KIO 3534/21 WYROK dnia 22 grudnia 2021 r.

Sygn. akt KIO 3534/21 

WYROK 

z dnia 22 grudnia 2021 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza – w składzie: Przewodniczący: Piotr Kozłowski 

  Protokolant: 

Adam Skowroński 

po  rozpoznaniu  na  rozprawie  17  grudnia  2021  r.  w  Warsz

awie  odwołania  wniesionego 

9 grudnia 2021 r. do Prezesa Krajowej I

zby Odwoławczej  

przez wykonawcę: „ECO-ABC" sp. z o.o. z siedzibą w Bełchatowie 

w postępowaniu pn. Odbiór i transport odpadów medycznych i medycznych niebezpiecznych 

celem ich unieszkodliwiania (nr ZP/22/2021) 

prowadzonym  przez  zamawiającego:  Stobrawskie  Centrum  Medyczne  sp.  z  o.o. 

z 

siedzibą w Kupie 

orzeka: 

1.  Oddala 

odwołanie.  

2.  K

osztami postępowania odwoławczego obciąża Odwołującego i: 

1)  zalicza  w  poczet  tych  k

osztów  kwotę  7500  zł  00  gr  (słownie:  siedem  tysięcy 

pięćset  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  przez  Odwołującego  tytułem  wpisu 

od 

odwołania, 

zasądza od Odwołującego na rzecz Zamawiającego kwotę 4142 zł 00 gr (słownie: 

cztery  tysiące  sto  czterdzieści  dwa  złote  zero  groszy)  –  stanowiącą  koszty 

postępowania  odwoławczego  jako  uzasadnione  koszty  Zamawiającego  poniesione 

z 

tytułu wynagrodzenia pełnomocnika, kosztów dojazdu na wyznaczone posiedzenie 

i 

opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. 

Stosownie  do  art.  579  i  580  ustawy  z  dnia  11  września  2019  r.  –  Prawo  zamówień 

publicznych  (t.j.  Dz.  U.  z  2021  r.  poz.  1129  ze  zm.)  na  niniejszy  wyrok 

– w terminie 14 dni 

od 

dnia  jego  doręczenia  –  przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby 

Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Warszawie. 

Sygn. akt KIO 3534/21 

U z a s a d n i e n i e 

Stobrawskie Centrum Medyczne sp. z o.o. z 

siedzibą w Kupie {dalej: „Zamawiający”} 

prowadzi  na  podstawie 

ustawy  z  dnia 11  września 2019  r.  –  Prawo zamówień  publicznych 

(t.j.  Dz.  U.  z  2021  r.  poz.  1129  ze  zm.)  {dalej 

również:  „ustawa  pzp”  lub  „pzp”}  w  trybie 

podstawowym 

postępowanie o udzielenie zamówienia na usługi Odbiór i transport odpadów 

medycznych i medycznych niebezpiecznych celem ich unieszkodliwiania (nr ZP/22/2021). 

Ogłoszenie o tym zamówieniu 15 listopada 2021 r. zostało zamieszczone w Biuletynie 

Zamówień Publicznych pod nr 00267897/01. 

Wartość tego zamówienia nie przekracza progów unijnych. 

29  listopada  2021 

r.  Zamawiający  zawiadomił  drogą  elektroniczną  o  rozstrzygnięciu 

powyższego  postępowania  –  wyborze  jako  najkorzystniejszej  oferty  złożonej  wspólnie 

przez Remondis  Medison  sp.  z  o.o. 

z  siedzibą  w  Dąbrowie  Górniczej,  Remondis  Medison 

Chrza

nów  sp.  z  o.o.  z  siedzibą  w  Chrzanowie,  Promalor-Plus  sp.  z  o.o.  z  siedzibą 

w Ciepi

elówku {dalej: „Konsorcjum Remondis”}. 

6  grudnia  2021  r. 

„ECO-ABC”  sp.  z  o.o.  z  siedzibą  w  Bełchatowie  {dalej:  „Eco-Abc” 

lub  „Odwołujący”}  wniosło  do  Prezesa  Krajowej Izby Odwoławczej  odwołanie  od  powyższej 

czynności Zamawiającego. 

Odwołujący  zarzucił  Zamawiającemu  naruszenie  art.  226  ust.  1  pkt  5  ustawy  pzp 

w zw.  z  art.  20  ust.  3  ustawy  z  dnia 

14  grudnia  2012  r.  o  odpadach,  polegające  na  braku 

odrzucenia złożonej przez Konsorcjum Remondis oferty, pomimo że jej treść jest niezgodna 

z warunkami zamówienia. 

Odwołujący wniósł o uwzględnienie odwołania i nakazanie Zamawiającemu: 

Unieważnienia wyboru najkorzystniejszej oferty. 

Powtórzenia badania i oceny ofert. 

3.  Odrzucenia oferty Konsorcjum Remondis. 

4.  Wyboru oferty Eco-Abc jako najkorzystniejszej. 

Odwołujący sprecyzował powyższy zarzut przez podanie następujących okoliczności 

faktycznych i prawnych dla uzasadnienia wniesienia 

odwołania. 

Z  posta

nowień  zawartych  w  rozdziale  V  pkt  6.  i  7.  ppkt  1)  SWZ  wynika, 

że przedmiotem zamówienia w poz. 1 objęte są odpady o kodach: 18 01 02*, 18 01 03*, 18 

Sygn. akt KIO 3534/21 

01  04,  18  01  06*,  18  01  09,  18  01  82*,  czyli  w 

przeważającej  mierze  odpady  medyczne 

zakaźne:  a)  części  ciała  i  organy  oraz  pojemniki  na  krew  i  konserwanty  służące  do  jej 

przechowywania  (z  wyłączeniem  18  01  03*),  b)  inne  odpady,  które  zawierają  żywe 

drobnoustroje  chorobotwórcze  lub  ich  toksyny  oraz  inne  formy  zdolne  do  przeniesienia 

materiału genetycznego, o których wiadomo lub co do których istnieją wiarygodne podstawy 

do  sądzenia,  że  wywołują  choroby  u  ludzi  i  zwierząt  (np.  zainfekowane  pieluchomajtki, 

podpaski, podkłady), z wyłączeniem 18 01 80 i 18 01 82. 

Zakaźne  odpady  medyczne  powinny  być  unieszkodliwiane  zgodnie  z  zasadami 

wyrażonymi  w  art.  20  ust.  3  i  5-6  ustawy  o  odpadach,  tj.  ich  unieszkodliwianie  powinno 

następować na obszarze tego samego województwa, na którym odpady zostały wytworzone, 

względnie poza obszarem tego województwa, ale najbliżej miejsca ich wytwarzania. I tak art. 

20  ust.  3  ustawy  o  odpadach  ustala  zasadę  regionalizacji,  zgodnie  z  którą  zakazuje  się 

unieszkodliwiania  zakaźnych  odpadów  medycznych  i  zakaźnych  odpadów  weterynaryjnych 

poza obszarem województwa, na którym zostały wytworzone. Wyjątki od powyższej zasady 

przewidują  ust.  5-6  art.  20  ustawy  o  odpadach,  zgodnie  z  którymi  można  nie  stosować 

ustalonej  w  art.  20  ust.  3  zasady  regionalizacji  w  następujących  sytuacjach:  a)  jeżeli 

odległość od miejsca wytwarzania odpadów do miejsca stosowania położonego na obszarze 

innego  województwa  jest  mniejsza  niż  odległość  do  miejsca  stosowania  położonego 

na ob

szarze  tego  samego  województwa;  b)  na  obszarze  województwa  innego  niż  to, 

na 

którym zostały wytworzone, w najbliżej położonej instalacji, w przypadku braku instalacji 

do  unieszkodliwiania  tyc

h  odpadów  na  obszarze  danego  województwa  lub  gdy  istniejące 

instalacje nie maj

ą wolnych mocy przerobowych. 

Zasada  bliskości  jako  wymóg  ustawowy  została  potwierdzona  dodatkowo 

przez 

Zamawiającego  w  postanowieniu  zamieszczonym  w  rozdziale  V  pkt  15  SWZ: 

Wykonawca  zapewnia  realizację  umowy:  z  zachowaniem  wymogów  ustawy  z  dnia  14 

grudnia 2012 r. o odpadach (tj. Dz. U. 2021 r., poz. 779 z późn. zm.) w tym ad. 20 ust. 2 i 6, 

który  zobowiązuje  przyszłego  posiadacza  do  unieszkodliwiania  odpadów  medycznych 

pochodzących  z  obiektów  Zamawiającego  na  obszarze  województwa  opolskiego  lub  poza 

województwem, jednakże w możliwie jak najbliższej odległości od siedziby Zamawiającego. 

Zamawiający  miejsce  położenia  instalacji  do  unieszkodliwiania  odpadów  uczynił 

również pozacenowym kryterium oceny ofert. 

Miejsce wytwarzania odpadów objętych tym przetargiem znajduje się w województwie 

opolskim, w którym nie ma żadnej instalacji do unieszkodliwiania odpadów.  

Instalacja  wskazana  przez  Konsorcjum  Remondis 

znajduje  się  w  województwie 

małopolskim,  natomiast  Eco-Abc  wskazało  instalację  na  terenie  województwa  łódzkiego. 

Sygn. akt KIO 3534/21 

Konsorcjum 

Remondis 

oświadczyło 

w 

formularzu 

ofertowym, 

że 

instalacja 

do 

unieszkodliwiania  odpadów  medycznych  i  medycznych  zakaźnych,  do  której  będzie 

przekazywało  odebrane  odpady,  znajduje  się  w  Chrzanowie,  w  odległości  157  km 

od 

głównego  miejsca  wytwarzania  odpadów  tj.  od  ul.  K.  Miarki  14,  46-082  Kup.  Natomiast 

Eco-Abc 

wskazało,  że  instalacja  do  unieszkodliwiania  odpadów  medycznych  i  medycznych 

zakaźnych,  do  której  będzie  przekazywało  odebrane  odpady  znajduje  się  w  Bełchatowie, 

w 

odległości  145  km  od  głównego  miejsca  wytwarzania  odpadów  tj.  od  ul.  K.  Miarki  14, 

46-082  Kup.  Anali

za  formularzy  ofertowych  wskazuje  zatem,  że  najbliżej  położoną 

od 

miejsca  wytwarzania  odpadów  instalacją  do  unieszkodliwiania  jest  ta  położona 

w 

Bełchatowie. 

Odwołujący  wywiódł,  że  zasada  bliskości  została  wyrażona  w  przepisach  ustawy 

o odpadach, a zatem w 

akcie prawa powszechnie obowiązującego (art. 87 ust. 1 Konstytucji 

RP).  Z  kolei  organy  władzy  publicznej  działają  na  podstawie  i  w  granicach  prawa  (art.  6 

Konstytucji RP). 

W orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi wątpliwości, że zasada 

bliskości  wyznacza  pewien  wymagany,  a  czasami  też  oczekiwany  kierunek  działań 

dotyczących  postępowania  z  odpadami.  Zasada  ta  ustala  przede  wszystkim  reguły  i  wzory 

postępowania  w  gospodarce  odpadami,  których  przestrzeganie  jest  dla  adresatów  prawnie 

obowiązujące,  niezależnie  od  tego,  jaki  jest  zasięg  przedmiotowy  i  podmiotowy  norm 

prawnych  tworzących  jej  treść  oraz  zakres  i  forma  sankcji,  które  służą  ochronie  jej 

przestrzegania.  Żaden  z  przepisów  prawa  polskiego,  w  szczególności  art.  20  ustawy 

o 

odpadach,  nie  wyłącza  stosowania  zasady  bliskości  w  gospodarowaniu  odpadami. 

Unormowania  ks

ztałtujące  treści  i  zakres  zasady  bliskości  mają  charakter  bezwzględnie 

obowiązujący  dla  wszystkich  podmiotów  prowadzących.  i  organizujących  gospodarowanie 

odpadami. 

Przeciwna interpretacja, wskazująca na względność obowiązywania i stosowania 

zasady  bliskości,  powodowałaby,  że  przepis  art.  20  ust.  2  Ustawy  o  odpadach  byłby 

regulacją częściowo nieobowiązującą, a to podważałoby zasadę racjonalnego ustawodawcy, 

który nie ustanawia przepisów martwych, nieistotnych lub zbędnych. 

Ustawodawca  p

osługując  się  terminem  „najbliżej  położonej  instalacji”  wskazuje 

na 

konieczność  odnoszenia  przedmiotowego  wymogu  do  odległości  pomiędzy  miejscem 

wytworzenia  odpadów  a  miejscem  ich  unieszkodliwiania.  Przy  czym  zasada  bliskości 

zostanie  spełniona  w  odniesieniu  do  miejsca,  w  którym  będą  unieszkodliwiane  odpady, 

pozostającego w najmniejszej odległości od miejsca ich wytwarzania (uzasadnienie wyroku 

Izby z 2 kwietnia 2013 r. sygn. akt KIO 669/13). 

Na konieczność przestrzegania zasady wskazała również Krajowa Izba Odwoławcza 

również w uzasadnieniu wyroku z 13 stycznia 2020 r. sygn. akt KIO 2641/19: w ocenie Izby 

Sygn. akt KIO 3534/21 

interpretacja  art.  20  ust.  6  ustawy  o  odpadach  prowadzi  do  jednoznacznego  wniosku, 

że zakaźne  odpady  medyczne  i  weterynaryjne  powinny  być  unieszkodliwione  w  spalarni 

położonej  najbliżej  miejsca  ich  wytworzenia.  Ustawodawca  posługując  się  zwrotem 

„w najbliżej  położonej  instalacji"  nie  pozostawił  wątpliwości  interpretacyjnych  w  tej  kwestii. 

Nie  ma  tu  mowy  o  czasie  dojazdu  do  spalarni  odpadów,  ani  klasie  dróg  do  niej 

prowadzących. Priorytet najkrótszej odległości do miejsca utylizacji odpadów wynika również 

z art. 20 ust. 5 ustawy o odpadach. W tej sytuacji Izba uznała, że stanowisko Zamawiającego 

było  nieprawidłowe.  Nie  ma  podstaw  do  rozszerzającej  wykładni  art.  20  ust.  6  zd.  drugie 

ustawy  o  odpadach.  Przepis  ten  powinien  być  rozumiany  ściśle.  Tym  samym.  oferta  była 

niezgodna z ustawą (art. 89 ust. 1 pkt 1 Pzp) i nie odpowiadała wymogom SIWZ w zakresie 

obowiązku realizacji świadczenia w sposób zgodny z m. in. ustawą o odpadach. 

Według Odwołującego nie ma znaczenia, że Zamawiający oceniał odległość instalacji 

od miejsca wytwarzania odpadów w ramach kryterium oceny ofert, gdyż pierwszym krokiem 

dokony

wanym  w  postępowaniu  powinna  być  ocena  merytoryczna  ofert,  która  w  tym 

przypadku  winna  doprowadzić  do  odrzucenia  oferty  Konsorcjum  Remondis.  Uwzględnienie 

zasady  bliskości  wyłącznie  w  pozacenowym  kryterium  oceny  ofert  wypaczyłoby  sens  tej 

zasady  i  naruszyło  bezwzględnie  obowiązujące  przepisy  ustaw  o  odpadach,  których 

Z

amawiający nie może zmienić. Przepisy bezwzględnie obowiązujące, muszą być stosowne 

niezależnie  od  woli  i  decyzji  Zamawiającego.  Zamawiający  nie  może  zaś  swoją  arbitralną 

decyzją  zmieniać reguł,  wg  których  unieszkodliwiane  są  zakaźne  odpady  medyczne  (tak  w 

uzasadnieniu wyrok

u Izby z 21 września 2021 r. sygn. akt KIO 2521/21). 

Dopiero  ustalenie,  że  wskazane  przez  Wykonawców  lokalizacje  były  zgodne 

z 

przepisami ww. ustawy czy to w zakresie odległości czy też w związku z ograniczeniami co 

do  faktycznych  możliwości  unieszkodliwiania  odpadów  pozwalało  na  uznanie,  że  złożone 

oferty  są  zgodne  z  przepisami  prawa  oraz  przywołanymi  zapisami  SIWZ  Oferty 

Wykonawców, których treść była sprzeczna z wymaganiami winny być odrzucone w oparciu 

o  przesłankę  określoną  w  art.  89  ust  1  pkt  2  ustawy  Pzp  (uzasadnienie  uchwały  Izby  z  24 

kwietnia 2018 r. sygn. akt KIO/KD 13/18). 

W  orzecznictwie  Krajowej  Izby 

Odwoławczej  podkreśla  się,  że  ustawodawca  mocą 

powołanych przepisów wybór oferty najkorzystniejszej, niezależnie od kryteriów oceny ofert, 

nakazuje  poprzedzić  po  pierwsze  weryfikacją  wykonawcy  (art.  24  ustawy  Pzp),  po  drugie 

zaś, oceną oferty, również w jej warstwie merytorycznej (art. 89 ust. 1 ustawy Pzp). Oznacza 

to, że Zamawiający był zobowiązany, powołując się na zasadę bliskości w treści SIWZ, jak 

również  mocą  bezwzględnie  obowiązujących  przepisów  prawa,  do  oceny,  czy  rzeczona 

zasada  została  uwzględniona  przy  formułowaniu  treści  oferty  (miejsce  położenia  spalarni) 

Sygn. akt KIO 3534/21 

i wynik tej 

oceny powinien przesądzać o tym, czy oferta zostaje odrzucona czy też podlega 

dalszej  ocenie.  zgodnie  z  ustalonymi  przez  Zamawiaj

ącego  kryteriami  oceny  ofert  (art.  91 

ust. 1 ustawy Pzp). Wskazany tok postępowania Zamawiającego, gdyby został zastosowany, 

rozwiałby wszelkie wątpliwości Zamawiającego, nie budząc wspomnianych dylematów i nie 

mógłby  stanowić  podstawy  do  odpowiedzialności  za  naruszenie  dyscypliny  finansów 

publicznych (

uzasadnienie uchwały Izby z 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt KIO/KD 29/14). 

W  odpowiedzi  na  odwołanie  z  16  grudnia  2021  r.  Zamawiający  wniósł  o  oddalenie 

odwo

łania, przedstawiając następującą argumentację. 

Zamawiający  zwrócił  uwagę  na  Dyrektywę  Parlamentu  Europejskiego  i  Rady 

2008/98/W  z  dnia  19  listopada  2008  r.  w  sprawie  odpadów  oraz  uchylającej  niektóre 

dyrektywy 

{dalej:  „dyrektywa”},  której  implementacja  stanowiła  podstawę  dla  stworzenia 

regulacji  zawartych  w  art.  20  ustawy  o  odpadach.  Zgodnie  z  art.  16  dyrektywy, 

wprowadzającej  zasady  samowystarczalności  i  bliskości,  państwa  członkowskie  stosują 

właściwe środki, we współpracy z innymi państwami członkowskimi, jeżeli jest to konieczne 

lub  pożądane,  aby  ustanowić  zintegrowaną  i  wystarczającą  sieć  instalacji 

do 

unieszkodliwiania  odpadów  i  instalacji  do  odzysku  zmieszanych  odpadów  komunalnych 

zebranych  z  gospodarstw  domowych,  uwzględniającą  przypadki,  w  których  zbieranie  takie 

obejmuje  również  takie  odpady  od  innych  wytwórców,  z  uwzględnieniem  najlepszych 

dostępnych technik. Ponadto, w drodze odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 1013/2006, 

aby  chronić  swoją  sieć,  państwa  członkowskie  mogą  ograniczyć  wchodzące  transporty 

odpadów  przeznaczonych  do  obiektów  przekształcania  termicznego,  które  zaklasyfikowano 

jako instalacje do odzysku, w przypadkach, gdy ustalono, że transporty takie doprowadziłyby 

w konsekwencji do tego, że krajowe odpady musiałyby być unieszkodliwiane lub musiałyby 

być  przetwarzane  w  sposób  niezgodny  z  planami  gospodarki  odpadami  tych  państw. 

Państwa  członkowskie  zawiadamiają  Komisję  o  podjęciu  takiej  decyzji.  Państwa 

członkowskie  mogą  również  ograniczyć  wychodzące  transporty  odpadów  z  przyczyn 

dotyczących  środowiska  określonych  w  rozporządzeniu  (WE)  nr  1013/2006.  Sieć  powinna 

być  zaprojektowana  w  sposób  umożliwiający  Wspólnocie  jako  całości  stanie  się 

samowystarczalną  w  zakresie  unieszkodliwiania  odpadów,  jak  również  odzysku  odpadów, 

o 

których  mowa  w  ust.  1,  a  państwom  członkowskim  umożliwić  stopniowe  osiąganie  tego 

celu  indywidualnie,  przy  uwzględnieniu  warunków  geograficznych  lub  zapotrzebowania 

na spe

cjalistyczne  instalacje  dla  niektórych  rodzajów  odpadów.  Sieć  powinna  umożliwiać 

unieszkodliwiane  odpadów  lub  odzysk  odpadów,  w  jednej  z  najbliżej  położonych 

odpowiednich  instalacji,  za  pomocą  najodpowiedniejszych  metod  i  technologii,  w  celu 

Sygn. akt KIO 3534/21 

zapewnienia wy

sokiego poziomu ochrony środowiska oraz zdrowia publicznego.  

Według  Zamawiającego  z  powyższego  wynika,  że  zasady  bliskości  nie  można 

traktować w sposób absolutny, a jej celowość ściśle koreluje z zasadą samowystarczalności, 

która  –  mimo jej  nieujęcia  w  ustawie  o odpadach  –  stanowi  część  systemu  prawnego  jako 

jedna z dyrektyw interpretacyjnych dla art. 20 ustawy o odpadach. 

Zamawiający  wywiódł,  że  celem  wprowadzenia  zasady  bliskości  w  ustawie 

o 

odpadach,  także  w  zakresie  wywozu  i  utylizacji  odpadów  medycznych,  było  zapewnienie 

bezpieczeństwa  przez  minimalizację  ryzyk  związanych  z  rozprzestrzenianiem  się  chorób, 

na 

które narażone jest zdrowie i życie ludzi oraz środowisko, zwłaszcza w trakcie transportu. 

Mając  na  uwadze  powyższą  ideę  nie  sposób  definiować  przedmiotowej  zasady  w  sposób 

zawężający, odnoszący się jedynie do wyliczenia odległości pomiędzy miejscem wytworzenia 

odpadów  a  miejscem  ich  utylizacji.  Zapewnienie  bezpieczeństwa  w  transporcie  odpadów 

medycznych związane jest nie tylko z odległością, jaką należy przebyć, ale również czasem 

takiego  transportu,  czy  kategorią  dróg  jakimi  będzie  poruszał  się  transport.  Zdaniem 

Zamawiającego  zawężenie  definiowania  zasady  bliskości  jedynie  do  określenia  odległości 

prowadzi  do 

wypaczenia  idei  związanej  z  zapewnieniem  bezpieczeństwa  przy  transporcie 

odpadów medycznych. Ponadto ustawodawca nie wprowadził definicji, metody czy sposobu 

liczenia odległości, o których stanowi art. 20 ust. 6 ustawy o odpadach, tym bardziej, że do 

konkretnej  insta

lacji  prowadzą  różne  alternatywne  drogi.  Ustawodawca  nie  wprowadził 

zasady liczenia  odległości,  co równie dobrze  może prowadzić  do  wniosku, że mogłaby  być 

ona wskazywana w linii prostej, a nie w oparciu o istniejące połączenia drogowe. 

Zamawiający  potwierdził,  że  w  prowadzonym  przez  niego  postępowaniu  żaden 

z 

oferentów nie mógł zaproponować instalacji do unieszkodliwiania odpadów medycznych na 

terenie  województwa  opolskiego,  gdyż  taka  w  chwili  obecnej  nie  funkcjonuje,  w  związku 

z 

tym  wywóz  odpadów  medycznych  będzie  odbywał  się  na  zasadzie  wyjątku,  o  którym 

stanowi art. 20 ust. 6 ustawy o odpadach. 

W

edług  Zamawiającego,  dodając  pozacenowe  kryterium  oceny  ofert  w  postaci 

odległości  miejsca  wytwarzania  odpadów  do  miejsca  ich  przetwarzania,  z  jednej  strony 

właściwie  realizuje  zapisy  ustawy  o  odpadach  i  spełnia  intencję  ustawodawcy,  a  z  drugiej 

strony  zapew

nia  udział  w  postępowaniu  tych  wykonawców,  którzy  gwarantują  rozwiązania 

bezpieczne  z  punktu  widzenia  sanitarno-epidemiologicznego

,  że  instalacja,  w  której  będą 

unieszkodliwiane  odpady  medyczne, 

posiada  wystarczające  moce  przerobowe,  a  odpady 

wytworzone przez Z

amawiającego nie będą przemieszczane na duże odległości. 

I  tak  Konsorcjum  Remondis 

wskazało,  że  będzie  utylizowało  odpady  w  instalacji 

znajdującej  się  w  Chrzanowie,  do  której  dojazd  według  Google  Maps  odbywać  się  będzie 

Sygn. akt KIO 3534/21 

drogami  szybkiego  ruchu,  co  zapewnia  sprawny  i  szybki  transpor

t  zakaźnych  odpadów 

medycznych.  Natomiast  Eco-Abc 

wskazało  jako  miejsce  utylizacji  odpadów  instalację 

w 

Bełchatowie,  do  której  dojazd  według  z  Google  Maps  odbywać  się  będzie  drogami 

krajowymi,  co  generuje 

większe  niebezpieczeństwo  na  drodze.  Wobec  powyższego 

Zamawiający,  przestrzegając  zasady  bliskości,  dokonał  wyboru  oferty  Konsorcjum 

Remondis

,  jako  gwarantującej  bezpieczny  transport  zakaźnych  odpadów  medycznych. 

W 

ocenie Zamawiającego Odwołujący próbuje go przymusić do wydatkowania prawie 6 tys. 

zł  więcej,  podczas  gdy  różnica  w  kilometrach  pomiędzy  dwoma  instalacjami  wynosi  ok.  12 

km. Takie z

awężenie rozumienia zasady bliskości narusza zasadę uczciwej konkurencji oraz 

sprzyja praktykom monopolistycznym. 

Niezależnie od powyższego Zamawiający wskazał na kolizję normy prawnej z art. 20 

ust.  6  ustawy  o  odpadach  z  przepisami  ustawy  z  dnia  27  sierpnia  2009  r.  o  finansach 

publicznych  (t.j.  Dz.U. z 2021  r.  poz.  305 ze  zm.), 

które nakazują racjonalne wydatkowanie 

środków.  Zgodnie  z  alt.  44  ust.  3  pkt  1  ustawy  o  finansach  publicznych  wydatki  publiczne 

powinny być dokonywane w sposób celowy i oszczędny. Wydatkowanie środków publicznych 

wbrew  powyższym  zasadom  grozi  odpowiedzialnością  za  naruszenie  dyscypliny  finansów 

publicznych.  Oszczędność  wiąże  się  z  obniżeniem  w  możliwym  stopniu  wydatków 

koniecznych  na  realizację  zadania  z  zastrzeżeniem  granicy,  w  której  przełożyłoby  się  to 

na 

spadek jakości działalności. Norma wynikająca z aft. 44 ust. 3 pkt 1 ustawy o finansach 

publicznych  jest  normą  ius  cogens,  bezwzględnie  wiążącą  Zamawiającego.  Dokonując 

wyboru  oferty  droższej  o  5.754,24  zł  Zamawiający  naruszyłby  zasadę  nakazującą 

dokonywania  wydatków  publicznych  w  sposób  oszczędny.  Dokonując  wyboru  oferty,  mając 

na uwadze 

Zamawiający  podniósł,  że  ustawa  o  odpadach  nie  przewiduje  sankcji  nieważności 

oferty  w  sytuacji  naruszenia  wymogów  z  niej  wynikających,  a  tym  samym  nie  znajduje 

zastosowania  art.  226  ust.  1  pkt  5  pzp.  P

rzyjęcie,  że  art.  20  ust.  6  ustawy  o odpadach ma 

charakter  bezwzględnie  obowiązujący,  a  wobec  tego  odstępstwo  od  jego  zastosowania 

skutkuje 

nieważnością  czynności  prawnej  jako  sprzecznej  z  ustawą  z  mocy  art.  58  §  1 

Kodeksu  cywilnego,  nie  może  dotyczyć  oferty,  tj.  czynności  prawnej  w  postaci  złożenia 

oświadczenia  woli.  Jak  wskazano  w  wyroku  Sądu  Najwyższego  z  dnia  5  kwietnia  2007  r. 

sygn.  akt  II  CSK  553/06: 

przepis  art.  58  k.c.  dotyczy  sytuacji,  gdy  czynność  prawna  już 

w 

chwili rodzenia się była sprzeczna z ustawą i zasadami współżycia społecznego lub miała 

na celu obejście ustawy. Ustawa o odpadach nie zakazuje zaoferowania instalacji w pewnej 

odległości  od  miejsca  wytworzenia  odpadów  lub  spoza  terenu  województwa.  Trudno  także 

uznać,  by  złożenie  takiej  oferty  mogło  być  w  tym  przypadku  sprzeczne  z  zasadami 

Sygn. akt KIO 3534/21 

współżycia społecznego lub nakierowane na obejście ustawy. 

Zamawiający podsumował, że równorzędność norm prawnych wynikających z ustawy 

o finansach publiczn

ych oraz ustawy o odpadach, uwzględniając szersze rozumieniu zasady 

bliskości,  w  sposób  prawidłowy  wyboru  najkorzystniejszej  oferty.  W  ocenie  Zamawiającego 

nie do pomyślenia jest sytuacja bezwzględnego przymusu wyboru oferty jedynego podmiotu 

w tego typu przetargach, bez rozpatrywania innych 

niż odległość kryteriów, co samo w sobie 

jest  sprzeczne  nie  tylko  z  przywołanymi  wyżej  przepisami  prawnymi  i  zasadami  prawa, 

ale 

wręcz podważa sens i cel gospodarki rynkowej oraz znakomitej części obrotu prawnego.  

Z  uwagi  na  brak  podstaw  do  odrzucenia  odwołania  lub  umorzenia  postępowania 

odwoławczego,  sprawa  została  skierowana  do  rozpoznania  na  rozprawie,  podczas  której 

Strony podtrz

ymały dotychczasowe stanowiska i argumentację. 

Po  przeprowadzeniu  rozprawy

,  uwzględniając  zgromadzony  materiał  dowodowy, 

jak 

również  biorąc  pod  uwagę  oświadczenia  i  stanowiska  wyrażone  ustnie 

na rozprawie i 

odnotowane w protokole, Izba ustaliła i zważyła, co następuje: 

Z  art.  505  ust.  1 

pzp  wynika,  że  legitymacja  do  wniesienia  odwołania  przysługuje 

wykonawcy,  jeżeli  ma  lub  miał  interes  w  uzyskaniu  zamówienia  oraz  poniósł  lub  może 

ponieść szkodę w wyniku naruszenia przez zamawiającego przepisów ustawy. 

W  ocenie  Izby  Odwołujący  wykazał,  że  ma  interes  w  uzyskaniu  przedmiotowego 

zamówienia, gdyż złożył ofertę w tym postępowaniu o udzielenie zamówienia. Jednocześnie 

Odwołujący może ponieść szkodę w związku z zarzucanymi Zamawiającemu naruszeniami 

przepisów  ustawy  pzp,  gdyż  zaniechanie  odrzucenia  oferty  Konsorcjum  Remondis 

uniemożliwia mu uzyskanie przedmiotowego zamówienia, na co mógłby w przeciwnym razie 

liczyć. 

Izba ustaliła następujące okoliczności jako istotne: 

Postanowienie  zamieszczone  w  rozdziale  V  pkt  15  SWZ,  co  prawda 

odwołuje  się 

wprost do art. 20 ust. 6 ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 779 

ze  zm.),  jednak  nie  przytacza  jego  brzmienia,  natomiast  ustala  na  potrzeby  tego 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia  interpretację  tego  przepisu,  zgodnie  z  którą 

wykonawca  ma  zapewnić  unieszkodliwianie  odpadów  medycznych  na  obszarze 

województwa  opolskiego  lub  poza  nim,  jednakże  w  możliwie  najbliższej  odległości 

Sygn. akt KIO 3534/21 

od 

siedziby Zamawiającego. 

Powyższe postanowienie zostało skorelowane z postanowieniami rozdziału XVII SWZ 

zawierającymi  opis  kryteriów  oceny  ofert,  gdzie  Zamawiający  ustalił  jako  drugie,  obok  ceny 

(o  wadze  95%),  kryteriu

m  oceny  ofert  „odległość  od  spalarni”  (o  wadze  5%),  w  którym 

maksymalną  liczbę  punków  otrzyma  oferta,  w  której  zostanie  wskazana  najmniejsza 

odległość  spalarni  od  głównego  miejsca  wytwarzania  odpadów,  czyli  Szpitala  w  Kupie, 

a 

pozostałe  oferty  uzyskają  proporcjonalnie  mniej  punktów  wg  podanego  wzoru  [co  wynika 

z 

pkt 1. i 2. tego rozdziału]. 

Biorąc pod uwagę powyższe postanowienia SWZ należy stwierdzić, że warunki tego 

zamówienia,  które  ma  być  udzielone  w  trybie  podstawowym,  czyli  de  facto  w  wyniku 

przeprowa

dzenia  przetargu  nieograniczonego,  nie  tylko  dopuszczają,  ale  wręcz  zakładają, 

że wykonawcy  będą  konkurować nie tylko ceną,  ale i  odległością spalarni,  w  której  oferują 

unieszkodliwianie  odpadów  medycznych  od  głównego  miejsca  ich  wytwarzania  przez 

Zamawiaj

ącego. 

Niezależnie  od  powyższego  zauważyć  należy,  że  art.  20  ust.  6  zd.  2  ustawy 

o odpadach  d

opuszcza  unieszkodliwienie  zakaźnych  odpadów  medycznych  na  obszarze 

województwa  innego  niż  to,  na  którym  zostały  wytworzone,  w  najbliżej  położonej  instalacji, 

w przypadku  braku  instalacji  do 

unieszkodliwiania  tych  odpadów  na  obszarze  danego 

województwa lub gdy istniejące instalacje nie mają wolnych mocy przerobowych. 

Niesporna jest okoliczność, że aktualnie na terenie województwa opolskiego nie ma 

żadnej  instalacji  do  unieszkodliwiania  zakaźnych  odpadów  medycznych,  co  oznacza, 

że w zgodzie  z  powyżej  przywołanym  przepisem  jest  zaoferowanie  wykonania  takiej  usługi 

na terenie innego województwa. Zarówno Eco-Abc, jak i Konsorcjum Remondis zaoferowały 

unieszkodliwienie 

odpadów wytworzonych na terenie województwa opolskiego w sąsiednim 

województwie,  odpowiednio  łódzkim  i  małopolskim.  Niesporne  jest  również,  że  w  każdym 

przypadku  wskazano 

na  instalację  położoną  w  danym  województwie  sąsiednim  możliwie 

najbliżej głównego miejsca wytwarzania odpadów przez Zamawiającego.  

Co  więcej  różnica  odległości  pomiędzy  konkurującymi  w  tym  postępowaniu 

spalarniami  a  głównym  miejscem  wytworzenia  odpadów  u  Zamawiającego  jest  nieznaczna 

(145 km do 157 km). Nie zostało również zaprzeczone, że aktualnie dojazd do tej nieco dalej 

położonej instalacji wiedzie drogami lepszej klasy. 

Zauważyć  należy,  że  wynikająca  z  art.  20  ust.  3  pkt  2  w  zw.  z  ust.  6  zd.  1  ustawy 

o 

odpadach  zasada  bliskości,  która  przewiduje  unieszkodliwianie  zakaźnych  odpadów 

medycznych  na 

obszarze  województwa  ich  wytworzenia  lub  w  bezwzględnie  najbliżej 

położonej instalacji do unieszkodliwiania od miejsca ich wytwarzania, zakłada w tych ramach 

Sygn. akt KIO 3534/21 

możliwość konkurowania różnych spalarni. Zatem również regulacja wynikająca z art. 20 ust. 

6 zd. 2 ustawy o odpadach, która znajduje zastosowanie w przypadku, gdy obiektywnie nie 

można  zapewnić  unieszkodliwienia  zakaźnych  odpadów  medycznych  na  terenie 

województwa  ich  wytworzenia,  powinna  być  tak  interpretowana,  aby  nie  wykluczać 

konkurencji. 

Reasumując,  warunki  tego  zamówienia  przewidują  konkurencję  pomiędzy 

instalacjami  do  unieszkodliwiania  również  w  przypadku,  gdy  na  terenie  województwa 

opolskiego  nie  będzie  możliwe  zapewnienie  unieszkodliwiania  zakaźnych  odpadów 

medyczn

ych  Zamawiającego,  czemu  nie  stoi  temu  na  przeszkodzie  art.  20  ust.  6  zd.  2 

ustawy o odpadach. 

Nawet  przy  skrajnie  formalistycznej  interpretacji  zasady  bliskości  w  odniesieniu 

do 

zakaźnych  odpadów  medycznych,  prezentowanej  przez  Odwołującego,  art.  20  ust.  6 

ustawy o odpadach 

nie powoduje, że warunki tego przetargu ustalone przez Zamawiającego 

nie  są  wiążące  zarówno  dla  niego  jako  organizatora,  jak  i  dla  wykonawców,  którzy  złożyli 

oferty, w tym dla Odwołującego. 

Dodatkowo podstawa prawna wskazana w odwołaniu, czyli art. 226 ust. 1 pkt 5 pzp, 

dotyczy  niezgodności  treści  oferty  z  warunkami  zamówienia,  czyli  treścią  SWZ,  a  nie 

niezgodności  z  ustawą  (jak  art.  226  ust.  1  pkt  3  pzp)  czy  nieważności  oferty  na  podstawie 

odrębnych przepisów (jak art. 226 ust. 1 pkt 4 pzp).  

Izba stwierd

ziła, że w tych okolicznościach odwołanie jest niezasadne. 

Art.  16 

pzp  stanowi,  że  zamawiający  przygotowuje  i  przeprowadza  postępowanie 

o 

udzielenie zamówienia w sposób: 1) zapewniający zachowanie uczciwej konkurencji oraz 

równe traktowanie wykonawców; 2) przejrzysty; 3) proporcjonalny. 

Według  art.  284  ust.  1  pzp  wykonawca  może  do  zwrócić  się  do  zamawiającego 

z 

wnioskiem o wyjaśnienie treści SWZ. Z kolei na mocy art. 286 ust. 1 pzp w uzasadnionych 

przypadkach zamawiający może przed upływem terminu składania ofert zmienić treść SWZ. 

Stosownie do art. 226 ust. 1 pkt 5 pzp Zam

awiający odrzuca ofertę, jeżeli jej treść jest 

niezgodna z warunkami 

zamówienia.  

Zgodnie  z  art.  239  ust.  1  pzp  z

amawiający  wybiera  najkorzystniejszą  ofertę 

na 

podstawie kryteriów oceny ofert określonych w dokumentach zamówienia. 

Ponieważ  wybór  najkorzystniejszej  oferty  został  dokonany  przez  Zamawiającego 

zgodnie  z  określonymi  przez  niego  w  SWZ  kryteriami  oceny  ofert,  a  treść  wybranej  oferty 

Sygn. akt KIO 3534/21 

Konsorcjum  Remonodis  jest  zgodna  z  warunkami 

tego  zamówienia  określonymi  w  SWZ, 

zarzuty odwołania należało uznać za bezzasadne. 

To  Odwołujący,  gdy  okazało  się,  że  pomimo  korzystnego  dla  niego  kryterium 

odległości od spalarni, jego oferta nie okazała się najkorzystniejsza z uwagi na wyższą cenę, 

wniósł  odwołanie,  w  którym  de  facto  kwestionuje  warunki tego  zamówienia,  bezpodstawnie 

domagając  się  dokonania  wyboru  jego  oferty  z  pominięciem  tych  warunków  i  ustalonych 

jednoznacznie kryteriów oceny ofert. 

Mając powyższe na uwadze, Izba – działając na podstawie art. 553 zd. 1 ustawy pzp 

– orzekła, jak w pkt 1. sentencji. 

O kosztach postępowania odwoławczego w tej sprawie, na które złożył się uiszczony 

wpis  od  odwołania  oraz  uzasadnione  koszty  Zamawiającego  w  postaci  wynagrodzenia 

pełnomocnika, kosztów dojazdu na posiedzenie oraz opłaty od pełnomocnictwa, orzeczono – 

w pkt 2. sentencji 

– stosownie do jej wyniku na podstawie art. 557 ustawy pzp w zw. z § 5 pkt 

1  i  2  lit.  a,  b,  d  oraz 

§  8  ust.  2  pkt  1  rozporządzenia  Prezesa  Rady  Ministrów  z  dnia  30 

grudnia  2020  r

.  w  sprawie  szczegółowych  rodzajów  kosztów  postępowania  odwoławczego, 

ich rozliczania oraz wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania (Dz. U. poz. 2437) – 

obciążając nimi Odwołującego.