KIO 1590/20 WYROK dnia 12 sierpnia 2020 r.

Stan prawny na dzień: 05.10.2020

Sygn. akt: KIO 1590/20 

WYROK 

z dnia 12 sierpnia 2020 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza   -   w składzie: 

Przewodniczący:   Ewa Kisiel 

Protokolant:           Konrad Wyrzykowski 

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2020 r. w Warszawie odwołania wniesionego do 

Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  w  dniu  13  lipca  2020  r.  przez  wykonawcę 

Przedsiębiorstwo  Komunikacji  Samochodowej  w  Gostyninie  Sp.  z  o.o.  z  siedzibą  w 

Gostyninie  przy  ul.  18  stycznia  36  w  postępowaniu  prowadzonym  przez  zamawiającego 

Gminę Słupno z siedzibą w Słupnie przy ul. Miszewskiej 8a 

orzeka: 

1.  oddala 

odwołanie; 

kosztami 

postępowania 

obciąża 

wykonawcę 

Przedsiębiorstwo 

Komunikacji 

Samochodowej w Gostyninie Sp. z o.o. z siedzibą w Gostyninie przy ul. 18 stycznia 

36 i: 

zalicza  w  poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę  7  500  zł  00  gr 

(słownie: siedem tysięcy pięćset złotych zero groszy) uiszczoną przez wykonawcę 

Przedsiębiorstwo  Komunikacji  Samochodowej  w  Gostyninie  Sp.  z  o.o.  

z siedzibą w Gostyninie przy ul. 18 stycznia 36 tytułem wpisu od odwołania; 

zasądza  od  odwołującego  Przedsiębiorstwa  Komunikacji  Samochodowej  w 

Gostyninie Sp. z o.o. z siedzib

ą w Gostyninie przy ul. 18 stycznia 36  na rzecz 

zamawiającego  Gminy  Słupno  z  siedzibą  w  Słupnie  przy  ul.  Miszewskiej  8a 

kwotę 3 600 zł 00 gr (słownie: trzy tysiące sześćset złotych zero groszy), stanowiącą 

koszty  postępowania  odwoławczego  poniesione  z  tytułu  wynagrodzenia 

pełnomocnika. 


Stosownie do art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych 
(Dz. U. z 2019 r., poz. 1843 j.t.) na niniejszy wyrok – w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia 
przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  do 
Sądu Okręgowego w Płocku. 

 Przewodniczący:    …………..……….…….… 

 
Sygn. akt KIO 1590/20 

Uzasadnienie 

Gmina Słupno z siedzibą w Słupnie przy ul. Miszewskiej 8a (dalej: „Zamawiający” lub 

„Gmina”) prowadzi, na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień 

publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1843 j.t.), zwanej dalej: „ustawą” lub „Pzp”, postępowanie o 

udzielenie  zamówienia  publicznego  w  trybie  przetargu  nieograniczonego  na  „Świadczenie 

usługi  użyteczności  publicznej  w  zakresie  publicznego  transportu  zbiorowego  w  gminnych 

przewozach pasażerskich w transporcie drogowym w Gminie Słupno”. 

Wartość  zamówienia  nie  przekracza  kwoty  określonej  w  przepisach  wykonawczych, 

wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 Pzp. 

Ogłoszenie o zamówieniu zostało opublikowane w Biuletynie Zamówień Publicznych w 

dniu 7 lipca 2020 r. pod nr 559066-N-2020. W tej samej dacie została opublikowana również 

specyfikacja  istotnych  warunków  zamówienia  (dalej:  „specyfikacja”  lub  „SIWZ”)  na  stronie 

internetowej zamawiającego: 

www.ugslupno.bip.org.pl

W  dniu  13  lipca  2020  r.  wykonawca  Przedsiębiorstwo  Komunikacji  Samochodowej  w 

Gostyninie  Sp.  z  o.o.  z  siedzibą  w  Gostyninie  przy  ul.  18  stycznia  36  (dalej:  „PKS”  lub 

„Odwołujący”) wniósł do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej odwołanie wobec następujących 

postanowień SIWZ: 


niewłaściwego  opisu  przedmiotu  zamówienia  (dalej:  „OPZ”)  w  związku,  z  czym 

przygotowanie zamówienia w sposób utrudniający właściwe sporządzenie oferty, 

nieprecyzyjnego opis przedmiotu zamówienia 

zawarcie w OPZ rozwiązań, dotyczących rozliczeń niezgodnych z przepisami ustawy o 

VAT. 

Wskazanym postanowieniom SIWZ wykonawca PKS zarzucał naruszenie art. 7 ust. 1 

Pzp w związku z: 

art. 29 ust. 1 i 2 Pzp przez niejednoznaczne i nieprecyzyjne określenie przedmiotu 

zamówienia uniemożliwiające przygotowanie oferty, 

art.  29  ust.  1  i  2  przez  niejednoznaczne  i 

nieprecyzyjne  określenie  przedmiotu 

zamówienia  utrudniające  zachowanie  uczciwej  konkurencji,  przez  niewłaściwy 

sposób rozliczeń i przerzucenie na wykonawców ryzyka związanego z rozliczeniem 

VAT. 

Z uwagi na wskazane wyżej zarzuty Odwołujący wnosił o: 

 

uwzględnienie odwołania w całości, 

 

unieważnienie  postępowania,  a  następnie  ponowne  ogłoszenie  i  poinformowanie 

Odwołującego o toczącym się postępowaniu, 

 

określenie sposobu rozliczeń pomiędzy wykonawcami a Zamawiającym, jako wypłatę 

wynagrodzenia obciążonego VAT, 

 

dokładny opis podstaw rozliczeń pomiędzy Zamawiającym a wykonawcami, 

 

zasądzenie od Zamawiającego na rzecz PKS, zwrotu kosztów postępowania, w tym 

kosztów  zastępstwa prawnego,  według faktury, która  zostanie  złożona na  rozprawie 

przed Krajową Izbą Odwoławczą. 

W  uzasadnieniu  zarzutów  odwołania  wykonawca  PKS  podniósł  m.  in.,  że  w  OPZ 

stanowiącym  rozdział  V  SIWZ  w  pkt  28-35  Zamawiający  określił  sposób  rozliczeń  z 

wykonawcami.  Wskazał,  że  przedmiotem  oferty  jest  ustalenie  przez  wykonawcę  wysokości 

kosztu  jednostkowego  i  całkowitego  powiększonego  o  rozsądny  zysk  w  rozumieniu  art.  52 

ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (j.t. Dz. U. z 2019 r. poz. 

2457) – dalej: „ustawa o publicznym transporcie zbiorowym” lub „uptz”. Następnie Odwołujący 

wskazał,  że  Zamawiający  sprecyzował  w  SIWZ,  że  rozliczenia  nastąpią  na  podstawie  not 


księgowych  oraz  że  „rekompensata'"  nie  zawiera  podatku  VAT.  Zdaniem  Odwołującego 

używanie  w  umowach  zawieranych  w  trybie  zamówienia  publicznego  terminu  rekompensata 

może  być  mylące.  Pomimo  odniesienia  wprost  do  art.  52  ustawy  o  publicznym  transporcie 

zbiorowym  kwota  wypłacana  przez  Organizatora  -  Gminę  Słupno  jest  w  rzeczywistości 

wynagrodzeniem  należnym  wykonawcy  od  Zamawiającego.  Świadczenie  usług  w  zakresie 

publicznego  transportu  zbiorowego  w  gminnych  przewozach  pasażerskich  w  transporcie 

drogowym w Gminie Słupno, w którym jako element oferty stanowiący o wyborze wykonawcy – 

Operatora, zdaniem wykonawcy PKS, należało wskazać, jaką rekompensatę będzie otrzymywał 

ten  wykonawca. To wykonawca był  zobowiązany  do  przedstawienia swojej  oferty  w  zakresie 

ceny,  na  którą  składa  się  dochód  z  biletów  oraz  „rekompensaty"  w  określonej  wysokości, 

podczas gdy rekompensata wynikająca z art. 52 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym 

nie jest zależna od oświadczenia woli wykonawcy, a od rzeczywistych kosztów, które poniósł 

Operator  i  zysku  należnego  w  związku  ze  świadczeniem  usług  publicznych.  Zdaniem 

Odwołującego trudno ustalone w sposób konkurencyjny świadczenie uznać za rekompensatę 

w rozumieniu Rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 

października  2007  r,  dotyczące  usług  publicznych  w  zakresie  kolejowego  i  drogowego 

transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 

1107/70  czy  ustawy  o  publicznym  transporcie  zbiorowym.  Świadczenie  takie,  zgodnie  z 

miarodajnymi  dla  wszelkich  form  rekompensat  za  świadczenie  usług  publicznych  kryteriami 

Altmark (orzeczenia trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 24.07.2003 r. w 

sprawie C-280/00 Altmark Trans GmbH), nie stanowi w ogóle pomocy publicznej. Świadczenie 

takie pełni po prostu funkcję ceny, wynagrodzenia za świadczenie określonych usług, którego 

wysokością konkurują między sobą wykonawcy. 

 Następnie  wykonawca  PKS  wskazywał,  że  w  wyroku  C-184/00  Trybunał 

Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich stwierdził, że pojęcie subwencji (dotacji) bezpośrednio 

związanych z ceną należy interpretować, jako obejmujące wyłącznie subwencję, które stanowią 

całość  lub  część  wynagrodzenia  za  dostawę  towarów  lub  świadczenie  usług,  a  które  są 

wypłacane  przez  podmiot  trzeci  w  stosunku  do  sprzedawcy  lub  świadczącego.  Trybunał 

argumentował, że w celu ustalenia, czy dotacja stanowi wynagrodzenie, cena towarów i usług 

musi,  co  do  zasady,  być  ustalana  nie  później,  niż  w  momencie  zdarzenia  podlegającego 

opodatkowaniu. Zobowiązanie do zapłaty dotacji dokonane przez osobę, która jej udziela, rodzi 

korelat,  jakim  jest  prawo  beneficjenta  do  jej  otrzymania,  ponieważ  dokonał  on  dostawy 

podlegającej  opodatkowaniu. Ten  związek pomiędzy  dotacją  a  ceną  musi  być jednoznacznie 


widoczny na podstawie indywidualnej analizy okoliczności stanowiących podstawę wypłaty tego 

wynagrodzenia.  Trybunał  w  sprawie  będącej  przedmiotem  rozpoznania  wskazał  sądowi 

odsyłającemu szereg wskazówek, stwierdzając, że sąd krajowy musi zbadać obiektywnie, czy 

fakt, iż dotacja jest wypłacana sprzedawcy lub świadczącemu pozwala mu sprzedawać towary 

lub  świadczyć  usługi  po cenie niższej,  niż  musiałby  on  żądać w  braku takiej  dotacji.  Nie jest 

konieczne, by dotacja odpowiadała bezpośrednio zmniejszeniu ceny dostarczanych towarów, 

wystarczy  by  relacja  pomiędzy  zmniejszeniem  ceny  a  dotacją,  która  może  być  wyrażona 

ryczałtowo, była istotna. Zaś w wyroku C-353/00 Trybunał wyraził pogląd, że niezależnie od tego 

czy  dofinansowanie  spełnia  warunek  bezpośredniego  związku  z  ceną,  czy  też  nie  spełnia 

takiego warunku, zwiększać będzie podstawę opodatkowania, jeśli osoba trzecia (także organ 

władzy  publicznej)  wpłaca  pewną  kwotę  pieniędzy  na  poczet  usług  świadczonych  na  rzecz 

osoby  fizycznej.  Orzeczenie  to  dotyczyło  dopłat  wypłacanych  firmie  zajmującej  się  usługami 

związanymi  z  doradztwem  w  dziedzinie  energetyki.  Związek  dotacji  z  ceną  nie  został 

szczegółowo  przeanalizowany  w  tym  wyroku.  Szersze  uwagi  na  ten  temat  znalazły  się 

natomiast w opinii rzecznika generalnego oraz pisemnym stanowisku rządu Wielkiej Brytanii, 

które zaaprobował Trybunał. Jak wskazał rzecznik, dotacje mogą mieć różną formę i charakter. 

Zwykle przez dotacje (subwencje) rozumie się sumy wypłacane danemu podmiotowi z funduszy 

publicznych  w  interesie ogólnym. W  praktyce  dotacje  mogą  mieć  postać  dopłat  ogólnych  do 

działalności  przedsiębiorstwa  (i  wówczas  nie  podlegają  opodatkowaniu)  albo  też  stanowić 

subsydia do konkretnych dostaw lub usług, umożliwiając nabycie ich ostatecznemu odbiorcy po 

niższej cenie (lub w ogóle bez odpłatności z jego strony). W tym ostatnim przypadku podlegają 

podatkowi  VAT.  Jeżeli  otrzymywana  dotacja  jest  w  sposób  zindywidualizowany  i  policzalny 

związana z ceną danego świadczenia (tj. świadczenie dzięki dotacji ma cenę niższą o konkretną 

kwotę), taka dotacja podlega VAT. Z uwagi na to, że w postępowaniu w przedmiocie zamówienia 

publicznego wynagrodzenie ustalane jest na etapie składania oferty i jest niezmienne w okresie 

trwania zamówienia, tym samym podlega podatkowi VAT. W opinii Odwołującego rekompensata 

z  tytułu  świadczenia  usług  w  zakresie  publicznego  transportu  drogowego,  którą  będzie 

otrzymywać  wykonawca  od  Organizatora  będzie  stanowić  obrót  podlegający  opodatkowaniu 

podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. Odwołujący stwierdził, 

że niewłaściwy sposób rozliczeń wskazany przez Zamawiającego uniemożliwia przygotowanie 

właściwej oferty przez Odwołującego i innych wykonawców. 

Następnie  wykonawca  PKS  wyjaśnił,  że  niezależnie  od  powyższego  Zamawiający 

wskazał, że jedną z podstaw rozliczenia będzie również rekompensata utraconych przychodów 


z  tytułu  stosowania  ulg  ustawowych  przy  sprzedaży  biletów.  Odwołujący  jednocześnie  nie 

wskazuje żadnych podstaw do obliczenia ewentualnej rekompensaty, tym samym uniemożliwia 

wykonawcom przygotowanie oferty. Ponadto w OPZ Zamawiający wskazał z jednej strony, że 

wykonawca ma świadczyć usługi zgodnie z rozkładem jazdy i pozwoleniem, a z drugiej, że ma 

skomunikować linię S2 z linią zewnętrzną, nie określając, jaka jest częstotliwość kursów tej linii 

oraz jaki jest jej rozkład. 

Stanowisko Zamawiającego. 

Zamawiający  odpowiedział  na  odwołanie  wnosząc  o  jego  oddalenie  w  całości.  W 

uzasadnieniu zaprezentowanego stanowiska wskazywał m. in., że w jego ocenie rozumowanie 

przedstawione  przez  Odwołującego  w  odwołaniu  jest  błędne.  Zdaniem  Gminy  nie  ulega 

wątpliwości,  że  umocowanie  ustawowe  do  wypłaty  świadczeń  na  rzecz  wykonawcy  stanowi 

przede  wszystkim  art.  52  ustawy  o  publicznym  transporcie  zbiorowym,  gdzie  wyraźnie 

wskazano, iż operatorowi (wykonawcy) przysługuje rekompensata, jeżeli wykaże, że podstawą 

poniesionej  straty  z  tytułu  realizacji  usług  w  zakresie  publicznego  transportu  zbiorowego  są 

utracone przychody i poniesione koszty, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2, proporcjonalnie 

do  poniesionej  straty.  Interpretacja  sformułowania  „rekompensata”  na  gruncie  art  29a  ust.  1 

ustawy o podatku od towarów i usług wielokrotnie, szczególnie w najnowszym orzecznictwie 

sądów  administracyjnych,  była  prezentowana.  I  tak  np.  Naczelny  Sąd  Administracyjny  w 

uzasadnieniu  wyroku  z  dnia  30  stycznia  2019  r.,  sygn.  akt  I  FSK  1673/16,  stwierdził:  „tego 

rodzaju rekompensaty (przyznawane operatorom na podstawie przepisów rozdziału 6 uptz), nie 

mogą być uznane za dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, zaliczane do 

podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług. (...). 

Celem rekompensat przyznawanych na podstawie art. 50 ust 2 uptz ma być, stosownie do art 

52  tej  ustawy,  przede  wszystkim  pokrycie  strat  związanych  z  tego  rodzaju  działalnością 

(ewentualnie  uzyskanie  rozsądnego  zysku)  i  umożliwienie  jej  prowadzenia  w  tego  rodzaju 

sytuacji.” Co więcej nawet sam wykonawca powołując się na wyrok z dnia 22 listopada 2001 r. 

wydany w sprawie C-184/00 Trybunatu Sprawiedliwości nie zauważył, że Trybunat właśnie na 

jej kanwie „nakazał sądom krajowym i organom badanie całokształtu okoliczności związanych 

z zasadami przyznawania tychże dopłat i wyliczania ich wysokości. Nie można, więc poprzestać 

na samym tylko stwierdzeniu, że dzięki ich przyznaniu dana usługa może być świadczona po 

cenie niższej od pierwotnie założonej”.  


Zdaniem Zamawiającego na gruncie niniejszej sprawy podkreślić trzeba, że zgodnie z 

warunkami przetargu (i wzorem umowy) Organizator nie pobiera opłat za przewozy na liniach 

S1, S2, S3 tym samym głównym - a w zasadzie jedynym - wskaźnikiem służącym do wyliczenia 

refundacji  jest  współczynnik  wozokilometra,  co  wynika  z  ze  wzoru  zawartego  na  

str. 12 SIWZ. Oznacza to, ze nie można jej powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi 

opodatkowaniu  od  towarów  i  usług  -  a  w  szczególności  z  ceną  biletu,  zaś  wysokość 

rekompensaty  będzie  zależna  od  ilości  przejechanych  wozokilometrów,  których  koszt, 

powiększony  o  tzw.  rozsądny  zysk,  uzależniony  jest  o  wielu  czynników  a  nie  tylko  od  liczby 

sprzedawanych biletów. Podobne poglądy zdecydowanie przeważają w judykaturze. 

Zamawiający  stwierdził,  że  poglądy  Odwołującego  w  zakresie  podlegania  bądź  nie 

rekompensaty podatkowi VAT są, oględnie pisząc, niestabilna albowiem Zamawiającemu znana 

jest  obecna  praktyka  Odwołującego  polegająca  na  tym,  że  nie  kwestionuje  on  faktu 

niepodlegania podatkowi VAT rekompensaty w razie wyboru Operatora w trybie art. 22 ust. 1 

pkt  4  uptz.  Zdaniem  Zamawiającego  dywersyfikowanie kwestii  opodatkowania rekompensaty 

podatkiem VAT od trybu dokonania wyboru Operatora nie znajduje podstaw prawnych i jedynie 

może świadczyć o tym, iż wykonawca uświadamia sobie niezasadność własnego stanowiska 

na gruncie niniejszej sprawy. 

Odnosząc  się  do  pozostałych  zarzutów,  de  facto  sformułowanych  w  ostatniej  części 

uzasadnienia  (str.  5)  to  zdaniem  Zamawiającego  należało  stwierdzić,  iż  pogląd  jakoby 

„Odwołujący  -  zapewne  powinno  być  Zamawiający  (przyp.  własne)  nie  wskazywał  żadnych 

podstaw do obliczenia ewentualnej rekompensaty” jest całkowicie błędny. W rozdziale IV pkt 32 

(str.11/12) wyraźnie wskazano, jakie czynniki będą uwzględniane przy obliczaniu rekompensaty. 

W  opinii  Gminy  równie  niezrozumiałe  są  wątpliwości  Odwołującego  w  przedmiocie 

skomunikowania  linii  S2  z  linią  zewnętrzną  (str.  5  ostatni  akapit).  Po  pierwsze  należy 

przypomnieć Odwołującemu, że kwestia skomunikowania dotyczy nie tylko linii S2, ale w ogóle 

wszystkich linii. Po drugie Zamawiający - wbrew temu, co sugeruje Odwołujący - nie wskazał, 

że linie te mają być skomunikowane, ale ewentualną kwestię umiejętności ich skomunikowania 

przez oferentów poddał ocenie przy wyborze oferty, czyniąc z tego element oceny jakościowej 

(str. 30/31 SIWZ), przy czym kwestię, w jaki sposób zostanie to osiągnięte pozostawił oferentom. 

Po  trzecie  Zamawiający  podkreślał,  że  analogiczne  sformułowanie  zawarte  w  SIWZ  nr 

SZP.271.1.11.2019, formularza oferty Odwołującego i skutkujące zawarciem umowy z dnia 26 

lipca  2019  r.  pomiędzy  Odwołującym  a  Zamawiającym  nie  budziło  ze  strony  Odwołującego 


żadnych wątpliwości. Przeciwnie w tamtym czasie było dla niego zrozumiałe i poradził sobie z 

nim w sposób zadowalający. 

Uwzględniając 

dokumentację 

postępowania 

udzielenie 

zamówienia 

przedstawioną  przez  Zamawiającego,  dowody  oraz  stanowiska  i  oświadczenia  stron, 

złożone  w  pismach  procesowych  oraz  na  posiedzeniu  i  rozprawie,  Izba  ustaliła,  co 

następuje. 

Izba  ustaliła,  że  specyfikacji  Zamawiający  w  SIWZ  w  pkt  od  28  do  35  Rozdziału  IV 

sprecyzował: 

28.  Przedmiotem  oferty,  oferty  wariantowej  składanej  przez  Wykonawcę  jest  ustalenie  przez 

niego  wysokości  kosztu  jednostkowego  i  całkowitego  (powiększonego  o  rozsądny  zysk  w 

rozumieniu art. 52 Ustawy o Publicznym Transporcie Zbiorowym) realizacji powierzonej usługi 

użyteczności publicznej transportu zbiorowego w Gminie Słupno. 

Do  kalkulacji  wielkości  kosztu  Wykonawca  (Operator)  weźmie  pod  uwag  wszelkie  koszty 

poniesione w trakcie realizacji usługi publicznego transportu zbiorowego, do realizacji, której to 

usługi nabędzie prawo po wyborze, w szczególności koszty: przygotowania i wykonania usługi, 

wykonywania  przejazdów  technicznych,  uzyskania  ew.  uprawnień  i  uzgodnień 

administracyjnych. 

29. Wielkość określona w pkt. 28 nie podlega waloryzacji w okresie trwania umowy. 

30. Wykonawca w ofercie określa wysokość kosztu jednostkowego usługi, opisanego pkt 28 w 

zł/km (w odniesieniu do podanych w OPZ ilości km) odrębnie dla:  

- linii S1, S3,  

- linii S2  

oraz wynikowy łączny koszt realizacji usługi publicznej w całym okresie umowy, powiększony o 

rozsądny zysk. 

31.  Rozliczenie  finansowe  między  Zamawiającym  (Organizatorem),  a  Wykonawcą 

(Operatorem)  będzie  następowało  w  cyklach  miesięcznych,  po  zakończeniu  miesiąca 

kalendarzowego, w formie: 


  rekompensaty  z  tytułu  poniesionych  kosztów  realizacji  usługi  publicznego  transportu 

zbiorowego, z uwzględnieniem wpływów ze sprzedaży biletów, opłat dodatkowych, oraz 

wpływów uzyskanych z rekompensaty utraconych przychodów z tytułu stosowania ulg 

ustawo

wych oraz ulg ustanowionych przez Organizatora (jeżeli wystąpią), 

  rekompensaty  utraconych  przychodów  z  tytułu  stosowania  ulg  ustawowych  przy 

sprzedaży biletów (jeśli wystąpi sprzedaż biletów z uwzględnieniem w/w ulg), 

  rekompensaty  utraconych  przychodów  z  tytułu  stosowania  ulg  ustanowionych  przez 

Organizatora (jeśli wystąpi sprzedaż biletów z uwzględnieniem ww. ulg),  

na podstawie ilości rzeczywiście przejechanych w danym miesiącu kilometrów, osobno dla 

każdej  linii,  na  co  Wykonawca  przedstawi  zestawienie  ilości    kilometrów  dla  każdej  linii 

odrębnie, oraz na podstawie zestawienia dla każdej linii: wpływów z opłat za przewozy, opłat 

dodatkowych,  utraconych  przychodów  z  tytułu  stosowania  przy  sprzedaży  biletów  ulg 

ustawowych i ulg ustanowionych przez Organizatora. 

32.  Wykonawca  (Operator)  sporządzi  po  zakończeniu  każdego  miesiąca  dokument  (notę 

księgową  obciążeniową)  będącą  podstawą  do  przekazania  przez  Zamawiającego 

(Organizatora) rekompensaty każdego rodzaju. Załącznikiem do tego dokumentu będzie: 

a) zestawienie opisane w pkt 31 dotyczące ilości km wykonanych na każdej linii, 

b) zestawienie szczegółowe zawierające dla każdej linii informację: o 

- ilości i wartości sprzedanych biletów każdego rodzaju, sumie wartości sprzedanych biletów, 

sumie przychodów netto ze sprzedaży biletów 

-  ilości  i  wartości  sprzedanych  biletów  z  zastosowaniem  osobno:  ulg  ustawowych  i  ulg 

Organizatora, z uwzględnieniem wartości udzielonych ulg każdego rodzaju, oraz sumy wartości 

udzielonych ulg ustawowych i ulg Organizatora. 

Zestawienia  dotyczące  wartości  sprzedanych  biletów  oraz  wartości  ulg  opiewać  będą  za 

każdym razem na wartości wpływów (brutto) i przychodów (netto). 

Zestawienie  wartości  udzielonych  ulg  i  nieosiągniętych  z  tego  tytułu  przychodów  może  być 

złożone  w  formie  wniosku  o  rekompensatę  z  tytułu  stosowana,  ulg  ustawowych  i  ulg 

organizatora. 

 Wypłata  rekompensaty  nastąpi  w  terminie  30  dni  od  dostarczenia  noty  księgowej,  oraz 

prawidłowo  sporządzonych  zestawień,  z  wyłączeniem  rekompensaty  tytułu  utraconych 

przychodów w związku ze stosowaniem przy sprzedaży biletów jednorazowych i miesięcznych 

ulg ustawowych, która nastąpi po uzyskaniu środków z budżetu państwa, nie wcześniej niż 30 


dni  od  wraz  z  prawidłowo  wypełnionym  wnioskiem  oraz  zatwierdzenia  wniosku  przez 

Organizatora  

Wysokość  rekompensaty  z  tytułu  kosztów  realizacji  zadania  publicznego  określona  jest  wg 

wzoru (odrębnie dla każdej linii): 

Rk = Lkm * K - Pb - Po- Ru – Ro 

Rk - wysokość rekompensaty z tytułu poniesionych kosztów realizacji usługi dla danej linii [zł] 

Lkm - liczba przejechanych kilometrów na danej linii (wielkość pracy eksploatacyjnej)  

K - Koszt jednostkowy [zł/km] realizacji usługi na danej linii powiększony o rozsądny zysk, wg 

oferty Operatora 

Pb  -  suma  przychodów  netto  ze  sprzedaży  biletów  na  danej  linii,  w  danym  miesiącu 

rozliczeniowym, 

Po - suma przychodów netto z opłat dodatkowych, 

Ru  -  równowartość  sumarycznej  kwoty  rekompensaty,  z  tytułu  utraconych  przychodów  w 

związku ze stosowaniem przy sprzedaży biletów jednorazowych i miesięcznych ulg ustawowych 

w danym miesiącu rozliczeniowym na danej linii, o jaką Operator uprawniony i zobowiązany jest 

wnioskować do Organizatora. (strata z tytułu stosowania ulg ustawowych). 

Ro  -  równowartość  sumarycznej  kwoty  rekompensaty,  z  tytułu  utraconych  przychodów  w 

związku ze stosowaniem przy sprzedaży biletów jednorazowych i miesięcznych ulg ustalonych 

przez  Organizatora  w  danym  miesiącu  rozliczeniowym  na  danej  linii  -  o  jaką  Operator 

uprawniony  i  zobowiązany  jest  wnioskować  do  Organizatora  (strata  z  tytułu  stosowania  ulg 

ustalonych przez Organizatora). 

33. Przychody ze sprzedaży biletów oraz opłat dodatkowych (jeśli wystąpią) stanowią dochód 

Wykonawcy (Operatora). 


34. W dniu rozpoczęcia realizacji usługi Wykonawca nie pobiera opłat za przewozy na liniach 

S1, S2, S3. W związku z tym do dnia wprowadzenia przez Organizatora opłat za przewozy - 

Operator zwolniony jest z obowiązku przekazywania zestawień innych niż zestawienia ilości km 

wykonanej  pracy  eksploatacyjnej  na  każdej  linii,  oraz  kwartalne  zestawienia  ilości 

przewiezionych pasażerów na każdej linii. 

35. Jeżeli Zamawiający (Organizator) w trakcie realizacji usługi wprowadzi opłaty za przejazdy 

-  Wykonawca  (Operator)  po  podpisaniu  umowy  nabywa  prawo,  oraz  jest  zobowiązany  do 

pobierania  opłat  za  przewozy  i  emisji  biletów  wg  taryfy  Organizatora,  z  uwzględnieniem  ulg 

stawowych określonych przepisami prawa (Ustawy o  uprawnieniach do ulgowych przejazdów 

środkami publicznego transport zbiorowego), oraz ulg ustanowionych przez Organizatora.  

Ponadto Izba ustaliła, że Zamawiający w Rozdziale XV pkt 3 ustanowił kryterium oceny 

ofert dotyczące skomunikowania linii S1, S2, S3, któremu przypisał wagę 10%. 

W toku rozprawy przed Izbą zostały złożone następujące dowody: 

  Interpretacja  indywidualna  Dyrektora  Krajowej  Informacji  Skarbowej  z  dnia  8 sierpnia 

2018 r. (0111-KDIB3-1.4012.341.2018.3.KO), 

  Zestawienie tabelaryczne zawierające informację o kwocie utargu na kilometr na linii 215 

relacji „Płock Jach- Słupno Zaj”, 

  pismo  z  dnia  11  września  2019  r.  znak  sprawy  DBI-3.070.25.2019  pochodzące  z 

Departamentu Budżetu Ministerstwa Infrastruktury. 

Izba zważyła, co następuje. 

Na  wstępie  Krajowa  Izba  Odwoławcza  stwierdza,  że  Odwołujący  legitymuje  się 

uprawnieniem do korzystania ze środków ochrony prawnej, o którym stanowi przepis art. 179 

ust. 1 Pzp, według którego środki ochrony prawnej określone w ustawie przysługują wykonawcy, 

uczestnikowi  konkursu,  a  także  innemu  podmiotowi,  jeżeli  ma  lub  miał  interes  w  uzyskaniu 

danego  zamówienia  oraz  poniósł  lub  może  ponieść  szkodę  w  wyniku  naruszenia  przez 

Zamawiającego przepisów niniejszej ustawy.  


Wszechstronna analiza zarzutów podniesionych w treści odwołania doprowadziła skład 

orzekający Izby do przekonania, że odwołanie podlega oddaleniu.  

Przytaczając, zgodnie z wymaganiami art. 196 ust. 4 Pzp, przepisy stanowiące podstawę 

prawną  zapadłego  rozstrzygnięcia,  a  których  naruszenie  przez  Zamawiającego  zarzucał 

Odwołujący,  wskazać  należy,  że  zgodnie  z  art.  7  ust.  1  Pzp  Zamawiający  przygotowuje  i 

przeprowadza  postępowanie  o  udzielenie  zamówienia  w  sposób  zapewniający  zachowanie 

uczciwej  konkurencji  i  równe  traktowanie  wykonawców  oraz  zgodnie  z  zasadami 

proporcjonalności i przejrzystości.  

Przepis  art.  29  ust.  1  Pzp  stanowi,  że  przedmiot  zamówienia  opisuje  się  w  sposób 

jednoznaczny  i  wyczerpujący,  za  pomocą  dostatecznie  dokładnych  i  zrozumiałych  określeń, 

uwzględniając wszystkie wymagania i okoliczności mogące mieć wpływ na sporządzenie oferty. 

Natomiast według ust. 2 ww. przepisu przedmiotu zamówienia nie można opisywać w sposób, 

który mógłby utrudniać uczciwą konkurencję. 

Zgodnie z ustaloną linią orzeczniczą Izby opis przedmiotu zamówienia stanowi kluczowy 

element specyfikacji, która jest przygotowana przez Zamawiającego. Wobec tego nie może być 

on ogólny, szacunkowy czy też niedookreślony albo niespójny i przenoszący na wykonawców 

składających  ofertę  ciężar  jego  dookreślenia.  Sporządzenie  opisu  przedmiotu  zamówienia 

stanowi  zarówno  uprawnienie  jak  i  obowiązek  Zamawiającego,  który  powinien  dokonać  ww. 

opisu w sposób jednoznaczny i wyczerpujący. Dostrzeżenia wymaga, że zasady wyrażone w 

art.  7  ust.  1  Pzp  wymagają,  aby  wszystkie  informacje  niezbędne  do  złożenia  prawidłowej, 

zgodnej z wymogami Zamawiającego i konkurencyjnej oferty, były dostępne wykonawcom na 

równych  prawach.  Postanowienia  specyfikacji  powinny  być  tak  skonstruowane,  aby  granice 

przedmiotu  zamówienia  zostały  w  sposób  przewidywalny  określone,  a  wykonawca  nie  był 

obarczony  nadmiernym  ryzykiem  niedoszacowania  ceny  oferty.  Przedmiot  zamówienia 

oznaczony, tak w SIWZ, jak i we wzorze umowy, powinien zostać dokładnie opisany. Powinien 

uwzględniać wszystkie wymagania i okoliczności mogące mieć wpływ na sporządzenie oferty, 

w tym także na umożliwienie oszacowania ceny oferty, w stosunku do oznaczonego przedmiotu 

zamówienia.  Niezależnie  od  przesłanek  zawartych  w  art.  29  ust.  1  Pzp  przepisy  ustawy 

wprowadzają  zakaz  określania  przedmiotu  zamówienia  w  sposób,  który  mógłby  utrudniać 


uczciwą konkurencję. Oznacza to konieczność eliminacji z określenia przedmiotu zamówienia 

wszelkich  sformułowań  lub  parametrów,  które  wskazywałyby  na  konkretny  wyrób  czy 

konkretnego  wykonawcę.  Zachowaniu  uczciwej  konkurencji  służyć  ma  właśnie  stosowanie 

obiektywnych  cech  zamawianego  produktu  czy  usługi.  Temu  celowi  ma  służyć  opisanie 

przedmiotu zamówienia pod względem wymagań wydajnościowych i funkcjonalnych. 

W zakresie rozpoznawanej sprawy przedmiotem sporu pomiędzy stronami była kwestia 

związana  z  tym,  czy  ukształtowane  przez  Zamawiającego  postanowienia  specyfikacji  w 

zakresie obłożenia podatkiem od towarów i usług rekompensaty wskazanej w art. 52 ustawy o 

publicznym transporcie zbiorowym naruszają przepis art. 7 ust. 1 Pzp z w zw. art. 29 ust. 1 i 2 

Pzp  w  aspekcie  niejednoznacznego  i  nieprecyzyjnego  określenia  przedmiotu  zamówienia 

uniemożliwiające przygotowanie oferty oraz utrudniającego zachowanie uczciwej konkurencji, 

przez  niewłaściwy  sposób  rozliczeń  i  przerzucenie  na  wykonawców  ryzyka  związanego  z 

rozliczeniem podatku od towarów i usług. Izba stanęła na stanowisku, że na tak zadane pytanie 

należy udzielić odpowiedzi przeczącej. 

Po dokonaniu wyczerpującej analizy postanowień SIWZ zawartych w rozdziale IV Izba 

stwierdziła,  że  Zamawiający  w  sposób  jasny  i  wyczerpujący  opisał  wszystkie  okoliczności 

związane z podstawą rozliczeń pomiędzy Zamawiającym a wykonawcą, który będzie realizował 

zamówienie.  W  tym  miejscu  zaznaczenia  wymaga,  że  w  zasadzie  zarzuty  odwołania 

sprowadzają  się  do  tego,  że  zdaniem  Odwołującego  Zamawiający  błędnie  przyjął,  że 

występująca w tym postępowaniu rekompensata opisana w ustawie o transporcie zbiorowym 

nie będzie obłożona podatkiem pod towarów i usług. Wobec tak ukształtowanych zarzutów Izba 

uznała,  że  nie  można  mówić  o  tym,  aby  postanowienia  specyfikacji  były  dla  Odwołującego 

niejasne  czy  też  nieprecyzyjnie  określone.  Zatem  nie  można  stwierdzić  naruszeniu  przez 

Zamawiającego art. 7 ust. 1 Pzp w zw. z art. 29 ust. 1 Pzp przez wadliwe opisanie przedmiotu 

zamówienia, polegające na jego niejednoznaczności i nieprecyzyjności. 

Zaznaczenia wymaga, że postanowienia specyfikacji w omawiany zakresie w równym 

stopniu  dotyczą  wszystkich  wykonawców  ubiegających  się  o  udzielenie  zamówienia.  Tym 

samym  nie  sposób  stwierdzić,  że  w  tym  przypadku  mamy  do  czynienia  z  sytuacją,  w  której 

ukształtowane  przez  Zamawiającego  postanowienia  specyfikacji  prowadzą  do  nierównego 

traktowania lub zaburzenia uczciwej konkurencji pomiędzy wykonawcami. Wobec tego Izba nie 

stwierdziła w tym przypadku naruszenia art. 7 ust. 1 Pzp w zw. z art. 29 ust. 2 Pzp. 


Dokonując analizy zgłoszonych zarzutów Izba, na podstawie wyjaśnień złożonych przez 

Zamawiającego,  potwierdzonych  złożonym  dowodem  w  postaci  pisma  pochodzącego  z 

Wydziału Budżetu Ministerstwa Infrastruktury Izba ustaliła, że Zamawiający określając w SIWZ 

brak  obłożenia  rekompensaty  stosownym  podatkiem  od  towarów  i  usług  kierował  się 

stanowiskiem  zawartym  ww.  piśmie,  w  którym  stwierdzono:  „W  związku  z  pojawiającymi  się 

wątpliwościami  odnośnie  opodatkowania  podatkiem  VAT  rekompensat  przekazywanych 

operatorom  przewozów  o  charakterze  użyteczności  publicznej  przez  organizatorów  tych 

przewozów,  a  w  konsekwencji  ujęcia  kwocie  dopłaty  o  której  mowa  w  ustawie  o  Funduszu 

rozwoju  przewozów  autobusowych  o  charakterze  użyteczności  publicznej,  podatku  VAT, 

Departament  Budżetu  w  Ministerstwie  Infrastruktury  przedstawia  poniżej  -  uzgodnione  z 

Ministerstwem  Finansów  stanowisko  w  przedmiotowej  sprawie.  Przekazywane  przez 

wojewodów  poszczególnym  organizatorom  dofinansowanie  realizacji  zadań  własnych  tych 

organizatorów  w  zakresie  przewozów  autobusowych  o  charakterze  użyteczności  publicznej 

(tzw. dopłata do ceny usługi, o której mowa art. 6 ust. 1 ustaw o Funduszu rozwoju przewozów 

autobusowych  o  charakterze  użyteczności  publicznej  nie  obejmuje  podatku  VAT. 

Dofinansowanie  to  nie  ma  bowiem  bezpośredniego  wpływu  zarówno  na  ceny  biletów  za 

przejazd  jak  i  ceny  usług  świadczonych  przez  tych  operatorów.  Zgodnie  orzecznictwem 

Naczelnego Sądu Administracyjnego I wojewódzkich sądów administracyjnych rekompensaty 

za świadczone usługi przewozowe przyznawane operatorom na podstawie przepisów rozdziału 

6 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym nie mogą być uznane za dotacje, subwencje i 

inne dopłaty o podobnym charakterze zaliczane do podstawy opodatkowania, o której mowa w 

art, 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Rekompensata służy -zgodnie z ustawą o 

publicznym  transporcie  zbiorowym  pokryciu  deficytu,  czyli  straty  powstałej  w  związku  ze 

świadczeniem  usług  publicznych.  Otrzymywana  przez  operatora  rekompensata  nie  stanowi 

bezpośredniej dopłaty związanej z realizacją usług w ramach  „umowy o świadczenie usług w 

zakresie publicznego transportu zbiorowego, gdyż nie wpływa wprost na wysokość ceny tych 

usług  oferowanych  przez  u  operatora.  Celem  tej  rekompensaty  jest  dofinansowanie  całej 

działalności  operatora  (jego  wyniku  finansowego),  na  który  zgodnie  rozporządzeniem  (WE) 

1370/2007  Parlamentu  Europejskiego  i  Rady  składają  się:  koszty  poniesione  w  związku  ze 

zobowiązaniem z tytułu świadczenia usług publicznych wynikającym z umowy o świadczenie 

usług  publicznych  pomniejszone  o  wszystkie  dodatnie  wpływy  finansowe  wygenerowane  na 

sieci obsługiwanej w ramach danego zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych oraz 

o  przychody  taryfowe  i  jakiekolwiek  inne  przychody  wygenerowane  podczas  wypełniania 


danego zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych, a powiększone o rozsądny zysk. 

Tym samym należy przyjąć,  że przekazywana przez Organizatora rekompensata ma na celu 

dofinansowanie  ogólnych  kosztów  działalności  operatora  i  nie  można  jej  powiązać  z 

konkretnymi  czynnościami  podlegającymi  opodatkowaniu  podatkiem  od  towarów  i  usług  (np. 

ceną  biletu).  Jednocześnie  z  uwagi  na  brak  opodatkowania  podatkiem  od  towarów  i  usług 

przekazywanej  operatorom  rekompensaty,  prawidłowe  jest  rozliczanie  organizatora  z 

operatorem poprzez noty obciążeniowe”. 

Odwołujący oponował przeciwko takiemu stanowisku, które posłużyło Zamawiającemu 

do takiego a nie innego ukształtowania postanowień SIWZ, przedkładając Izbie dowód w postaci 

interpretacji  indywidualnej,  z  tym  zastrzeżeniem,  że  nie  dotyczy  ona  tego  konkretnego 

postępowania,  ale  innej  sprawy.  Odwołujący  wyjaśnił,  że  o  interpretację  indywidualną  dla  tej 

konkretnej sprawy wystąpił dopiero w dniu 29 lipca 2020 r. 

Izba stanęła na stanowisku, że Odwołujący nie wykazał w sposób dostateczny trafności 

prezentowanego przez siebie stanowiska, podczas, gdy ciężar dowodu w tej sprawie obciążał 

właśnie wykonawcę PKS. Zgodnie z art. 190 ust. 1 ustawy – Strony i uczestnicy postępowania 

odwoławczego są obowiązani wskazywać dowody do stwierdzenia faktów, z których wywodzą 

skutki prawne. Dowody na poparcie swych twierdzeń lub odparcie twierdzeń strony przeciwnej 

strony  i  uczestnicy  postępowania  odwoławczego  mogą  przedstawiać  aż  do  zamknięcia 

rozprawy. Wobec tego nie budzi żadnych wątpliwości, że powołany przepis nakłada na strony 

postępowania obowiązek, który zarazem jest uprawnieniem stron, wykazywania dowodów na 

stwierdzenie faktów, z których wywodzą skutki prawne.  

Podkreślenia  wymaga,  że  postępowanie  przez  Izbą  stanowi  postępowanie 

kontradyktoryjne,  czyli  sporne  a  z  istoty  tego  postępowania  wynika,  iż  spór  toczą  strony 

postępowania i to one mają obowiązek wykazywania dowodów, z których wywodzą określone 

skutki prawne. Powołując w tym miejscu regulację art. 14 ustawy do czynności podejmowanych 

przez  zamawiającego  i  wykonawców  w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  publicznego 

stosuje  się  przepisy  ustawy  z  dnia  23  kwietnia  1964  roku  –  Kodeks  cywilny,  jeżeli  przepisy 

ustawy  nie  stanowią  inaczej  przechodząc  do  art.  6  Kodeksu  cywilnego  ciężar  udowodnienia 

faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, należy wskazać, ż właśnie 

z tej zasady wynika reguła art. 190 ust 1 ustawy. Przepis art. 6 Kodeksu cywilnego wyraża dwie 

ogólne  reguły,  a  mianowicie  wymaganie  udowodnienia  powoływanego  przez  stronę  faktu, 

powodującego  powstanie  określonych  skutków  prawnych  oraz  usytuowanie  ciężaru  dowodu 


danego faktu po stronie osoby, która z faktu tego wywodzi skutki prawne; ei incubit probatio qui 

dicit non qui negat (na tym ciąży dowód, kto twierdzi a nie na tym, kto zaprzecza).  

Izba  stwierdziła,  że  Odwołujący  nie  wykazał  w  sposób  przekonujący  zasadności 

zaprezentowanego  stanowiska,  za  pomocą,  którego  kwestionował  postanowienia  SIWZ  w 

zakresie  obłożenia  rekompensaty,  opisanej  w  przepisach  ustawy  o  publicznym  transporcie 

zbiorowym, podatkiem od towarów i usług. Izba uznała, że przedłożona przez Odwołującego 

interpretacja  indywidualną  nie  może  stanowić  dostatecznego  dowodu  w  rozpoznawanej 

sprawie,  bowiem  dotyczy  ona  innej  sprawy  a  nie  tego  konkretnego  postepowania,  które 

prowadzi Zamawiający. Wobec tego Izba stwierdziła, że wnioski zawarte w interpretacji zawarte 

odnoszą  innej  konkretnej  indywidualnej  sprawy  i  nie  mogą  być  wprost  przekładane  na  stan 

faktyczny  w  tej  sprawie.  Zwrócenia  uwagi  wymaga,  że  Odwołujący  wystąpił  o  interpretację 

indywidualną  do  odpowiedniego  organu  dopiero  w  dniu  29  lipca  2020  r.,  podczas,  gdy 

dokumenty takie jak: ogłoszenie o zamówieniu i specyfikacja zostały opublikowane 22 wcześniej 

tj. 7 lipca 2020 r. Natomiast odwołanie zostało złożone przez Odwołującego już w dniu 13 lipca 

2020 r., a zatem 16 dni przez wystąpieniem przez niego o interpretację indywidualną. W związku 

z tym Izba uznała, że powyższe działanie wykonawcy PKS stanowi jedynie swoisty rodzaj taktyki 

procesowej z jego strony. 

Na  końcu  Izba  odniosła  się  stwierdzenia  Odwołującego,  iż  „(…)  w  opz  Zamawiający 

wskazał  z  jednej  strony,  że  wykonawca  ma  świadczyć  usługi  zgodnie  z  rozkładem  jazdy  i 

pozwoleniem, a z drugiej, że ma skomunikować linię S2 z linią zewnętrzną, nie określając, jaka 

jest częstotliwość kursów tej linii oraz jaki jest jej rozkład”. W omawianym zakresie Izba w pełni 

podzieliła stanowisko Zamawiającego zawarte w odpowiedzi na odwołanie i popierane w toku 

rozprawy, zasadzające się na tym, że w tym zakresie Zamawiający pozostawił  wykonawcom 

dowolność,  bowiem  powyższe  stanowi  element  oceny  jakościowej,  opisany  w  rozdziale  XV 

SIWZ  (str.  30  i  31  SIWZ).  Zaś  argumentację  Odwołującego  opartą  o  zarzut  możliwości 

finansowania skrośnego Izba uznała za chęć rozszerzenia zarzutów odwołania, podczas, gdy 

zgodnie z  art.  192  ust. 

7 Pzp Izba nie może orzekać, co do zarzutów, które nie były zawarte w 

odwołaniu.  Tym  samym  Izba  pominęła  zaprezentowaną  przez  Odwołującego  argumentację  (jak 

również złożony dowód), jako niedopuszczalną z uwagi na sposób i charakter zgłoszonych zarzutów. 

Podsumowując Izba po przeprowadzeniu wszechstronnej analizy oraz zbadaniu całokształty 

materiału  dowodowego  zgromadzonego  w  sprawie  nie  dopatrzyła  się  naruszenia  przez 

Zamawiającego przepisu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 i 2 Pzp.


Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji. 

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 192 ust. 9 i 10 

ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  stosownie  do  wyniku  postępowania,  zgodnie  z 

rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości wpisu 

od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania 

(Dz. U. 2018, poz. 972). 

Przewodniczący:      ………………………………