KIO 783/20 WYROK dnia 1 lipca 2020 r.

Stan prawny na dzień: 16.07.2020

Sygn. akt: KIO 783/20 
 

WYROK 

z dnia 1 lipca 2020 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza  -   w składzie: 

Przewodniczący: 

Izabela Niedziałek-Bujak  

Protokolant:   

Aldona Kowalczyk 

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2020 r. 

odwołania wniesionego do Prezesa 

Krajowej  Izby  Odwoławczej  w  dniu  10  kwietnia  2020  r.  przez  Odwołującego  –  Asseco 

Poland 

Spółka Akcyjna z siedzibą w Rzeszowie przy ul. Olchowej 14 (35-322 Rzeszów) w 

postępowaniu  prowadzonym  przez  Zamawiającego  –  Zakład  Ubezpieczeń  Społecznych

ul. Szamocka 3/5 (01-748 Warszawa)  

przy udziale 

Wykonawcy 

  Comarch  S.A.  siedzibą  w  Krakowie  przy  Al.  Jana  Pawła  II  39a  (31-864 

Kraków)  zgłaszającego  przystąpienie  do  postępowania  odwoławczego  po  stronie 

Zamawiającego 

orzeka: 

Oddala odwołanie. 

Kosztami postępowania odwoławczego obciąża Odwołującego – Asseco Poland S.A. i: 

zalicza  w  poczet  kosztów  postępowania odwoławczego kwotę  15.000  zł  00 gr.  (słownie: 

piętnaście  tysięcy  złotych  zero  groszy)  uiszczoną  przez  Odwołującego  tytułem  wpisu  od 

odwołania; 

Zasądza  od  Odwołującego  –  Asseco  Poland  S.A.  na  rzecz  Zamawiającego  –  Zakład 

Ubezpieczeń Społecznych kwotę 3.600,00 zł 00 gr. (słownie: trzy tysiące sześćset złotych 

zero  groszy) 

tytułem  zwrotu  kosztów  strony  poniesionych  w  związku  z  wynagrodzeniem 

pe

łnomocnika. 


Stosownie  do  art.  198a  i  198b  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  - 

Prawo  zamówień 

publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1843) na niniejszy wyrok - w terminie 7 dni od dnia jego 

doręczenia  -  przysługuje  skarga  za pośrednictwem  Prezesa  Krajowej Izby  Odwoławczej  do 

Sądu Okręgowego w Warszawie

Przewodniczący: 

……………………………… 


Sygn. akt:  

KIO 783/20 
 

U z a s a d n i e n i e 

W postępowaniu prowadzonym w trybie przetargu nieograniczonego przez Zamawiającego – 

Zakład Ubezpieczeń Społecznych na Świadczenie usług wsparcia eksploatacji i utrzymania 

Kompleksowego Systemu Informatycznego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (KSI ZUS) – 

nr  postępowania  TZ/271/65/19,  ogłoszonym  w  Dzienniku  Urzędowym  Unii  Europejskiej  w 

dniu  21  lutego  2020  r.,  pod  numerem  2020/S  037-087769,  w  wobec 

czynności  polegającej 

na 

zmianie postanowień specyfikacji istotnych warunków zamówienia dokonanych w dniu 3 

kwietnia  2020  r., 

Wykonawca  Asseco  Poland  S.A.  wniósł  w  dniu  10  kwietnia  2020  r. 

odwołanie do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej (sygn. akt KIO 783/20). 

Odwołujący zarzucił Zamawiającemu naruszenie przepisów: 

art.  29  ust.  1  Ustawy  Pzp  poprzez  opisanie  przedmiotu  zamówienia,  w  tym 

obowiązków  wykonawcy  w  sposób  niejednoznaczny,  niewystarczający,  niepełny, 

niejasny, który uniemożliwia przygotowanie oferty; 

2)  art.  29  ust.  1  Ustawy  Pzp  poprzez  zaniechania  podania  w  siwz  wszystkich 

okoliczności i wymagań mogących mieć wpływ na sporządzenie oferty; 

art.  29  ust  2  Ustawy  Pzp  w  związku  z  art.  7  ust.  1  Ustawy  Pzp  poprzez  opisanie 

obowiązków wykonawcy w sposób, który mógłby utrudnić uczciwą konkurencję; 

art. 140 ust. 1 Ustawy Pzp i art. 144 ust. 1 pkt 1 i 2 Ustawy Pzp w związku z art. 2 pkt 

13 Ustawy Pzp poprzez wymaganie, aby część usług świadczona była nieodpłatnie; 

5)  art.  44  ust.  3  Ustawy  z  dnia  27  sierpnia  2009  r.  o  finansach  publicznych  poprzez 

naruszenie zasady, iż wydatki publiczne powinny być dokonywane w sposób celowy i 

oszczędny,  z  zachowaniem  zasady  uzyskiwania  najlepszych  efektów  z  danych 

nakładów oraz doboru optymalnych środków; 

art.  7  ust.1  Ustawy  Pzp  w  związku  z  w/w  przepisami  poprzez  prowadzenie 

postępowania z naruszeniem zasad Prawa zamówień publicznych, tj.  z naruszeniem 

zasady zachowania uczciwej konkurencji, zasady równego traktowania wykonawców, 

zasady proporcjonalności oraz zasady przejrzystości. 

Odwołujący wniósł o uwzględnienie odwołania i nakazanie Zamawiającemu dokonania zmian 

przedmiotowych  Modyfikacji  siwz  w  zakresie  wskazanym  w  niniejszym  odwołaniu  poprzez 

zmianę zapisów w sposób opisany w odwołaniu przy każdym z zarzutów. 


Uzasadnienie zarzutów. 

Ad.  1 

–  Modyfikacja  3,  16,  33,  35  i  36  –  niejasny  zakres  obowiązków  Stron  w  zakresie 

infrastruktury techniczno-

systemowej, niemożność sporządzenia oferty.  

Dokonana modyfikacja wprowadziła nowe obowiązki po stronie Wykonawcy, które nie czynią 

zadość  wymaganiom  ustawowym  (art.  29  ust.  1  Ustawy  Pzp).  Nowym  obowiązkiem  jest 

konieczność  zapewnienia  infrastruktury  Wykonawcy,  do  którego  Zamawiający  wcześniej 

zajmował stanowisko, iż nie stawia żadnych wymagań w tym zakresie (w toku postępowań 

odwoławczych o sygn. akt KIO 2474/17 i KIO 2487/17). 

O

dwołujący  wyjaśnił,  że  przedmiotem  Umowy  jest  świadczenie  Usług,  które  wymagają 

wykorzystania  infrastruktury  techniczno-

systemowej  (ITS)  Zamawiającego.  Tylko  w  bardzo 

specyficznym  zakresie  Wykonawca  ma  zapewnić  dedykowane  środowiska,  a  dokładnie  w 

zakresie 

dwóch  definicji  –  Środowisko  weryfikacji  kodów  źródłowych  i  Środowisko 

deweloperskie.  Są  to  środowiska,  na  których  Wykonawca  realizuje  Naprawy  i  testuje  ich 

rezultaty  przed  wprowadzeniem  efektu  Naprawy  na  ITS  Zamawiającego,  tj.  na  Środowisko 

produkcyjne. 

Wprowadzona  zmiana  potwierdzająca  obowiązek  zapewnienia  środowiska  Wykonawcy 

powinna  skutkować  dokonaniem  także  innych  zmian  w  celu  uniknięcia  wątpliwości  co  do 

zakresu zobowiązań Wykonawcy i Zamawiającego.  

Modyfikacje siwz w zakresie ITS Wykonawcy, w szczeg

ólności Środowiska weryfikacji kodów 

źródłowych  i  Środowiska  deweloperskiego  (Środowiska  przedprodukcyjnego),  nie  objęły 

opisu  elementów  ITS,  które  są  zapewniane  przez  Zamawiającego  (brak  załącznika),  co 

pozwalałoby  precyzyjnie  rozdzielić  dwie  odrębne  infrastruktury  ITS  (Wykonawcy  od 

Zamawiającego).  

Zamawiający powinien zawrzeć w siwz minimalne wymagania dla ITS Wykonawcy. Ponadto, 

Zamawiający  powinien  uwzględnić  możliwość  wyceny  w  formularzu  cenowym  świadczenia 

usługi utrzymania ITS Wykonawcy. 

Odwołujący wniósł o zmianę zapisów pkt 5.7 siwz poprzez: 

wykreślenie zwrotu „w szczególności”, 

wyjaśnienie,  że  cena  obejmuje  tylko  infrastrukturę  techniczno-systemową  Wykonawcy,  a 

nie  obejmuje  całej  infrastruktury  techniczno-systemowej  niezbędnej  do  świadczenia  usługi 

(żądanie  nr  1)  oraz  dokonania  odpowiednich  zmian  w  definicjach  wskazujących  na 

rozdzielenie ITS Wykonawcy i ITS Zamawiającego (żądanie nr 2 i 3), ich wyspecyfikowanie 

(żądanie nr 4 i 5), a także dodanie nowych metryk (żądanie nr 6). 


Ad.  2 

–  Modyfikacja 15 –  zmiana brzmienia art. 3 ust.  2 pkt  18 Umowy  (zmiana dokonana 

niezgodnie z żądaniem wskazanym w odwołaniu o sygn. akt KIO 425/20). 

Odwołujący w odwołaniu o sygn. akt KIO 452/20 w zarzucie nr 6 wniósł o dokonanie zmiany 

poprzez wskazanie, iż obowiązek określony w tym postanowieniu dotyczy przekazania know-

how,  procedur  dokumentów  oraz  narzędzi  wytworzonych  w  ramach  Umowy.  Zamawiający 

nie  tylko  w  sp

osób  inny,  niż  wskazane  zostało  w  żądaniu  odwołania  KIO  452/20,  ale  w 

sposób niemożliwy do realizacji, wprowadził wymagania. 

W  ocenie  Odwołującego  nowy  zapis  wskazuje,  iż  Zamawiający  chce  pozyskać  praktycznie 

całe  know-how  Wykonawcy  w  zakresie  utrzymania  systemów  informatycznych  (dotyczy 

dokumentów  i  narzędzi  które  kiedykolwiek  zostały  wytworzone  przez  Wykonawcę  lub 

podwykonawcę).  W  opisie  obowiązek  ograniczony  jest  jedynie  celem  wytworzenia, 

określonym,  jako  „w  celu  utrzymania  KSI  ZUS”,  a  nie  ma  ograniczenia  czasowego  – 

„wytworzonych w związku realizacją Umowy”. Wykonawca od lat utrzymuje szereg systemów 

i  znakomita  część  jego  know-how  jest  wykorzystywana  nie  tylko  „w  celu  utrzymania  KSI 

ZUS”, ale również innych systemów.  

Sytuacja ta uprzywilejowuje wykona

wcę Comarch S.A, który aktualnie przekazuje na bieżąco 

całość  know-how  i  narzędzi  wytworzonych  w  ramach  umowy  (zgodnie  ze  wskazaną  przez 

Izbę  w  wyroku  KIO  880/17  wykładnią  autentyczną).  Z  jednej  strony  otrzymuje  za  to 

wynagrodzenie  (miał  obowiązek  wycenić  to  zobowiązanie  w  cenie  oferty),  z  drugiej  zaś 

strony, 

na koniec realizacji umowy nie będzie w posiadaniu praw własności intelektualnej w 

przedmiotowym  za

kresie,  gdyż  wszystkie  przekaże.  Zatem  po  zmianie,  przedmiotowe 

postanowienie  będzie  miało  praktyczne  zastosowanie  tylko  do  Odwołującego  –  bo  tylko 

Odwołujący posiada know-how i narzędzia wytworzone w celu utrzymania KSI ZUS. Nie ma 

znaczenia, że zostały one wytworzone 5 czy 10 lat temu oraz, że Zamawiający nie zapłacił 

za ich wytworzenie 

– Zamawiający i tak wymaga ich przekazania. 

Odwołujący  wniósł  o unieważnienie zmiany  dokonanej  Modyfikacją  15  i wskazanie w  art.  3 

ust.  2  pkt  18)  Umowy,  iż  obowiązek  określony  w  tym  postanowieniu  dotyczy  know-how, 

procedur, dokumentów oraz narzędzi wytworzonych w ramach realizacji Umowy. 

Ad.  3  Modyfikacje  29-32 

–  zmiana  definicji  „Incydent  krytyczny”,  „Incydent  niski”,  „Incydent 

średni wsad” i „Incydent VIP” (załącznik nr 1 do Umowy). 

Odwołujący  w  odwołaniu  o  sygn.  akt  KIO  452/20  w  zarzucie  10  wskazał  na  wadliwość 

definicj

i incydentu krytycznego, incydentu średniego wsad, incydentu niskiego oraz incydentu 

VIP. Zamawiający uwzględnił ten zarzut i wprowadził nowe definicje zawierające przesłanki 

kwalifikowania  danego  incydentu  do  danej  kategorii.  Jednak  są  one  wadliwe  i  naruszają 

przepis art. 29 ust. 1 Ustawy Pzp. 


Wg  nowej  definicji  incydentem  krytycznym  jest  już  ograniczenie  jednej  dowolnej  funkcji 

oprogramowania  użytkowego,  oprogramowania  wspomagającego  zarządzanie  IT  oraz 

wsparcia procesów zarządzania IT – czyli również takiej funkcji, która nie ogranicza realizacji 

procesów biznesowych ZUS lub wpływa na nie w sposób nieznaczny, przez co jej naprawa 

nie  jest  wymagana  w  trybie  krytycznym.  Jako  przykłady  takich  funkcji  wskazał  na  funkcję 

podglądu  wydruku,  przy  poprawnym  zachowaniu  funkcji  drukowania,  automatycznie 

zmniejszające  liczbę  spraw  kierowanych  do  superaprobaty,  sterujące  przetwarzaniem 

dokumentów  (ułatwiające  lub  poprawiające  ergonomię  pracy  użytkownika  oprogramowania 

użytkowego). 

Ograniczenia dotyczące wskazanych przykładowo funkcji nie powodują zatrzymania procesu 

obsługi, a sama naprawa funkcji może być bez szkody dla ZUS wykonana w reżimie SLA jak 

dla incydentu niskiego. 

Obecna definicja pozwala Zamawiającemu klasyfikować do kategorii incydentu krytycznego 

każdy  z  przypadków  wskazanych  w  odwołaniu  przez  odwołanie  się  w  definicji  do 

ograniczenia  jednej,  dowolnej  funkcji. 

Definicja  incydentu  krytycznego  powinna  się  odnosić 

do  określonych  ograniczeń  krytycznych  procesów  biznesowych  ZUS,  które  Zamawiający 

przywołuje w dalszej części definicji incydentu krytycznego.  

Podobne  zastrzeżenia  budzą  nowe  definicje  incydentu  średni  wsad,  incydentu  VIP. 

Odwołujący  wniósł  o  ograniczenie  definicji  incydentu  średniego  wsad  do  tych  incydentów, 

które  realnie  wpływają  na  brak  możliwości  realizacji  lub  błędną  realizację  procesów 

biznesowych ZUS. 

W  odniesieniu  do  definicji  incydentu  VIP  Odwołujący  wskazał  na  brak  katalogu  klientów, 

których  zobowiązany  będzie  obsługiwać  Wykonawca,  ani  co  istotniejsze  skali  i  rodzaju 

problemów, które Wykonawca będzie zobowiązany obsłużyć. Zamawiający odwołuje się do 

pojęcia „klient strategiczny”, ale go nie reguluje, jak również nie określa ich ilości. Nie można 

zatem określić skali incydentów VIP. Odwołujący wniósł o ograniczenie katalogu problemów 

do  tych  z

wiązanych  z  brakiem  możliwości  przesłania  z  Programu  Płatnik  elektronicznych 

dokumentów ubezpieczeniowych do Zamawiającego oraz wprowadzenie możliwości zdalnej 

obsługi takich zdarzeń. 

Zamawiający  pozostawił  w  definicjach  postanowienie  o  uprawnieniu  Zamawiającego  do 

podniesienia poziomu z niskiego na średni wsad, chociaż wprowadził definicje kryteriów na 

podstawie których incydenty są przypisywane do poszczególnych kategorii.    

Zamawiający złożył odpowiedź na odwołanie (pismo z 26.06.2020r.), w której wskazywał na 

spóźnienie części zarzutów, co powinno skutkować odrzuceniem odwołania w tym zakresie, 

ewentualnie pozostawieniem ich bez rozpoznania. Zamawiający wniósł również o odrzucenie 

odwołania  w  zakresie,  w  jakim  dotyczy  ono  zarzutów  opartych  na  tych  samych 


okolicznościach,  które  były  przedmiotem  rozstrzygnięcia  przez  Izbę  w  sprawie  o  sygn.  akt 

KIO 452/20 w wyroku z dnia 19.06.2020r., jak również dotyczą okoliczności, które stanowią 

wykonanie  wyroku  Izby.  Jako  wniosek  ewentualn

y,  w  przypadku  nie  uwzględnienia  tych 

żądań, Zamawiający wniósł o oddalenie odwołania, jako niezasadnego.  

W opinii Zamawiającego zarzuty podniesione w odwołaniu stanowią kontynuację odwołania 

wniesionego  w  dniu  2.03.2020r.  W  szczególności  zarzut  nr  1  odpowiada  częściowo 

zarzutowi  nr 

1  z  odwołania  z  dnia  2.03.2020r.;  zarzut  nr  2  odpowiada  zarzutowi  nr  6  z 

odwołania z dnia 2.03.2020r.; zarzut nr 3 odpowiada częściowo zarzutowi nr 10 z odwołania 

z dnia 2.03.2020r. Izba wyrokiem z dnia 19.06.2020 r. oddaliła zarzuty jako niezasadne. 

Po da

cie 19.06.2020 r. Zamawiający nie modyfikował w żaden sposób zapisów siwz, a tym 

samym rozstrzygnięcie Izby zapadło przy uwzględnieniu pierwotnego brzmienia siwz, jak i po 

modyfikacji  z  dnia  3.04.2020r.,  będącej  skutkiem  odwołania  I,  która  została  zaskarżona 

niniejszym  odwołaniem.  W  dniu  20.05.2020  r.  Zamawiający  dokonał  kolejnej  modyfikacji 

siwz,  która  była  skutkiem,  m.in.  niniejszego  odwołania  i  nie  została  już  zaskarżona  przez 

Odwołującego. Zarzuty zawarte w niniejszej sprawie dotyczą tych samych postanowień siwz, 

które były przedmiotem odwołania I. Jedynie w zakresie całkowicie nowych zarzutów, które 

nie  były  zawarte  w  treści  odwołania  I,  teoretycznie  możliwe  byłoby  orzeczenie  w  niniejszej 

sprawie (tj. w zakresie postanowień wprowadzonych modyfikacją z 3.04.2020r.). Te jednak, 

zdaniem Zamawiającego są spóźnione.  

Do postępowania odwoławczego po stronie Zamawiającego przystąpił Wykonawca Comarch 

S.A.  

Na  posiedzeniu  niejawnym  prowadzonym  z  udziałem  stron  Izba  zobowiązana  była  w 

pierwszej 

kolejności 

rozpo

znać 

wnioski 

formalne 

Zamawiającego 

odrzucenie/pozostawienie  bez  rozpoznania  zarzutów  spóźnionych  lub  dotyczących 

okoliczności,  które  zostały  rozpoznane  przez  Izbę  w  sprawie  KIO  425/20.  Izba  z  urzędu 

ustaliła,  iż  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO  425/20,  połączonej  do  wspólnego  rozpoznania  z 

odwołaniem  o  sygn.  akt  KIO  454/20,  rozstrzygniętej  wyrokiem  z  dnia  19  czerwca  2020r., 

sporządzone  zostało  uzasadnienie.  Strony  do  dnia  dzisiejszego  nie  otrzymały  wyroku  z 

uzasadnieniem.  Z  uwagi  na  okoliczności  objęte  wnioskami  Zamawiającego  Izba  ustaliła  i 

przeniosła  do  protokołu  posiedzenia  fragmenty  z  uzasadnienia  wyroku,  odnoszące  się  do 

zarzutów oznaczonych nr 1, 6 i 10 odwołania z dnia 2.03.2020r.  

Analizując zakres zarzutów podniesionych w odwołaniu o sygn. akt KIO 425/20, jak również 

stanowisko Izby prezentowane w wyroku, skład orzekający rozpoznający obecne odwołanie 

uznał, iż w części zarzuty nie mogły podlegać rozpoznaniu. Odwołujący podtrzymał w całości 

zarzuty, a przepisu Ustawy nie przewidują częściowego odrzucenia odwołania, co jednak nie 


oznacza,  iż  zarzuty  spóźnione,  czy  też  zarzuty  oparte  na  okolicznościach  ocenionych 

wcześniej  przez  Izbę,  mogły  być  poddane  ponownej  ocenie  w  ramach  nowego  odwołania. 

Odwołujący  zapowiedział,  iż  po  otrzymaniu  wyroku  wraz  z  uzasadnieniem  w  sprawie  KIO 

425/20  będzie  wnosił  skargę  do  Sądu  Okręgowego.  Tylko  w  trybie  środka  zaskarżenia 

można  poddać  weryfikacji  ocenę  okoliczności,  które  badała  Izba  przy  rozstrzyganiu  o 

żądaniach podniesionych we wcześniejszym odwołaniu. Przyjęcie do rozpoznania w całości 

zarzutów podniesionych obecnie w odwołaniu prowadzić mogłoby do sytuacji, w której Izba 

ponownie  dokonywałaby  analizy  okoliczności  ocenionych  w  wydanym  już  orzeczeniu,  co 

mogłoby  prowadzić  do  niebezpieczeństwa  wydania  sprzecznych  ze  sobą  wyroków.  Tym 

samym Izba uprawniona była rozpoznać odwołanie w zakresie, w jakim podniesione zarzuty 

nie były spóźnione i nie dotyczyły okoliczności stanowiących podstawę rozstrzygnięcia Izby 

w  sprawie  innego  odwołania  dotyczącego  tego  samego  postępowania  wniesionego  przez 

tego samego odwołującego się (art. 189 ust. 2 pkt 4 Ustawy). 

Konstrukcja zarzutów obecnego odwołania dotyczyła trzech grup postanowień siwz, których 

dotyczyła modyfikacja z dnia 3 kwietnia 2020 r. Odwołujący stał na stanowisku, iż odwołanie 

wniesione  w  terminie  liczonym  od  dnia  publikacji  modyfikacji  jest  odwołaniem  na  nową 

czynność  Zamawiającego  i  jako  takie  jest  skuteczne.  Zamawiający  natomiast  wywodził 

odmienne  wnioski,  uwzględniając  stan  zapisów  siwz  sprzed  modyfikacji,  która  stanowiła 

swoistą odpowiedź na zarzuty podniesione w odwołaniu o sygn. akt KIO 425/20, które Izba 

wyrokiem z dnia 19.06.2020r. oddaliła.      

Izba  zobowiązana  była  ustalić,  czy  zarzuty  wywiedzione  ze  zmienionych  zapisów  siwz  nie 

były  zarzutami  spóźnionymi,  jak  również  czy  ich  podstawa  faktyczna  nie  powiela 

okoliczności, co do których Izba zajęła już stanowisko w sprawie o sygn. akt KIO 425/20. 

Odnośnie zarzutu nr 1 (Modyfikacja 3, 16, 33, 35 i 36 – niejasny zakres obowiązków Strony 

w zakresie infrastruktury techniczno-

systemowej, niemożność złożenia oferty), Zamawiający 

wniósł  o  odrzucenie  odwołania,  jako  spóźnionego  w  zakresie  zarzutów  dotyczących 

wymagań  dla  ITS  Wykonawcy,  natomiast  w  zakresie  dokumentu  Opis  KSI  ZUS,  jako 

obejmującego  te  same  okoliczności,  które  były  przedmiotem  rozstrzygnięcia  przez  Izbę  w 

sprawie KIO 425/20.  

Strony  odmiennie  interpretowały  skutki  modyfikacji  z  3.04.2020r.,  w  której  Zamawiający 

dopisał  do  definicji  ITS,  że  jest  to  infrastruktura  będąca  w  dyspozycji  Zamawiającego 

(modyfikacja nr 33)

, jednak z uwagi na obowiązek utrzymania przez wykonawców własnego 

ITS  w  zakresie  niezbędnym  do  świadczenia  usług  utrzymania  KSI  ZUS  –  Zamawiający 

doprecyzował  postanowienia  odnoszące  się  do  ITS  Wykonawcy,  w  szczególności  przez 

stwierdzenie  obowiązku  skalkulowania  w  cenie  (modyfikacja  nr  3),  doprecyzowanie  tego 

obowiązku  w  Umowie  (modyfikacja  nr  16),  dodanie  definicji  Środowiska  deweloperskiego 


obok  istniejącej  definicji  Środowiska  weryfikacji  kodów  źródłowych  (modyfikacja  nr  35), 

doprecyzowanie  definicji 

Środowiska  przedprodukcyjnego  (modyfikacja  nr  36).  Odwołujący 

wywodził  stąd,  jakoby  Zamawiający  wprowadził  nowy  obowiązek  po  stronie  Wykonawcy 

polegający na posiadaniu i utrzymaniu ITS Wykonawcy. 

Izba uznała, iż zarzut nr 1 wynika z nadinterpretacji zakresu modyfikacji mającej przekonać o 

wprowadzeniu nowego obowiązku, który miał być na podstawie wcześniejszych postanowień 

siwz  nieznany  wykonawcom. 

Odwołujący  w  sposób  błędny  prezentował  wnioski  na  temat 

modyfikacji  z  3.04.2020r.

,  która  w  ocenie  składu  orzekającego,  nie  zmieniała  stanu 

istniejącego  w  dacie  wcześniejszej,  czyli  potrzeby  zapewnienia  ITS  Wykonawcy  dla 

wykonania usługi (Środowiska deweloperskiego i Środowiska weryfikacji kodów źródłowych). 

Przeciwko wnioskom Odwołującego świadczy treść uzasadnienia wyroku z dnia 19.06.2020 

r.  sygn.  akt  KIO  425/20. 

Zarzuty  podniesione  w  odwołaniu  z  2.03.2020r.  zostały  ocenione 

jako  bezzasadne,  co  było  wynikiem  analizy  stanowisk  stron  prezentowanych  na  rozprawie. 

W  uzasadnieniu  wskazano  wprost  na  istnienie  po  stronie 

wykonawcy  obowiązku 

zapewnienia  ITS  deweloperskiego  i  weryfikacji  kodów  źródłowych  (str.  110  uzasadnienia: 

pierwszej kolejności skład orzekający nie znalazł żadnych powodów do zakwestionowania 

stanowiska  zamawiającego  stwierdzającego,  że  ITS,  na  której  świadczone  są  usługi 

utrzymania  i  wsparcia  eksploatacji  KSI  ZUS,  pozostaje  w  dyspozycji  zamawiającego, 

a w  

zakresie obowiązków wybranego wykonawcy będzie zapewnienie po swojej stronie ITS 

deweloperskiego i weryfikacji kodów źródłowych, stanowiska tego nie zakwestionował także 

odwołujący).  Dalej  skład  rozpoznający  odwołanie  z  2.03.2020r.  uznał,  iż  żądanie 

odwołującego o wyraźne wpisanie, że ITS jest wyłączną domeną zamawiającego zmierzało 

pośrednio  do  uchylenia  obowiązku  posiadania  pewnego  ITS  po  stronie  wykonawcy.  Dalej 

Izba odniosła się do zmian wprowadzanym później w siwz wskazując, iż Zmiany te należało 

potraktować  jako  mające  charakter  jedynie  doprecyzowujący  istniejące  w  SIWZ 

postanowienia.  Celem  ich  było  literalne  wskazanie  na  obowiązek  uwzględniania  w  cenie 

oferty, wynikającej z treści SIWZ, konieczności posiadania ITS przez wykonawcę w zakresie 

Środowiska deweloperskiego i Środowiska weryfikacji Kodów źródłowych. W związku z tym 

żądanie  odwołującego  o  wyraźne  wpisanie,  że  ITS  jest  wyłączną  domeną  zamawiającego, 

zmierzało  pośrednio  do  uchylenia  obowiązku  posiadania  pewnego  ITS  po  stronie 

wykonawcy

Sam  Odwołujący  również  w  obecnym  odwołaniu  wskazał,  iż

w  bardzo 

specyficznym  zakresie  Wykonawca  ma  zapewnić  dedykowane  środowiska,  a  dokładnie  w 

zakresie 

dwóch  definicji  –  Środowisko  weryfikacji  kodów  źródłowych  i  Środowisko 

deweloperskie.  Są  to  środowiska,  na  których  Wykonawca  realizuje  Naprawy  i  testuje  ich 

rezultaty  przed  wprowadzeniem  efektu  Naprawy  na  ITS  Zamawiającego,  tj.  na  Środowisko 

produkcyjne.  


W  ocenie  Izby  okoliczności  te  prowadzą  do  wniosku,  iż  od  początku  wiadomą  dla 

wykonawców  była  potrzeba  zapewnienia  ITS  Wykonawcy,  które  służyć  ma  wykonaniu 

umowy,  niezależnie  od  tego,  iż  do  realizacji  umowy  przekazany  zostanie  ITS 

Zamawiającego.  Izba  zgodziła  się  z  Zamawiającym,  iż  już  w  pierwotnych  zapisach  siwz 

wyraźnie  wskazano  na  obowiązek  posiadania  przez  wykonawców  własnego  ITS,  w  tym 

Środowiska  weryfikacji  kodów  źródłowych,  a  nawet  je  zdefiniowano,  co  czyni  podniesione 

zarzuty  i  żądania  wprowadzenia  rzekomo  nowych  usług  utrzymania  elementów  ITS 

Wykonawcy,  spóźnionymi.  Za  spóźniony  należy również  uznać  zarzut  niewyspecyfikowania 

w siwz wymagań dla ITS Wykonawcy. Zamawiający nie opisał w siwz  dla ITS Wykonawcy, 

który  stanowi  swojego  rodzaju  warsztat  pracy  uwzględniający  organizację  i  know-how 

wykonawcy (zaplecze techniczne). 

Zamawiający od początku nie formułował szczegółowych 

wymogów  dla  ITS  Wykonawcy  i  takich  wymogów  nie  wprowadza  również  modyfikacja  z 

3.04.2020r. Tym samym nie mógł odnieść skutku zarzut wywodzony z modyfikacji, która nie 

dotyczyła obowiązku zapewnienia ITS Wykonawcy. Ponieważ Ustawa nie zawiera podstawy 

do  częściowego  odrzucenia  odwołania,  Izba  nie  rozpoznała  zarzutu  nr  1,  który  nie  został 

skierowany na rozprawę.     

Izba przyjęła również argumentację Zamawiającego z odpowiedzi na odwołanie, iż  żądanie 

określenia  elementów  ITS  Zamawiającego  wymaga  uwzględnienia,  iż  w  odwołaniu  z  dnia 

2.03.2020r.  Odwołujący  nie  kwestionował  treści  dokumentu  „Opis  KSI  ZUS”,  w  którym 

kluczowe  elementy  KSI  zostały  opisane,  a  jedynie  wskazywał  na  konieczność  załączenia 

tego dokumentu do Umowy w chwili jej zawarcia jako załącznik do Umowy. Zarzut ten w tym 

s

amym  brzmieniu  i  zakresie  został  oddalony  w  całości  wyrokiem  KIO  452/20.  Ponadto, 

Odwołujący  nie  precyzuje  w  odwołaniu  jakich  rzekomo  elementów  ITS  Zamawiającego  nie 

wyspecyfikowano w OPZ, co uniemożliwiało rozpoznanie merytoryczne zarzutu.  

Odnośnie zarzutu nr 2 – modyfikacja 15 – zmiana brzmienia art. 3 ust. 2 pkt 18 Umowy. 

Zamawiający wniósł o odrzucenie odwołania w tym zakresie na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 

4 i 5 Ustawy. W jego ocenie zakres zarzutu pozos

taje tożsama z zarzutem nr 6 z odwołania 

I,  z

bliżona  jest  również  argumentacja,  jak  i  żądanie.  Odwołujący  w  odwołaniu  I  i  obecnym 

dąży  do  tego,  aby  postanowienie  art.  3  ust.  2  pkt  18  UMO  zawierało  sformułowanie 

„wytworzony  w  ramach umowy”,  nie akceptując pierwotnego zapisu,  jak i  poprawionego na 

skut

ek  odwołania  I.  Izba  wyrokiem  z  19.06.2020  r.  oddaliła  odwołanie  w  tym  zakresie,  na 

podstawie  czego  Zamawiający  nie  modyfikowała  siwz  zgodnie  z  żądaniem  zawartym  w 

odwołaniu I i tożsamym do obecnie podnoszonego.  

Na posiedzeniu Izba ustaliła, iż w wyroku z dnia 19.06.2020 r. na stronie 116 uzasadnienia 

Izba  odniosła się do modyfikacji  z  3.04.2020r.  dotyczącej  art.  3  ust.  2 pkt  18  wskazując,  iż 


„Przedmiotową modyfikację należało potraktować jako doprecyzowanie i zawężenie zakresu 

know-

how,  który  ma  być  przedmiotem  przekazania  przez  wykonawcę.  Wskazano  tam,  że 

przedmiotem  przekazania  będzie  know-how  a  także  komplet  wszelkich  procedur  (w  tym 

Procedur  administratorskich),  niezbędnych  dokumentów  (zwłaszcza  dokumentacji 

technicznej) oraz narzędzi (tj. oprogramowania, aplikacji, skryptów etc.), wytworzonych przez 

wykonawcę  lub  podwykonawcę  w  celu  utrzymania  KSI  ZUS,  a  nie  całość  know-how 

wykonawcy, z którego korzysta on w trakcie realizacji Umowy. Nie ulegało także wątpliwości 

Izby,  że  wybrany wykonawca w  ramach  Umowy  będzie  w  sposób  kompleksowy  „zajmował 

się” systemem KSI przez okres niemalże 6 lat lub dłużej. W tym czasie wykonawca będzie 

świadczył  usługi  utrzymania,  serwisowe  oraz  pełnił  rolę  Integratora.  Zlecane  będą  mu 

również  usługi  dodatkowe.  W  celu  świadczenia  ww.  usług,  wykonawca  będzie  korzystał  z 

pewnego  kształtowanego  w  tym  celu  know-how,  procedur,  narzędzi  i  dokumentów,  które 

będą  pozwalały    na  świadczenie  rzeczonych  usług.  W  związku  z  tym  zamawiający  jest  nie 

tylko uprawniony,  ale również  zobowiązany  do  zapewnienia sobie w  Umowie instrumentów 

prawnych  pozwalających  na  uzyskanie  praw  do  tych  dokumentów  lub  narzędzi  oraz 

uzyskania odpowiedniego know-

how związanego ze świadczeniem usługi. W innym bowiem 

razie, po upływie 6 lat, nie będzie możliwe z przyczyn  obiektywnych udzielenie zamówienia 

publicznego  na  usługi  utrzymania  i  serwisu  KSI  ZUS  innemu  wykonawcy,  niż  wykonawca 

dotychczasowy.  Brak  uregulowania  tej  kwestii  w  umowie,  mogłoby  spowodować 

nieuzasadniony monopol jednego podmiotu. 

Co  więcej,  zamawiający  słusznie  wskazywał,  że  w  jego  interesie  leży  bieżące  uzyskiwanie 

kompleksowej  wiedzy  o  wszystkich  działaniach  podejmowanych  przez  wykonawcę  w 

związku  z  realizacją  Umowy  oraz  prawa  do  dokumentów  lub  narzędzi  niezbędnych  do 

świadczenia  usług  z  uwagi  na  bezpieczeństwo  informatyczne  zamawiającego.  W  skrajnym 

przypadku  rozwiązania  lub  wygaśnięcia  Umowy  bez  wyłonienia  kolejnego  wykonawcy, 

zamawiający  powinien  mieć  chociażby  prawną  możliwość  wykonywania  usługi  utrzymania 

KSI  samodzielnie lub  ze  wsparciem  podmiotów  trzecich.  Nie może bowiem,  poprzez  swoje 

zaniedbania, doprowadzić do chociażby krótkich okresów braku funkcjonowania KSI.  

Odnosząc  się  konkretnie  do  treści  zarzutu  należy  zauważyć,  że  odwołujący  stał  na 

stanowisku, że obowiązek określony w art. 3 ust. 2 pkt 18 Umowy powinien dotyczyć 

wyłącznie  know-how,  procedur,  dokumentów  i  narzędzi  wytworzonych  w  ramach 

Umowy.  Tymczasem  art.  3  ust.  2  pkt  18  Umowy  w  obecnym  brzmieniu  zawiera 

zobowiązanie  wykonawcy  do  przekazania  zamawiającemu  know-how,  procedur, 

dokumen

tów i narzędzi, które wykonawca wytworzył w  celu utrzymania KSI ZUS, co 

właściwie czyni zarzut bezprzedmiotowym

Warto  także  mieć  na  uwadze  przepis,  którego  naruszenie  wskazywał  odwołujący  w  treści 

uzasadnienia  zarzutu,  tj.  art.  29  ust.  1  Pzp.  Tymczasem  o

dwołujący  nie  miał  problemu  z 


ustaleniem  treści  zobowiązania,  nie  kwestionował  ujętych  w  nim  pojęć,  a  jedynie  starał  się 

wpłynąć na ograniczenie tego obowiązku poprzez wprowadzenie terminu wytworzenia know-

how, które musiałoby zostać przekazane na mocy kwestionowanego postanowienia.  

W  piśmie  z  dnia  14  maja  2020  r.,  odwołujący  zasugerował,  że  nowe  brzmienie  spornego 

postanowienia  preferuje  przystępującego  oraz,  że  modyfikacją  z  dnia  3  kwietnia  2020  r. 

zamawiający  rozszerzył  zakres  obowiązków  wykonawcy.  Skutki  i  znaczenie  dokonanej 

modyfikacji  ze  względów  opisanych  powyżej  pozostają  poza  rozpoznaniem  Izby  w 

przedmiotowej sprawie, ponieważ dotyczą one czynności nieobjętej odwołaniem.  

Izba  pominęła  także  złożony  przez  odwołującego  na  rozprawie  dowód  w  postaci 

porozumienia z dnia 12 maja 2016 r. pomiędzy nim, a zamawiającym, z którego wynikało, że 

przekazał  zamawiającemu  wszystko,  co  zostało  wytworzone  w  systemie  na  tamten  czas. 

Dowód ten w ocenie Izby nie potwierdził okoliczności obciążającej zamawiającego w ramach 

zarzutu, a jedynie uprawdopodobnił, że zamawiający stosuje wobec wykonawców w ramach 

przejmowania know-

how stały mechanizm, który jest w praktyce możliwy do zrealizowania i 

funkcjonuje w obrocie. 

Wobec  powyższego  Izba  oddaliła  przedmiotowy  zarzut,  jako  niewykazany,  a  także  jako 

niepotwierdzony w ustalonym stanie rzeczy”. 

Wynikający z przywołanego fragmentu uzasadnienia stan rozpoznany w sprawie KIO 425/20 

wskazuje, iż Izba w wyroku odniosła się do uprawnienia zamawiającego do zabezpieczenia 

instrumentów  prawnych  pozwalających  na  uzyskanie  prawa  do  dokumentów,  narzędzi  i 

know-how, co 

obecnie stanowi podstawę zarzutu tego samego odwołującego się. Dokonana 

modyfikacja 15 nie wprowadziła w tym zakresie nowych elementów wpływających na zmianę 

podstaw rozstrz

ygnięcia, jakie zapadło w sprawie KIO 425/20. Tym samym skład orzekający 

w obecnym składzie uznał, iż odwołanie w tym zakresie wypełnia przesłankę z art. 189 ust. 2 

pkt 4 Ustawy, co powodowało pozostawienie zarzutu bez rozpoznania. 

Przechodząc  do  omówienia  jedynego  zarzutu,  jaki  w  ocenie  Izby  kwalifikował  się  do 

skierowanie  na  rozprawę,  tj.  zarzutu  nr  3  dotyczącego modyfikacji  29-32  –  zmiana  definicji 

„Incydent  krytyczny”,  „Incydent  niski”,  „Incydent  średni  wsad”  i  „Incydent  VIP”,  Izba 

zobowiązana  była  uwzględnić  okoliczność,  iż  na  skutek  kolejnych  modyfikacji  z  dnia 

20.05.2020r. postanowienia siwz uległy kolejnym zmianom. Koniecznym było ustalenie, czy 

na skutek dalszych modyfikacji zarzut stał się bezprzedmiotowy, mając na uwadze celowość 

rozstrzygania  o 

zarzucie  i  jego  ocenie  pod  kątem  art.  192  ust.  2  Ustawy.  Należy  również 

zauważyć,  iż  w  wyroku  z  19.06.2020  r.  Izba  uznała  zarzut  nr  10  jako  bezprzedmiotowy 

wskazując  na  fakt  dokonania  w  dniu  3.04.2020r.  autokorekty  dwóch  definicji:  „Incydentu 

krytycznego”  oraz  „Incydentu  VIP”.  Jednocześnie  w  wyroku  wskazano,  iż  Odnosząc  się 


merytorycznie  do  modyfikowanych  w  dniu  3 

kwietnia  2020  r.  definicji,  Izba  dokonałaby 

nieuprawnionego  rozpoznania  części  zarzutów  postawionych  w  innym  odwołaniu, 

pozostającym poza kognicją składu orzekającego, co byłoby rażącym naruszeniem art. 192 

ust. 7 Pzp, zgodnie z którym Izba nie może orzekać co do zarzutów, które nie były zawarte w 

odwołaniu (str. 118). 

Izba  uznała,  iż  zarzut  nr  3  podlega  rozpoznaniu  z  uwagi  na  dokonaną  modyfikacją 

zmianę, która wprowadzał definicje „Incydentu krytycznego” oraz „Incydentu VIP” i na 

podstawie art. 189 ust. 4 Ustawy skierowała w tym zakresie odwołanie do rozpoznania 

na rozprawę. 

Stanowisko Izby. 

Do  rozpoznania  odwołań  zastosowanie  znajdowały  przepisy  ustawy  Prawo  zamówień 

publicznych  obowiązujące  w  dacie  wszczęcia  postępowania  o  udzielenie  zamówienia,  (Dz. 

U.  z  2018  r.,  poz.  1986)

,  tj.  po  zmianie  dokonanej  ustawą  z  dnia  22  czerwca  2016  r.  o 

zmianie  ustawy 

–  Prawo  zamówień  publicznych  oraz  niektórych  innych  ustaw  (Dz.  U  poz. 

, zwanej dalej „Ustawą”.    

Przystępując  do  rozpoznania  odwołań,  Izba  w  pierwszej  kolejności  zobowiązana  była  do 

oceny wypełnienia przesłanek z art. 179 ust. 1 Ustawy, tj. istnienia po stronie Odwołującego 

interesu w uzyskaniu z

amówienia oraz możliwości poniesienia przez Niego szkody w wyniku 

kwestionowanych  czynności  Zamawiającego.  Ponieważ  odwołaniami  objęte  zostały 

postanowienia  S

IWZ  w  zakresie  w  jakim  odnoszą  się  do  przedmiotu  zamówienia  i  jego 

wykonania 

Odwołujący  ma  interes  w  tym,  aby  warunki  na  jakich  będą  składane  oferty 

pozwalały zachować warunki uczciwej konkurencji.  

W  świetle  powyższego  Izba  uznała,  że  spełnione  zostały  przesłanki  materialno-prawe  do 

merytorycznego rozpoznania 

obu odwołań.      

W  odniesieniu  do  definic

ji  „Incydentu  VIP”  Odwołujący  na  rozprawie  podniósł,  iż  żądanie 

dookreślenia  klienta  strategicznego  utraciło  aktualność,  ale  nadal  aktualnym  jest  żądanie 

dopuszczenia możliwości obsługi incydentu w sposób zdalny, bez potrzeby wizyty u klienta. 

Powyższe  oznaczało,  iż  spór  pomiędzy  stronami  faktycznie  ogniskował  się  wokół  opisu 

definicji 

wskazującego na obsługę wiążącą się z wizytą u klienta. Modyfikacja z 20.05.2020r. 

w  tym  zakresie nie wprowadziła żadnych zmian, tym  samym Izba  rozpoznała zarzut  w  tym 

zakresie.  

Oddalając  odwołanie  Izba  uwzględniła  słuszne  argumenty  Zamawiającego,  w  których 

wyjaśniał  znaczenie  „Incydentu  VIP”,  który  skierowany  jest  wyłącznie  do  tych  sytuacji,  gdy 

zachodzi konieczność obecności w siedzibie klienta, co jest limitowane ilością takich zdarzeń 


w tygodniu do 5. 

Odwołujący wniósł o ograniczenie katalogu problemów do tych związanych 

z  brakiem  możliwości  przesłania  z  Programu  Płatnik  elektronicznych  dokumentów 

ubezpieczeniowych do Zamawiającego oraz wprowadzenie możliwości zdalnej obsługi takich 

zdarzeń. 

W ocenie Izby Odwołujący nie wykazał, aby potrzeba stawienia się u klienta wynikająca ze 

zdarzeń, których nie da się usunąć zdalnie, prowadziła do naruszenia art. 29 ust. 1 Ustawy. 

Zamawiający  wskazał  w  OPZ  taki  charakter  usługi,  jaki  spełniać  będzie  oczekiwania 

klientów,  niezależnie  od  oceny  zasadności  takiego  działania  prezentowanej  przez 

wykonawcę,  co  jeszcze  nie  prowadzi  do  naruszenia  przepisów  Ustawy.  Żądanie 

Odwołującego  zmiany  tego  elementu  definicji  oznaczałoby,  iż  Zamawiający  utraciłby 

możliwość wyegzekwowania na Wykonawcy stawienia się w siedzibie klienta, jeżeli ten taką 

potrzebę  by  zgłosił,  niezależnie  od  zakresu  problemu,  jaki  wymagałby  w  tym  trybie 

rozwiązania.  Faktycznie  prowadziłoby  to  do  pozbawienia  znaczenia  tej  kategorii  incydentu, 

która wiąże się z wizytą u klienta. Izba nie dostrzegła w tym elemencie zamówienia podstaw 

do uznania, iż działania Zamawiającego mogłyby utrudniać wykonawcom złożenie oferty, jak 

również  stwarzać  ryzyka  braku  możliwości  wykonania  tego  zgłoszenia  na  etapie  realizacji 

Umowy  utrzymaniowej.  Z  drugiej  strony  należy  zaakcentować  prawo  Zamawiającego  do 

oczekiwania wykonania Umowy w sposób adekwatny do potrzeb klienta, o których nie może 

decydować  wykonawca.  Ponadto,  w  siwz  wprowadzono  ograniczenie  co  do  ilości  tego 

rodzaju  incydentów,  co  pozwala  na  tych  samych  zasadach  oszacować  koszty  przez 

wykonawców zdecydowanych złożyć ofertę. 

Tym samym Izba oddaliła odwołanie w tym zakresie, jako bezzasadne.  

Odnosząc  się  do  definicji  „Incydentu  krytycznego”  Odwołujący  podtrzymał  zarzut,  gdyż 

modyfikacja  z  20.05.2020  r.  polegająca  na  zastąpieniu  zwrotu  w  opisie  definicji  „jedną  lub 

więcej  swoich  usług”  określeniem  „swoje  funkcje”,  miała  charakter  kosmetyczny. 

Zastrzeżenia Odwołującego wynikały z faktu, iż Zamawiający pozostawił otwartą definicję, co 

daje możliwość rozszerzenia tej kategorii  na  zdarzenia wykraczające  poza zidentyfikowane 

przykładowo,  a  powodujące  przerwę  w  działaniu  lub  obniżenie  jakości  usługi.  Samo 

wyliczenie  zidentyfikowanych  zdarzeń  nie  budziło  zastrzeżeń  Odwołującego,  jak  również 

początkowy  opis  definicji,  w  którym  Zamawiający  określił  incydent  krytyczny,  jako  Incydent 

powodujący  całkowity  brak  możliwości  korzystania  z  Oprogramowania  użytkowego, 

Oprogramowania wspomagającego zarządzanie IT, brak funkcjonowania wsparcia Procesów 

zarządzania  IT  albo  takie  ograniczenie  możliwości  korzystania  z  powyższego,  że  przestaje 

ono spełniać jedną lub więcej swoich funkcji (po zmianie: swoje funkcje). 

Analizując  wprowadzoną  definicję  Izba  doszła  do  odmiennych  wniosków,  niż  te  jakie 

prezentował  Odwołujący  podnosząc  w  odniesieniu  do  przykładowych  funkcji,  które  nie 


powodowałyby  zatrzymania  procesu  obsługi,  iż  mogłyby  zostać  zakwalifikowane  jako 

I

ncydent  krytyczny.  Zakres  definicji  nie  ogranicza  możliwości  jej  zastosowania  wyłącznie 

przez zwrot odnoszący się do dowolnej funkcji. Istotnym pozostaje pierwsza część definicji, 

w  której  Zamawiający  wskazał  na  zdarzenie  powodujące  całkowity  brak  możliwości 

korzystania 

Oprogramowania 

użytkowego, 

Oprogramowania  wspomagającego 

zarządzanie  IT,  brak  funkcjonowania  wsparcia  Procesów  zarządzania  IT  albo  takie 

ograniczenie  możliwości  korzystania  z  powyższego,  że  przestaje  ono  spełniać  jedną  lub 

więcej  swoich  funkcji.  Zmiana  definicji,  o  jaką  wnosił  Odwołujący  oznaczałaby,  iż 

Za

mawiający  zmuszony  zostałby  do  ograniczenia  zdarzeń,  których  wystąpienia  w 

perspektywie  6  lat  obowiązywania  Umowy  nie  da  się  nawet  przewidzieć.  W  ocenie  Izby 

opisane  kryteria  oceny  incydentu  (których  Odwołujący  nie  kwestionował)  pozwolą  stronom 

Umowy  na  re

alizację  ich  obowiązków.  Ponadto,  Zamawiający  wskazał  w  odpowiedzi  na 

odwołanie,  iż  niezależnie  od  zakresu  definicji  Incydent  krytyczny  limitowany  jest  do  10 

tygodniowo,  co  pozbawia  racji  wnioskom  Odwołującemu  o  braku  możliwości  oszacowania 

ryzyka wystąpienia takich zdarzeń w cenie oferty. 

Należy również odnotować, iż modyfikacja siwz dokonana w dniu 20 maja 2020 r. stanowiła 

odpowiedź  na  wątpliwości  Wykonawcy,  a  Zamawiający  wskazał  wprost  na  definicję,  która 

idealnie  odpowiadała  żądaniu  Odwołującego  z  odwołania  I,  co  dodatkowo  pozbawia 

znaczenia podniesiony zarzut. 

Odnosząc  się  do  definicji  „Incydent  średni  wsad”  istota  zarzutu  sprowadzała  się  do 

zakwestionowania 

uprawnienia  Zamawiającego  do  podniesienia  kategorii  zgłoszenia  z 

poziomu  niskiego  na  średni  wsad,  co  od  początku  było  elementem  opisu  przedmiotu 

zamówienia.  Co  istotne  Odwołujący  nie  kwestionował  definicji  „Incydentu  niskiego”  oraz 

„Incydentu  średni  wsad”,  które  stanowią  istotny  element  dla  oceny  zasadności  zarzut. 

Zamawiający  nie  może  bowiem  zmienić  kwalifikacji,  jeżeli  zdarzenie  nie  będzie  dotyczyło 

usług wsadowych. Dla oszacowania kosztów oferty mechanizm ten nie ma znaczenia, gdyż 

Zamawiający  wprowadził  limit  zgłoszeń  dla  Incydentów  średnich  wsad  do  5  tygodniowo. 

Usunięcie  mechanizmu  nie  prowadziłoby  do  braku możliwości  zmiany  kategorii  zgłoszenia, 

gdyż Zamawiający mógłby dane zgłoszenie początkowo kwalifikowane do Incydentu niskiego 

zmienić  i  jako  nowe  zgłosić  w  kategorii  Incydentu  średni  wsad.  Przewidziany  mechanizm 

pozwala  jedynie  usprawnić  obsługę  zgłoszeń  i  nie  wpływa  merytorycznie  na  przedmiot 

świadczenia  wykonawcy,  który  obejmuje  od  początku  zdarzenia  kwalifikowane  do  każdej  z 

podanych kategorii incydentów.  

W świetle powyższego odwołanie zostało oddalone. 


kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku na podstawie art. 192 ust. 9 oraz 

art. 192 ust. 10 

Prawa zamówień publicznych oraz w oparciu o przepisy § 3 i § 5 ust. 3 pkt 1 

rozporządzenia Prezesa Rady  Ministrów  z  dnia 15 marca  2010 r.  w  sprawie  wysokości  i 

sposobu  pobierania  wpisu  od  odwołania  oraz  rodzajów  kosztów  w  postępowaniu 

odwoławczym  i  sposobu ich rozliczania (Dz.  U. Nr  41,  poz.  238.  ze zm.). Izba  zaliczyła do 

kosztów  postępowania  wpis  oraz  koszty  Zamawiającego  poniesione  w  związku  z 

wynagrodzeniem  pełnomocnika  w  wysokości  ustalonej  na  podstawie  rachunku  złożonego 

przed zamknięciem rozprawy. 

Przewodn

iczący: ……………………….