KIO 1131/21 WYROK dnia 11 czerwca 2021 r.

Sygn. akt: KIO 1131/21 

WYROK 

z dnia 11 czerwca 2021 r.  

Krajowa 

Izba Odwoławcza  -   w składzie: 

Przewodniczący: 

Aneta Mlącka 

 Protokolant:   

Mikołaj Kraska 

po  rozpoznaniu  na  rozprawie  w  dniu  08  czerwca  2021  r.  w  Warszawie 

odwołania 

wniesionego  do  Prezesa 

Krajowej  Izby  Odwoławczej  w  dniu  13  kwietnia  2021  r.  przez 

Odwołującego  MPTechnology  Sp.  z  o.o.  (ul.  Portowa  13b,  76-200  Słupsk)  w 

postępowaniu  prowadzonym  przez  Zamawiającego  Sanockie  Przedsiębiorstwo 

Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o. (

ul. Jana Pawła II 59, 38-500 Sanok) 

orzeka: 

o

ddala odwołanie 

kosztami  po

stępowania  obciąża  Odwołującego  MPTechnology  Sp.  z  o.o.  (ul. 

Portowa 13b, 76-200 

Słupsk) i 

zalicza  w  poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę  15000  zł  00  gr 

(słownie:  piętnaście  tysięcy  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  przez  Odwołującego 

MPTechnology  Sp.  z  o.o.  (ul.  Portowa  13b,  76-

200  Słupsk)  tytułem  wpisu  od 

odwołania, kwotę 3 600 zł 00 gr (słownie: trzy tysiące sześćset złotych zero groszy) 

poniesioną  przez  Zamawiającego  Sanockie  Przedsiębiorstwo  Gospodarki 

Komunalnej Sp. z o.o. (ul. Jana Pawła II 59, 38-500 Sanok) tytułem wynagrodzenia 

pełnomocnika 

zasądza  od  Odwołującego  MPTechnology  Sp.  z  o.o.  (ul.  Portowa  13b,  76-200 

Słupsk)  na  rzecz  Zamawiającego  Sanockie  Przedsiębiorstwo  Gospodarki 

Komunalne

j  Sp.  z  o.o.  (ul.  Jana  Pawła  II  59,  38-500  Sanok)  kwotę  3600  zł  00  gr 

(słownie:  trzy  tysiące  sześćset  złotych  zero  groszy)  tytułem  zwrotu  kosztów 

postępowania z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika.  

Stosownie  do  art.  579  ust.  1  i  art.  580  ust.  1  i  2  usta

wy  z  dnia 11  września 2019  r.  Prawo 

zamówień  publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2019, ze zm.) na niniejszy wyrok - w terminie 

14  dni  od  dnia  jego  doręczenia  -  przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej 

Izby Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Warszawie. 

Przewodniczący:      ….…………………………… 

Sygn. akt: KIO 1131/21 

UZASADNIENIE 

Zamawiający  Sanockie  Przedsiębiorstwo  Gospodarki  Komunalnej  sp.  z  o.o.  prowadzi 

postępowanie  o  udzielenie  zamówienia  publicznego,  bez  stosowania  przepisów  ustawy 

Prawo zamówień publicznych pn.: „Dostawa urządzeń będących uzupełnieniem istniejącego 

Systemu  Informacji  Pasażerskiej  oraz  wdrożenie  systemu  E-bilet  z  terminem  realizacji 

wyznaczonym na 31.07.2021r.

” 

Ogłoszenie  o  zamówieniu  nie  zostało  opublikowane.  Zamawiający  uznał,  że  postępowanie 

jest  prowadzone  w  celu  udzielenia  zamówienia  sektorowego  w  rozumieniu  art.  5  ust.  4 

ustawy Pzp i z uwagi na niską wartość szacunkową zamówienia (niższą niż 428.000,00 euro, 

czyli wartość określoną na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2) ustawy Pzp) podlega wyłączeniu z 

obowiązku stosowania procedur zawartych w ustawie Pzp. 

Odwołujący  MPTechnology  sp.  z  o.o.  wniósł  odwołanie,  wobec  następujących  czynności 

Zamawiającego, polegających na: 

1.  zaniechaniu  dokonania  należnej  kwalifikacji  zamówienia,  jako  zamówienia  klasycznego, 

co  doprowadziło  do  wyłączenia  stosowania  przepisów  ustawy  Pzp,  z  uwagi  na 

nieprzekroczenie progu 428.000,00 euro dla zamówienia sektorowego, 

2.  zaniechaniu  unieważnienia  postępowania,  z  uwagi  na  jego  wszczęcie  bez  zastosowania 

procedur wskazanych w ustawie Pzp  

Zdaniem O

dwołującego doszło do naruszenia przez Zamawiającego: 

- art. 16 pkt. 1) i 2) ustawy Pzp w zw. z art. 5 ust. 4 pkt. 4) ustawy Pzp w zw. z art. 2 ust. 1 

pkt.  2)  ustawy  Pzp, 

poprzez  błędne  przyjęcie,  że  przedmiotowe  zamówienie  jest 

zamówieniem sektorowym o wartości niższej niż 428.000,00 euro, a zatem nie stosuje się w 

toku  jego  udzielania  przepisów  ustawy  Pzp,  pomimo  że  przedmiotowe  zamówienie  jest 

zamówieniem klasycznym o wartości wyższej niż progi, określone na podstawie art. 2 ust 1 

ustawy Pzp (lub nawet wyższej niż progi unijne, określone na podstawie art. 3 ustawy Pzp), 

a  tym  samym  Zamawiający  zobowiązany  jest  udzielić  tego  zamówienia  w  jednym  z  trybów 

wskazanych w ustawie Pzp, stosow

nych dla tego rodzaju zamówień klasycznych; 

- art. 16 pkt. 1) i 2) ustawy Pzp w zw.  z 

art. 255 ust. 1 pkt 6) ustawy Pzp, w związku z art. 

459 pkt  2) ustawy Pzp, poprzez 

błędne przyjęcie, że Zamawiający nie jest zobowiązany do 

unieważnienia  postępowania,  z  uwagi  na  jego  nielegalne  wszczęcie  bez  zastosowania 

procedur wskazanych w ustawie Pzp, a także poprzez błędne przyjęcie, że Zamawiający nie 

jest  zobowiązany  do  wstrzymania  się  z  dalszymi  czynnościami  w  toku  postępowania,  lecz 

uprawniony jest do otwarcia ofert, ich zbadania i dokonania wyboru oferty najkorzystniejszej 

pomimo  nie  zastosowania  przepisów  ustawy  Pzp  właściwych  dla  zamówienia  klasycznego, 

przez co nie jest możliwe udzielenie zamówienia wyłącznie wykonawcy wybranemu zgodnie 

z przepisami ustawy Pzp. 

Odwołujący wniósł o uwzględnienie odwołania oraz nakazanie Zamawiającemu: 

unieważnienia postępowania z uwagi na fakt, że Postępowanie obarczone jest niemożliwą 

do  usunięcia  wadą  uniemożliwiającej  zawarcie  niepodlegającej  unieważnieniu  umowy 

dotyczącej zamówienia publicznego, 

dokonania  ogłoszenia  zamówienia  publicznego,  zgodnie  z  trybem  ustawowym, 

wymaganym dla zamówień klasycznych. 

Zamawiający  zakwalifikował  dostawę  jako  dostawę  urządzeń  będących  uzupełnieniem 

istniejącego  Systemu  Informacji  Pasażerskiej  oraz  wdrożenie  systemu  E-bilet,  jako 

zamówienie sektorowe, o którym mowa w art. 5 ust. 4 pkt 4) ustawy Pzp.  

Odwołujący  wskazał,  że  ustawa  Prawo  zamówień  publicznych  szczegółowo  definiuje 

zamówienie sektorowe w zakresie transportu, lecz definicja ta nie obejmuje swym zakresem 

dostaw sprzętu i oprogramowania, jakie jest przedmiotem niniejszego zamówienia.  

Jak  wskazał  Odwołujący,  o  tym,  czy  zamówienie  udzielane  przez  zamawiającego 

sektorowego  ma  charakter  zamówienia  sektorowego,  decyduje  m.in.  fakt  udzielania  go  w 

celu wykonywania jednego z rodzajów działalności określonych w art. 5 ust. 4 ustawy Pzp. 

Cytowany  przepis  wskazuje,  że  za  zamówienie  sektorowe  może  być  uznane  zamówienie 

niezbędne  dla  świadczenia  usług  transportowych,  nie  zaś  infrastruktura,  która  poprawia 

komfort  podróżnych.  Dostawa  wiat  i  ławek  przystankowych,  rozbudowa  budowa  systemu 

informacji  pasażerskiej,  zamawianie  systemu  e-bilet,  zamawianie  monitorów  LCD  do 

wyświetlania reklam, wiadomości czy informacji z prognozą pogody, oraz innych systemów, 

urządzeń  zwiększających  komfort  podróżnych,  nie  stanowią  zamówień  sektorowych.  Są  to 

zamówienia  klasyczne,  które  nie  są  „przeznaczone  do  świadczenia  usług  publicznych  w 

zakresie  transportu", 

lecz  są  „przeznaczone  do  zwiększenia  komfortu  użytkownika 

końcowego świadczenia usług publicznych w zakresie transport". 

Odwołujący  wskazał,  że  nadinterpretacja  przepisów  ustawy,  rozszerzająca  literalne 

brzmienie  definicji,  powiększa  zakres  zamówień  sektorowych  kosztem  zamówień 

klasycznych  -  jest  ona  nielegalna,  a  przez  to  niedozwolona.  Celem  ustawy  Pzp  jest  m.in. 

aktywizacja  sektora  MŚP,  która  jest  egzekwowana  m.in.  przez  ścisłą  interpretację  definicji 

zamówienia  sektorowego.  Przyjęcie  przeciwnego  stanowiska  prowadziłoby  do  wniosku,  że 

wszystkie  powiązane  zamówienia  z  zamówieniami  sektorowymi  (nie  tylko  usługami 

transportu  publicznego,  lecz  również  pozostałymi  zamówieniami  sektorowymi),  z  uwagi  na 

przyjęcie,  iż  należy  „usługi  sektorowe"  rozumieć  możliwie  szeroko,  będą  podlegały  pod 

wysoko  próg  428.000,00  euro,  przez  co  będą  udzielane  z  pominięciem  przepisów  Pzp,  a 

przedsiębiorcy  będą  pozbawieni  realizacji  tych  zamówień  na  konkurencyjnych,  równych  i 

transparentnych warunkach. 

Odwołujący wskazał również, że kwalifikacja dostawy na system informacji pasażerskiej oraz 

systemu e-

bilet jako zamówienia sektorowego stanowi wydarzenie precedensowe. Wszyscy 

zamawiający  zamawiają  powyższe  urządzenia  i  oprogramowania  w  ramach  klasycznych 

zamówień  na  dostawy,  lub  ewentualnie  roboty  budowlane.  Zatem  kwalifikacja  niniejszego 

zamówienia jako sektorowego, w szczególności tak wysokiego progu, od którego warunkuje 

się stosowanie przepisów ustawy (428.000,00 euro), zdaniem Odwołującego stanowi próbę 

obejścia przepisów ustawy Pzp.  

Odwołujący  podkreślił,  że  brak  transparentności  tym  bardziej  razi,  że  nie  są  znane  kryteria 

wg których Zamawiający zapraszał do złożenia ofert.  

Ustawodawca zobowiązał zamawiających do stosowania określonych przepisów ustawy Pzp 

w zakresie zamieszczenia ogłoszeń i sporządzenia sprawozdań, w odniesieniu do zamówień 

klasycznych  określonych  jako  bagatelne  (jednorazowy  zakup  o  wartości  od  50  tys.  do  130 

tys.  zł  netto).  W  stosunku  do  zamówień  sektorowych  o  wartości  poniżej  progów  unijnych 

ustawodawca nie zdecydował się natomiast na wprowadzenie do ustawy Pzp analogicznego 

obowiązku  (przy  odpowiednio  dostosowanym  zakresie  wartości  zamówienia),  mimo  że 

mamy  tu  wielokrotnie  do  czynienia  z  zamówieniami  o  znacznie  wyższej  wartości  niż  130 

tysięcy złotych. Tym samym, Zamawiający obecnie uprawniony jest do olbrzymiej swobody 

przy udzielania przedmiotowego zamówienia, błędnie sklasyfikowanego jako sektorowego. 

Odwołujący  wskazał,  że  Zamawiający  unieważnia  postępowanie  o  udzielenie  zamówienia, 

jeżeli  postępowanie  obarczone  jest  niemożliwą  do  usunięcia  wadą  uniemożliwiającą 

zawarcie niepodlegającej unieważnieniu umowy w sprawie zamówienia publicznego.  

Jak  wskazał  Odwołujący,  jeżeli  powyższy  zarzut  potwierdzi  się,  to  wówczas  stwierdzić 

należy, że postępowanie jest obarczone wadą, przez którą - bez względu na etap nie można 

konwalidować  postępowania.  Zdaniem  Odwołującego  kontynuowanie  postępowania  w 

obecnej  formie  n

arusza  zasady  prawa  krajowego  i  unijnego  dot.  równego  traktowania  i 

zakazu dyskryminacji, co ma przesądzający wpływ na wynik postępowania. Tym samym na 

obecnym  etapie  postępowania,  jedynym  środkiem  zaradczym  pozostaje  unieważnienie 

postępowania  na  podstawie  art.  255  ust.  1  pkt  6  ustawy  Pzp  w  związku  z  art.  459  pkt  2) 

ustawy  Pzp  oraz  nakazanie  Zamawiającemu  jego  ogłoszenia  w  trybie  konkurencyjnym, 

stosownym  dla  zamówienia  klasycznego  o  wartości,  która  determinuje  obligatoryjne 

stosowanie przepisów ustawy Pzp. 

Izba ustaliła i zważyła co następuje: 

Odwołujący posiada interes do wniesienia odwołania. 

Zgodnie  z  artykułem  505  ust.  1  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  środki  ochrony 

prawnej  przysługują  wykonawcy,  jeżeli  ma  lub  miał  interes  w  uzyskaniu  zamówienia  oraz 

poniósł  lub  może  ponieść  szkodę  w  wyniku  naruszenia  przez  zamawiającego  przepisów 

ustawy. 

Odwołujący wykazał, że jest podmiotem zainteresowanym uzyskaniem zamówienia. Wykazał 

także, że prowadzenie przez Zamawiającego postępowania na podstawie przepisów ustawy 

Prawo zamówień publicznych umożliwiłoby Odwołującemu korzystanie ze środków  ochrony 

prawnej  przewidzianych  w  ustawie  wobec  postanowień  proponowanych  przez 

Zamawiającego  w  opisie  przedmiotu  zamówienia,  postanowieniach  umownych,  a  w 

konsekwencji  ew

entualnie  uzyskanie  korzystniejszych  dla  niego  postanowień.  Brak  takiej 

możliwości, w ocenie Izby oznacza, że Odwołujący może ponieść szkodę w wyniku działania 

Zamawiającego.  Odwołujący  wykazał  zatem  spełnienie  przesłanek,  o  których  mowa  w 

artykule przywołanym powyżej. 

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. 

Zgodnie  z  artykułem  5  ust.  4  pkt  4  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  działalnością 

sektorową w zakresie usług transportowych jest działalność polegająca na udostępnianiu lub 

obsłudze  sieci  przeznaczonych  do  świadczenia  usług  publicznych  w  zakresie  transportu 

kolejowego,  tramwajowego,  trolejbusowego,  autobusowego,  koleją  linową  lub  przy  użyciu 

systemów automatycznych.  

Definicja powyższa jest zatem ogólna, nie precyzuje w sposób konkretny i szczegółowy, jaki 

jest konkretny zakres działalności sektorowej w zakresie usług transportowych.  

Odwołujący  postawił  zarzut  naruszenia  przez  Zamawiającego  powyżej  zacytowanego 

artykułu. Izba może stwierdzić naruszenie przez Zamawiającego ww. artykułu w sytuacji, gdy 

naruszenie nie budzi wątpliwości. Wobec tak ogólnej definicji przytoczonej powyżej, brak jest 

możliwości stwierdzenia naruszenia przez Zamawiającego ww. przepisu.  

Zamawiający klasyfikując zamówienie, przy tak ogólnej definicji, jak wyrażona w art. 5 ust. 4 

pkt  4  ustawy 

Prawo  zamówień  publicznych,  mógł  uznać,  że  usługa  e-bilet  może  zostać 

zakwalifikowana  jako  zamówienie  sektorowe.  Usługa  e-bilet  może  zostać  zakwalifikowana 

jako  szeroko  pojęta  obsługa  sieci  przeznaczonej  do  świadczenia  usług  publicznych  w 

zakresie transportu autobusowego. Zakup biletów, punkty zakupu biletów, oprogramowanie 

związane z tymi usługami, są immanentnie związane z obsługą sieci.  

Definicja działalności sektorowej w zakresie transportu uległa zmianie przy okazji uchwalenia 

nowe

j  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  jednak  ustawodawca  nie  zdecydował  się  na 

zdefiniowanie tej działalności w sposób bardziej szczegółowy. Zamawiający w argumentacji 

powoływał  się  na  opinię  wydaną  przez  Urząd  Zamówień  Publicznych,  opublikowaną  w 

Informatorze 

Urzędu Zamówień Publicznych nr 11/2012. Zdaniem Zamawiającego, opinia ta 

nie straciła aktualności, nawet pomimo zmiany przepisów.  

W opinii Izby, 

do powyższej argumentacji należy dodać, że Urząd Zamówień Publicznych nie 

zmienił  na  tę  chwilę  wydanej  opinii,  co  mogło  stanowić  podstawę  dla  Zamawiającego  dla 

przyjęcia kwalifikacji zamówienia na usługę e-bilet jako zamówienie sektorowe.    

Odwołujący  w  argumentacji  powoływał  się na  ustawę o  publicznym  transporcie  zbiorowym, 

(także  o  transporcie  drogowym)  wywodząc,  że  w  ustawie  tej,  w  zakresie  działalności 

polegającej  na  zapewnieniu  publicznego  transportu  zbiorowego,  nie  zostały  wymienione 

usługi analogiczne do usługi e-bilet, oprogramowanie w tym zakresie, czy też urządzenia do 

sprzedaży biletów, a zatem pojęcie obsługa sieci, użyte w art. 5 ust. 4 pkt 4 ustawy Prawo 

zamówień  publicznych, nie może  obejmować tej  usługi.  Należy wskazać, że ustawa  Prawo 

zamówień  publicznych  nie  odnosi  się  do  ustawy  o  publicznym  transporcie  zbiorowym,  a 

zatem  jest  to  jedynie  opini

a  Odwołującego.  Należy  także  zaznaczyć,  że  nawet  w  swoim 

piśmie procesowym Odwołujący używa sfomułowań „w opinii Odwołującego”, co potwierdza, 

że twierdzenia Odwołującego nie są poparte jednoznacznym wyznacznikiem wynikającym z 

przepisów  prawa.  W  konsekwencji,  nie  ma  możliwości  przypisania  Zamawiającemu 

wskazywanego przez Odwołującego naruszenia przepisów prawa.   

Każda  ze  stron  postępowania  przytoczyła  wyroki  Trybunału  Sprawiedliwości  Unii 

Europejskiej.  Wyroki  te  również  nie  stanowią  jednoznacznego  wyjaśnienia,  które 

uprawniałoby  do  stwierdzenia,  że  Zamawiający,  kwalifikując  przedmiot  zamówienia  (usługę 

e-

bilet) jako usługę sektorową, naruszył regulację ustawową.  

Każda  ze  stron  postępowania  powołała  się  na  postępowania  o  udzielenie  zamówienia 

prowadzone  przez  innych  z

amawiających.  Przedstawione  przez  każdą  ze  stron 

postępowania  dowody  w  postaci  ogłoszeń  o  zamówienie  w  innych  postępowaniach 

prowadzonych  przez  innych  zamawiających  potwierdzają  jedynie,  że  zamawiający  różnie 

kwalifikują postępowania, co potwierdza tylko tezę o niejednoznaczności definicji działalności 

sektorowej  w  dziedzinie  transportu

.  Niejednoznaczność  i  ogólność  definicji  oznacza,  że 

możliwe  było  uznanie  przez  Zamawiającego,  że  zamówienie,  którego  przedmiotem  jest 

usługa  e-bilet,  może  zostać  zakwalifikowane  jako  sektorowe,  a  zatem  nie  jest  możliwe 

uwzględnienie  zarzutu  Odwołującego  i  stwierdzenie,  że  Zamawiający  naruszył  przepisy 

ustawy Prawo zamówień publicznych.  

Nie  jest  tak,  jak  stwierdził  Odwołujący  w  odwołaniu,  że  wszyscy  zamawiający  prowadząc 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego,  którego  przedmiotem  jest  usługa  e-

bilet,  kwalifikują  to  zamówienie  jako  sektorowe.  Okoliczność  ta  nie  została  przez 

Odwołującego  wykazana.  Odwołujący  przedstawił  wyłącznie  jeden  przykład  takiego 

z

amówienia, co nie uprawnia do stwierdzenia, że jest to powszechnie przyjętą praktyką.  

Nie  jest  również tak,  jak  twierdził  Odwołujący,  że  skoro  Zamawiający miał  wątpliwości,  czy 

zamówienie  powinno  zostać  zakwalifikowane  jako  zamówienie  sektorowe,  czy  zamówienie 

klasyczne, powinien wybrać zamówienie klasyczne. Zamawiający nie miał wątpliwości w tym 

zakresie i dokonał wyboru, aby zakwalifikować zamówienie jako sektorowe. Z tego tytułu nie 

można  postawić  zarzutu  Zamawiającemu,  gdyż  ogólny  charakter  definicji  i  brak 

szczegółowego  uregulowania  w  tym  zakresie,  jak  również  istniejąca  opinia  Urzędu 

Zamówień Publicznych, pozwalały Zamawiającemu na taką klasyfikację.  

Nie  jest  również  tak,  że  takie  postępowanie  Zamawiającego  utrudnia  Odwołującemu 

możliwość  kontroli  czynności  Zamawiającego.  Zamawiający  –  jako  podmiot  publiczny  - 

podlega kontroli jednostek finansujących.  Nadto  Odwołujący  został  zaproszony do złożenia 

oferty  i  jako  podmiot  uczestniczący  w  postępowaniu  ma  możliwość  pisemnego  zwrócenia 

uwagi Zamawiającego na poszczególne kwestie budzące wątpliwości Odwołującego.  

W konsekwencji, 

nie można postawić Zamawiającemu zarzutu naruszenia art. 16 pkt. 1) i 2) 

w  zw

iązku  z  art.  255  ust.  1  pkt  6),  w  związku  z  art.  459  pkt  2)  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych,  poprzez 

błędne  przyjęcie,  że  Zamawiający  nie  jest  zobowiązany  do 

unieważnienia postępowania. 

Zgodnie  z  artykułem  255  ust.  1  pkt  6  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  Zamawiający 

unieważnia  postępowanie  o  udzielenie  zamówienia  publicznego,  jeżeli  postępowanie 

obarcz

one  jest  niemożliwą  do  usunięcia  wadą  uniemożliwiającą  zawarcie  niepodlegającej 

unieważnieniu  umowy  w  sprawie  zamówienia  publicznego.  Skoro  nie  można  przypisać 

Zamawiającemu  błędu,  polegającego  na  kwalifikacji  przedmiotowego  zamówienia  jako 

zamówienia  sektorowego  o  wartości  niższej  niż  428.000,00  euro  (a  zatem  zaniechania 

stosowania  do  jego  przeprowadzenia  przepisów  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych),  to 

nie  można  uznać,  że  postępowanie  obarczone  jest  niemożliwą  do  usunięcia  wadą 

uniemożliwiającą  zawarcie  niepodlegającej  unieważnieniu  umowy  w  sprawie  zamówienia 

publicznego. 

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.  
 

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosownie do wyniku na podstawie art. 

557 oraz art. 574 ustawy z 11.09.2019 r. Prawo 

zamówień publicznych (Dz. U. poz. 2019 ze 

zm.) 

oraz w oparciu o przepisy § 5 pkt 1a) i 2b) oraz § 8 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa 

Rady  Ministrów  z  dnia  31  grudnia  2020  r.  w  sprawie  szczegółowych  rodzajów  kosztów 

postępowania odwoławczego, ich rozliczania oraz wysokości i sposobu pobierania wpisu od 

odwołania (Dz. U. poz. 2437).  

P

rzewodniczący:      ………………………..