KIO 2088/19 WYROK dnia 30 października 2019 r.

Sygn. akt: KIO 2088/19 

WYROK 

z dnia 30 

października 2019 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza   -   w składzie: 

Przewodniczący:     Aleksandra Patyk 

Protokolant:            

Mikołaj Kraska 

po 

rozpoznaniu  na  rozprawie  w  dniu  30  października  2019  r.  w  Warszawie  odwołania 

wniesionego  do  Prezesa  K

rajowej  Izby  Odwoławczej  w  dniu  16  października  2019  r.  przez 

wykonawcę  E.  S.  w  postępowaniu  prowadzonym  przez  Powiatowy  Inspektorat  Nadzoru 

Budowlanego dla m. st. Warszawy, 

orzeka: 

Oddala odwołanie. 

Kosztami postępowania obciąża Odwołującego – E. S. i: 

2.1. zalicza w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 10 000 zł 00 gr (słownie: 

dziesięć tysięcy złotych zero groszy) uiszczoną przez Odwołującego – E. S. tytułem 

wpisu od odwołania. 

Stosownie do art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - 

Prawo zamówień publicznych 

(t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1843) na niniejszy wyrok - 

w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia - 

przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej  do  Sądu 

Okręgowego w Warszawie. 

Przewodniczący:      ……………………………..   

Sygn. akt: KIO 2088/19 

U z a s a d n i e n i e 

Zamawiający  –  Powiatowy  Inspektorat  Nadzoru  Budowlanego  dla  m.  st.  Warszawy 

[dalej „Zamawiający”] prowadzi postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego w trybie 

przetargu  nieograniczonego  na 

wykonanie  robót  budowlanych,  polegających  na  dokonaniu 

całkowitej rozbiórki części budynku usługowo-hotelowo-restauracyjnego przy ul. Okopowej 65 

w Warszawie wraz z opróżnieniem z wyposażenia i złożeniem do depozytu w magazynie (znak 

postępowania: PNB/ZP/62/2019).  

Ogłoszenie o zamówieniu zostało zamieszczone w Biuletynie Zamówień Publicznych 

w dniu 

11 października 2019 r. pod numerem 609145 – N - 2019. 

W  dniu  16 

października  2019  r.  E.  S.  [dalej  „Odwołująca”]  wniosła  odwołanie  od 

postanowień  ogłoszenia  o  zamówieniu  oraz  specyfikacji  istotnych  warunków  zamówienia 

stawiając następujące naruszenia: 

Wobec wystąpienia szczególnej sytuacji, gdzie w obrocie prawnym funkcjonują dwie 

prawomocne decyzje administracyjne, których przedmiotem jest ten sam budynek hotelowo – 

gastronomiczny w Warszawie przy ul. Okopowej 65, z których 1) decyzja Prezydenta m. st. 

Warszawy  z  dnia  8  grudnia  1998  r.  nr  68

8/N/98  legalizuje  samowolę  budowlaną  w  postaci  

cio piętrowego budynku hotelowo – gastronomicznego a 2) decyzja Powiatowego Inspektora 

Nadzoru 

Budowlanego 

dla 

m. 

st. 

Warszawy 

z 

lipca 

r.  

nr  IIIOT/445/2015,  znak  PINB/IIIOT/JG/7353/7707/07  wydana  j

est  w  związku  z  brakiem 

legalizacji tej samej samowoli budowlanej i nakazuje rozebranie części budynku hotelowego 

obejmującej piętra od III do VI, gdzie wykonanie obydwu decyzji jest niemożliwe ze względu 

na  ich  sprzeczność,  należy  uznać,  iż  doszło do powstania zbiegu prawomocnych orzeczeń 

podważającego  porządek  prawny,  prowadzącego  do  narażenia  interesu  publicznego  na 

uszczerbek  oraz  podważającego  zaufanie  do  organów  Państwa.  Wystąpienie  wewnętrznej 

sprzeczności decyzji nr IIIOT/445/2015 stanowi również przesłankę do dokonania jej wykładni 

w sposób ograniczający zgodnie z art. 7a ust. 1 k.p.a. 

Wobec  powyższego  na  organie  prowadzącym  egzekucję  spoczywa  obowiązek 

doprowadzenia do zgodności opisu przedmiotu przetargu z obowiązującymi, podlegającymi 

wykonaniu, 

decyzjami administracyjnymi, a w przypadku wystąpienia sprzeczności pomiędzy 

decyzjami  do  jej  usunięcia  przed  ogłoszeniem  o  zamówieniu  w  celu  usunięcia  naruszenia  

art. 7 ustawy Pzp i art. 7 Konstytucji RP w zw. z art. 180 ustawy Pzp.   

Odwołująca zaskarżyła również rygorystyczne wymogi stawiane wykonawcom, jakimi 

jest  wykonanie  zamówienia  w  możliwie  najkrótszym  terminie  po  rozstrzygnięciu  przetargu 

(punkt  II.8  ogłoszenia  o  zamówieniu  wskazuje  na  90  dni)  i  warunki  oceny  ofert,  w  których 

nadmiernie  wysoki 

udział  w  ocenie  oferty  ma  termin  wykonania  rozbiórki,  pomimo  że  nie 

istnieją  jakiekolwiek  przesłanki  ustawowe  nakazujące  stosować  tak  wysoki  udział  czasu 

wykonania  zlecenia. 

Odwołująca  wskazała,  że  zaproponowane  ograniczenia  co  do  udziału 

wykonawców  w  wykonaniu  zamówienia  (punkt  III.1.3  Zdolność  techniczna  lub  zawodowa)  

i czasu wykonania zamówienia prowadzą do znacznego ograniczenia liczby podmiotów, które 

mogą podjąć się wykonania takiego zlecenia. Dodatkowo wskazała, że taki wymóg prowadzi 

do znacznego p

odniesienia ceny wykonania zamówienia co jak łatwo zauważyć, na podstawie 

dwóch  poprzednio  unieważnionych  przetargów,  prowadzi  do  nawet  kilkukrotnego 

przekroczenia  budżetu  przeznaczonego  przez  wykonawcę  na  wykonanie  zamówienia. 

Wskazała, że nawet, jeżeli przyjąć, że czas w wykonaniu zamówienia ma istotne znaczenie to 

za  całkowicie  niezrozumiałe  należy  uznać  sztuczne  przedłużanie  czasu  wykonania 

zamówienia  przez  PINB  poprzez  wielokrotne  ogłaszanie  przetargu  z  wyśrubowanymi 

warunkami wykonania umowy i 

następnie jego unieważnienie co doprowadziło do co najmniej 

6 miesięcy opóźnienia w wyborze wykonawcy.  

Nadto Odwołująca wskazała, iż w przypadku wyboru firmy prowadzącej rozbiórkę za 

niezasadny należy uznać warunek posiadania doświadczenia w wykonaniu co najmniej dwóch 

rozbiórek o wartości 700 000 zł każda. 

Wobec  ww.  zarzutów  Odwołująca  wniosła  o  nakazanie  Zamawiającemu  ustalenia 

przedmiotu  zamówienia  opisanego  w  załącznikach  SIWZ  w  sposób,  który  będzie  zgodny  

z  obowiązującymi  decyzjami  administracyjnymi  tzn.  decyzją  Prezydenta  m.  st.  Warszawy  

z dnia 8 grudnia 1998 r. nr 688/N/98 i decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego 

dla m. st. Warszawy z 29 lipca 2015 r. nr IIIOT/445/2015, znak PINB/IIIOT/JG/7353/7707/07. 

Odwołująca  wniosła  o  zobowiązanie  Zamawiającego  do  określenia  przedmiotu 

zamówienia  (zakresu  robót  rozbiórkowych)  w  sposób  zgodny  z  treścią  prawomocnej  

i  obowiązującej  decyzji  Prezydenta  m.  st. Warszawy  z  dnia  8  grudnia  1998  r.  nr  688/N/98 

lega

lizującej  samowolę  budowlaną  w  postaci  6-cio  piętrowego  budynku  hotelowo  – 

gastronomicznego p

ołożonego przy ul. Okopowej 65 w Warszawie i sprzecznej z nią decyzji 

Powiatowego  Inspektora  Nadzoru  Budowlanego  dla  m.  st.  Warszawy  z  29  lipca  2015  r.  

nr 

IIIOT/445/2015, 

znak 

PINB/IIIOT/JG/7353/7707/07, 

nakazującą 

E. 

S. 

i K. S.  

w związku z „niepowodzeniem postępowania legalizacyjnego budynku” rozbiórkę pięter 

III 

– 

IV 

budynku 

hotelowo 

– 

gastronomicznego 

położonego 

przy  

ul. Okopowej 65 w Warszawie. 

Jednocześnie  Zamawiający  winien  dokonać  wykładni  treści  decyzji  w  oparciu  

o nadrzędne akty prawne a w szczególności o art. 2 Konstytucji RP zapewniający ochronę 

praw słusznie nabytych oraz art. 64 Konstytucji RP zapewniającego ochronę własności oraz 

w  opa

rciu  o  art.  1  Protokołu  1  –  Protokół  nr  1  do  Konwencji  o  ochronie  praw  człowieka  

i podstawowych wolności, sporządzony w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. oraz Protokół nr 4 do 

powyższej  konwencji,  sporządzony  w  Strasburgu  dnia  16  września  1963  r.  Odwołująca 

ws

kazała również, że wykładania decyzji administracyjnych musi opierać się na przepisach 

k.p.a. mających zastosowanie w postępowaniu administracyjnym związanym z wykonaniem 

decyzji, a w szczególności winien być stosowany przepis art. 7a § 1 k.p.a. do czego winien 

być zobowiązany Zamawiający. 

Ponadto  Zamawiający  winien  zmienić  warunki  wykonania  zamówienia  w  sposób 

pozwalający na rozszerzenie grona potencjalnych wykonawców i wydłużenie czasu wykonania 

umowy,  ze  względu  na  zawinione  przez  PINB  opóźnienie  w  wykonaniu  zamówienia.  W 

szczególności warunki wykonania zamówienia powinny przewidywać możliwość rozpoczęcia 

robót co najmniej 3 miesiące po zawarciu umowy w celu zapewnienia wystarczającego czasu 

na  mobilizację  sił  wykonawczych  i  prowadzenie  robót  przez  co  najmniej  6  miesięcy  z 

przerwami na okres poza sezonem budowlanym tzn. wyłączeniem prac w okresie od 1 grudnia 

do  31  marca. 

Wydłużenie  okresu  wykonania  umowy  pozwoli  na  lepsze  zabezpieczenie  w 

trakcie rozbiórki części budynku, który nie podlega rozbiórce. 

Odwo

łująca  wskazała,  że  dalece  ważniejszym  warunkiem  wykazania  zdolności 

technicznych,  który  wykonawca  winien  wykazać,  winno  być  posiadanie  doświadczenia  

w  wykonaniu  częściowych  rozbiórek  z  zachowaniem  pierwotnej  funkcjonalności  części 

budynku,  która  nie  podlegała  rozbiórce  niekoniecznie  za  kwoty  wskazane  przez 

Zamawiającego.  Działanie  takie  może  doprowadzić  do  powstanie  znacznej  szkody  

u  skarżącej  poprzez  sztuczne  podniesienie  kosztów  wykonania  prac,  za  które  ostatecznie 

skarżąca będzie musiała zapłacić.  

W 

uzasadnieniu odwołania Odwołująca wskazała, że uzyskała pozwolenie na budowę 

budynku  hotelowo-

gastronomicznego  położonego  w  Warszawie  przy  ul.  Okopowej  65  na 

podstawie decyzji z dnia 28 lipca 1994 roku nr 57/94 wydanej przez Architekta Dzielnicy Wola, 

Naczelnika  Wydziału  Architektury.  Postanowieniem  z  dnia  5  maja  1997  roku  nr  30/N/97 

nakazano  wstrzymanie  robót  budowlanych.  Wobec  wszczęcia  procedury  legalizacyjnej 

samowoli budowlanej Prezydent m.st. Warszawy wydał w dniu 23 września 1997 roku decyzję 

nr  587/N/97  zobowiązującą  do  wykonania  inwentaryzacji  budowlanej  budynku  hotelowo  - 

gastronomicznego przy ul. Okopowej 65 w Warszawie. Po przedłożeniu inwentaryzacji w dniu 

1  grudnia  1998  roku  dokonano  oględzin  na  terenie  nieruchomości  przy  ul.  Okopowej  65  w 

Warszawie  i  stwierdzono  zgodność  inwentaryzacji  ze  stanem  faktycznym  oraz  że  roboty 

budowlane nie są prowadzone. Wobec czego Prezydent m.st. Warszawy na podstawie art. 51 

ust. 1

a upb wydał decyzję z dnia 8 grudnia 1998 roku nr 688/N/98 udzielającą pozwolenia na 

wznowienie  wstrzymanych  postanowieniem  nr  30/N/97  robót  budowlanych  na  terenie 

nieruchomości przy ul. Okopowej 65 w Warszawie (w sentencji decyzji wystąpił oczywisty błąd 

pisarski,  gdyż  podstawą  do  jej  wydania  był  nie  art.  51a  upb  jak  wskazano  w  decyzji,  gdyż 

przepis taki nie istniał, lecz art. 51 ust. 1a wprowadzony do upb ustawą z dnia 22 sierpnia 1997 

r. 

o 

zmianie 

ustawy 

Prawo 

budowlane, 

ustawy  

o zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych ustaw Dz.U. 1997 Nr 111 poz. 726). 

Zgodnie  z  zasadą  tempus  regit  actum  do  analizy  stanu  prawnego,  który  decyzja  

z  8  grudnia  1998  roku  ustaliła  należy  zastosować  przepisy  prawa  w  brzmieniu  na  dzień 

wydania decyzji. Wprowadzone ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. przepisy Prawa budowlanego 

były przez ustawodawcę zmieniane sześciokrotnie przed wydaniem decyzji w dniu 8 grudnia 

1998 roku (ostatnia zmiana ustawy - 

ustawa z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw 

określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową 

państwa weszła w życie w dniu 1 stycznia 1999 roku, wobec czego nie miała wpływu na stan 

prawny obowiązujący w dniu wydania decyzji). W okresie od uchwalenia prawa budowlanego 

do dnia dzisiejszego ustawa była zmieniana 89 razy w tym Trybunał Konstytucyjny wydał 10 

wyroków,  których  przedmiotem  było  upb.  Bardzo  dużym  modyfikacjom  w  całym  okresie 

obowiązywania ustawy podlegała procedura legalizacji samowoli budowlanej poczynając od 

stanu  w  sposób  oczywisty  naruszającego  prawa  podstawowe  do  ostatecznej  konstrukcji 

procesu  legalizacji,  którą  ustawodawca  uznaje  za  zbyt  sformalizowaną  i  szkodliwą  dla 

właściwego funkcjonowania rynku nieruchomości i zamierza ją zmienić. 

W  grudniu  1998  roku  wydanie  decyzji  udzielającej  pozwolenia  na  wznowienie  robót 

budowlanych  wstrzymanych  postanowieniem  nadzorczym  wynikającym  z  naruszenia 

istniejącego pozwolenia na budowę wiązało się z wszczęciem procedury legalizacyjnej, które 

była w sposób uproszczony uregulowana przez art. 48 do art. 53 upb. W szczególności na 

podstawie  art.  50  ust.  1  pkt  3  upb  zostało  wydane  przez  właściwy  organ  postanowienie  

z  dnia  5  maja  1997  roku  nr  30/N/97  o  wstrzymaniu  robót  budowlanych  wykonywanych  

w sposób istotnie odbiegających od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę 

bądź  w  przepisach.  Następnie na  podstawie art.  51 ust.  1  pkt  2 upb  właściwy  organ  wydał 

decyzję z dnia 23 września 1997 roku nr 587/N/97 określającą czynności jakie należy wykonać 

w  celu  doprowadzenia  wykonywanych  robót  do  stanu  zgodnego  z  prawem  

i 

uzyskania pozwolenia na ich wznowienie oraz określającą termin w jakim czynności te należy 

wykonać. Organ wydając decyzję na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 upb otworzył postępowanie 

legalizacyjne w przeciwieństwie do sytuacji, w której decyzja oparta na art. 51 ust. 1 pkt 1 upb 

nakazywałaby rozbiórkę całości lub części obiektu lub nakazywałaby zaniechanie w sposób 

trwały dalszych robót budowlanych - postanowienie wydane na podstawie art. 50 ust. 1 pkt 3 

upb  było  środkiem  tymczasowym,  gdyż  traciło  ważność  po  upływie  2  miesięcy  od  jego 

doręczenia  na  podstawie  art.  50  ust.  4  upb.  W  przypadku  niewykonania  obowiązków 

nałożonych decyzją nr 587/N/97 właściwy organ nakazywał zaniechanie dalszych robót bądź 

rozbiórkę obiektu lub jego części na podstawie art. 51 ust. 2 upb. 

Wobec wykonania przez skarżącą obowiązków nałożonych na nią przez organ decyzją 

z dnia 23 września 1997 roku nr 587/N/97 zostały spełnione warunki pozwalające na uzyskanie 

pozwolenia  na  wznowienie  robót.  Prezydent  m.st.  Warszawy  decyzją  z  dnia  

8  grudnia  1998  roku  nr  688/N/98  wy

daną  na  podstawie  art.  51  ust.  1a  upb  wobec 

doprowadzenia wykonywanych robót do stanu zgodnego z prawem wydał pozwolenia na ich 

wznowienie. Wobec treści art. 28 upb (stan na dzień 8 grudnia 1998 roku) roboty budowlane 

można  rozpocząć  jedynie  na  podstawie  ostatecznej  decyzji  o  pozwoleniu  na  budowę  

z zastrzeżeniem art. 29 i art. 30 upb. Wskazane w przepisie art. 29 i art. 30 upb określają listę 

prac  budowlanych  wyłączonych  z  obowiązku  uzyskania  pozwolenia  na  budowę  

i procedur

ę zgłoszenia budowy do właściwego organu. Zatem zgodnie z regulacją art. 28 upb 

a  contrario  decyzja  Prezydenta  m.st.  Warszawy  z  dnia  8  grudnia  1998  roku  nr  688/N/98 

stanowi pozwolenie na budowę, gdyż prowadzenie prac budowlanych jest możliwe jedynie po 

uzy

skaniu pozwolenia na budowę a wykonanie projektu budowlanego stanowiącego załącznik 

do tejże decyzji nie podlegało wyłączeniem z tego obowiązku na podstawie art. 29 i art. 30 

upb. Ostatecznie, decyzja nr 688/N/98 stanowiła również decyzję legalizacyjną dla samowoli 

budowlanej i doprowadziła do nabycia przez E. i K. S. praw z tej decyzji wynikających w tym 

trwałości  i  ich  niezmienności.  W  konsekwencji  wobec  prawomocności  decyzji  nr  688/N/98 

jakakolwiek  ingerencja  w  integralność  budynku  hotelowo  -  gastronomicznego  przy  ul. 

Okopowej  65  w  zakresie  objętym  tą  decyzją  będzie  stanowiła  rażące,  oczywiste  i 

kwalifikowane naruszenie praw skarżącej i doprowadzi do powstania szkód wielkich rozmiarów 

w rozumieniu art. 115 § 7a k.k., za które odpowiedzialność będzie ponosił Skarb Państwa. 

Kolejnym  istotnym  aspektem  niniejszego  postępowania  jest  jego  wymiar  represyjny  

w  rozumieniu  Konstytucji  i  Europejskiej  Konwencji  Praw  Człowieka.  Postanowienie  

o  wykonaniu  zastępczym  jak  i  decyzja  o  rozbiórce  są  działaniami  władczymi  Państwa 

mającymi  charakter  represyjny.  Wykonanie  decyzji  i  postanowień  jako  forma  działania 

represyjnego,  rodzącego  odpowiedzialność  finansową  ubezpieczonego  wobec  Skarbu 

Państwa  spełnia  przesłanki  stosowania  przy  jego  wykładni  art.  42  -  45  Konstytucji  RP.  

W  szczególności  pojęcie  odpowiedzialności  karnej  w  orzecznictwie  TK  nigdy  nie  zostało 

zdefiniowane  wprost.  W  licznych  orzeczeniach  TK  wskazywał,  że  konstytucyjne  gwarancje 

dotyczącego  tego  rodzaju  odpowiedzialności  odnoszą  się  do  wszystkich  przepisów  

o  ch

arakterze  represyjnym,  czyli  przepisów,  których  celem  jest  wymierzanie  kar  wobec 

jednostki, poddanie jednostki jakiejś formie ukarania lub sankcji (wyroki TK z 8 lipca 2003 roku 

P 10/02, 26 listopada 2003 roku SK 22/02, 21 lipca 2007 roku P 33/05, 19 marca 2007 roku K 

47/05, 8 stycznia 2008 roku P 35/06, 2 września 2008 roku K 35/06, 12 kwietnia 2011 roku P 

90/08,  6  listopada  2012 roku  K  21/11,  20 maja  2014  roku  K  17/13,  3  czerwca  2014 roku  K 

19/11, 21 kwietnia 2015 roku P 40/13). Trybunał podkreślał, że: przepisy art. 42 - 45, a także 

art.  78  Konstytucji  znajdują  zastosowanie  do  oceny  nie  tylko  regulacji  o  stricte  karnym 

charakterze, ale też odpowiednio do innych regulacji o represyjnym charakterze (wyrok TK z 

19  marca  2007  roku  K  47/05).  Uzasadnieniem  taki

ego  zabiegu  są  względy  aksjologiczne  - 

chodzi  o  stworzenie  jednostce  odpowiednich  gwarancji  i  zabezpieczenie  jej  praw,  w 

postępowaniach  które  mają  charakter  represyjny  (wyrok  TK  z  2  kwietnia  2015  roku  

P  40/13).  Można  uznać,  że  rozszerzenie  w  orzecznictwie  TK  zakresu  stosowania  normy 

konstytucyjnej nullum crimen, nulla poena sine lege stanowi odzwierciedlenie rozwoju doktryny 

praw człowieka i zmiany minimalnych standardów gwarancyjnych szeroko rozumianego prawa 

karnego  (wykładnia  i  orzecznictwo  za  M.  Safjan,  L.  Bosek  rd.  „Konstytucja  RP  Tom  I 

Komentarz Art. 1 - 

86, Duże Komentarze Becka”, C.H. Beck, Warszawa 2016). Kolejną normą 

konstytucyjną  jest  in  dubio  pro  reo,  której  zastosowanie  w  niniejszym  postępowaniu  jest 

obowiązkiem każdego organu władzy. 

Wobec  w

ystąpienia  wątpliwości  związanych  z  wykładnią  decyzji  Powiatowego 

Inspektora  Budowlanego  dla  m.st.  Warszawy  z  29  lipca  2015  roku  nr  IIIOT/445/2015  

o częściowej rozbiórce budynku hotelowo-gastronomicznego ze względu na jej wewnętrzną 

sprzeczność  należy  do  jej  wykładni  stosować  art.  7a  ust.  1  k.p.a.  łącznie  z  art.  42  -  45,  

a także art. 78 Konstytucji RP. Zatem stanowisko wyrażone przez KIO w uzasadnieniu wyroku 

z dnia 10 kwietnia 2019 roku sygn. akt KIO 549/19, iż wewnętrzna sprzeczność występująca 

w  decyzj

i  rozbiórkowej  winna  być  rozstrzygnięta  na  niekorzyść  poddanego  karze  (tutaj 

skarżącej)  stanowi  oczywiste  i  kwalifikowane  naruszenie  praw  podstawowych.  Tak  samo 

uchylenie się przez KIO od dokonania oceny prawnej skutków naruszenia ustaw przez PINB 

w związku z postępowaniem w sprawie zamówienia poprzez uznanie, że nie podlegają one 

kognicji KIO jest sprzeczne z art. 180 ust. 1 ustawy pzp w zw. z art. 179 ust. 1 ustawy Pzp, co 

wynika z przedstawionej wcześniej wykładni tychże przepisów. KIO wydając orzeczenia nie 

może  też  uchylać  się  od  pełnej  oceny  podnoszonych  przez  strony  zarzutów  prawnych  i 

faktycznych  nawet  bez  wskazania  ich  podstawy  prawnej,  gdyż  w  niniejszym  postępowaniu 

zakres związania Sądu żądaniem skargi lub odwołania wynika z przepisów k.p.c. i zgodnie z 

uchwałą siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 roku III CZP 49/07 - sąd 

odwoławczy  nie  jest  związany  zarzutami  naruszenia  prawa  materialnego,  jest  związany 

zarzutami naruszenia prawa procesowego i z urzędu bada nieważność postępowania. 

Tak  samo  rozstrzygnięcie  na  niekorzyść  skarżącej  sprzeczności  występującej 

pomiędzy  prawomocną  decyzją  legalizującą  samowolę  budowlaną  z  1998  roku  i  decyzją  

o rozbiórce z 2015 roku stanowiłoby oczywiste i kwalifikowane naruszenie praw podstawowych 

st

rony  postępowania.  Wystąpienie  sprzeczności  pomiędzy  prawomocnymi  decyzjami 

administracyjnymi  jak  i  np.  wydanie  decyzji  bez  podstawy  prawnej  jest  sytuacją,  

w  której  sądy  cywilne  w  tym  KIO  przestają  być  związane  orzeczeniami  administracyjnymi  

i winny doko

nać samodzielnej oceny zagrożeń dla interesu publicznego, porządku prawnego 

oraz zasad dokonywania wykładni powstających sprzeczności. 

Zamawiający w pisemnej odpowiedzi na odwołanie z 30 października 2019 r. wniósł  

o oddalenie odwołania w całości. 

W uzas

adnieniu odpowiedzi na odwołanie Zamawiający wskazał, że Odwołująca się 

jest osobą nie uprawnioną do wniesienia odwołania, w rozumieniu art. 179 ustawy Pzp, której 

przysługują środki ochrony prawnej, gdyż nie jest Wykonawcą ani innym podmiotem, mającym 

interes  w  uzyskaniu  danego  zamówienia,  który  poniósł  lub  może  ponieść  szkodę  

w  wyniku  naruszenia  przez 

zamawiającego przepisów  ustawy  i  nie  ubiega się o  udzielenie 

zamówienia. 

Definicję pojęcia wykonawcy wyraźnie reguluje art. 2 pkt 11 ustawy Pzp, stanowiący, 

iż  wykonawcą  jest  osoba  fizyczna,  osoba  prawna  albo  jednostka  organizacyjna  nie 

posiadająca osobowości prawnej, ubiegająca się o udzielenie zamówienia publicznego, czyli 

de facto 

zamierzająca złożyć ofertę, złożyła ofertę lub zawarła umowę w sprawie zamówienia 

publicznego. 

W tym przypadku żadna z powyższych przesłanek definicji wykonawcy nie ma 

zasto

sowania, gdyż bezsprzecznym jest, iż Odwołująca nie jest Wykonawcą ubiegającym się 

o 

udzielenie zamówienia publicznego, nie zamierza złożyć oferty i zawrzeć z Zamawiającym 

umowy.  Odwołująca  się  jest  właścicielem  budynku,  zobowiązanym  Decyzją  Powiatowego 

Inspektora Nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy Nr IIIOT/455/2015 z dnia 29 lipca 2015 

r. do dokonania rozbiórki części budynku, stanowiącej przedmiot postępowania. 

Konsekwencją  nie  wykonania  obowiązku  wynikającego  z  w/w  Decyzji  przez 

Odwołującą  jest  prowadzenie  przez  PINB  dla  m.st.  W-wy  postępowania  egzekucyjnego  

w  formie  wykonania  zastępczego  za  Zobowiązanego  (Odwołującą),  mającego  na  celu 

doprowadzenie do wykonani

a obowiązku przedmiotowej rozbiórki, poprzez przeprowadzenie 

postępowania  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  i  zawarcie  umowy  z  wybranym 

wykonawcą. 

Odnosząc  się  do  zarzutu  Odwołującej  dotyczącego  funkcjonowania  w  obrocie 

prawnym  i  sprzeczności  Decyzji  Powiatowego  Inspektora  Nadzoru  Budowlanego  dla  m.st. 

Warszawy  Nr 688/N/98 z dnia 08 grudnia 

1998 roku z Decyzją Nr III0T/455/2015 z dnia 29 

lipca 2015 

r., wydaną przez w/w organ, oraz niezgodności treści w/w Decyzji z treścią opisu 

przedmiotu  zamówienia,  podkreślić  należy,  iż  to  wyłącznie  Zamawiający  ustala  przedmiot 

zamówienia, który w przypadku prowadzenia postępowania na roboty budowlane określa się 

za pomocą dokumentacji projektowej oraz specyfikacji technicznej wykonania i odbioru robót 

budowlanych.  Dec

yzje  administracyjne  wydane  przez  tut.  organ  nie  stanowią  części  opisu 

przedmiotu zamówienia, ani żadnej innej dokumentacji w postępowaniu, nie są znane również 

żadnemu z potencjalnych wykonawców. W takim przypadku nie można zatem podnosić ich 

wzajemnej sp

rzeczności. 

W świetle powyższego niezrozumiały jest zarzut podnoszący naruszenie art. 7 ustawy 

Pzp. 

W ocenie Zamawiającego powyższy art. 7 ust. 1 ustawy Pzp w tym przypadku nie został 

w żadnym zakresie naruszony. 

Odnosząc  się  do  kolejnego  zarzutu  Odwołującej  dot.  warunków  udziału  

w  postępowaniu  stawianych  wykonawcom,  zauważyć  należy,  iż  to  Zamawiający  określa  te 

warunki  tak,  aby  zapewnić  w  postępowaniu  udział  wykonawców,  posiadających  niezbędne  

i adekwatne doświadczenie w wykonywaniu robót objętych przedmiotem zamówienia. 

Zamawiający  nie  może  dopuścić  do  sytuacji,  gdy  w  wyniku  określenia  zbyt  niskich 

wymagań dot. doświadczenia wykonawców, umowa na rozbiórkę tak dużej części budynku 

zostanie zawarta z wykonawcą nie mającym doświadczenia w pracach o takim zakresie, gdyż 

mogłoby  to  zagrozić  bezpieczeństwu  części  budynku,  nie  podlegającej  rozbiórce. 

Niezrozumiały jest zatem zarzut Odwołującej, gdyż to właśnie Odwołującej, jako właścicielce 

budynku  przeznaczonego  częściowo  do  rozbiórki,  powinno  zależeć  na  tym  aby  rozbiórki 

dokonał Wykonawca posiadający jak największe doświadczenie. 

Zamawiający zaznaczył, że z jednej strony Odwołująca skarży ograniczenie dostępu 

wykonawców  do  zamówienia  poprzez  postawienie  -  w  ocenie  Odwołującej  -  zbyt  wysokich 

wymagań  wykonawcom,  a  z  drugiej  strony  -  w  dalszej  części  odwołania,  podnosi,  iż 

wykonawca  powinien  posiadać  doświadczenie  w  wykonywaniu  częściowych  rozbiórek  -  co  

w  tym  właśnie  przypadku  ograniczyłoby  dostęp  wykonawców  do  zamówienia,  

a  Zamawiającego  naraziłoby  na  uzasadnione  -  w  jego  ocenie  odwołania  potencjalnych 

wykonawców. 

Zamawiający  nadmienił  również,  iż  zarówno  warunki  udziału  w  postępowaniu  oraz 

kryteria oceny 

ofert ustalane są właśnie przez Zamawiającego, i w tym przypadku, biorąc pod 

uwagę wartość zamówienia  oraz  zakres prac,  w  żadnym  zakresie nie naruszają przepisów 

ustawy  Pzp,  a  zarzut 

podnoszony  przez  Odwołującą  dotyczący  ograniczenia  kręgu 

Wykonawców  ze  względu  na  warunki  udziału  i  kryteria  oceny  ofert  jest  bezpodstawny.  

W  każdym  z  kolejno  prowadzonych  postępowań  oferty  składało  co  najmniej  kilku 

wykonawców,  co  w  przypadku  tego  konkretnego  zamówienia  o  dość  skomplikowanym 

charakterze  (rozbiórka  ręczna  budynku)  nie  wskazuje  na  ograniczenie  dostępu  do  udziału  

w postępowaniu. 

Odnosząc  się  do  poniesienia  przez  Odwołującą  ewentualnej  szkody  Zamawiający 

nadmienił, iż w tym przypadku Odwołująca może hipotetycznie ponieść szkodę jako właściciel 

budynku,  którego  rozbiórka  jest  przedmiotem  postępowania.  W  sytuacji  wystąpienia  takiej 

ewentualnej  szkody,  będącej  rezultatem  wykonania  prawomocnej  Decyzji  administracyjnej, 

Odwołująca może dochodzić swoich praw na drodze cywilnej. Zauważyć zatem należy, iż nie 

ma tu mowy o szkodzie w rozumieniu art. 179 ust. 1 ustawy Pzp

, gdyż Odwołująca uszczerbku 

w swoim interesie upatru

je poza postępowaniem. 

Uwzględniając  powyższe,  a  przede  wszystkim  fakt,  iż  Odwołująca  jest  osobą 

nieuprawnioną  do  wniesienia  odwołania  i  nie  posiada  interesu  w  jego  wniesieniu  

w rozumieniu art. 179 ust. 1 ustawy Pzp (nie jest 

Wykonawcą ubiegającym się o udzielenie 

zamówienia) Zamawiający wniósł o oddalenie odwołania w całości. 

Po  przeprowadzeniu  rozprawy  z  udziałem  Stron  postępowania  odwoławczego, 

na  podstawie  zebranego  materiału  w  sprawie  oraz  oświadczeń  i  stanowisk  Stron, 

Krajowa Izb

a Odwoławcza ustaliła i zważyła, co następuje: 

Na  wstępie  Izba  ustaliła,  że  nie  została  wypełniona  żadna  z  przesłanek,  o  których 

stanowi art. 189 ust. 2 ustawy Pzp, skutkujących odrzuceniem odwołania. 

Zamawiający w dniu 17 października 2019 r. powiadomił wykonawców o wniesionym 

odwołaniu.  

Do postępowania odwoławczego w terminie, o którym mowa w art. 185 ust. 2 ustawy 

Pzp, nie przystąpił żaden wykonawca. 

Przy  rozpoznawaniu  przedmiotowej  sprawy  Izba  uwzględniła  dokumentację 

p

ostępowania o udzielenie zamówienia przekazaną przez Zamawiającego, w szczególności, 

ogłoszenie o zamówieniu oraz specyfikację istotnych warunków zamówienia. 

Skład  orzekający  Izby  wziął  pod  uwagę  również  stanowiska  i  oświadczenia  Stron  

postępowania  odwoławczego  złożone  ustnie  do  protokołu  posiedzenia  i rozprawy  w  dniu  

października 2019 r.  

Na  podstawie  art.  190  ust.  6  ustawy  Pzp  Izba  oddaliła  wniosek  Odwołującej  

o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu technologii budownictwa oraz organizacji 

i  zarządzania  budownictwa  na  okoliczność  wpływu  obecnych  warunków  zamówienia  na 

ograniczenie  konkurencji,  podniesienie  kosztów  wykonania  prac,  powstania  zagrożeń 

technicznych  dla  nierozbieranej  części  budynku  i  możliwości  powstania  szkody  w  wyniku 

niewłaściwego sformułowania warunków zamówienia, uznając że ww. dowód został powołany 

dla zwłoki. Ponadto zgodnie z art. 190 ust. 4 ustawy Pzp, Izba może powołać biegłego spośród 

osób  wpisanych  na  listę  biegłych  sądowych  prowadzoną  przez  prezesa  właściwego  sądu 

o

kręgowego, jeżeli ustalenie stanu faktycznego sprawy wymaga wiadomości specjalnych. 

Izba  wskazuje,  iż  ww.  wniosek  nie  został  przez  Odwołującą  w  żaden  sposób 

uzasadniony tak w treści odwołania, jak i w toku rozprawy przed Izbą. Z kolei w ocenie składu 

orzek

ającego Izby rozstrzygnięcie niniejszej sprawy możliwe było na podstawie dokumentacji 

postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, w szczególności postanowień ogłoszenia 

o zamówieniu oraz SIWZ i nie wymagało wiedzy specjalistycznej.  

Izba ustaliła, co następuje: 

Przedmiotem  zamówienia  jest  wykonanie  robót  budowlanych,  polegających  na 

dokonaniu  całkowitej  rozbiórki  części  budynku  usługowo-hotelowo  restauracyjnego  przy  ul. 

Okopowej  65  w  Warszawie  wraz  z  opróżnieniem  z  wyposażenia  i  złożeniem  do  depozytu  

w magazynie. 

Zgodnie  z  sekcją  III.1.3)  ogłoszenia  o  zamówieniu,  o  udzielenie  zamówienia  mogli 

ubiegać się wykonawcy, który wykazali, iż w okresie ostatnich 5 (pięciu) lat przed upływem 

terminu składania ofert, a jeżeli okres prowadzenia działalności jest krótszy  - w tym okresie 

wykonał* co najmniej dwie roboty budowlane o wartości nie mniejszej niż 700.000,00 zł brutto 

każda,  które  polegały  na  rozbiórce**  obiektu  kubaturowego  o  powierzchni  min.  5.000  m3. 

Uwaga:  *  za  wykonaną  robotę  budowlaną  Zamawiający  rozumie  taką,  która  została 

zrealizowana w ramach danej umowy, tj. odebrana przez inwestora jako wykonana w sposób 

należyty,  zgodnie  z  zasadami  prawa  budowlanego  i  prawidłowo  ukończona.  Zamawiający 

zastrzega sobie prawo do ewentualnego sprawdzenia prawdziwości przedstawionych danych, 

które będą wyszczególnione w wykazie robót budowlanych złożonym przez Wykonawcę. **za 

rozbiórkę należy rozumieć wykonanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana 

parametrów  użytkowych  lub  technicznych  istniejącego  obiektu  budowlanego,  w  tym 

charakterystycznych  parametrów  takich  jak:  kubatura,  powierzchnia  zabudowy,  wysokość, 

długość szerokość bądź też ilość kondygnacji. 

Kryteriami oceny ofert w postępowaniu były: cena o wadze 60% oraz termin wykonania 

zamówienia o wadze 40%. Termin realizacji zamówienia wyznaczony został na maksymalnie 

90 dni od daty podpisania umowy.  

W  dniu  28  października  2019  r.  upłynął  termin  składania  ofert.  Zamawiający  nie 

przedłużył terminu składania ofert w związku z odwołaniem wniesionym przez E. S.. 

W  przedmiotowym  postępowaniu  oferty  złożyło  czterech  wykonawców,  tj.  4BAU  

Sp. z o.o., R. K. 

prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą EKO GRAND R. K., TREE 

Capital Sp.  z o.o. oraz K. T. 

prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą P.H.U. REC-

TOM K. T. 

Izba zważyła, co następuje: 

Na wstępie Izba  wskazuje,  że  zarzuty  dotyczące kryterium  oceny  ofert  oraz  terminu 

realizacji  zamówienia  nie  mogły  być  przedmiotem  rozpoznania  Izby  zważywszy  na  treść 

art.  189  ust.  2  pkt  6  ustawy  Pzp

,  jako  że  dotyczyły  one  czynności,  które  nie  mieszczą  się  

w katalogu 

czynności wymienionych w art. 180 ust. 2 ustawy Pzp. 

Następnie  Izba  stwierdziła,  iż  Odwołująca  nie  jest  uprawniona  do  korzystania  ze 

środków ochrony prawnej w rozumieniu art. 179 ust. 1 ustawy Pzp, zatem już z tego względu 

odwołanie nie mogło zostać uwzględnione. 

Zgodnie z art. 179 ust. 1 ustawy Pzp, środki ochrony prawnej określone w niniejszym 

dziale przysługują wykonawcy, uczestnikowi konkursu, a także innemu podmiotowi, jeżeli ma 

lub  miał  interes  w  uzyskaniu  danego  zamówienia  oraz  poniósł  lub  może  ponieść  szkodę  

w wyniku naruszenia przez zamawiającego przepisów niniejszej ustawy. Przesłanki określone 

w  ww.  artykule 

muszą  być  spełnione  łącznie.  Z  kolei  stosownie  do  treści  art.  2  

pkt 11 ustawy Pzp, pod pojęciem wykonawcy należy rozumieć osobę fizyczną, osobę prawną 

albo  jednostkę  organizacyjną  nieposiadającą  osobowości  prawnej,  która  ubiega  się  

o  udzielenie  zamówienia  publicznego,  złożyła  ofertę  lub  zawarła  umowę  w  sprawie 

zamówienia publicznego. 

Izba  podziela  stanowisko  wyrażone  w  wyroku  z  10  kwietnia  2019  r.  sygn.  akt:  KIO 

549/19  oraz  wyroku  z  18  września  2019  r.  sygn.  akt:  KIO  1722/19  dotyczące  wykładni 

materialnoprawnych  przesłanek  zawartych  w  art.  179  ust.  1  ustawy  Pzp.  Izba  wskazuje,  iż  

legitymacja do wniesienia odwołania służy tylko takiemu podmiotowi, który wykaże, że posiada 

obiektywną,  tj.  wynikającą  z  rzeczywistej  utraty  możliwości  uzyskania  zamówienia  lub 

ubiegania  się  o  udzielenie  zamówienia,  potrzebę  uzyskania  określonego  rozstrzygnięcia. 

Ponadto  norma  prawna  wskazuje  na  interes 

w  uzyskaniu  danego  zamówienia,  zatem 

w

noszący  środek  ochrony  prawnej  jest  zobligowany  wykazać,  że  obiektywnie  ma  potrzebę 

uzyskania danego zamówienia. Fakt posiadania przez odwołującego interesu, uprawniającego 

go  do  wniesienia  odwołania,  podlega  badaniu  w  toku  postępowania  odwoławczego  lub 

skargowego. W przypadku st

wierdzenia braku tej przesłanki, odwołanie podlega oddaleniu. 

Oprócz  interesu  w  uzyskaniu  danego  zamówienia,  wykonawca,  którzy  korzysta  ze 

środka ochrony prawnej w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, obowiązany 

jest wykazać, że poniósł lub może ponieść szkodę w wyniku naruszenia przez zamawiającego 

przepisów ustawy Pzp. A zatem wykonawca, który zamierza skorzystać ze środków ochrony 

prawnej,  musi  wykazać,  że  chce  lub  chciał  uzyskać  dane  zamówienie  publiczne,  a 

zamawiający  swoim  działaniem  lub  zaniechaniem  niezgodnym  z  przepisami  ustawy  Prawo 

zamówień  publicznych,  albo  pozbawił  go  możliwości  uzyskania  tego  zamówienia,  albo  w 

sposób  istotny  je  utrudnił,  w  wyniku  czego  wykonawca  poniósł  lub  może  ponieść  szkodę. 

Szkoda wykonawcy najczęściej polegać będzie na utracie korzyści wynikających z realizacji 

zamówienia. 

W  tym  miejscu  Izba  wskazuje,  że  nie  podziela  stanowiska  Odwołującej,  która 

argumentowała, że w świetle art. 180 ust. 1 ustawy Pzp, odwołanie przysługuje wykonawcy  

w  przypadku  naruszenia  przez  zamawiającego  przepisu  rangi  ustawowej  w  odniesieniu  do 

każdej  ustawy,  którą  zamawiający  ma  obowiązek  przestrzegać.  Abstrahując  od  faktu,  iż  

w  niniejszym  postępowaniu  zastosowanie  znalazł  art.  180  ust.  2  ustawy  Pzp  z  uwagi  na 

okoliczność,  iż  wartość  niniejszego  zamówienia  jest  mniejsza  niż  kwoty  określone  

w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8, Izba wskazuje, że z treści art. 179 ust. 1 

ustawy Pzp wprost wynika, że środki ochrony prawnej uregulowane w Dziale VI ustawy Pzp 

przysługują określonym podmiotom w przypadku naruszenia przez zamawiającego przepisów 

niniejszej ustawy, tj. ustawy Prawo zamówień publicznych. W art. 180 ust. 1 i 2 ustawy Pzp 

ustawodawca zawarł natomiast dalsze ograniczenia w zakresie wnoszenia środków ochrony 

prawnej. Powyższe nie zmienia jednak istoty rzeczy, tj. że przedmiotem oceny Izby nie mogą 

być  działania  lub  zaniechania  zamawiającego  w  świetle  przepisów  innych,  niż  Prawo 

zamówień  publicznych,  ustaw,  w  szczególności  Konstytucji  RP  oraz  k.p.a.  Argumentacja 

wykonawców  referująca  do  przepisów  innych  ustaw,  może  pełnić  funkcję  uzupełniającą 

względem zarzucanego przez wykonawcę naruszenia przepisów ustawy Pzp.  

W 

okolicznościach niniejszej sprawy Odwołująca wskazała, że pierwszy warunek, tj. 

posiadanie  interesu,  został  spełniony  pośrednio,  co  wynika  wprost  z  treści  prawomocnej 

decyzji PINB dla m. st. Warszawy z 29 lipca 2015 r. nakładającej obowiązek rozebrania pięter 

III  do  VI  budynku  hotelowego,  co  wynika  wprost  z  art.  52  ustawy  Prawo  budowlane.  Tym 

samym,  w  ocenie  Odwołującej,  do  chwili,  w  której  nie  zostanie  wydane  postanowienie  

o  wykonawstwie  zastępczym,  E.  S.  obok  K.  S.,  jako  właścicielki  budynku  są  jedynymi 

uprawnionymi  i  zobowiązanymi  do  wykonania  tejże  decyzji,  czyli  są  z  mocy  decyzji 

wykonawcami  usług  będących  przedmiotem  zamówienia.  Natomiast  od  momentu  wydania 

postanowienia  o  wykonaniu  zastępczym  grono  potencjalnych  wykonawców  ulega 

rozszerzeniu. 

Zdaniem Odwołującej, skoro PINB wydał w dniu 28 marca 2019 r. postanowienie 

o zastosowaniu wykonania zastępczego zobowiązania ciążącego na Odwołującej, które jest 

jednocześnie podstawą ogłoszenia o zamówieniu, to decyzja ta łącznie z przywołaną decyzją 

z 29 lipca 2015 r. rozstrzygają w sposób wiążący dla KIO o posiadaniu interesu w uzyskaniu 

zamówienia przez E. S. 

Odnosząc  się  do  przesłanki  szkody,  o  której  mowa  w  art.  179  ust.  1  ustawy  Pzp, 

Odwołująca  wskazała,  że  w  związku  z  naruszeniem  prawa  wynikającym  z  określenia 

przedmiotu przetargu w sposób sprzeczny z prawomocną i obowiązującą decyzją Prezydenta 

m. st. Warszawy z 8 grudnia 1998 r. nr 

668/N/98, Odwołująca może ponieść szkodę majątkową 

wielkich 

rozmiarów 

polegającą 

na 

wyburzeniu 

budynku 

hotelowego  

o wartości ponad 30 000 000 zł powiększoną o koszty wyburzenia równe wartości zamówienia 

publicznego będącego przedmiotem przetargu.  

Odnosząc  się  do  powyższego  Izba  stwierdza,  że  w  przedmiotowej  sprawie,  lektura 

treści  odwołania  prowadzi  do  wniosku,  że  na  moment  jego  wniesienia,  Odwołująca  nie 

zamierza

ła ubiegać się o niniejsze zamówienie publiczne, którego przedmiotem jest rozbiórka 

części obiektu budowlanego, będącego własnością Odwołującej. Odwołująca nie wskazywała 

w  treści  odwołania,  iż  postanowienia  ogłoszenia  o  zamówieniu  oraz  SIWZ,  które 

kwestionowała  uniemożliwiały  jej  złożenie  oferty,  a  nieuzyskanie  zamówienia  wiązałoby  się  

z utrat

ą korzyści wynikających z jego realizacji.  

Izba nie podziela stanowiska Odwołującego, jakoby p. E. S. jako właścicielka budynku 

przy ulicy Okopowej 65 w Warszawie zobowiązana do wykonania decyzji z 29 lipca 2015 r. 

nakładającej obowiązek rozebrania pięter III do VI budynku hotelowego, była z mocy decyzji 

administracyjnej 

wykonawcą  usług  będących  przedmiotem  zamówienia.  To,  że Odwołująca 

została  zobowiązana  na  mocy  decyzji  administracyjnej  do  rozebrania  części  budynku  przy 

Okopowej 65 w Warszawie, w żaden sposób nie powoduje, iż automatycznie uzyskuje  ona 

status wykonawcy w rozumieniu art. 2 pkt 11 ustawy Pzp.  

Ponadto 

Izba  wskazuje,  iż  stanowisko  Odwołującej  było  niespójne  w  przedmiocie 

przesłanek materialnoprawnych określonych w art. 179 ust. 1 ustawy Pzp, w szczególności w 

kontekście  zaprezentowanego  na  rozprawie  stanowiska,  iż  decyzja  z  29  lipca  2015  r.  

nr  IIIOT/445/2015  winna  zostać  uchylona,  a  Odwołująca  zamierza  wnosić  o  stwierdzenie 

nieważności ww. decyzji (nakazującej rozbiórkę części budynku), co potwierdza, że nie była 

ona zainteresowana 

uzyskaniem niniejszego zamówienia, którego realizacja de facto godziła 

w jej 

interesy wykraczające poza niniejsze postępowanie o udzielenie zamówienia.  

Odnosząc  się  do  kwestii  szkody  wskazać  należy,  iż  Odwołująca  upatrywała  szkody  

w realizacji niniejszego zamówienia polegającego na wyburzeniu części budynku hotelowego 

o  znacznej  wartości,  którego  jest  właścicielką.  Zgodzić  się  należy  z  Zamawiającym,  iż  

w  przypadku wystąpienia  ewentualnej  szkody,  będącej rezultatem  wykonania prawomocnej 

d

ecyzji  administracyjnej,  Odwołująca  może  dochodzić  swoich  praw  na  drodze  cywilnej. 

Zauważyć zatem należy, iż nie ma tu mowy o szkodzie w rozumieniu art. 179 ust. 1 ustawy 

Pzp, gdyż Odwołująca uszczerbku w swoim interesie upatruje poza postępowaniem. 

Ponadto Izba wskazuje, że pełnomocnik Odwołującej w toku rozprawy, odnosząc się 

merytorycznie  do  poszczególnych  zarzutów,  wskazując  na  ich  nadmierny  charakter,  

ograniczający w konsekwencji krąg potencjalnych wykonawców zamówienia, nie miał wiedzy, 

że  w  dniu  28  października  2019  r.,  upłynął  już  termin  składania  ofert  w  niniejszym 

postępowaniu oraz że w ww. terminie wpłynęły 4 oferty. Powyższe, w ocenie Izby, dodatkowo 

potw

ierdza, że w istocie Odwołująca nie zamierzała złożyć oferty w niniejszym postępowaniu. 

Z  uwagi  na  powyższe  stwierdzić  należy,  że  Odwołująca  nie  wykazała,  że  jest 

uprawniona do korzystania ze środków ochrony prawnej w rozumieniu art. 179 ust. 1 ustawy 

Pzp. 

Tym  samym  niniejsze  odwołanie  zasługiwało  na  oddalenie,  bez  merytorycznego 

rozpoznania  zarzutów  podniesionych  w  odwołaniu,  a  to  z  uwagi  na  okoliczność,  iż 

hipotetycznie

,  pozytywna  ocena  zasadności  zarzutów  odwołania,  nie  zmieniłaby  sytuacji 

prawnej 

Odwołującej. 

W świetle powyższego orzeczono jak w sentencji. 

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 192 ust. 9 i 10 

ustawy Pzp, stosownie do wyniku postępowania. Na podstawie § 5 rozporządzenia Prezesa 

Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości oraz sposobu pobierania wpisu 

od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania 

(t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 972 ze zm.) do kosztów postępowania odwoławczego Izba zaliczyła 

w c

ałości uiszczony wpis, zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia. 

Przewodniczący:      ……………………………..