z art. 4 pkt 3 ustawy Pzp w odniesieniu do Polskiej Grupy SW Przedsiębiorstwa 

Państwowego,  które  w  ocenie  Izby  jest  zamawiającym  w  rozumieniu  ustawy  Pzp,  

a co stanowiło zagadnienie sporne pomiędzy stronami postępowania odwoławczego. 

W  myśl  art.   4  ustawy  Pzp  przepisy  ustawy  stosuje  się  do  zamawiających 

publicznych, którymi są:  

jednostki  sektora  finansów  publicznych  w  rozumieniu  przepisów 

ustawy  

z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 305, z późn. 

zm.); 

inne,  niż  określone  w  pkt  1,  państwowe  jednostki  organizacyjne  nieposiadające 

osobowości prawnej; 

inne, niż określone w pkt 1, osoby prawne, utworzone w szczególnym celu zaspokajania 

potrzeb  o  charakterze  powszechnym,  niemających  charakteru  przemysłowego  ani 

handlowego,  jeżeli  podmioty,  o  których  mowa  w  tym  przepisie  oraz  w  pkt  1  i  2, 

pojedynczo lub wspólnie, bezpośrednio lub pośrednio przez inny podmiot: 

a) 

finansują je w ponad 50% lub 

b) posiadają ponad połowę udziałów albo akcji, lub 

c) sprawują nadzór nad organem zarządzającym, lub 

d) 

mają  prawo  do  powoływania  ponad  połowy  składu  organu  nadzorczego  

lub zarządzającego; 

związki  podmiotów,  o  których  mowa  w  pkt  1  lub  2,  lub  podmiotów,  o  których  mowa  

w pkt 3. 

W  ocenie  Izby  Polska  Grupa  SW  Przedsiębiorstwo  Państwowe  jest  zamawiającym 

public

znym,  gdyż  spełnione  w  jego  przypadku  są  wszystkie  trzy  przesłanki  powyższego 

przepisu, niezbędne do takiego stwierdzenia. I tak podnosi, co następuje: 

Polska  Grupa  SW  Przedsiębiorstwo  Państwowe  jest  osobą  prawną,  co  wynika  z  art.  1 

ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 2023 r. 

poz.  437)  (1.  Przedsiębiorstwo  państwowe  jest  samodzielnym,  samorządnym  

i  samofinansującym  się  przedsiębiorcą  posiadającym  osobowość  prawną)  w  związku  

z    art.  5  ust.  1  ustawy  z  dnia  28  sierpni

a  1997  r.  o  zatrudnianiu  osób  pozbawionych 

wolności  (Dz.  U.  z  2023  r.  poz.  200  z  późn.  zm.)  (1.  Do  przedsiębiorstwa  stosuje  się,  

z  wyjątkiem  art.  10,  art.  12  ust.  2,  art.  18,  art.  35  i  art.  63  ust.  3,  ustawę  z  dnia  25 

września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1317 oraz z 

2022  r.  poz.  1846),  w  zakresie  nieuregulowanym  w  ustawie)

.  Ten  fakt  nie  był  sporny 

pomiędzy stronami; 

Polska  Grupa  SW  Przedsiębiorstwo  Państwowe  jest  utworzone  w  szczególnym  celu 

zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  powszechnym,  niemających  charakteru 

przemysłowego  ani  handlowego,  co  wynika  ze  Statutu  Polskiej  Grupy  SW 

Przedsiębiorstwa  Państwowego  (w  załączeniu  do  odwołania  dowód  -  plik  Poz.  1e), 

nadanego  zarządzeniem  Ministra  Sprawiedliwości  z  dnia  9  stycznia  2023  r.  w  sprawie 

nadania  statutu  Polskiej  Grupie  SW  Przedsiębiorstwu  Państwowemu,  §  4  ust.  1  i  2  

(1.  Przedsiębiorstwo  realizuje  w  szczególności  zadania  publiczne,  polegające  na 

prowadzeniu  oddziaływań  penitencjarnych  oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób 

skazanych  na  karę  pozbawienia  wolności  przez  organizowanie  pracy  sprzyjającej 

zdobywaniu  kwalifikacji  zawodowych  oraz  kształtowanie  pozytywnych  postaw 

sp

ołecznych.  2.  W  celu  realizacji  zadań,  o  których  mowa  w  ust.  1,  przedsiębiorstwo 

prowadzi  działalność  produkcyjną,  handlowo-usługową  oraz  wykonuje  roboty 

remontowo-

budowlane  na  rzecz  organu  założycielskiego,  jednostek  organizacyjnych 

podległych  

lub 

nadzor

owanych  przez  Ministra  Sprawiedliwości,  pozostałych  jednostek 

organizacyjnych  sektora  finansów  publicznych  i  innych  podmiotów  niebędących 

jednostkami  sektora  finansów  publicznych  oraz  uczestniczy  w  przedsięwzięciach  

o  charakterze  historycznym  i  patriotycz

nym  w  celu  upamiętnienia  osób,  miejsc  oraz 

wydarzeń  związanych  z  historią  Polski.)  i  art.  3  ust.  1,  ust.  2  pkt  1  i  ust.  3  oraz  art.  4  

ust.  1-5  ustawy  z  dnia  28  sierpnia  1997  r. 

o zatrudnianiu osób pozbawionych wolności 

(Dz. U. z 2023 r. poz. 200, 

z późn. zm.) (art.  3:  ust. 1: W celu tworzenia warunków do 

zatrudniania  osób  pozbawionych  wolności  oraz  prowadzenia  działalności  gospodarczej 

mogą być tworzone przy zakładach karnych przywięzienne zakłady pracy;  ust. 2 pkt 1: 

Przywięzienny zakład pracy może być utworzony i prowadzony jako: 1) przedsiębiorstwo 

państwowe;  ust.  3:  Osoby  pozbawione  wolności  stanowią  co  najmniej  20%  ogółu 

zatrudnionych  w  przywięziennym  zakładzie  pracy;  art.  4.  ust.  1-5:  1.  Organem 

założycielskim  przedsiębiorstwa  państwowego,  o  którym  mowa  w  art.  3  ust.  2  pkt  1, 

zwanego  dalej  "przedsiębiorstwem",  jest  Minister  Sprawiedliwości.  2.  Minister 

Sprawiedliwości  nadaje  przedsiębiorstwu  statut.  3.  Minister  Sprawiedliwości  zarządza 

łączenie  i  podział  przedsiębiorstwa.  4.  Organem  przedsiębiorstwa  jest  dyrektor 

przedsiębiorstwa. 5. Dyrektora przedsiębiorstwa powołuje i odwołuje Dyrektor Generalny 

Służby Więziennej po zasięgnięciu opinii dyrektora zakładu karnego, przy którym działa 

przedsiębiorstwo.). Ten fakt był sporny pomiędzy stronami.  

Na  posiedzeniu  niejawnym  z  udziałem  stron  w  dniu  19.06.2023  r.,  strony  odpowiednio 

wyjaśniały: 

Odwołujący  wyjaśnił  powołując  się  na  pismo  z  dnia  17.06.2023  r.,  że  w  statucie 

Zamawiającego  w  pkt  1  określono  cel  w  postaci  resocjalizacji  osób  skazanych. 

Zamawiający  działa  w  celu  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  powszechnym  na 

podstawie  Kodeksu  karnego  wykonawczego  w  jego  art.  67  par.  3.    Określone  w  pkt  2 

zadania mające charakter przemysłowy i handlowy są jedynie wtórne do wykonywanych 

zadań  o  charakterze  powszechnym  i  mają  na  celu  ich  wykonanie.  Wskazał,  iż  nie  ma 

wątpliwości,  iż  Zamawiający  jest  osobą  prawną,  a  także,  że  jest  nadzorowany  przez 

Ministra  Sprawiedliwości,  tj.  podmiot,  który  go  utworzył.  W  sprawie  istotne  jest  to,  

iż  Minister  Sprawiedliwości  zapewnia  aparaty  telefoniczne  dla  osadzonych  zgodnie  

z  przepisami  obowiązującego  prawa  (Kodeks  karny  wykonawczy  –  art.  105b  par.  1  

i  4)  i  gdyby  bezpośrednio  to  zadanie  wykonywał  to  musiałby  stosować  ustawę  pzp. 

Natomiast  zlecając  zadanie  przywięziennym  zakładom  pracy  nie  stosuje  ustawy  pzp  

w ocenie Zamawiającego.  

Zamawiający  wyjaśnił,  że  nie  podlega  ustawie  pzp  na  podstawie  art.  4  pkt  3,  gdyż 

wykonuje  usługi  mające  na  celu  osiągnięcie  zysku,  w  szczególności  takie  jak 

cateringowe, hotelowe, produkcyjne (stal, meble). Nie zaspakaja potrzeby powszechne, 

ponieważ  zaspokaja  potrzeby  jedynie  osób  skazanych,  tj.  wąskiej  grupy  osób.  Stąd 

wywodzi,  

iż  do  Zamawiającego  nie  ma  zastosowania  powyższy  przepis  pzp.  Wskazuje  również,  

iż  nie  korzysta  z  dotacji  budżetowych  Skarbu  Państwa.  Jest  podmiotem 

samofinansującym  się.  W  przypadku  strat  nie  korzysta  z  żadnych  środków  Skarbu 

Państwa  i  podlega  ewentualnie  upadłości  z  tego  tytułu.  Zamawiający  powstał  z 

połączenia dwóch podmiotów, będących przywięziennymi zakładami pracy –  z PEPEBE 

WŁOCŁAWEK Przedsiębiorstwa Państwowego z siedzibą we Włocławku i Mazowieckiej 

Instytucji  Gospodar

ki  Budżetowej  MAZOVIA  z  siedzibą  w  Warszawie.  Zadania  tych 

połączonych  podmiotów  realizuje  obecnie  Zamawiający.  Zamawiający  potwierdził,  że 

działa na podstawie ustawy o przedsiębiorstwach państwowych i obowiązuje go zasada  

z  1982  r.  czyli  samofinansowanie

,  samodzielność  i  samorządność.  W  zakresie  statusu 

Ministra Sprawiedliwości w kontekście ustawy o finansach publicznych i jej art. 9 pkt 1 

wskazał, że Minister nie jest Zamawiającym, ponieważ Zamawiającym jest Ministerstwo. 

Nadzór  nad  organem  zarządzającym  czyli  dyrektorem  przedsiębiorstwa  sprawuje 

Minister  Sprawiedliwości.  Ten  fakt  nie  wpływa  na  stosowanie  ustawy  pzp,  ponieważ 

gdyby tak było to każde przedsiębiorstwo państwowe musiałoby stosować ustawę pzp, a 

tak w ocenie Zamawiającego nie jest. Przesłanka wynikająca z lit. d art. 4 pkt 3 nie ma 

zastosowania  

do  Zamawiającego  z  uwagi  na  to,  że  zarządzającego  dyrektora  powołuje  Minister 

Sprawiedliwości,  natomiast  druga  przesłanka  dotycząca  powołania  połowy  składu 

organu nadzorczego nie ma zastosowania. Podsu

mowując wskazuje, że art. 4 pkt 3 nie 

ma  zastosowania  do  Zamawiającego  z  uwagi  na  to,  że  został  utworzony  do 

wykonywania  usług  o  charakterze  przemysłowo-handlowo-usługowym  i  budowlanym,  i 

wykonuje  roboty  remontowe,  i  z  uwagi  na  to,  że  nadzór  sprawuje  Minister  a  nie 

Ministerstwo.  Dodatkowo  przywołuje,  iż  przychód  roczny  średni  to  około  1  mld  zł, 

natomiast zatrudnienie osób skazanych utrzymuje się na poziomie kilkuset osób (około 1 

mln zł). 

Odwołujący wskazał następnie, że Zamawiający jest przedsiębiorstwem, które działa na 

rynku krótko bowiem statut jest z 09.01.2023 r. i wchodzi w życie po ogłoszeniu w KRS. 

Stąd  wywodzi  wątpliwy  fakt  przytoczony  przez  Zamawiającego  w  zakresie  przychodu 

przedsiębiorstwa. Jednym z celów utworzenia przedsiębiorstwa była resocjalizacja osób 

skazanych  na  co  wskazuje  wprost  statut.  Zamawiający  błędnie  odczytuje  przepis.  Nie 

chodzi  o  to,  że  nie  może  prowadzić  usług  przemysłowych  i  handlowych,  natomiast 

chodzi o to, że zadania o charakterze powszechnym wykonywane przez Zamawiającego 

nie  mogą  mieć  charakteru  przemysłowego  ani  handlowego.  Zamawiający  zatem  może 

prowadzić  usługi  handlowe  i  przemysłowe.  Może  zatem  zarabiać  i  podobnie  jak  spółki 

komunalne  albo  instytucje  gospodarki  budżetowej,  z  których  został  utworzony,  winien 

stosować ustawę pzp. Podkreśla, że nie mógł mieć udzielonej dotacji z uwagi na krótki 

okres działalności, co nie jest wykluczone w przyszłości. 

Zamawiający  wskazał  następnie,  że  zakres  działalności  spółek  komunalnych  jest  inny 

niż  Zamawiającego.  Instytucje  gospodarki  budżetowej  stosują  ustawę  pzp,  bo  są 

wymienione  

w  ustawie  o  finansach  publicznych,  natomiast  przedsiębiorstwo  państwowe  nie  jest 

wymienione w ustawie o finansach publicznych i nie stosuje pzp. 

Biorąc  pod  uwagę  stanowiska  stron  w  pismach  złożonych  w  postępowaniu 

odwoławczym,  jak  i  zaprezentowanych  na  posiedzeniu  niejawnym  Izba  stwierdziła 

wbrew  stanowisku  Zamawiającego,  że  wymagane  art.  4  pkt  3  ustawy  Pzp  przesłanki 

zastosowania tego przepisu względem Zamawiającego zostały spełnione: Zamawiający 

jes

t  osobą  prawną,  został  utworzony  w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o 

charakterze powszechnym, niemających charakteru przemysłowego ani handlowego, co 

wprost  wynika  z  jego  statutu 

(Przedsiębiorstwo  realizuje  w  szczególności  zadania 

publiczne, 

polegające  

na  prowadzeniu  oddziaływań  penitencjarnych  oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób 

skazanych  na  karę  pozbawienia  wolności  przez  organizowanie  pracy  sprzyjającej 

zdobywaniu  kwalifikacji  zawodowych  oraz  kształtowanie  pozytywnych  postaw 

społecznych),  a  także  z  przepisów  prawa  obowiązującego  (zadanie  polegające  na 

organizacji  pracy  osób  osadzonych  -  art.  1  ustawy  o

zatrudnianiu  osób  pozbawionych 

wolności,  jak  i  zapewnienie  skazanym  prawa  do

korzystania  z  samoinkasującego 

aparatu  telefonicznego  -  art.  10

5b  §  1  ustawy  Kodeks

karny  wykonawczy,  czemu 

Zamawiający  nie  zaprzeczył),  a  także  Minister  Sprawiedliwości  sprawuje  nadzór  nad 

organem  zarządzającym  (Minister  Sprawiedliwości  jest  organem  władzy  publicznej, 

mieszczącym się w zakresie podmiotów sektora finansów publicznych, wymienionych w 

art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2022 r. 

poz. 

z  późn.  zm.)  (Sektor  finansów  publicznych  tworzą  organy  władzy  publicznej,  w  tym 

organy  administracji  rządowej,  organy  kontroli  państwowej  i  ochrony  prawa  oraz  sądy  

i trybunały;).  

Izba  podziela  argumentację  ugruntowaną  w  orzecznictwie  na  potrzeby  ustalania 

podmiotów  prawa  publicznego,  i  tak  nadal  aktualnych,  choć  przedstawionych  w 

minionym  stanie  prawnym, 

w  szczególności  w  uzasadnieniu  w 

uchwale  Krajowej  Izby 

Odwoławczej  z  dnia  03.03.2015  r.,  sygn.  akt  KIO/KD  9/15,  LEX  nr  1751214:  „Izba 

podzieliła  przekonanie  Prezesa  UZP,  iż  dla  uznania  określonego  podmiotu  za 

zobowiązanego do stosowania przepisów ustawy P.z.p. zgodnie z przepisem art. 3 ust. 

1 pkt 3 ustawy P.z.p., koniecznym jest aby podmiot ten posiadał osobowość prawną, aby 

utworzony został w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym 

niemających  charakteru  przemysłowego  ani  handlowego,  a  ponadto,  aby  spełniony 

został 

jeszcze 

jedna  

z  przesłanek,  o  których  mowa  w  art.  3  ust.  1  pkt  3  lit.  a-d  ustawy  P.z.p.  (…)  …Izba 

uwzględniła pogląd wyrażony w uchwale KIO/KD 7/09, gdzie w kontekście powołanego 

tu  wyrażenia  Izba  zauważyła,  co  następuje:  "Zakres  tego  pojęcia  jest  interpretowany 

szeroko.  Zgodnie  z  wykładnią  językową  działalnością  sprowadzającą  się  do 

zaspokajania  potrzeb  powszechnych  będzie  każdy  rodzaj  aktywności  gospodarczej 

nakierowanej  

na  oferowanie  dóbr  i  usług  odpowiadających  społecznemu  zapotrzebowaniu,  jeżeli  nie 

jest nastawiona na maksymalizację zysku (niehandlowa i nieprzemysłowa) (P. Granecki, 

Prawo  Zamówień  Publicznych,  Komentarz,  Warszawa  2007,  s.33).  Przy  czym 

maksymalizacja  zysku  oznacza  nie  tylko  zamiar  zachowania  posiadanego  kapitału. 

Zamia

r maksymalizacji zysku jest czymś więcej niż tylko wolą unikania utraty substancji 

majątkowej.  Dlatego  nawet  podmiot  zorganizowany  na  wzór  przedsiębiorcy 

nastawionego  na  maksymalizację  zysku,  a  więc  działający  w  formie  spółki  prawa 

handlowego, prowadzący rachunkowość na zasadach komercyjnych, może być uznany 

za  podmiot,  który  nie  posiada  charakteru  przemysłowego  lub  handlowego  (G.  Wicik, 

Prawo  Zamówień  Publicznych,  Komentarz,  Warszawa  2007,  s.  61).  Przesłanka  ta  jest 

bowiem  spełniona,  gdy  działalność  handlowa  lub  przemysłowa  jest  determinowana 

przez inne, zwłaszcza publiczne cele, w tym również wtedy, gdy działalność polegająca 

na  zaspokajaniu  potrzeb  o  charakterze  powszechnym,  niemających  charakteru 

przemysłowego  lub  handlowego,  stanowi  jedynie  niewielką  część  działalności  danego 

podmiotu,  zaś  przeważająca  jest  działalność  handlowa  (wyrok  ETS  z  dnia  15  stycznia 

1998 r., sygn. C-44/96 w sprawie "Mannesmann"). Status podmiotu prawa publicznego 

nie zależy więc od  wielkości  udziału usług  niemających charakteru  przemysłowego lub 

handlowego. Przesądza o tym charakter powierzonych zadań, o ile są one powiązane z 

działalnością  państwa.  Istotnym  jest  więc,  czy  celem,  dla  którego  dany  podmiot  został 

utworzony jest działalność nastawiona na zaspokajanie potrzeb powszechnych, czy taki 

zapis  znajduje  się  w  akcie  założycielskim.  Powody  utworzenia  konkretnej  instytucji  są 

bowiem okolicznością przesądzającą o zakwalifikowania jej działalności jako działalności 

publicznej.  Jednak  ważne  jest  nie  tylko  to,  co  zostało  zapisane  w  dokumentach,  ale  i 

faktyczny cel  powołania osoby prawnej.  (...) Jednocześnie należy podkreślić,  że nawet 

gdyby  dany  podmiot  nie  został  pierwotnie  utworzony  w  celu  zaspokajania  potrzeb 

powszechnych, to istotne jest, jaką działalność faktycznie wykonuje. Również w sytuacji, 

gdy  powiązania  określonego  podmiotu  z  państwem  lub  organem  państwowym  mają 

charakter  pośredni,  istnieje  możliwość  wpływania  przez  państwo  na  zamówienia 

udzielane 

przez 

zamawiającego  

i  w  takich  wypadkach  ETS  stwierdzał  zaliczenie  podmiotu  do  zamawiającego  (M. 

Stachowiak,  Prawo  Zamówień  Publicznych,  Komentarz,  Warszawa  2007,  s.  44-45). 

Instytucja, aby mogła być zakwalifikowana, jako instytucja prawa publicznego musi być 

ustanowiona  w  celu  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  powszechnym.  Potrzebami  

o  charakterze  powsze

chnym  będą  takie  potrzeby,  których  zaspokajanie  jest  ściśle 

powiązane  z  instytucjonalnym  funkcjonowaniem  państwa  oraz  służy  pożytkowi 

społeczeństwa,  jako  całości  (wyrok  ETS  z  dnia  15  stycznia  1998  r.,  sygn.  C-44/96  

w  spr

awie  "Mannesmann"),  przy  czym  "powszechny"  nie  oznacza  "dostępny  dla 

wszystkich, a w znaczeniu "dotyczący wielu, dostępny dla wielu", czy też dla tych, którzy 

spełniają  warunkami  określone  odpowiednimi  przepisami  (G.  Wicik,  Tamże,  s.  60)." 

Podobne  zapatryw

anie  na  ocenę  faktu  powiązania  działalności  wykonywanej  przez 

podmiot  zobowiązany  do  stosowania  ustawy  z  działalnością  państwa  wyraziła  Izba  

w  orzeczeniu  KIO  144/14,  gdzie  stwierdziła  ona,  że  "Zgodnie  z  orzecznictwem  TSUE  

w  zakresie  wykładni  pojęcia  podmiotu  prawa  publicznego,  która  to  instytucja  została 

transponowana  z  prawodawstwa  unijnego  (dyrektywa  sektorowa  2004/17TWE  oraz 

dyrektywa  klasyczna  2004/18/WE)  do  prawa  polskiego  w  art.  3  ust.  1  pkt  3  P.z.p., 

pojęcie  to  powinno  być  interpretowane  szeroko  i  funkcjonalnie.  W  wyroku  z  dnia  15 

stycznia  1998  r.  w  sprawie  C-44/96  Mannesmann  Anlagenbau  Austria  AG  i  inni  v. 

Strohal Rotationsdruck GesmbH, ECR 1998, nr 1, s. 1-

00073, TSUE zadecydował, że o 

uznaniu  danego  podmiotu  za  zamawiającego  przesądza  powiązanie  powierzonych  mu 

zadań z działalnością państwa. W orzecznictwie wskazano także, że podmiot faktycznie 

zaspokajający  potrzeby  o  charakterze  powszechnym,  bez  względu  na  określenie  celu 

działalności w momencie jego utworzenia, będzie instytucją prawa publicznego, a zatem 

nawet, jeśli nie był utworzony w tym celu, a zadania takie przypisano mu później (zob. C-

373/00). Trybunał Sprawiedliwości UE wskazał także, że nie ma znaczenia, czy jedynym 

celem prowadzenia działalności przez podmiot jest zaspokajanie potrzeb o charakterze 

powszechnym,  czy  też  towarzyszy  mu  prowadzenie  działalności  o  charakterze 

komercyjnym.  Status  podmiotu  prawa  publicznego  nie  zależy  bowiem  od  wielkości 

udziału usług  niemających charakteru przemysłowego ani  handlowego." Uwzględniając 

tak  wyr

ażone  poglądy,  Izba  uznała  jednakże,  że  nie  może  pozostać  obojętnym  przy 

ocenie  charakteru  prowadzonej  przez  Zamawiającego  działalności,  zmiana  na  rynku 

usług,  do  świadczenia  których  Zamawiający  został  powołany,  zaistniała  od  czasu 

powstania  spółki  z  ograniczoną  odpowiedzialnością.  Pogląd  ten  Izba  oparła  w  głównej 

mierze  na  orzecznictwie  Trybunału  Sprawiedliwości  Unii  Europejskiej.  Jak  pisze  (M. 

Stachowiak, w Prawo Zamówień Publicznych, Komentarz, LEX, 2014: "w wyroku z dnia 

lutego 

r. 

w 

sprawie  

C-23

7/99 Komisja Wspólnot Europejskich v. Republika Francuska, ECR 2001, nr 2, s. 1-

00939,  TSUE  wypowiedział  się,  że  do  ustalenia,  czy  podmiot  jest  instytucją  prawa 

publicznego,  niewystarczające  jest  ustalenie,  iż  podmiot  ten  wykonuje  zadania  

o  charakterze  po

wszechnym.  Wykładnia  zakładająca,  że  wszystkie  interesy  ogólne  nie 

mają  charakteru  przemysłowego  i  handlowego,  pozbawiłaby  celu  to  sformułowanie 

dyrektyw. (...) dla uznania podmiotu za instytucję prawa publicznego nie jest kluczowe, 

czy  na  rynku  istnieje  k

onkurencja,  a  potrzeby  mogą  być  zaspokajane  również  przez 

podmioty  o  charakterze  prywatnym.  Jednak  istnienie  konkurencji  na  danym  rynku  nie 

jest  całkowicie  obojętne  dla  określenia,  czy  potrzeby,  do  których  spełnienia  dany 

podmiot został utworzony, mają rzeczywiście charakter niekomercyjny i nieprzemysłowy. 

Istnienie silnej konkurencji jest okolicznością, która powinna być wzięta pod uwagę (tak 

w  sprawach  C-237/99,  C-373/00,  C-

283/00)."  Analogiczny  pogląd  wyraziła  A. 

Sołtysińska  

w  Europejskie  prawo  zamówień  publicznych.  Komentarz.  WKP,  2012:  "Należy  jednak 

podkreślić,  że  istnienie  konkurencji  na  danym  rynku  nie  jest  całkowicie  obojętne  dla 

określenia,  czy  potrzeby,  dla  spełnienia  których  dany  podmiot  został  utworzony,  mają 

rzeczywiście  charakter  niekomercyjny  i  nieprzemysłowy.  Istnienie  znacznej  konkurencji  

i fakt, że utworzone przedsiębiorstwo musi stawiać jej czoło, może być wskazówką, że 

nie istnieją takie potrzeby, które nie mają charakteru komercyjnego (rynkowego). (...) Nie 

jest  jednak  wystarczające  dla  uznania  danego  organu  za  podmiot  prawa  publicznego 

przyjęcie  wyłącznie  samej  przesłanki  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  ogólnym, 

niemających  charakteru  przemysłowego  ani  handlowego.  Nawet  jeżeli  określony 

podmiot sam nie prowadzi działalności zmierzającej do osiągania zysku - to gdy jest on 

administrowany  zgodnie  z  zasadami  prawidłowej  gospodarki,  efektywności  i 

rentowności, i działa na rynku uwzględniającym reguły konkurencji, nie może być uznany 

za podmiot prawa publicznego w rozumieniu dyrektywy o z

amówieniach publicznych (tak 

orzekł 

TSUE 

w 

orzeczeniu  

z dnia 10 maja 2001 r. w sprawach połączonych C-223/99 i C-260/99 Agora Srl v. Ente 

Autonomo  Fiera  Internazionale  di  Milano,  ECR  2001,  s.  1-03605)." 

Kierując  się 

powołaną  powyżej  argumentacją,  Izba  stanęła  na  stanowisku,  że  przypisanie 

Zamawiającemu statusu  podmiotu prawa publicznego,  nie jest  możliwe, jeżeli  nawet  w 

momencie  wszczęcia  był  powołany  w  celu  świadczenia  usług  odpowiadających  swym 

zakresem  zadaniom  realizowanym  przez  państwo,  a  już  po  dacie  jego  powstania 

zmieniły 

się  

w  sposób  istotny  warunki  prawne  oraz  otoczenie  konkurencyjne  w  jakich  musi  on 

funkcjonować. Jak wynika z kolejnych wyjaśnień przedstawianych przez Zamawiającego 

w toku kontroli Prezesowi UZP, podmiot ten w okresie objętym kontrolą, działał na rynku, 

który może zostać uznany, za charakteryzujący się istnieniem silnej konkurencji. Nie bez 

znaczenia jest tu również fakt, że w tym właśnie okresie ustawowym obowiązkiem gmin 

stało się udzielanie zamówień na usługi objęte przedmiotem działalności Zamawiającego 

(odbieranie  odpadów  komunalnych)  z  wykorzystaniem  procedur  opisanych  w  ustawie 

P.z.p.

”. 

Zatem w związku z założonym przy utworzeniu Zamawiającego celem (Przedsiębiorstwo 

realizuje  w  szczególności  zadania  publiczne,  polegające  na  prowadzeniu  oddziaływań 

penitencjarnych  oraz  resocjalizacyjnych  wobec  osób  skazanych  na  karę  pozbawienia 

wolności  przez  organizowanie  pracy  sprzyjającej  zdobywaniu  kwalifikacji  zawodowych 

oraz  kształtowanie  pozytywnych  postaw  społecznych),  a  także jego  bieżącą  realizacją, 

czemu  Zamawiający  nie  przeczył,  pomimo  jednoczesnego  wykonywania  innych  zadań 

nawet  o  charakterze  komercyjnym,  nie  ma  to  w  świetle  ugruntowanego  orzecznictwa 

krajowego  i  europejskiego  znaczenia  dla  zakwalifikowania  Zamawiającego  jako 

za

mawiającego publicznego; 

Polska Grupa SW Przedsiębiorstwo Państwowe jest nadzorowana w zakresie jej organu 

zarządzającego przez

podmioty, o których mowa w pkt 1 art. 4 ustawy Pzp, to jest przez 

Ministra  Sprawiedliwości,  co  wynika  z  ustawy  z  dnia  25  września  1981  r.  

o  przedsiębiorstwach  państwowych  (Dz.  U.  z  2023  r.  poz.  437),  w  szczególności  

na podstawie jej: 

a)  art.  30:

Organami przedsiębiorstwa państwowego są: ogólne zebranie pracowników 

(delegatów), rada pracownicza i dyrektor przedsiębiorstwa; 

b)  art.    31.   

Kompetencje  ogólnego  zebrania  pracowników  (delegatów)  i  rady 

pracowniczej określa ustawa o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego, 

c)  art.    32.    1.  Dyrektor 

przedsiębiorstwa  państwowego  zarządza  przedsiębiorstwem  

i  reprezentuje  je  na  zewnątrz.  2.  Dyrektor  przedsiębiorstwa  państwowego,  działając 

zgodnie  z  przepisami  prawa,  podejmuje  decyzje  samodzielnie  i  ponosi  za  nie 

odpowiedzialność, 

d)  art.    50.    1.  Do  dokon

ywania  czynności  prawnych  samodzielnie  w  imieniu 

przedsiębiorstwa  państwowego  upoważniony  jest  dyrektor.  Zastępcy  dyrektora  oraz 

pełnomocnicy  przedsiębiorstwa  działają  w  granicach  ich  umocowania.  2.  Jeżeli 

czynności  prawne,  dokonywane  przez  osoby  określone  w  ust.  1,  obejmują 

rozporządzanie  prawem,  którego  wartość  przekracza  pięć  tysięcy  złotych  1  ,  lub 

czynności  te  mogą  spowodować  powstanie  zobowiązania  przedsiębiorstwa  do 

świadczenia  o  wartości  powyżej  pięciu  tysięcy  złotych,  do  skuteczności  oświadczenia 

w

oli 

wymagane 

jest 

współdziałanie  

co najmniej dwóch osób

e)  art.   

51.    1.  Pełnomocników  ustanawia  i  odwołuje  dyrektor  przedsiębiorstwa.  

2.  Udzielenie  pełnomocnictwa  wymaga  formy  pisemnej  pod  rygorem  nieważności. 

3.  Udzielenie  i  odwołanie  pełnomocnictwa  podlega  ujawnieniu  w  Krajowym  Rejestrze 

Sądowym.  Nie  dotyczy  to  pełnomocnictwa  do  dokonywania  poszczególnych  czynności 

oraz ustanawiania pełnomocników procesowych, 

f)  a

rt.    58.    1.  Organ  założycielski  dokonuje  kontroli  i  oceny  działalności 

prze

dsiębiorstwa  oraz  pracy  dyrektora.  2.  Organ  założycielski  ma  prawo  władczego 

wkraczania  w  sprawy  przedsiębiorstwa  tylko  w  wypadkach  przewidzianych  przepisami 

ustawowymi, 

g)  a

rt.    59.    Akt  o  utworzeniu  przedsiębiorstwa  może  przewidzieć,  że  uprawnienia 

organu z

ałożycielskiego w zakresie nadzoru, określone w niniejszej ustawie, mogą być 

przekazane powołanej przez ten organ radzie nadzorczej, 

h)  a

rt.    60.    1.  Organ  założycielski  ma  prawo  nałożyć  na  przedsiębiorstwo  obowiązek 

wprowadzenia  do  planu  przedsiębiorstwa  zadania  lub  wyznaczyć  przedsiębiorstwu 

zadanie  poza  planem,  jeżeli  jest  to  niezbędne  ze  względu  na  potrzeby  obrony  kraju,  

w  wypadku  klęski  żywiołowej  bądź  w  celu  wykonania  zobowiązań  międzynarodowych. 

2. W wypadku określonym w ust. 1 organ założycielski zapewnia przedsiębiorstwu środki 

niezbędne  do  wykonania  nałożonego  na  przedsiębiorstwo  zadania.  3.  Wykonanie 

zadania następuje na podstawie umowy zawartej między przedsiębiorstwem a jednostką 

organizacyjną wskazaną przy nakładaniu zadania, 

i)  art.    61.   

Organ  założycielski,  w  razie  stwierdzenia,  że  decyzja  dyrektora  jest 

sprzeczna  z  prawem,  wstrzymuje  jej  wykonanie  oraz  zobowiązuje  dyrektora  do  jej 

zmiany lub cofnięcia, 

j)  a

rt.  63.  1. Dyrektorowi przedsiębiorstwa oraz radzie pracowniczej przysługuje prawo 

wniesienia  sprzeciwu  w  stosunku  do  decyzji  podjętych  wobec  przedsiębiorstwa  przez 

organ  sprawujący  nad  nim  nadzór.  2.  Sprzeciw  wraz  z  jego  uzasadnieniem  wnosi  się  

do  organu,  który  decyzję  wydał,  w  terminie  siedmiu  dni  od  daty  jej  przekazania. 

Wniesienie  sprzeciwu  wstrzymuje  wykonanie  decyzji.  3.  W  razie  podtrzymania  decyzji 

przez organ, do którego został skierowany sprzeciw, dyrektorowi przedsiębiorstwa oraz 

radzie pracowniczej przysługuje prawo wniesienia w ciągu siedmiu dni sprawy do sądu. 

Sąd  

w termini

e czternastu dni wyznacza rozprawę,  

k)  art.    64.    1.  W  razie  doznania  szkody  z  powodu  wykonania  decyzji  organu 

sprawującego nadzór, przedsiębiorstwo może żądać od tego organu odszkodowania. 2. 

Spory wynikłe na tle przepisu ust. 1 rozstrzyga sąd. 3. Z żądaniem odszkodowania może 

wystąpić dyrektor przedsiębiorstwa lub rada pracownicza przedsiębiorstwa. 

Jak wskazał sam Zamawiający w piśmie procesowym z dnia 17.06.2023 r. „Zatem aby 

zastosowanie  miał  w/w  przepis,  podmioty  o  których  mowa  w  pkt  1  lub  2  muszą 

finans

ować,  posiadać  ponad  połowę  udziałów,  sprawować  nadzór  albo  mieć  prawo  do 

powoływania  organu  przedsiębiorstwa.  W  sprawie  niniejszej  mamy  do  czynienia  z 

sytuacją, 

w 

której  

to Minister Sprawiedliwości spełnia w/w kryteria. Jednak minister nie jest ani jednostką 

sektora  finansów  publicznych,  ani  też  jednostką  nie  posiadającą  osobowości  prawnej. 

Jest on organem władzy publicznej, a w konsekwencji nie może być uznany za podmiot,  

o którym mowa w art. 4 pkt 3) pzp.”. Umknęło jednak Zamawiającemu, że w art. 9 pkt 1 

ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych s

ektor finansów publicznych 

tworzą organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej. 

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że bez znaczenia pozostaje okoliczność, 

iż  Zamawiający  prowadzi  także  działalność  komercyjną  w  innych  obszarach,  przepisy 

bowiem nie wymagają, by zaspokajanie potrzeb leżących w interesie ogólnym stanowiło 

główny  przedmiot  działalności  przedsiębiorstwa,  zakres  takiej  działalności  może  być 

nieproporcjonalnie 

wąski  w  stosunku  do  zakresu  prowadzonej  działalności  o  innym 

charakterze

. Fakt, że nie wszyscy są zainteresowani lub mają bezpłatny dostęp do usług 

świadczonych przez przedsiębiorcę nie oznacza, że działania nie są oparte na interesie 

ogólnym, nawet jeśli działanie przynosi korzyści tylko jednej osobie lub przedsiębiorstwu, 

czynność  tę  można  ogólnie  zaklasyfikować  jako  zaspokajanie  potrzeb  w  interesie 

ogólnym,  jeżeli  istnieje  cel  społeczny,  z  którego  wynika  korzyść  dla  osoby  fizycznej  

lub 

przedsiębiorstwa  (tu  Zamawiający  spełnia  potrzeby  osób  osadzonych  w  interesie 

ogólnym).  Sam  fakt  prowadzenia  działalności  w  formie  przedsiębiorstwa  państwowego 

nie  przesądza  o  braku  możliwości  posiadania  statusu  podmiotu  prawa  publicznego. 

Skoro  przepis    a

rt.  4  pkt  3  ustawy  Pzp  wymienia  trzy  obligatoryjne  przesłanki  do 

spełnienia  

aby  móc  go  zastosować,  to  w  zaistnienie  tych  przesłanek  decyduje  o  kwalifikacji 

Zamawia

jącego  jako  zamawiającego  publicznego.  Jedna  z  obligatoryjnych  przesłanek 

określona w art. 4 w pkt 3 – uwzględnia w alternatywie łącznej podprzesłanki pod lit. a-d. 

Wystarczające  jest  zatem  do  zastosowania  art.  4  pkt  3  ustawy  Pzp  ziszczenie  się  

co najmniej jednej z tych podprzesłanek (tu lit. c).  

Skład  orzekający  Krajowej  Izby  Odwoławczej  po  zapoznaniu  się  z  przedstawionymi 

poniżej  dowodami,  po  wysłuchaniu  oświadczeń,  jak  i  stanowisk  stron  złożonych 

ustnie do protokołu w toku rozprawy, ustalił i zważył, co następuje. 

Skład  orzekający  Izby  ustalił,  że  nie  została  wypełniona  żadna  z  przesłanek 

skutkujących  odrzuceniem  odwołania  na  podstawie  art.  528  ustawy  Pzp,  a  wykonawca 

wnoszący odwołanie posiadał interes w rozumieniu art. 54 ust. 1 ustawy o koncesji i art. 505 

ust.  1  ustawy  Pzp

,  uprawniający  do  jego  złożenia,  w  szczególności  taki,  że  prowadzone 

przez  Zamawiającego  postępowanie  z  pominięciem  przepisów  ustawy  o  koncesji  i  ustawy 

Pzp nie zapewnia środków ochrony prawnej przewidzianych w ustawie Pzp.  

Skład  orzekający  Izby,  działając  zgodnie  z  art.  542  ust.  1  ustawy  Pzp,  dopuścił  

w niniejszej sprawie dowody z dokumentacji postępowania o zamówienie publiczne, złożonej 

przez  Zamawiającego  w  formie  dokumentów  w  segregatorze  na  rozprawie  w  dniu  

19.06.2023  r. 

Pozostałe  dokumenty  zostały  złożone  w  dniu  05.06.2023  r.  jako  załączniki  

do  odwołania,  w  dniu  16.06.2023  r.  jako  załączniki  do  pisma  Odwołującego,  w  dniu  

19.06.2023 r. jako 

załączniki do pisma Zamawiającego.  

Przy  rozpoznawaniu  przedmiotowej  sprawy  skład  orzekający  Izby  wziął  pod  uwagę 

także  stanowisko  wynikające  ze  złożonych  pism,  to  jest  odwołania,  odpowiedzi  na 

odwołanie, pism procesowych stron oraz stanowiska i oświadczenia stron, złożone ustnie do 

protokołu.  

Odnosząc  się  do  podniesionych  w  treści  odwołania  zarzutów,  stwierdzić  należy,  

że odwołanie zasługuje na uwzględnienie.  

Odwołujący sformułował w odwołaniu zarzuty naruszenia przez Zamawiającego:  

1)   art. 2 pkt 11 lit. a ustawy o koncesji w zw. z art. 4 pkt 3 ustawy Pzp, w zw. z art. 4 ustawy 

o  koncesji  poprzez  zaniechanie  przygotowania  i  przeprowadzenia  postępowania  

o zawarcie umowy koncesji przez Zamawiającego będącego osobą prawną, utworzoną  

w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze  powszechnym,  niemających 

charakteru  przemysłowego  ani  handlowego  nad  którą  bezpośredni  nadzór  sprawuje 

Minister  Sprawiedliwości  w  sytuacji,  gdy  żadne  z  wyłączeń  podmiotowych  

lub przedmiotowych stosowania ustawy o koncesji nie znajdzie zastosowania a wartość 

umowy koncesji przekracza kwotę 130 000 zł; 

art.  12  ust.  2  ustawy  o  koncesji  poprzez  przygotowanie  i  prowadzenie  postępowania  

o zawarcie umowy koncesji w sposób mający na celu uniknięcie stosowania przepisów 

ustawy  a  w  konsekwencji  oraz  art.  4  ustawy  o  koncesji  w  zw.  z  art.  17  pkt  1  ustawy  

o koncesji w zw. z art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o koncesji przez zaniechanie przekazania 

ogłoszenia o koncesji do publikacji Urzędowi Publikacji Unii Europejskiej, 

ewentualnie,  

gdyby 

Izba  uznała,  że  w  niniejszej  sprawie  nie  znajdą  zastosowania  przepisy  ustawy  

o  koncesji,  zarzucił  Zamawiającemu  zaniechanie  przeprowadzenia  postępowania  

o udzielenie zamówienia publicznego zgodnie z przepisami ustawy Pzp i naruszenie tym 

samym następujących przepisów: 

3)   art.  4  pkt  3  ustawy  Pzp  poprzez  zaniechanie  przygotowania  i  przeprowadzenia 

postępowania  o  zawarcie  umowy  o  wykonanie  zamówienia  publicznego  przez 

Zamawiającego będącego osobą prawną, utworzoną w szczególnym celu zaspokajania 

potrzeb  o 

charakterze  powszechnym,  niemających  charakteru  przemysłowego  ani 

handlowego nad którą bezpośredni nadzór sprawuje Minister Sprawiedliwości w sytuacji, 

gdy  żadne  z  wyłączeń  podmiotowych  lub  przedmiotowych  stosowania  ustawy  Pzp  

nie znajdzie zastosowania; 

art.  86  ustawy  Pzp  przez  zaniechanie  przekazania  ogłoszenia  do  publikacji  Urzędowi 

Publikacji  Unii  Europejskiej  a  w  konsekwencji  naruszenie  art.  129  ust.  1  pkt  1  lub  2 

ustawy  Pzp  w  zw.  z  art.  130  ust.  1  pkt  1  ustawy  Pzp  poprzez  nieprzeprowadzenie 

postępowania  w  trybie  przetargu  nieograniczonego  lub  przetargu  ograniczonego  oraz 

art.  17  ust.  2  ustawy  Pzp  poprzez  przygotowanie  i  prowadzenie  postępowania  o 

zawarcie 

umowy  

o  wykonanie  zamówienia  publicznego  zmierza  do  udzielenia  zamówienia  wykonawcy  

nie wyłonionego zgodnie z przepisami ustawy Pzp. 

Izba dokonała następujących ustaleń odnośnie do przedmiotowego odwołania: 

Spór  dotyczył  w  istocie  tego  czy  Zamawiający  jest  zamawiającym  publicznym  

w  rozumieniu  ustawy  o  koncesji  i  ustawy  Pzp.  Co  do  tego  zagadnienia  Izba  dokonała 

stosownego  rozstrzygnięcia  na  etapie  posiedzenia  niejawnego  z  udziałem  stron,  podczas 

którego  rozpoznała  stan  faktyczny  i  prawny  w  powyższym  zakresie,  niezbędny  

do  rozstrzyg

nięcia  wniosku  o  odrzucenie  odwołania  na  podstawie  art.  528  ustawy  Pzp,  

a w szczególności dotyczącym pkt 1, ustalając, że w niniejszej sprawie mają zastosowanie 

przepisy  ustawy  Pzp,  a  w  szczególności  jej  art.  4  pkt  3  (Zamawiający  jest  zamawiającym 

publicznym  w  rozumieniu 

ustawy  Pzp).  Izba  wskazuje  na  aktualne  również  w  tej  części 

uzasadnienia  ustalenia  Izby 

zawarte  w  części  uzasadnienia  dotyczącej  oddalenia  wniosku 

Zamawiającego o odrzucenie odwołania.  

Następnie  sporna  między  stronami  była  możliwość  zakwalifikowania  postępowania 

jako podlegającego ustawie o koncesji lub ustawie Pzp. Na rozprawie w dniu 19.06.2023 r. 

Odwołujący  odnosząc  się  do  twierdzeń  w  piśmie  Zamawiającego  z  dnia  17.06.2023  r.,  

co do tego, iż nie ma zamówienia publicznego, bowiem nie ma odpłatności tego zamówienia, 

wskazał  na  ustawę  o  koncesji  i  jej  art.  3  ust.  2,  w  którym  określono,  iż  wynagrodzenie 

stanowi  wyłączne  prawo  do  wykonywania  usług  albo  takie  prawo  i  zapłata  od  więźniów. 

Wynagrodzenie  pozyskiwane  będzie  od  więźniów,  z  tego  wywiódł  Zamawiający  odpłatny 

charakter  tego  zamówienia.  W  piśmie  procesowym  z  dnia  19.06.2023  r.  Zamawiający 

wskazał,  iż  przedmiotowy  Konkurs  został  przeprowadzony  w  oparciu  o  porozumienie  nr 

22/2023 zawarte pomiędzy Dyrektorem Generalnym Służby Więziennej a Polską Grupą SW 

Przedsiębiorstwo  Państwowe  z  siedzibą  w  Warszawie.  Jako  dowód  wskazał  porozumienie  

nr  22/2023  z  11.05.2023  r.  na  fakty:  przeprowadzenia  Konkursu  zgodnie  z  otrzymanymi 

wytycznymi oraz obowiązującymi regulacjami, co samo w sobie w dostateczny sposób miało 

dowodzić,  że  Polska  Grupa  SW  Przedsiębiorstwo  Państwowe  nie  stanowi  podmiotu 

zobowiązanego do stosowania p.z.p

Odnośnie  zarzutu  pierwszego  i  drugiego  odwołania  Izba  uznała  wyżej  wymienione 

zarzuty za zasadn

e, a w związku z tym nie rozstrzyga i nie odnosi się do dalszych zarzutów 

ewentualnych odwołania. 

Izba stwierdziła naruszenie przez Zamawiającego art. 2 pkt 11 lit. a ustawy o koncesji 

w  zw.  z  art.  4  pkt  3  ustawy  Pzp,  w  zw.  z  art.  4  ustawy  o  koncesji  poprzez  zaniechanie 

przygotowania  i  przeprowadzenia  postępowania  o  zawarcie  umowy  koncesji  przez 

Zamawiającego  będącego  osobą  prawną,  utworzoną  w  szczególnym  celu  zaspokajania 

potrzeb  o  charakterze  powszechnym,  niemających  charakteru  przemysłowego  

ani handlowego nad którą bezpośredni nadzór sprawuje Minister Sprawiedliwości w sytuacji, 

gdy  żadne  z  wyłączeń  podmiotowych  lub  przedmiotowych  stosowania  ustawy  o  koncesji  

nie znajdzie zastosowania a wartość umowy koncesji przekracza kwotę 130 000 zł, a także 

naruszenie  art.  12  ust.  2  ustawy  o  koncesji  poprzez  przygotowanie  i  prowadzenie 

postępowania o zawarcie umowy koncesji  w  sposób mający  na  celu uniknięcie  stosowania 

przepisów  ustawy  a  w  konsekwencji  oraz  art.  4  ustawy  o  koncesji  w  zw.  z  art.  17  pkt  1 

ustawy  

o  koncesji  w  zw.  z  art.  18  ust.  1  pkt  1  ustawy  o  koncesji  przez  zaniechanie  przekazania 

ogłoszenia o koncesji do publikacji Urzędowi Publikacji Unii Europejskiej.  

Izba szczegółowo zanalizowała okoliczności faktyczne i prawne sprawy, w szczególności 

podnosi jak niżej.  

Na  podstawie  art. 

2  pkt  11  lit.  a  ustawy  o  koncesji  ilekroć  w  ustawie  jest  mowa  

o zamawiającym – należy przez to rozumieć podmiot, o którym mowa w art. 4 ustawy Pzp,  

a zatem w szczególności art. 4 pkt 3.  Na podstawie art. 4 pkt 3 ustawy Pzp, przepisy ustawy 

stosuje  się  do  zamawiających  publicznych,  którymi  są  inne,  niż  określone  w  pkt  1  art.  4, 

osoby  prawne,  utworzone  w  szczególnym  celu  zaspokajania  potrzeb  o  charakterze 

powszechnym,  niemających  charakteru  przemysłowego  ani  handlowego,  jeżeli  podmioty,  o 

których 

mowa  

w tym przepisie oraz w pkt 1 i 2, pojedynczo lub wspólnie, bezpośrednio lub pośrednio przez 

inny  podmiot:  a) 

finansują  je  w  ponad  50%  lub  b)  posiadają  ponad  połowę  udziałów  albo 

akcji,  lub 

c)  sprawują  nadzór  nad  organem  zarządzającym,  lub  d)  mają  prawo  do 

p

owoływania  ponad  połowy  składu  organu  nadzorczego  lub  zarządzającego.  Zamawiający 

nie  przywołał  żadnej  podstawy  prawnej  wyłączenia  stosowania  ustawy  o  koncesji  i  ustawy 

Pzp, co było konsekwencją jego stanowiska w zakresie niespełniania przez Zamawiającego 

przesłanek  

art. 4 pkt 3 ustawy Pzp i wskazywania braku przymiotu zamawiającego publicznego. 

Na  podstawie  art.  12  ust. 

2  ustawy  o  koncesji  zamawiający  nie  może  przygotować  i 

prowadzić  postępowania  o  zawarcie  umowy  koncesji  w  sposób  mający  na  celu  uniknięcie 

stosowania  przepisów  ustawy.  Dalej  z  art.  17  pkt  1  ustawy  o  koncesji  wynika  obowiązek 

Zamawiającego  zaproszenia  do  udziału  w  postępowaniu  o  zawarcie  koncesji  za  pomocą 

ogłoszenia  o  koncesji,  a  z  art.  18  ust.  1  pkt  1  ustawy  o  koncesji  przekazanie  ogłoszeń,  o 

których mowa w ustawie,  do publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. 

Izba  zapoznała  się  z  urzędu  z  dokumentacją  konkursu,  udostępnioną  na  stronie 

internetowej  Zamawiającego  - 

https://pgsw.pl/zapytania-zakupowe/roboty-budowlane-

2/1328-utworzenie-w-jows-infrastruktury-telekomunikacyjnej-operatora-i-zainstalowanie-w-

ramach-tej-infrastruktury-samoinkasujacych-aparatow-telefonicznych-oraz-swiadczenie-

przez-operatora-uslug-telefonicznych-dla-osadzonych

.  Jak  wynika  z  treści  Regulaminu 

konkursu,  zmienionego  w  dniu  22.06.2023  r. 

organizatorem  konkursu  jest  Zamawiający,  a 

konkurs  prowadzony  jest  na  podstawie  Regulaminu  konkursu  (

rozdział  I  pkt.  2.1.).  Jak 

wynika  

z rozdziału II Regulaminu konkursu odpowiednio pkt 1.1 i 1.2 celem konkursu jest uzyskanie 

jak  najlepszej  pod  względem  cenowym  oraz  funkcjonalnym  infrastruktury  telefonii  dla 

osadzonych, stanowiącej przedmiot zamówienia, zadaniem konkursu jest wyłonienie poprzez 

weryfikację  i  ocenę  zgodnie  z  zasadami  Regulaminu  Operatora;  trzech  uczestników 

konkursu, których oferty Sąd Konkursowy oceni najwyżej, zostaną zaproszeni do negocjacji. 

W rozdziale II pkt 3 Regulaminu konkursu wskazano, iż wynagrodzenie wykonawcy stanowi 

wyłączne  prawo  do  wykonywania  usług  będących  przedmiotem  umowy,  pomniejszone  o 

p

rowizję przysługującą PGSW od wartości doładowań netto kart telefonicznych sprzedanych 

osadzonym. 

Jak  w  szczególności  wskazano  w  pkt  2.2.  1)  załącznika  nr  5  do  Regulaminu 

konkursu z dnia 22.06.2023 r.: „2. Opis przedmiotu zamówienia: „Minister Sprawiedliwości na 

podstawie  Ustawy  Kodeks  Karny  Wykonawczy 

(Dz.  U.  z  2021  r.  poz.  53  z  późn.  zm.) 

wskazał  PGSW  jako  podmiot  odpowiedzialny  za  zapewnienia  Osadzonym  realizacji 

uprawnienia do korzystania z samoinkasujących aparatów telefonicznych. PGSW wspólnie z 

wybra

nym  Operatorem  zrealizuje  wdrożenie  Systemu  telefonicznego  Operatora  oraz 

zapewnieni  ciągłość  pracy  tego  systemu,  serwis  oraz  rozliczenia  finansowe  za  rozmowy 

przeprowadzone  przez  Osadzonych.  Służba  Więzienna  odpowiedzialna  będzie  za 

dostarczanie  Operatoro

wi  informacji  (poprzez  platformę  programową  wymiany  danych  API) 

niezbędnych  do  realizacji  połączeń  i kontroli  treści  rozmów  telefonicznych  prowadzonych 

przez 

Osadzonych.”.  

Z projektu umowy, stanowiącego załącznik nr 3 do Regulaminu konkursu z dnia 22.06.2023 

r. wynika, iż w komparycji umowy jako strona umowy wskazany jest Zamawiający, przedmiot 

umowy określony w § 1 ust.1 stanowi wdrożenie w JOSW Infrastruktury telekomunikacyjnej 

Operatora  z  samoinkasującymi  aparatami  telefonicznymi  i  świadczenie  przez  Operatora  

z  wykorzystaniem  tej  infrastruktury  usług  telefonicznych  dla  osadzonych,  zgodnie  z  OPZ 

stanowiącym  Załącznik  nr  1  do  Umowy.  Przedmiot  Umowy  realizowany  będzie  zgodnie  

z  zasadami  w  niej  określonymi  z  uwzględnieniem  odpowiednich  przepisów  ustawy  z  dnia  

16  lipca  2004  r.  -  Prawo  telekomunikacyjne  (Dz.U.  z  2022r.  poz.1648  ze  zmian.)  oraz 

Kodeksu  karnego  wykonawczego  (Dz.  U.  z  2021  r.  poz.  53  z  późn.  zm.)    i  rozporządzeń 

wykonawczych  wydanych  na  jego  podstawie.  Jak  wynika  z  definicji  w  projekcie  umowy: 

Usługa  telefoniczna  dla  osadzonych  –  usługa  polegająca  na  umożliwieniu  Osadzonym 

nawiązywania  połączeń  głosowych  przy  pomocy  Aparatów  telefonicznych  z  abonentami 

stacjonarnych i ruchomych publicznych sieci telefonicznych w Polsce i za granicą. Usługa nie 

m

a charakteru publicznie dostępnej usługi telefonicznej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 

2004  r.  Prawo telekomunikacyjne (tj.:  Dz.U. z  2022 r.  poz.  1648  ze  zm.). W ramach usługi 

zablokowana jest możliwość realizacji połączeń z Numerami blokowanymi. Na podstawie § 3 

ust. 1-

5 projektu umowy: „1. PGSW zobowiązuje się  do zawarcia bez zbędnej zwłoki umów 

z  dyrektorami  JOSW  na  instalację  infrastruktury  telekomunikacyjnej  Operatora  z 

samoinkasującymi aparatami telefonicznymi, zgodnie z wymogami które określi Zarządzenie 

Dyrektora  Generalnego SW  wydane  na  podstawie   

art. 105b § 5  ustawy z dnia 6 czerwca 

1997  r.  Kodeks karny  wykonawczy  (Dz.  U.  z  2021  r.  poz.  53  z  późn.  zm.). O  podpisanych 

umowach  PGSW 

będzie  informować  niezwłocznie  Operatora.  Umowy  te  będą  stanowiły 

podstawę  dla  Operatora  do  rozpoczęcia  instalacji  infrastruktury  telekomunikacyjnej  i 

samoinkasujących  aparatów  telefonicznych.  2.  PGSW  zobowiązuje  się  do  informowania 

JOSW  o  planowanych  przez    Operatora    pracach  w  JOSW  związanych  z instalacją 

Infrastru

ktury  telekomunikacyjnej  Operatora,  w  tym  wykonania  niezbędnego  okablowania  i 

instalacji 

Aparatów 

telefonicznych  

w  JOSW,  w celu zapewnienia możliwości  ich realizacji  w  dni  robocze  w  godzinach 8  –  16, 

zgodnie z terminami określonymi w harmonogramie, o którym mowa w § 2 ust. 5. 3. PGSW 

zobowiązuje się do utworzenia we wszystkich  JOSW Punktów Obsługi  PGSW, które będą 

wydawały  Funkcjonariuszom  z  JOSW  karty  telefoniczne  dla  Osadzonych,  monitorowały 

usuwanie  awarii  Systemu  telefonicznego Operatora  oraz  realizow

ały doładowania subkonta 

Osadzonego środkami finansowymi na prowadzenie rozmów. 4. Punkty Obsługi PGSW będą 

zobowiązane  do  składania  Operatorowi  zamówień  na  karty  telefoniczne,  o  których  mowa  

w § 1 ust. 2 pkt 7, w ilości niezbędnej do zapewnienia ciągłości procesu wydawania tych kart 

osadzonym, w partiach nie mniejszych jednak niż 100 sztuk. 5. Punkty Obsługi PGSW będą 

prowadziły  sprzedaż  doładowań  kart  telefonicznych  Osadzonych  środkami  finansowymi  

na prowadzenie rozmów  telefonicznych z wykorzystaniem terminali, o których mowa w § 1 

ust.  2  pkt  6,  w  godzinach  pracy  Punktów  Obsługi  PGSW.”.  W  odniesieniu  do  usług 

określonych  w  §  3,  w    §  7  projektu  umowy  w  ust.  1-5  postanowiono:    „1.  PGSW  z  tytułu 

realizacji usług określonych w § 3 przysługuje prawo do wynagrodzenia w formie prowizji w 

wysokości ……%. wartości netto doładowań kart telefonicznych sprzedanych Osadzonym. 2. 

Rozliczanie  doładowań  sprzedanych  Osadzonym  dokonywane  będzie  w  cyklach 

miesięcznych,  

z  wykorzystaniem  systemu  bilingowego,  o  którym  mowa  w  §  1  ust.  2  pkt.3.  3.  Operator  

po  zakończeniu  miesiąca  kalendarzowego  wystawi  fakturę  dla    PGSW  o  wartości  netto 

równej  wartości  sprzedanych  doładowań,  powiększonej  o  podatek  VAT  zgodnie  z 

obowiązującymi  przepisami.  Załącznikiem  do  faktury  będzie  zestawienie  doładowań 

sprzedanych  przez  poszczególne  Punkty  Obsługi  PGSW,  wydrukowane  z  systemu 

bilingowego.  4.Na  podstawie  faktury,  o  której  mowa  w  ust.  3  PGSW  wystawi  Operatorowi 

faktu

rę za usługi określone w § 3, o wartości netto równej ……% wartości netto doładowań 

sprzedanych Osadzonym przez Punkt Obsługi PGSW, Powiększonej o podatek VAT zgodnie 

z 

obowiązującymi 

przepisami. 

Faktura,  o  której  mowa  w  ust.  3,  płatna  będzie  przez  PGSW    przelewem,  na  konto 

Operatora  podane  na  fakturze,  w  terminie  do  30  dni  od  dnia  doręczenia  przez  Operatora 

poprawnie  wystawionej  faktury  VAT,  po  potrąceniu  prowizji,    w  wysokości  określonej  

w  fakturze,  o  której  mowa  w  ust.  4.”.  W  myśl  §  10  projektu  umowy  

w szczególności kary umowne nalicza Operatorowi PGSW, a § 11 ust. 5  umowę rozwiązuje 

się  w  przypadku  uchylenia  decyzji,  o której  mowa  w  art.  4  ust.  4  ustawy  z  dnia  9  kwietnia  

2010  r.  o  Służbie  Więziennej  (t.j.  Dz.U.  z  2022  r.  poz.  2470  z  późn.  zm.),  z  zachowaniem  

18 miesięcznego okresu  wypowiedzenia,  ze  skutkiem  na koniec miesiąca kalendarzowego. 

Wypowiedzenie wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. 

Jak  wynika  z  dokumentacji  konkursu,  o  której  mowa  wyżej,  Zamawiający  zleca 

wykonanie  usług  z  jednoczesnym  zagwarantowaniem  sobie  wynagrodzenia  z  tytułu 

wykonywanych czynności w ramach zakładanej realizacji umowy. Jednak w tym przypadku  

w  ocenie  Izby  wynagrodzenie 

Zamawiającego  nie  wyklucza  tego,  iż  Zamawiający  zleca 

wykonanie zadania  w ramach  odpłatnego  zamówienia,  bowiem  jest  stroną  umowy,  rozlicza 

wykonanie tej umowy, nalicza kary umowne

, a wynagrodzenie wykonawców stanowią opłaty 

uiszczane przez osadzonych. 

Powyższemu stwierdzeniu Izby nie stoi na przeszkodzie treść 

porozumienia nr 22/2023 z dnia 11.05.2023 r.

, zawartego pomiędzy Dyrektorem Generalnym 

Służby  Więziennej  i  Zamawiającym  na  podstawie  art.  4  ust.  5  ustawy  z  dnia  09.04.2010  r.  

o  S

łużbie  Więziennej,  przekazanej  Izbie  przez  Zamawiającego  w  dokumentacji  konkursu  

na  rozprawie  w  dniu  19.06.2023  r. 

Z  przywołanej  bowiem  podstawy  prawnej  wynika 

zobowiązanie  do  określenia  warunków  technicznych  i  wymogów  dla  systemu  służącego 

realizacji  uprawnienia  do  korzystania  przez  skazanych  i  tymczasowo  aresztowanych  

z  samoinkasującego  aparatu  telefonicznego,  a  także  czasu  trwania  porozumienia  i  innych 

istotnych jego element

ów. Porozumienie nie przesądza trybu udzielenia zamówienia.  

Biorąc  pod  uwagę  stan  rzeczy  ustalony  w  toku  postępowania  (art.  552  ust.1  Pzp), 

oceniając  wiarygodność  i  moc  dowodową  po  wszechstronnym  rozważeniu  zebranego 

materiału dowodowego (art. 542 ust. 1 Pzp), Izba stwierdziła, co następuje. 

Izba  uwzględniając  zarzuty  odwołania  w  zakresie  zaniechania  przeprowadzenia 

odpowiedniego  postępowania  w  postępowaniu  o  zawarcie  umowy  koncesji,  czy  też  

o  udzielenie  zamówienia  lub  zorganizowania konkursu  na  podstawie  ustawy  Pzp,  mimo  że 

Zamawiający był do tego obowiązany (odpowiednio art. 54 ust. 1 ustawy o koncesji i art. 513 

pkt  3  ustawy  Pzp),  stwierdziła  naruszenie  odpowiednich  przepisów  ustawy  o  koncesji  i 

ustawy  Pzp

,  co  podniosła  wyżej  (w  zakresie  zaniechania  czynności  przeprowadzenia 

postępowania  

o  zawarcie  umowy  koncesj

i  i  odpowiednio  wynikających  z  ustawy  Pzp).  Nie  wystąpiła 

przesłanka  wyłączenia  stosowania  ustawy  o  koncesji  czy  ustawy  Pzp,  a  w  szczególności 

wymienione  w  art.  11  ust.  5  pkt  8  ustawy  Pzp  (

przepisów  ustawy  nie  stosuje  się  do 

zamówień o wartości mniejszej niż progi unijne udzielanych przez Ministra Sprawiedliwości - 

Prokuratora  Generalnego  albo  jednostki  organizacyjne  mu  podległe  lub  przez  niego 

nadzorowane  przywięziennym  zakładom  pracy,  prowadzonym  jako  przedsiębiorstwa 

państwowe  

albo  instytucje  gospodarki 

budżetowej,  związanych  z  zatrudnianiem  osób  pozbawionych 

wolności,  jeżeli  zasadnicza  część  działalności  przywięziennego  zakładu  pracy  dotyczy 

wykonywania  zadań  powierzonych  mu  przez  Ministra  Sprawiedliwości  -  Prokuratora 

Generalnego  lub  jednostki  organiza

cyjne  mu  podległe  lub  przez  niego  nadzorowane, 

realizowanych  samodzielnie  lub  przy  udziale  podwykonawców,  pod  warunkiem  że  co 

najmniej część zamówienia jest realizowana przez osoby pozbawione wolności). 

Izba  uwzględniając  odwołanie,  nie  będąc  związana  żądaniem  odwołania,  nakazała 

Zamawiającemu  unieważnić  wszystkie  czynności  zamawiającego  w  postępowaniu 

prowadzonym  bez  stosowania  ustawy  o  koncesji  i  ustawy  Pzp

,  bowiem  nie  było  ono 

prowadzone  w  trybie  ustawy  Pzp  czy  ustawy  o  koncesji,  a  jedynie  takie 

postępowania 

podlegają  czynności  unieważnienia  po  nastąpieniu  okoliczności,  wymienionych  w  art.  39 

ustawy  o  koncesji  i  art.  255  i  art.  310  ustawy  Pzp.  Z  tych  względów  nie  nakazała 

Zamawiającemu  unieważnienie  postępowania  konkursowego,  a  jedynie  wszystkich 

czynności Zamawiającego, biorąc za podstawę art. 554 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 lit. a w zw. z 

art. 

pkt 31 ustawy Pzp w zw. z art. 54 ust. 2 ustawy o koncesji. 

W  ocenie  Izby  Zamawiający  winien  prowadzić  postępowanie  będące  przedmiotem 

odwołania w trybie ustawy o koncesji i stosować odpowiednie przepisy ustawy Pzp (art. 4 pkt 

Biorąc powyższe pod uwagę, Izba uznała jak na wstępie. 

W  tym  stanie  rzeczy,  Izba  uwz

ględniła  odwołanie  na  podstawie  art.  553  zdanie 

pierwsze  ustawy Pzp 

oraz orzekła jak w sentencji.  

O  kosztach  postępowania  odwoławczego  orzeczono  stosownie  do  wyniku 

postępowania  -  na  podstawie art.  557 i art.  575 ustawy  Pzp  oraz  w  oparciu  o  przepisy  

§ 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 2020 r. w sprawie 

szczegółowych  rodzajów  kosztów  postępowania  odwoławczego,  ich  rozliczania  

oraz  wysokości  i  sposobu  pobierania  wpisu  od  odwołania  (Dz.U.  poz.  2437).  Wobec 

uwzględnienia  odwołania  w  całości  koszty  ponosi  Zamawiający  (nie  orzeczono  kosztów 

zastępstwa  prawnego  Odwołującego  w  związku  z  oświadczeniem  Odwołującego  na 

rozprawie  

w dniu 19.04.2023 r. o nieskładaniu faktury kosztowej). 

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczono jak w sentencji. 

Przewodniczący:      ………………………….… 

………………………….… 

………………………….…