KIO 2339/16 KIO 2352/16 WYROK dnia 28 grudnia 2016 r.

WYROK 

z dnia 28 grudnia 2016 r. 

Krajowa Izba Odwoławcza – w składzie:  

Przewodniczący:   Piotr Kozłowski 

Magdalena Grabarczyk 

Marek Koleśnikow 

Protokolant: Rafał Komoń 

po  rozpoznaniu  na  rozprawie 

21  grudnia  2016  r.  w  Warszawie  odwołań  wniesionych 

12 grudnia  2016 r. do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej przez wykonawców:  

Asseco Poland S.A. z siedzibą w Rzeszowie (sygn. akt KIO 2339/16) 

Comarch Polska S.A. z siedzibą w Krakowie (sygn. akt KIO 2352/16) 

w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  publicznego  pn.  Budowa  oraz  rozwój  e-usług 

i narzędzi  w  ramach  projektów  CAPAP,  ZSIN  Faza  II  i  K-GESUT  wraz  z  szkoleniami 

(nr postępowania BO-ZP.2610.41.2016.IZ.CAPAP.ZSIN Faza II.K-GESUT)  

prowadzonym  przez  zamawiającego: 

Główny  Urząd  Geodezji  i  Kartografii  z  siedzibą 

w Warszawie  

przy  udziale  wykonawców  zgłaszających  swoje  przystąpienia  do  postępowania 

odwoławczego:  

A.  Intergraph Polska sp. z o.o.  z siedzibą w Warszawie (sygn. akt KIO 2339/16) 

B.  Sygnity S.A. z siedzibą w Warszawie (sygn. akt KIO 2339/16 i KIO 2352/16) 

– po stronie odwołującego:  

C.  GeoTechnologies sp. z o.o. z siedzibą we Wrocławiu (sygn. akt KIO 2352/16)  

– po stronie zamawiającego 

orzeka: 

1.  Uwzględnia  odwołanie  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO  2339/16  i  nakazuje 

zamawiającemu,  Głównemu  Urzędowi  Geodezji  i  Kartografii  z  siedzibą 

w Warszawie, dokonanie zmian specyfikacji istotnych warunków zamówienia: 

1.1.  w § 7 ust. 6 wzoru umowy – skreślenie słowa „jedynie”; 

1.2.   w  §  9  wzoru  umowy  –  ograniczenie  odpowiedzialności  z  tytułu  gwarancji 

do nieprawidłowości 

działania 

Systemu 

SIG, 

które 

są 

związane 

z modyfikacjami tego systemu przez wykonawcę.  

1.3.   Oddala odwołanie w pozostałym zakresie. 

2.  Oddala odwołanie w sprawie o sygn. akt KIO 2352/16.  

3.  Kosztami postępowania w sprawie o sygn. akt KIO 2339/16 obciąża zamawiającego – 

Główny Urząd Geodezji i Kartografii z siedzibą w Warszawie i: 

3.1.  zalicza  w  poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę  15000  zł  00  gr 

(słownie: piętnaście tysięcy złotych zero groszy) uiszczoną przez 

odwołującego – 

Asseco Poland S.A. z siedzibą w Rzeszowie tytułem wpisu od odwołania, 

3.2.   zasądza  od  zamawiającego  –  Głównego  Urzędu  Geodezji  i  Kartografii 

z siedzibą  w  Warszawie  na  rzecz  odwołującego  –  Asseco  Poland  S.A. 

z siedzibą  w  Rzeszowie  kwotę  18600  zł  00  gr  (słownie:  osiemnaście  tysięcy 

sześćset  złotych  zero  groszy)  –

  stanowiącą  koszty  postępowania  odwoławczego 

poniesione z tytułu uiszczonego wpisu od odwołania oraz uzasadnionych kosztów 

strony obejmujących wynagrodzenie pełnomocnika.

4.  Kosztami postępowania w sprawie o sygn. akt KIO 2352/16 obciąża odwołującego – 

Comarch Polska S.A. z siedzibą w Krakowie i: 

4.1.  zalicza  w  poczet  kosztów  postępowania  odwoławczego  kwotę  15000  zł  00  gr 

(słownie: piętnaście tysięcy złotych zero groszy) uiszczoną przez 

odwołującego – 

Comarch Polska S.A. z siedzibą w Krakowie tytułem wpisu od odwołania, 

4.2.   zasądza  od  odwołującego  –  Comarch  Polska  S.A.  z  siedzibą  w  Krakowie 

na rzecz 

zamawiającego – Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii z siedzibą 

w Warszawie  kwotę  3600  zł  00  gr  (słownie:  trzy  tysiące  sześćset  złotych  zero 

groszy)  –

  stanowiącą  koszty  postępowania  odwoławczego  poniesione  z  tytułu 

uzasadnionych kosztów strony obejmujących wynagrodzenie pełnomocnika.

Stosownie  do  art.  198a  i  198b  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  –  Prawo  zamówień 

publicznych  (t.j.  Dz.  U.  z  2015  r.  poz.  2164  ze  zm.)  na  niniejszy  wyrok  –  w  terminie  7  dni 

od dnia  jego  doręczenia  –  przysługuje  skarga  za  pośrednictwem  Prezesa  Krajowej  Izby 

Odwoławczej do 

Sądu Okręgowego w Warszawie. 

Przewodniczący: 

……………………………… 

……………………………… 

……………………………… 

U z a s a d n i e n i e 

Zamawiający,

  Główny  Urząd  Geodezji  i  Kartografii  z  siedzibą  w  Warszawie  {dalej 

również:  „GUGiK”},  prowadzi  na podstawie  ustawy  z  dnia  29  stycznia  2004  r.  –  Prawo 

zamówień  publicznych  (t.j.  Dz.  U.  z  2015  r.  poz.  2164  ze  zm.)  {dalej  również  „ustawa  pzp” 

lub „pzp”}  w  trybie  przetargu  nieograniczonego  postępowanie  o  udzielenie  zamówienia 

publicznego  na  usługi  pn.  Budowa  oraz  rozwój  e-usług  i  narzędzi  w  ramach  projektów 

CAPAP, 

ZSIN 

Faza 

II 

i 

K-GESUT 

wraz 

z 

szkoleniami 

(nr 

postępowania 

BO-ZP.2610.41.2016.IZ.CAPAP.ZSIN Faza II.K-GESUT).  

Ogłoszenie  o  tym  zamówieniu  zostało  opublikowane  w  Dzienniku  Urzędowym  Unii 

Europejskiej  1 grudnia  2016  r.  pod  nr  2016/S_232-422781,  Zamawiający  zamieścił  również 

ogłoszenie o zamówieniu w miejscu publicznie dostępnym w swojej siedzibie oraz na swojej 

stronie  internetowej  (www.gugik.gov.pl),  na  której  udostępnił  również  specyfikację  istotnych 

warunków zamówienia {dalej również: „specyfikacja”, „SIWZ” lub „s.i.w.z.}.  

Wartość  przedmiotowego  zamówienia  przekracza  kwoty  określone  w  przepisach 

wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy pzp.  

{KIO 2339/16} 

12  grudnia  2016  r.  Odwołujący  –

  Asseco  Poland  z  siedzibą  w  Rzeszowie  {dalej 

również:  „Asseco”}  wniósł  w  formie  pisemnej  do  Prezesa  Krajowej  Izby  Odwoławczej 

odwołanie  (zachowując  wymóg  przekazania  jego  kopii  Zamawiającemu)  wobec  treści 

ogłoszenia o zamówieniu oraz postanowień specyfikacji. 

Odwołujący  Asseco  zarzucił  na  wstępie  Zamawiającemu  zbiorczo  naruszenia 

następujących  przepisów  ustawy  pzp  {jeżeli  poniżej  nie  zaznaczono  inaczej}:  art.  7  ust.  1, 

art. 22 ust. 1a, art. 29 ust. 1 i  2, art. 91 ust. 1, 2c i 2d, art. 353

, art. 58 § 1, art. 473, art. 484 

§ 2 Kodeksu cywilnego {dalej również: „KC”, „k.c.” lub „kc”} w zw. z art. 14 i art. 139 ust. 1 

oraz  art.  44  ust.  3  ustawy  z  dnia  27  sierpnia  2009  r.  o  finansach  publicznych,  które  mogą 

w konsekwencji doprowadzić do naruszenia art. 93 ust. 1 pkt 7. 

Odwołujący  Asseco  wniósł  o  uwzględnienie  odwołania  i  nakazanie  Zamawiającemu 

dokonania  zmian  SIWZ  i  ogłoszenie  o  zamówieniu  w  sposób  wskazany  w  uzasadnieniu 

odwołania. 

W  uzasadnieniu  odwołania  sprecyzowano  naruszenia  przez  skonkretyzowanie 

zarzutów odnośnie poszczególnych postanowień specyfikacji. 

W  szczególności  w  ramach  zarzutów,  które  nie  zostały  do  zamknięcia  rozprawy 

wycofane, podano następujące okoliczności faktyczne i prawne dla uzasadnienia wniesienia 

odwołania. 

{pkt 1. – Wzór umowy: § 1 Definicje} 

Zarzuty wycofane. 

{pkt 2. – Wzór umowy: § 6 Wynagrodzenie w związku z Załącznikiem nr 2 i 3} 

Zarzuty wycofane. 

{pkt 3. – Wzór umowy: § 7 Kary umowne} 

Odwołujący  zrelacjonował,  że  §  7  pn.  „Kary  umowne”  Zamawiający  uregulował 

zarówno  kwestię  kar  umownych  –  ich  wysokości  oraz  podstaw  i  przesłanek  naliczania,  jak 

i w ogóle odpowiedzialność wykonawcy z tytułu realizacji umowy. 

Odwołujący  podniósł,  że  Zamawiający  odstąpił  od  uregulowania  odpowiedzialności 

wykonawcy  z  tytułu  realizacji  umowy  na  zasadach  odpowiedzialności  kontraktowej 

określonej  w  przepisach  Kodeksu  cywilnego  (gdzie  zasadą  wynikają  z  art.  471  kc  jest 

odpowiedzialność  dłużnika  za  okoliczności,  za  które  ponosi  on  odpowiedzialność,  przy 

jednoczesnym  wzmocnieniu  pozycji  wierzyciela  dzięki  ustawowemu  domniemaniu  winy 

dłużnika). Według Odwołującego nie istnieją żadne racjonalne powody, aby Zamawiający – 

jako  podmiot  publiczny,  który  zobowiązany  jest  do  równego  traktowania  wszystkich 

uczestników  rynku  –  dyskryminował  dostawców  rozwiązań  informatycznych  przez 

rozszerzanie zakresu ich odpowiedzialności także na okoliczności, za które dany wykonawca 

nie ponosi odpowiedzialności.  

Po  pierwsze,  Odwołujący  zarzucił,  że  w  §  7  ust.  6  umowy  {Odpowiedzialność  Stron 

z tytułu  nienależytego  wykonania  lub  nie  wykonania  Umowy  wyłączają  jedynie  zdarzenia 

losowe  związane  z  działaniem  siły  wyższej}  przez  dodanie  wyrazu  „jedynie”  Zamawiający 

uregulował  odpowiedzialność  kontraktową  wykonawcy  wręcz  na  zasadzie  ryzyka, 

co wskazuje  na  naruszenie  art.  29  ust.  1  pzp  przez  nieokreślenie  w  sposób  jednoznaczny 

i precyzyjny wszystkich okoliczności mających wpływ na sporządzenie oferty. 

Po  drugie,  Odwołujący  zarzucił,  że  przejawem  ustanowienia  odpowiedzialności 

wykonawcy niezależnej od winy jest określenie w § 7 umowy, że kara umowna jest należna 

za opóźnienie, a nie za zwłokę. 

Odwołujący dodał, że umowne rozszerzenie odpowiedzialności dłużnika poza zakres 

odpowiedzialności  określony  w  art.  471  kc  dopuszczalne  jest  jedynie  w  przypadku 

wskazanym w art. 473 § 1 kc, według którego dłużnik może przez umowę przyjąć na siebie 

odpowiedzialność  za  okoliczności,  za  które  z  mocy  ustawy  odpowiedzialności  nie  ponosi, 

tylko w odniesieniu do oznaczonych okoliczności. Zdaniem Odwołującego Zamawiający – nie 

wskazując  w  umowie  takich  „oznaczonych  okoliczności”,  a  jednocześnie  rozszerzając 

odpowiedzialność wykonawcy – naruszył  art. 473 § 1 kc (w zw. z art. 14 i art. 139 pzp).  

Niedopuszczalność takiego rozszerzenia odpowiedzialności wykonawców potwierdził 

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2013 roku, sygnatura akt I CSK 748/12: „Może 

zatem  rozszerzyć  swoją  odpowiedzialność  kontraktową  przyjmując  odpowiedzialność  także 

za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy z przyczyn od niego niezależnych, np. z 

powodu  siły  wyższej.  Słusznie  jednak  wskazuje  się  w  literaturze  i  orzecznictwie,  że  jeżeli 

strony  chcą  rozszerzyć  odpowiedzialność  dłużnika,  to  zgodnie  z  art.  473  §1  k.c.  musza  w 

umowie wskazać (oznaczyć, wymienić), za jakie inne - niż wynikające z ustawy - okoliczności 

dłużnik ma ponosić odpowiedzialność (porównaj wskazany wyżej wyrok Sądu Najwyższego 

z dnia 6 października 2010 r., II CSK 180/10). Okoliczności te zatem muszą być w umowie 

wyraźnie określone. 

W związku z powyższym w ocenie Odwołującego konieczne jest usunięcie w § 7 ust. 

6 słowa „jedynie" oraz zamiana w całym § 7 słów „opóźnienie” na „zwłoka”. 

Ponadto  Odwołujący  zarzucił,  że  takie  postanowienia  umowy  naruszają  również 

zasadę ekwiwalentności świadczeń stron wynikających z umowy wzajemnej wyrażoną w art. 

487 § 2 kc (w zw. z art. 14 i art. 139 ustawy pzp), co stanowi również naruszenie art. 5 i art. 

58  §  1  i  2  kc  (w  zw.  z  art.  14  i  art.  139  pzp).  Według  Odwołującego  trudno  mówić 

o ekwiwalentności  świadczeń  w  sytuacji,  w  której  wykonawca  kalkulując  cenę  swojej  oferty 

nie  jest  w  stanie  odnieść  jej  do  dających  się  przewidzieć:  ryzyka  wykonania  umowy  oraz 

zakresu odpowiedzialności z tytułu nienależytego jej wykonania, skoro zgodnie z § 7 umowy 

ponosi  odpowiedzialność  za  działania  i  zaniechania  osób  trzecich  oraz  Zamawiającego, 

za których zgodnie z Kodeksem cywilnym odpowiedzialności nie ponosi. A ponoszenie przez 

wykonawcę  odpowiedzialności  w  przypadku,  gdy  nie  ponosi  winy,  jest  sprzeczne 

ze społeczno-gospodarczym  przeznaczeniem  tego  prawa  oraz  zasadami  współżycia 

społecznego. 

Odwołujący  powołał  się  na  to,  że  pogląd  o  niemożności  naliczenia  kary  umownej 

w przypadku  braku  winy  potwierdzany  był  wielokrotnie  przez  Sąd  Najwyższy.  Przykładowo 

już  w  wyroku  z  20  marca  1968  r.,  sygn.  akt  II  CR  419/67:  (...)  jeżeli  wykonanie  lub 

nienależyte wykonanie danego zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które strona 

zobowiązana  nie  ponosi  odpowiedzialności  (art.  471  Kc),  kary  umownej  nie  nalicza  się. 

Jak i obecnie w najnowszych orzeczeniach, np. w wyroku z 27 września 2013 r., sygn. akt I 

CSK  748/12:  Kara  umowna  stanowi  odszkodowanie  umowne  i  przysługuje  wierzycielowi 

jedynie  wtedy,  gdy  niewykonanie  lub  nienależyte  wykonanie  umowy  jest  następstwem 

okoliczności,  za  które  dłużnik  ponosi  odpowiedzialność.  Innymi  słowy  zakres 

odpowiedzialności z tytułu kary umownej pokrywa sie z zakresem ogólnej odpowiedzialności 

kontraktowej  dłużnika,  który  zwolniony  jest  od  obowiązku  zapłaty  kary,  gdy  wykaże,  że 

niewykonanie  lub  nienależyte  wykonanie  zobowiązania  było  następstwem  okoliczności,  za 

które  nie  ponosi  odpowiedzialności.  Oznacza  to.  że  przesłanka  dochodzenia  zapłaty  kary 

umownej  jest  wina  dłużnika  w  postaci  co  najmniej  niedbalstwa.  Wyro  ten  potwierdza 

ugruntowaną  obecnie  już  linię  orzeczniczą  Sądu  Najwyższego  (chociażby  wyrok  z  26 

stycznia 2011 r., sygn. akt  II CSK 318/10, wyrok z 6 października 2010 r., sygn. akt II CSK 

180/10, wyrok z 11 stycznia 2008 r., sygn. akt V CSK 362/07, wyrok z 21 września 2007 r., 

sygn. akt  V CSK 139/07, wyrok z 11 marca 2004 r., sygn. akt  V CSK 369/03, wyrok z 11 

czerwca  2003  r.,  sygn.  akt  III  CKN  50/01,  wyrok  z  27  czerwca  2003  r.,  sygn.  akt  IV  CKN 

Odwołujący zaakcentował, że również według stanowiska Krajowej Izby Odwoławczej 

w  wyroku  z  21  maja  2014  r.  (sygn.  akt    KIO  923/14)  kara  umowna  może  być  zastrzeżona 

wyłącznie  w  przypadku  zwłoki  wykonawcy:  Odnosząc  się  to  tego  zarzutu  Izba  wskazuje; 

ż

e kara  umowna  jest  rodzajem  sankcji  cywilnoprawnej  zastrzeżonej  na  wypadek  szkód 

powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy. (...) Odnosząc się do podnoszonego 

zarzutu,  Izba  stwierdza,  że  zarzut  jest  zasadny  w  zakresie  zakwestionowania  ustanowienia 

i powiązania  kar  umownych  z  okolicznościami,  za  których  powstanie  wykonawca  nie 

odpowiada.  Instytucja  kar  umownych  zgodnie  ze  stanowiskiem  wyrażanym  w  bogatym 

orzecznictwie  SN  (m.in.  wyrok  powoływany  w  odwołaniu)  wiąże  się  z  niewykonaniem  lub 

nienależytym  wykonaniem  zobowiązań  w  zwykłym  wymiarze.  Jak  stwierdzono  ponadto  w 

wyroku  Sądu  Najwyższego  z  dnia  z  dnia  21  września  2007  r.  (sygn.  akt:  V  CSK  139/07): 

„Zgodnie z art. 383 § 1 i art. 384 § 1 k.c., zastrzeżona przez strony stosunku obligacyjnego 

kara  umowna  należy  się  wierzycielowi  tylko  wtedy,  gdy  niewykonanie  lub  nienależyte 

wykonanie  zobowiązania  jest  następstwem  okoliczności,  za  które  dłużnik  ponosi 

odpowiedzialność  (art.  471  k.c.),  To  oznacza,  że  kara  umowna  zastrzeżona  na  wypadek 

nieterminowego spełnienia świadczenia należy się jedynie w razie zwłoki dłużnika (476 k.c.), 

nie przysługuje natomiast, jeżeli dłużnik obali wynikające z art. 471 in fine k.c. domniemanie, 

iż  opóźnienie  w  spełnieniu  świadczenia  jest  następstwem  okoliczności,  za  które  ponosi 

odpowiedzialność”.  Dlatego  też  zamawiający  winien  ustalić  obowiązek  zapłaty  kar 

umownych w przypadku zwłoki wykonawcy.  

Podobnie  Krajowa  Izba  Odwoławcza  orzekła  w  wyroku  z  14  marca  2012  (sygn.  akt 

KIO  399/12):  Zarzut  jest  zasadny  w  zakresie  zakwestionowania  ustanowienia  i  powiązania 

kar  umownych  z  okolicznościami,  za  których  powstanie  wykonawca  nie  odpowiada.  (...) 

Natomiast  instytucja  kar  umownych  zgodnie  ze  stanowiskiem  wyrażanym  w  orzecznictwie 

SN  (m.in.  wyrok  powoływany  w  odwołaniu)  wiąże  się  z  niewykonaniem  lub  nienależytym 

wykonaniem zobowiązań w zwykłym wymiarze. 

Po  trzecie,  Odwołujący  zarzucił,  że  nieuzasadnione,  a  wręcz  niezrozumiałe,  jest 

postanowienie § 7 ust. 7 umowy {Dla uniknięcia wątpliwości Strony zgodnie oświadczają, że 

przy dochodzeniu kar umownych Zamawiający nie ma obowiązku wykazywania poniesionej 

szkody.}.  Odwołujący  zwrócił  uwagę,  że  nie  istnieje  konieczność  regulowania  tej  kwestii 

w umowie, gdyż jest ona tak powszechnie przyjmowana i uregulowana przez zasadę prawna 

– uchwałę siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 6 listopada 2003 r., sygn. akt IIl CZP 61/03, 

zgodnie  z  którą:  Zastrzeżenie  kary  umownej  na  wypadek  niewykonania  lub  nienależytego 

wykonania  zobowiązania  nie  zwalnia  dłużnika  z  obowiązku  jej  zapłaty  w  razie  wykazania, 

ż

e wierzyciel nie poniósł szkody. 

Według  Odwołującego  powstaje  jednak  pytanie,  czy  zamiarem  Zamawiającego  nie 

było ograniczenie stosowania instytucji miarkowania kary umownej uregulowanej w art. 484 

§  2  kc.  W  takim  przypadku  takie  postanowienie  nie  powinno  ostać  się  w  SIWZ,  gdyż 

instytucja miarkowania kary jest instytucją prawa sędziowskiego i za każdym razem to dany 

sąd,  rozpatrując  ewentualne  zarzuty,  samodzielnie  i  niezależnie  uznaje,  czy  zaistniały 

przesłanki do miarkowania kary umownej.  

Odwołujący  zarzucił,  że  powyższa  wątpliwość  odnośnie  treści  SIWZ  wskazuje 

na naruszenie  art.  29  ust.  1  pzp,  gdyż  nie  określono  w  SIWZ  w  sposób  jednoznaczny 

i precyzyjny wszystkich okoliczności mających wpływ na sporządzenie oferty. 

Po  czwarte,  Odwołujący  zarzucił,  że  w  całym  §  7  umowy  przy  określeniu  wysokości 

kar  umownych  Zamawiający  w  żaden  sposób  nie  ograniczył  ich  wysokości.  Co  więcej, 

w przypadku kar umownych dotyczących zobowiązań gwarancyjnych, czy też odstąpienia od 

części  umowy,  Zamawiający  jako  podstawę  kar  podał  za  każdym  razem  całość 

wynagrodzenia  umownego,  a  nie  –  wartość  usługi  (części  umowy),  w  stosunku  do  której 

miało  miejsce  niewykonanie  lub  nienależyte  wykonanie.  Jednocześnie  Odwołujący 

podkreślił,  że  w  większości  przypadków  Zamawiający  jako  podstawę  naliczania  kar 

umownych wskazał właśnie odpowiednią część wynagrodzenia – wynagrodzenie za Zlecenia 

czy za dany Etap Zarządczy.  

Według Odwołującego swoboda umów pozwala na umieszczenie takich postanowień,  

jednak wykonawca, w szczególności jeśli jest spółką giełdową mającą zobowiązania wobec 

akcjonariuszy,  musi  rzetelnie  wycenić  ryzyko  tak  wysokich  kar,  wyceniając  odpowiednio 

wysoko  świadczone  usługi.  Odwołujący  nie  rozumie,  jaki  jest  cel  takich  postanowień. 

Zdaniem  Odwołującego  należy  sobie  zadać  też  pytanie,  czy  Zamawiający  ma  świadomość 

wpływu  tego  typu  postanowień  na  cenę  oferty.  Odwołujący  zakłada,  że  pierwszoplanowym 

celem  Zamawiającego  jest  uzyskanie  od  wykonawcy  zlecanych  usług  na  oczekiwanym 

poziomie,  a  nie  –  uzyskanie  przychodów  dzięki  karaniu  wykonawcy.  Obecna  konstrukcja 

zasad karania działa demotywująco, skłaniając bądź to do niezłożenia oferty, bądź złożenia 

jej z bardzo wysoko wycenionym ryzykiem.  

Odwołujący  zarzucił,  że  przedmiotowe  postanowienia  umowy  mogą  stać 

w sprzeczności  z  zasadą  dokonywania  wydatków  publicznych  wyrażoną  w  art.  44  ust.  3 

ustawy  o  finansach  publicznych,  według  którego  powinny  one  być  dokonywane  w  sposób 

celowy  i  oszczędny,  z  zachowaniem  zasady  uzyskiwania  najlepszych  efektów  z  danych 

nakładów  oraz  doboru  optymalnych  środków.  Zamawiający  może  co  prawda  starać  się 

przerzucić  całe  ryzyko  realizacji  danego  zamówienia  na  wykonawców,  ale  musi  się  liczyć 

z tym, że takie dodatkowe ryzyka (w tym przypadku związane z nieograniczoną wysokością 

kar  umownych)  wpłyną  na  określenie  przez  wykonawców  ceny  ofertowej.  Teoretycznie, 

gdyby  Odwołujący  zdecydował  się  na  złożenie  oferty  przy  takim  brzmieniu  SIWZ,  musiałby 

wziąć pod uwagę bardzo wysoki poziom ryzyk i próbować wycenić je w ofercie. 

Po piąte, Odwołujący zarzucił, że niezrozumiałe  jest postanowienie § 7 ust. 1 pkt 1) 

umowy,  w  którym  Zamawiający  konstytuuje  karę  umowną  z  tytułu  opóźnienia  w  realizacji 

przedmiotu  Umowy  w  stosunku  do  terminu  wskazanego  w  §  3  ust  1  (które  z  kolei  brzmi: 

Umowa realizowana będzie od dnia zawarcia Umowy do dnia 31 sierpnia 2018 r., zgodnie z 

podziałem na Etapy Zarządcze wskazane w Załączniku nr 1 do Umowy, z zastrzeżeniem ust 

Według Odwołującego należy zatem wnioskować, że kara wskazana w § 7 ust. 1 pkt 

1)  umowy  ma  być  karą  z  tytułu  niedochowania  terminu  31  sierpnia  2018  r.,  jednak  nie 

wiadomo, jaki właściwie przedmiot umowy ma wykonać wykonawca do tej daty, gdyż umowa 

bynajmniej  tego  nie  określa.  Przedmiot  umowy  dzieli  się  obecnie  na  2  rodzaje:  2  etapy 

zarządcze,  które  mają  być  wykonane  w  terminach  wskazanych  w  załączniku  nr  1;  oraz 

Zlecenia, które mają być wykonywane w przypadku ich zlecenia przez Zamawiającego oraz 

w  terminach  określonych  osobno  dla  danego  Zlecenia.  Obecne  brzmienie  SIWZ  nie 

przewiduje  w  ogóle  wykonania  żadnego  z  elementów  przedmiotu  umowy  na  31  sierpnia 

2018 r., który jest jedynie datą obowiązywania umowy, po której wykonawca nie będzie już 

ś

wiadczyć żadnych usług. 

Odwołujący  zwrócił  uwagę,  że  sam  Zamawiający  wyraźnie  wskazuje,  że  terminy 

wskazane w załączniku nr 1 do umowy nie są wiążące (np. w § 3 ust. 4: Terminy przypisane 

w  Załączniku  nr  1  do  Umowy  dla  3  Etapu  Zarządczego  są  terminami  oczekiwanymi, 

a rzeczywisty czas wykonania poszczególnych Modyfikacji wynikać będzie ze Zleceń). Skoro 

zatem czas wykonania Modyfikacji wynikać będzie ze Zleceń, nie wiadomo, czy którekolwiek 

Zlecenie  będzie  się  odwoływać  do  daty  31  sierpnia  2018  r.  Co  więcej,  ze  względu  na 

konstrukcję umowy przyjętą przez Zamawiającego możliwe jest, że Zamawiający w ogóle nie 

zleci  żadnego  Zlecenia,  a  zatem  do  31  sierpnia  2018  r.  nie  zostanie  wykonana  też  żadna 

Modyfikacja.  Jednakże  wobec  brzmienia  §  7  ust.  1  pkt  1)  umowy  powstaje  wątpliwość,  czy 

w takim  przypadku,  tj.  braku  wykonania  jakiejkolwiek  Modyfikacji  do  31  sierpnia  2018  r. 

(wobec  braku  Zlecenia)  lub  też  wykonania  tylko  jednej  Modyfikacji  (wobec  tylko  1  Zlecenia 

od  Zamawiającego),  Zamawiający  uzna,  że  spełniła  się  przesłanka  z  tego  postanowienia 

i naliczy karę umowną.  

Odwołujący  dodał,  że  interesy  Zamawiającego  odnośnie  terminowej  realizacji 

poszczególnych  elementów  przedmiotu  umowy  są  chronione,  gdyż  §  7  przewiduje  karę 

umowną  zarówno  w  przypadku  realizacji  Etapu  Zarządczego  (§  7  ust.  1  pkt  2), 

jak i w przypadku opóźnienia w realizacji danego Zlecenia (§ 7 ust. 1 pkt 4). 

Odwołujący  zarzucił,  że  wobec  takiej konstrukcji umowy  jej  §  7 ust.  1  pkt  1  narusza 

wskazane  powyżej  przepisy  ustawy  pzp  i  Kodeksu  cywilnego,  a  także,  że  powyższa 

wątpliwość  odnośnie  treści  SIWZ  wskazuje  na  naruszenie  art.  29  ust.  1  pzp,  gdyż  nie 

określono  w  SIWZ  w  sposób  jednoznacznie  jasny  i  precyzyjny  wszystkich  okoliczności 

mających wpływ na sporządzenie oferty. 

W związku z powyższymi zarzutami Odwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu: 

1.  Wykreślenia w § 7 słowa „opóźnienie” i zastąpienie go odpowiednio słowem „zwłoka”. 

2.  Wykreślenia w § 7 ust. 6 słowa „jedynie”. 

3.  Wykreślenia  §  7  ust.  7  lub  według  wyboru  Zamawiającego  nadania  mu  brzmienia:  Dla 

uniknięcia wątpliwości Strony zgodnie oświadczają, że przy dochodzeniu kar umownych 

Zamawiający  nie  ma  obowiązku  wykazywania  poniesionej  szkody,  co  nie  wyłącza 

stosowania art. 484 § 2 KC. 

4.  Wykreślenia w § 7 ust. 1 brzmienia pkt 1) w całości. 

5.  Wykreślenia  w  §  7  ust.  1  dotychczasowego  brzmienia  pkt  6)  i  wpisania  w  to  miejsce: 

za odstąpienie  w  całości  lub  części  od  Umowy  przez  Zamawiającego  lub  Wykonawcę 

z przyczyn  leżących  po  stronie Wykonawcy  –  karę  w  wysokości  20%  wartości  Umowy, 

od której następuje odstąpienie. 

6.  Wykreślenia  w  §  7  ust.  1  dotychczasowego  brzmienia  pkt  5)  i  wpisania  w  to  miejsce: 

z tytułu  opóźnień  w  usuwaniu  wad  i  usterek  Oprogramowania  lub  Dokumentacji 

w okresie gwarancji w stosunku do terminów wskazanych w Załączniku nr 4 do Umowy 

i rękojmi  w  stosunku  do  terminu,  o  którym  mowa  w  §  9  ust.  10  –  w  wysokości  0,01  % 

wartości Modyfikacji, której błąd dotyczy, za każdy rozpoczęty dzień opóźnienia. 

{pkt 4. – Wzór umowy: § 8 Majątkowe prawa autorskie} 

Zarzuty wycofane. 

{pkt 5. – Wzór umowy: § 9 Gwarancja w związku z Załącznikiem nr 5 do Umowy Warunki 

gwarancyjne} 

Odwołujący  zrelacjonował,  że  zgodnie  z  §  2  ust.  1)  przedmiotem  umowy  jest 

wykonanie  Projektu  Architektury  oraz  świadczenie  Usług  Rozwoju  i  Usług  Dodatkowych  – 

zwanych  łącznie  Usługami  (definicja  Usług  w  §  1  pkt  33  umowy).  W  wyniku  świadczenia 

Usług Rozwoju i Usług Dodatkowych powstawać będą Modyfikacje, która (zgodnie z definicją 

zawartą  w  §  1  pkt  21  umowy)  stanowi  przedmiot  Usług  stanowiący  komplet  Produktów  lub 

Produktów dodatkowych wykonanych przez Wykonawcę na podstawie Zlecenia. 

Do  tak  sformułowanego  przedmiotu  Umowy  odnosi  się  określony  przez 

Zamawiającego  w  §  9  ust.  1  zakres  gwarancji:  Wykonawca  udziela  gwarancji  na  Projekt 

Architektury  i  na  każdy  Produkt  Modyfikacji  od  dnia  podpisania  Protokołu  Odbioru  Projektu 

lub  Protokołu  Odbioru  Jakościowego  Modyfikacji  do  upływu  okresu  24  miesięcy  od  dnia 

podpisania ostatniego Protokołu Odbioru Końcowego Modyfikacji. 

Jednocześnie Zamawiający zawarł w SIWZ postanowienia rozszerzające ww. zakres 

gwarancji: 

• 

W  §  9  ust.  4:  Wykonawca,  w  ramach  udzielonej  gwarancji;  ponosi  pełna 

odpowiedzialność  za  prawidłowe  działanie  Systemu  SIG.  W  przypadku  wystąpienia 

nieprawidłowości  w  działaniu  Systemu  SIG,  Wykonawca  jest  zobowiązany  do  ich 

usunięcia  w  terminach  i  na  zasadach  określonych  dla  gwarancji  w  Załączniku  nr  4  do 

Umowy.  (nota  bene  –  odwołanie  do  wadliwego  załącznika,  powinno  być  odwołanie  do 

załącznika nr 5); 

• 

W załączniku nr 5 w pkt 1.2: Wykonawca w ramach udzielonej gwarancji, o której mowa 

w ust 1 ponosi pełna odpowiedzialność za prawidłowe działanie Systemu SIG w związku 

ze  świadczonymi  Usługami  oraz  za  kompletność  Dokumentacji.  W  przypadku 

wystąpienia  nieprawidłowości  w  działaniu  Systemu  SIG  lub  nieprawidłowości 

Dokumentacji,  Wykonawca  jest  zobowiązany  do  ich  usunięcia  w  terminach  i  na 

zasadach określonych w niniejszym Załączniku. 

Po  pierwsze,  Odwołujący  zarzucił,  że  powyższe  postanowienia  wprowadzają 

niejasność  co  do  rzeczywistego  zakresu  gwarancji,  gdyż  można  je  uznać  za  rozszerzające 

zakres gwarancji wskazany w § 9 ust. 1 umowy. Zgodnie z definicją w § 1 pkt 1 SIG to zbiór 

oprogramowania  i  narzędzi  składających  się  na  poszczególne  Systemy,  dostarczonych 

w ramach projektów realizowanych na rzecz Zamawiającego na podstawie odrębnych umów, 

czyli  całość  systemów  działających  u  Zamawiającego.  Odwołujący  wskazał,  że  wykonanie 

Systemu  SIG  nie  jest  objęte  przedmiotem  zamówienia,  gdyż  został  on  już  uprzednio 

wykonany  na  podstawie  uprzednio  zawartych  szeregu  umów.  Stąd  gwarancja  udzielona 

na podstawie  niniejszej  umowy  nie  może  obejmować  Systemu  SIG,  w  szczególności 

wykonawca  nie  może  ponosić  pełnej  odpowiedzialności  za  prawidłowe  jego  działanie 

i zobowiązać  do  świadczenia  na  swój  koszt  gwarancji  w  zakresie  określonym  w  pkt  1.2. 

załącznika nr 5. 

Odwołujący  zarzucił,  że  powyższe  postanowienia  naruszają  art.  29  ust.  1  pzp,  gdyż 

wprowadzają  niejasne  postanowienia  co  do  zakresu  gwarancji  udzielanej  na  podstawie 

umowy.  Wykonawca  nie  posiada  wiedzy  odnośnie  stanu  Systemu  SIG  na  dzień  złożenia 

oferty,  istniejących  w  nim  błędów  itp.  A  zatem  nie  jest  możliwe  sporządzenie  oferty 

w zakresie świadczenia  usług gwarancyjnych dla całego Systemu SIG. Co więcej, struktura 

wynagrodzenia  przewidziana  przez  Zamawiającego  uniemożliwia  objęcie  ceną  oferty 

ś

wiadczenie  takiej  gwarancji.  Wykonawca  tylko  wtedy  mógłby  się  zobowiązać  świadczyć 

usługi  naprawy  błędów  w  Systemie  SIG,  gdyby  z  tego  tytułu  miał  otrzymywać  stałe 

wynagrodzenie  ryczałtowe  (np.  miesięczne).  Tymczasem  jedyne  wynagrodzenie,  jakie 

będzie  otrzymywał  wykonawca  na  podstawie  umowy,  to  wynagrodzenie  z  tytułu  wykonania 

Usług wycenionych w CFP. 

Dla Odwołującego oczywiste jest, że wykonanie danej Modyfikacji może wpłynąć na 

działanie Systemu SIG. Jednakże kwestia poprawności działania Systemu SIG po dokonanej 

Modyfikacji  nie  powinna  być  regulowana  przez  wprowadzenie  gwarancji  na  System  SIG, 

ale powinna  być  weryfikowana  przez  Zamawiającego  przy  odbiorze  danej  Modyfikacji.  Jeśli 

dana  Modyfikacja  powoduje  nieprawidłową  pracę  Systemu  SIG,  nie  powinna  po  prostu 

zostać  odebrana  jako  wykonana  w  sposób  nieprawidłowy.  Z  kolei  sam  zakres 

odpowiedzialności wykonawcy z tytułu gwarancji został prawidłowo i wystarczająco określony 

w  §  9  ust.  1  umowy.  W  §  9  ust.  2  umowy  Zamawiający  wyraźnie  wskazał,  że  udzielona 

gwarancja  obejmuje:  poprawne  działanie  Oprogramowania,  zgodnie  z  wymaganiami 

funkcjonalnymi, technicznymi i organizacyjnymi określonymi w Umowie, w tym w Załączniku 

nr  1  do  Umowy  i  w  Zleceniach  oraz  poprawność  i  kompletność  Dokumentacji 

odzwierciedlającej stan rzeczywisty Systemu SIG. 

Po drugie, Odwołujący, zakwestionował, że pomimo wskazania w załączniku nr 5 pkt 

1.6. trybu opracowania zasad obsługi gwarancyjnej {Po podpisaniu Umowy, Wykonawca po 

konsultacji  z  Zamawiającym  zaproponuje  procedury  obsługi  awarii  i  wad  Dokumentacji 

(uwzględniające  sposoby  ich  zgłaszania,  usuwania  oraz  dokumentowania).  Procedury 

obsługi  będą  podlegały  akceptacji  ze  strony  Zamawiającego,  a  w  szczególnym  przypadku 

mogą  być  one  przez  niego  określone...  }  oraz  w  pkt  2  precyzyjnych  zapisów  dotyczących 

czasów  rozwiązania  Problemów  –  Zamawiający  w  §  9  ust.  10  umowy  wprowadził 

postanowienie,  z  którego  wynika,  że  naprawy  gwarancyjne  będą  dokonywane  w  terminie 

przez  niego  wyznaczonym  {W  przypadku  żądania  przez  Zmawiającego  usunięcia  wad 

i usterek  w  przedmiocie  Umowy  w  ramach  gwarancji,  Wykonawca  jest  zobowiązany  do  ich 

nieodpłatnego  usunięcia  w  terminie  wyznaczonym  przez  Zamawiającego,  liczonym  od  daty 

pisemnego  zawiadomienia  Wykonawcy  przez  Zamawiającego  o  tych  wadach  i  usterkach.}, 

wprowadzając w ten sposób sprzeczne ze sobą postanowienia. 

Według  Odwołującego  nie  jest  możliwy  do  określenia  ich  wzajemny  stosunek. 

Wykonawca może się spodziewać, że postanowienie § 9 ust. 10 wprowadza dodatkowy tryb 

obsługi  gwarancyjnej,  realizowany  w  nieokreślonych  w  SIWZ  terminach,  narzucanych 

jednostronnie  przez  Zamawiającego.  W  praktyce  oznacza  to,  że  wykonawca  na  etapie 

przygotowywania  oferty  nie  jest  w  stanie  precyzyjnie  określić  swoich  zobowiązań,  a  tym 

samym  właściwie  skalkulować  ceny  oferty.  Jednocześnie  takie  zapisy  wprowadzają  do 

umowy  trudne  do  oszacowania  ryzyko  i  uniemożliwiają  wykonawcy  przygotowanie  wyceny 

kosztów  obsługi  gwarancyjnej,  która  musi  być  uwzględniona  w  stawce  1  CPF.  Zdaniem 

Odwołującego  przedmiotowe  postanowienie  umowy  jest  błędne,  a  wystarczające  do 

należytego  wykonywania  zobowiązań  gwarancyjnych  są  zacytowane  postanowienia 

załącznika nr 5. 

Odwołujący zarzucił, że powyższe postanowienia SIWZ naruszają art. 29 ust. 1 pzp, 

gdyż  zakres  obowiązków  wykonawcy  jest  nieostry,  zaś  SIWZ  nie  zawiera  wszystkich 

informacji niezbędnych do przygotowania oferty. 

W związku z powyższymi zarzutami Odwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu: 

1.  Wykreślenia § 9 ust. 4 umowy. 

2.  Wykreślenia w załączniku nr 5 do Umowy pkt 1.2. 

3.  Wykreślenia § 9 ust. 10 umowy. 

{pkt 6. – Warunki udziału w postępowaniu – SIWZ: Rozdział V „Warunki udziału 

w postępowaniu oraz brak podstaw do wykluczenia” Warunki podmiotowe pkt 1.2.3. ppkt 

1.2.2.2. lit. f Specjalista w zakresie wymiarowania oprogramowania oraz Ogłoszenie: Sekcja 

III. Punkt 1.3.2.f } 

Zarzuty wycofane. 

{pkt 7. – Kryterium  oceny oferty „Cena” w związku z treścią  Załącznika nr 8: cena 1 CFP  = 

1 COSMIC FUNCTION POINT przy braku określenia Strategii Wymiarowania} 

Zarzuty wycofane. 

{pkt 8. – Kryterium oceny oferty „Wydajność”} 

Zarzuty wycofane. 

{pkt 9. – Warunki udziału w postępowaniu – posiadanie doświadczenia w zakresie usługi 

trwającej co najmniej 12 miesięcy, w trakcie której wykonawca wykonał prace o łącznej 

liczbie co najmniej 3500 CFP – Sekcja III Punkt 1.3.1.8 Ogłoszenia, SIWZ: Rozdział V 

„Warunki udziału w postępowaniu oraz brak podstaw do wykluczenia” pkt 1.2.3. ppkt 8)} 

Zarzuty wycofane. 

{KIO 2352/16} 

12 grudnia 2016 r. Odwołujący –

 Comarch Polska S.A. z siedzibą w Krakowie {dalej 

również:  „Comarch”}  wniósł  w  formie  elektronicznej  opatrzonej  bezpiecznym  podpisem 

weryfikowanym  za  pomocą  ważnego  kwalifikowanego  certyfikatu  do  Prezesa  Krajowej  Izby 

Odwoławczej odwołanie (zachowując wymóg przekazania jego kopii Zamawiającemu) wobec 

postanowień specyfikacji. 

Odwołujący  Comarch  zarzucił  Zamawiającemu  następujące  naruszenia  przepisów 

ustawy pzp {jeżeli poniżej nie zaznaczono inaczej}:  

1.  Art. 29 ust. 1 oraz art. 25 ust. 1 pzp i § 13 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju 

z  dnia  26  lipca  2016  r.  w  sprawie  rodzajów  dokumentów,  jakich  może  żądać 

zamawiający od wykonawcy w postępowaniu o udzielenie zamówienia (Dz. U. z 2016 r., 

poz.  1126)  {dalej  również:  „rozporządzenie  o  dokumentach”}  oraz  art.  7  ust.  1  i  art. 91 

ust.  3  –  przez  wymaganie  załączenia  do  oferty  próbki  oprogramowania,  które  ma  być 

wytworzone  przez  wykonawcę  na  etapie  realizacji  umowy  i  nie  jest  oprogramowaniem 

standardowym, gotowym na etapie składania ofert. 

2.  Art. 29 ust. 1 i 2 i art. 7 ust. 1 – przez dokonanie opisu przedmiotu zamówienia w sposób 

niejednoznaczny i niewystarczający, a także przez dokonanie tego opisu oraz kryterium 

oceny  ofert  w  zakresie  oceny  próbki  w  sposób,  który  może  utrudniać  uczciwą 

konkurencję i równe traktowanie wykonawców. 

3.  Art.  29  ust.  1  pzp  –  przez  dokonanie  opisu  przedmiotu  zamówienia  w  sposób 

niewystarczający  i  uniemożliwiający  wykonawcy  dokonanie  rzetelnej  wyceny 

ś

wiadczenia. 

4.  Art.  24  w  zw.  z  art.  91  ust.  i  §  13  ust.  1  pkt  1  rozporządzenia  o  dokumentach  –  przez 

sformułowanie  w  SIWZ  nieznanej  ustawie  pzp  podstawy  wykluczenia  wykonawcy 

w sytuacji,  gdy  w  ramach  jednego  z  kryteriów  oceny  ofert  (oceny  próbki)  wykonawca 

otrzyma zbyt małą ilość punktów. 

Odwołujący  wniósł  o  uwzględnienie  odwołania  i  nakazanie  Zamawiającemu 

dokonania zmian specyfikacji w sposób określony w uzasadnieniu odwołania. 

W  uzasadnieniu  odwołania  sprecyzowano  naruszenia  przez  skonkretyzowanie 

zarzutów odnośnie poszczególnych postanowień specyfikacji. 

W  szczególności  w  ramach  zarzutów,  które  nie  zostały  do  zamknięcia  rozprawy 

wycofane podano następujące okoliczności faktyczne i prawne dla uzasadnienia wniesienia 

odwołania. 

{ad pkt 1 listy zarzutów} 

Odwołujący przywołał następujące postanowienia specyfikacji: 

– zgodnie rozdziałem XI pkt 8 SIWZ na ofertę składa się formularz oferty oraz próbka;  

– według rozdziału XIV SIWZ ocena próbki stanowi jedno z kryteriów oceny oferty („kryteria 

techniczno-jakościowe  próbki”  o  wadze  30%),  ma  być  dokonywana  na  podstawie  oceny 

spełnienia wymagań opisanych w załączniku nr 9 do SIWZ, który określa wymagania co do 

próbki; 

– zgodnie z załącznikiem nr 9 do SIWZ Zamawiający w ramach zadania próbnego wymaga 

realizacji trzech scenariuszy testowych dotyczących: 1) wykonania prototypu usługi OpenLS, 

2)  usługi  WPS  analiz  przestrzennych  (kontrola  jakości  danych),  3)  udzielenie  odpowiedzi 

na pytania  Zamawiającego  dotyczące  przekazanych  zbiorów  danych  z  wykorzystaniem 

języka SPARQL/GeoSPARQL z wykorzystaniem LOD. 

Po pierwsze, Odwołujący zarzucił, że wszystkie z trzech opisanych w załączniku nr 9 

scenariuszy  testowych  wymagają  użycia  oprogramowania,  które  nie  jest  gotowe  na  dzień 

składania  ofert,  a  przynajmniej  nie  jest  oprogramowaniem  gotowym,  standardowym, 

oferowanym przez  wykonawców  z branży. Stąd w celu  wykonania próbki (przeprowadzenia 

scenariuszy) wykonawcy muszą opracować to oprogramowanie. 

Po  drugie,  Odwołujący  zarzucił,  że  każdy  z  trzech  scenariuszy  jest  elementem 

zakresu planowanych usług w ramach realizacji przedmiotu zamówienia. 

{ad 1)} 

Prototyp  usługi  OpenLS,  wymagany  w  pierwszym  scenariuszu  testowym  próbki, 

w swym zakresie pokrywa się w pełni z wymaganiem SIWZ oraz załącznikiem nr 1 do SIWZ 

na usługę  nr  6,  opisaną  ogólnie  w  tabeli  nr  1  rozdziału  6.1.1  opisu  przedmiotu  zamówienia 

(załącznik nr 1 do SIWZ) {dalej również: „OPZ’ lub „SOPZ”}.  

Odwołujący sprecyzował, że nowa funkcjonalność, o której mowa w tej tabeli, reverse 

geocoding  (odwrotne  geokodowanie)  jest  tożsame  z  wymaganiem  z  punktów  testowych 

PT.0101, PT.0102, PT.0103. 

{ad 2)} 

Scenariusz  testowy  nr  2  –  wymaganie  dotyczące  usługi WPS  analiz  przestrzennych 

(kontrola  jakości  danych)  i  zapisane  wymagania  zadań  próbnych  są  elementami  budowy 

nowej  usługi  dla  Systemu  CAPAP  („Usługa  podniesienia  jakości  danych  zewnętrznego 

dysponenta  danych”)  oraz  rozbudowy  usługi  oceny  integralności  i  spójności  danych  sieci 

uzbrojenia terenu dla Systemu K-GESUT. 

Odwołujący sprecyzował, że punkty testowe PT.0203, PT.0205 oraz związane z nimi 

wymagania  są  tożsame  z  wymaganiami  dotyczącymi  powyższej  nowej  usługi  oraz 

funkcjonalności  weryfikacji  danych  w  oparciu  o  słowniki  oraz  zatwierdzone  ontologie,  które 

są  dokładnie  opisane  w  wymaganiach  CAPAP.F.078,  CAPAP.F.079  oraz  CAPAP.F.081 

zamieszczonych w załączniku nr 5 do SOPZ. 

{ad 3)} 

Scenariusz  testowy  nr  3  –  udzielenie  odpowiedzi  na  pytania  Zamawiającego 

dotyczące  przekazanych  zbiorów  danych  z  wykorzystaniem  języka  SPARQL/GeoSPARQL 

z wykorzystaniem LOD, również jest elementem przedmiotu zamówienia. 

Odwołujący sprecyzował, że: 

–    W  załączniku  nr  5  do  SOPZ  Zamawiający  uszczegółowił  w  „Części  III  –  wykaz 

planowanych  wymagań  pozafunkcjonalnych  i  funkcjonalnych  w  zakresie  wykorzystania 

technologii Linked Data”, w tabeli na str. 155 (bez określonego numeru i nazwy), jakie usługi 

całości przedmiotu zamówienia mają wykorzystywać język SPARQL/GeoSPARQL, co wprost 

koresponduje z wymaganiami zadania próbnego z załącznika nr 9 do SIWZ i wymaganiem: 

W  ramach  próbki  Oferent  przygotuje  środowisko  w  technologii  Linked  Open  Data 

pozwalające  na  udzielenie  odpowiedzi  na  pytania  Zamawiającego  dotyczące  przekazanych 

zbiorów danych z wykorzystaniem języka SPARQL/GeoSPARQL. 

–  Określone  w  załączniku  nr  9  w  punkcie  testowym  PT.0301  –  przekazanie  danych  do 

Zamawiającego wymagania pokrywają się całościowo z wymaganiami dla „Usługi kompozycji 

danych krajowej bazy GESUT dla wybranego obszaru”, a częściowo dla pozostałych usług, 

wszędzie  tam,  gdzie  Zamawiający  wymaga  w  opisie  przedmiotu  zamówienia  wykonania 

usług w technologii LOD lub tryb LOD (Linked Open Data). 

–    Opisany  w  załączniku  nr  9  do  SIWZ  punkt  testowy  PT.0302  –  wykonanie  zapytania 

SPARQL  wskazanego  przez  Zamawiającego,  wprost  koresponduje  z  wymaganiami 

utworzenia  tzw.  „endpoint”  SPARQL,  umieszczonymi  w  większości  usług  powyżej 

przywoływanej tabeli. 

–  Opisany  w  załączniku  nr  9  do  SIWZ  punkt  testowy  PT.0303  –  wykonanie  zapytania 

GeoSPARQL  wskazanego  przez  Zamawiającego,  wprost  koresponduje  z  wymaganiami 

dotyczącymi  możliwości  prowadzenia  analiz  przestrzennych  z  wykorzystaniem  języka 

GeoSPARQL  realizowanego  w  usłudze  analiz  przestrzennych  powyżej  przywołanej  tabeli 

powyższej tabeli. 

Odwołujący podsumował, że Zamawiający wymaga od wykonawców ubiegających się 

o udzielenie  zamówienia, aby opracowali próbkę, która obrazować będzie wykonanie przez 

nich  usług,  które  następnie  będą  elementem  przedmiotu  zamówienia,  co  de  facto  oznacza 

konieczność  wykonania  części  przedmiotu  zamówienia  na  potrzeby  postępowania 

o udzielenie  zamówienia  i  wykracza  w  związku  z  tym  poza  prawnie  dopuszczalny  zakres 

próbki w rozumieniu § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia o dokumentach.  

Odwołujący  wskazał,  że  zgodnie  z  utrwalonym  orzecznictwem  Krajowej  Izby 

Odwoławczej (między innymi w wyrokach z: 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt KIO/UZP 469/09, 

7  listopada  2008  r.,  sygn.  KIO/UZP  1173/08,  KIO/UZP  70/08)  §  6  ust.  1  pkt  1  poprzednio 

obowiązującego  rozporządzenia  o  dokumentach  (stanowiący  odpowiednik  wskazanego 

powyżej  przepisu)  stanowi  podstawę  wymagania  od  wykonawców  załączenia  do  oferty 

próbki  oferowanego  systemu,  jednakże  wyłącznie  w  zakresie  systemów  gotowych  (bądź 

gotowych,  standardowych  elementów,  stanowiących  części  systemów  dedykowanych). 

Zamawiający  nie  mogą  wymagać,  aby  wykonawcy  realizowali  czynności  objęte 

zamówieniem już na etapie składania ofert. 

Według  Odwołującego  nie  ma  przy  tym  decydującego  znaczenia  fakt,  że  ocenie 

w ramach próbki będzie podlegać wykonanie określonego produktu „zgodnie ze standardami 

OGC”,  a  więc  otwartymi  standardami,  opracowanymi  przez  Open  Geospatial  Consortium 

(OGC),  gdyż  słowo  „standard”  nie  oznacza  bynajmniej  w  tym  kontekście  „powszechnie 

przyjętego  na  rynku  rozwiązania”,  a  technologię  realizacji  produktów,  do  której  powinno  się 

dążyć.  Odwołujący  wyjaśnił,  że    OGC  to  międzynarodowe  konsorcjum,  zrzeszające  ponad 

522  firm,  agencji  rządowych  i  uczelni  uczestniczących  w  procesie  uzgadniania  i  rozwoju 

publicznie dostępnych standardów interfejsu dostępu do danych przestrzennych. Standardy 

OGC  wspierają  implementację  rozwiązań  geoprzestrzennych  dla  usług  sieciowych, 

co umożliwia  twórcom  technologii  informatycznych  tworzenie  usług  informacji  przestrzennej 

dostępnej  i  używanej  do  wszelkiego  rodzaju  zastosowań  przetwarzania  informacji 

geograficznej.  

Odwołujący  sprecyzował,  że  standardy,  których  zachowania  podczas  wykonania 

produktów objętych próbką żąda Zamawiający, to: 1) OpenGIS Location Services (OpenLS); 

Core  Services  w  wersji  1.2  z  9  września  2008  oraz  schematami  aplikacyjnymi;  2)  Web 

Processing  Service  OGC  (WPS)  w  wersji  2.0  Interface  Standard  Corrigendum  1  z  5 

października  2015  oraz  schematami  aplikacyjnymi;  3)  GeoSPARQL  {w  odniesieniu  do 

każdego z nich w odwołaniu wklejono linki}. A OGC prowadzi proces certyfikacji zgłaszanych 

rozwiązań  do  zgodności  z  konkretną  wersją  standardu,  na  swoich  stronach  informując 

o uzyskaniu takowego standardu i zgłoszeniu przez dowolnego producenta.  

Odwołujący 

podniósł, 

ż

e 

na 

stronie 

wyszukiwarki 

OGC 

(http://www. 

QpengeospatiaI.org/resQimie/products) 

nie  ma 

obecnie 

ż

adnego 

oprogramowania 

standardowego  certyfikowanego  przez  OGC,  które  posiada  implementację  standardów 

wymaganych  przez  Zamawiającego  zgodnie  z  treścią  załącznika  nr  9  do  SIWZ.  Według 

Odwołującego oznacza to, że standard OGC jest  standardem, którego Zamawiający może 

wymagać w ramach realizacji przedmiotu zamówienia, nie może jednak wymagać, aby w tym 

standardzie  opracowane  zostały  jakiekolwiek  produkty  przedstawiane  do  oceny  w  ramach 

próbki.  

Po  trzecie,  Odwołujący  zarzucił,  że  wymagania  dotyczące  próbki  preferują 

ewentualnego wykonawcę, który już dokonał implementacji wymienionych w załączniku nr 9 

do  SIWZ  standardów  w  swoich  produktach,  a  tym  samym  narusza  zasadę  prowadzenia 

postępowania z zachowaniem uczciwej konkurencji i równego traktowania wykonawców, 

Po  czwarte,  Odwołujący  zarzucił,  że  ograniczeniem  konkurencyjności  realizacji 

zadania  próbnego  jest  określone  w  pkt  1  załącznika  nr  9  do  SIWZ  wymaganie:  Oferowane 

przez  Oferenta  docelowe  rozwiązanie  musi  być  wykonane  w  technologii  takiej  samej,  jak 

prezentowana  Próbka  lub  równoważnej  przy  jednoczesnej  akceptacji  odstępstwa  przez 

Zamawiającego.  

Odwołujący zarzucił, że jest to jednoznaczny przykład obarczenia wykonawcy bardzo 

dużym  ryzykiem,  w  szczególności finansowym, gdyż  aby  spełnić  to  wymaganie  potencjalny 

wykonawca  musi  wykonać  duży  zakres  prac  projektowych  celem  ustalenia,  jakiego 

oprogramowania  może  użyć  w  celu  realizacji  wszystkich  usług  objętych  przedmiotem 

zamówienia  –  zarówno  nowych,  jak  i  rozbudowy  obecnie  posiadanych  już  przez 

Zamawiającego. 

Odwołujący  podkreślił,  że  Zamawiający  nie  przekazał  wykonawcom  w  SIWZ 

informacji  o  zakresie  posiadanych  przez  siebie  licencji  (wymienił  tylko  ich  listę,  ale  nie 

zakres),  nie  zawarł  żadnego  postanowienia,  z  którego  można  byłoby  wnioskować, 

ż

e wykonawca  realizujący  zamówienie  będzie  mógł  korzystać  z  jakiegokolwiek 

oprogramowania  już  eksploatowanego  przez  Zamawiającego.  Wręcz  przeciwnie,  w  SIWZ 

zawarte  są  postanowienia  nakładające  na  wykonawcę  obowiązek  zapewnienia  wszystkich 

niezbędnych  licencji  koniecznych  do  realizacji  zamówienia.  Przedstawiona  przez 

Zamawiającego  lista  zawiera  ponad  1000  pozycji  dotyczących  licencji,  bez  podania  które  z 

nich  i  w  jakiej  ilości  wykonawca  będzie  zobowiązany  zabezpieczyć  na  potrzeby  realizacji 

zamówienia.  Biorąc  pod  uwagę  ilość  i  potencjalny  koszt  tych  licencji,  nie  jest  możliwe 

rzetelne (a  właściwie jakiekolwiek) oszacowanie  ceny oferty  w tym zakresie. A problem ten 

nie dotyczy jedynie poprzednich wykonawców, którzy te licencje posiadają. 

Odwołujący  stwierdził,  że  jedynym  względnie  bezpiecznym  rozwiązaniem  byłoby 

zatem  zaoferowanie  wykonania  zamówienia,  a  tym  samym  wykonanie  próbki,  w  oparciu 

o oprogramowanie  tych  firm,  które  są  wymienione 

w  spisie  oprogramowania 

wykorzystywanego  do  realizacji  obecnych  rozwijanych  usług  z  załącznika  nr  1  do  SOPZ 

(Integraph,  ESRI,  GisPartner,  Asseco  itp.).  Względnie  bezpiecznym,  ponieważ  realizacja 

scenariuszy  testowych  w  ramach  próbki  wymagałaby  użycia  oprogramowania  podmiotów 

trzecich,  które,  jak  wskazano  powyżej,  jest  niecertyflkowane  przez  OGC  pod  kątem 

wymaganych  przez  Zamawiającego  w  ramach  próbki  standardów  OGC.  Nie  jest  zatem 

pewne,  czy  rzeczywiście  uda  się  zrealizować  scenariusze  testowe  z  wykorzystaniem 

powołanych  standardów  przy  użyciu  wskazanego  oprogramowania,  jak  również  czy  użycie 

tego  oprogramowania  nie  zostanie  potraktowane  przez  Zamawiającego  jako  niezgodnie 

z OPZ. 

Dodatkowo,  wyłącznie  w  celu  realizacji  próbki  wykonawca  musiałby  ponieść  koszt 

zakupu  licencji  wskazanego  oprogramowania  (około  220.000  zł  netto  –  w  zależności  od 

sposobu  licencjonowania).  Oprócz  kosztów  licencji  należałoby  także  uwzględnić  nakład 

pracy,  jaki  musiałby  ponieść  wykonawca  celem  realizacji  niniejszych  zadań  testowych 

(Odwołujący  ocenił  ten  zakres  prac  na  minimum  140  dni  roboczych).  W  kontekście  ram 

czasowych  narzuconych  przez  pzp  wymaga  to  od  wykonawcy  powołania  kilkuosobowego 

zespołu  specjalistów  (charakter  wymaganych  standardów)  realizującego  implementację 

technologiczną  standardów  oraz  przedmiotu  próbki.  Tak  postawione  zadanie  mocno 

ogranicza możliwości złożenia oferty oraz konkurencyjność postępowania. 

Odwołujący w związku z powyższymi zarzutami wniósł o nakazanie Zamawiającemu: 

1.  Usunięcia  z  załącznika  nr  9  do  SIWZ  wymagania,  aby  rozwiązanie  docelowe  musiało 

być wykonane w technologii takiej samej jak prezentowana próbka.  

Odwołujący  dodał,  że  w  standardzie  OGC  dlatego  jest  realizowany  proces 

certyfikowany w stosunku do wielu aplikacji producentów, aby niezależnie od aplikacji, w 

której został zaimplantowany, funkcjonował identycznie według założeń standardu. Stąd 

zapytanie  skonstruowane  według  standardu  X  (np.  WMS,  WFS  czy  WPS),  zadane 

dowolnemu  certyfikowanemu  oprogramowaniu,  zawsze  zwróci  tę  samą  odpowiedź  – 

zgodną  ze  schematem  standardu.  Dlatego  też  jeśli  Zamawiający  chce  sprawdzić 

umiejętności  wykonawcy  w  obsłudze  standardów  OGC,  nie  ma  znaczenia,  jakiego 

wykonawca  narzędzia  użyje  w  tym  celu  –  wyniki  użycia  zawsze  mają  być  te  same. 

Realizacja  przedmiotu  zamówienia  dotyczy  usług  rozbudowywanych,  które  wykonawca 

ze  względów  ekonomicznych  zapewne  będzie  chciał  zrealizować  w  technologii 

wykorzystywanej przez już eksploatowane systemy. Natomiast nowe usługi powinny być 

realizowane  w  technologii,  którą  wykonawca  sam  wybierze  w  wyniku  analizy 

zagadnienia.  W  obecnej  sytuacji,  ze  względu  na  kwestionowane  postanowienie, 

wykonawca nie ma takiej możliwości. 

2.  Usunięcia  z  załącznika  nr  9  do  SIWZ  wszystkich  trzech  scenariuszy  testowych 

i zastąpienie  ich  innymi,  nieograniczającymi  konkurencji  i  możliwymi  do  realizacji  przez 

wiele dostępnych technologii informatycznych.  

Odwołujący  dodał,  że  we  wcześniejszych  postępowaniach  przetargowych 

prowadzonych  przez  Zamawiającego,  opracował  on  zasady  przygotowania  próbki  w 

sposób 

nieograniczający 

konkurencyjności 

postępowania 

i 

niepreferujący 

dotychczasowych  wykonawców  {w  odwołaniu  wskazano  przykładowo  nazwy  i 

oznaczenia dwóch postępowań}. 

{ad pkt 2 listy zarzutów} 

Odwołujący  zrelacjonował,  że  zgodnie  z  postanowieniami  załącznika  nr  1  do  SIWZ, 

(zmienionymi 5 grudnia 2016 r.) rozdziału 9 „Dodatkowe zobowiązania Wykonawcy” w pkt 4 

wykonawca został zobowiązany do zapewnienia (...) infrastruktury technicznej (sprzętu oraz 

systemów operacyjnych oraz licencji na infrastrukturę programową (bazy danych i aplikacje) 

dla środowiska developerskiego, które będzie wykorzystywał do tworzenia produktów.  

Odwołujący  zarzucił,  że  Zamawiający  przerzucił  w  ten  sposób  konieczność 

posiadania środowiska deweloperskiego na wykonawcę, co w przypadku rozbudowywanych 

systemów  oznacza  niemożność  jego  zbudowania  bez  koniecznych  do  tego  licencji, 

wskazanych  w  załączniku  nr  1  do  SOPZ  –  Rejestrze  licencji,  zawierającego  pozycje 

z oprogramowaniem  własnym  dotychczasowych  producentów  Systemów  SIG,  (Asseco 

Poland S.A., GisPartner sp. z o.o., GeoTechnoIogies sp. z o.o. oraz Intergraph Polska sp. z 

o.o.), których licencje nie są dostępne na rynku wcale, bądź dostępne są tylko teoretycznie, 

przez co skutecznie blokowany jest udział w postępowaniu podmiotów innych, niż wskazane 

powyżej  lub  podmiotów  powiązanych  z  nimi  kapitałowo.  Ponieważ  wykonawcy  ci  są 

konkurentami Odwołującego, zrozumiałe jest, że nie są zainteresowani w udostępnieniu tych 

licencji na takich warunkach, aby Odwołujący miał realne szanse uzyskania zamówienia. 

Odwołujący podkreślił, że realizacja usług, zarówno rozwojowych, jaki dodatkowych, 

może się wiązać z dostawą licencji z załącznika nr 1 do SOPZ na technologie niedostępne 

dla  szerszego  grona  wykonawców,  identycznie  jak  przy  wymogu  dotyczącym  środowiska 

developerskiego.  

Odwołujący  zarzucił,  że  nie  jest  możliwe  oszacowanie,  ile  i  jakich  licencji  należy 

dostarczyć  na  potrzeby  rozwijanych  e-usług  i  narzędzi,  by  spełnić  wymagane  w  SIWZ 

parametry  ich  dostępności,  gdyż  Zamawiający  nie  dostarcza  w  opisie  przedmiotu 

zamówienia  żadnych  informacji  pozwalających  wykonawcy  rzetelnie  oszacować  możliwości 

rozbudowy i ich pracochłonność, w szczególności w opisie brak jest dokumentacji Systemów 

SIG, w tym architektury technicznej, aktualnego obciążenia serwerów, wysycenia licencjami, 

kodów źródłowych itp. 

Zgodnie  z  załącznikiem  nr  1  do  SIWZ  rozdział  5.1  „Inicjatywa  SIG”  Zamawiający 

posiada dokumentację poszczególnych komponentów i, jak twierdzi w kolejnych rozdziałach, 

wskazano  rodzaj  dokumentacji  będącej  w  posiadaniu  Zamawiającego  dla  każdego 

z komponentów wraz z określeniem pojemności tej dokumentacji, jednak w rezultacie nawet 

tych  informacji  nie  zamieszczono.  Według  Odwołującego  udostępnienie  wykonawcy 

dokumentacji  po  zawarciu  umowy  byłoby  zasadne  w  przypadku,  gdyby  przedmiotowe 

postępowania prowadzone byłoby w celu zawarcia umowy ramowej.   

Odwołujący  podkreślił,  że  dostawa  technologii  równoważnych  w  przypadku 

rozbudowywanych  usług  i  narzędzi,  ze  względu  na  złożoność  Systemów  SIG,  ich  liczbę, 

koszty  wykraczające  dalece  poza  zakładany  w  postępowaniu  budżet  oraz  termin  realizacji 

przedmiotu zamówienia (31 sierpnia 2018 r.), jest raczej teoretyczną możliwością. Zakładaną 

funkcjonalność  (załącznik  nr  5  do  SOPZ),  nie  tylko  dla  rozwijanych  e-usług  i  narzędzi, 

ale także  dla  nowych,  da  się  osiągnąć  przy  wykorzystaniu  technologii,  w  oparciu  o  które 

aktualnie  zbudowane  są  systemy  SIG,  co  zresztą  sam  Zamawiający  zakładał,  planując 

realizację projektów z POPC. 

Odwołujący  wywiódł,  że  w  tym  kontekście  zapewnienie  niezbędnych  do  realizacji 

zamówienia licencji, o ile nie są powszechnie dostępne na rynku, na równych  warunkach – 

winno  być  obowiązkiem  Zamawiającego,  gdyż  tylko  w  ten  sposób  postępowanie  dostępne 

będzie dla wszystkich wykonawców bez naruszenia zasady określonej w art. 29 ust. 2 i art. 7 

ust 1 pzp.  

Tymczasem  zgodnie  z  załącznikiem  nr  2  do  SIWZ  –  Wzór  Umowy  §  8  „Majątkowe 

prawa  autorskie”  pkt  10  wykonawca  musi  oświadczyć,  że  „uzyskał  zgodę  producenta  na 

korzystanie  z  oprogramowania  standardowego,  w  tym  na  przekazywanie  dokumentów 

zawierających  warunki  licencji.  Wykonawca  ubiegający  się  o  zamówienie  musi  zatem 

uzyskać  zgodę  swoich  konkurentów  na  korzystanie  z  ich  oprogramowania  w  celu  realizacji 

zamówienia.  Konieczność  uzyskania  takiego.  oświadczenia  potwierdza  potencjalne 

problemy,  jakie  mogą  się  pojawić  dla  wykonawcy  Spoza  grona  dotychczasowych 

wykonawców, 

wykonujących  systemy  dla  GUGiK.  Przykładowo,  aby  korzystać 

z powszechnie dostępnego oprogramowania jak Oracle DataBase czy ArcGIS for Server czy 

innego  oprogramowania  standardowego  nie  ma  konieczności  uzyskiwania  zgody  ich 

producenta na korzystanie z nich – pod warunkiem wykupienia lub posiadania odpowiednich 

licencji, a dostęp do nich nie jest blokowany. 

Odwołujący  zarzucił,  że  kolejnym  elementem  ograniczającym  konkurencyjność 

postępowania  jest  określone  w  załącznik  nr  1  do  SIWZ  rozdziale  6.3.  „Administracja 

techniczna”  wymaganie,  że    (…)  w  ramach  prac  Wykonawcy  nie  mogą  być  podejmowane 

działania,  których  skutkiem  może  być  utrata  gwarancji  na  systemy/elementy  systemów, 

dla których  obowiązuje  gwarancja  świadczona  przez  inne  podmioty,  przy  czym  nie  podano 

warunków świadczenia gwarancji przez podmioty trzecie. 

Odwołujący  stwierdził,  że  co  prawda  postanowienie  to  odnosi  się  do  usługi 

Administracji  Technicznej,  ale  dość  logiczne  jest,  że  wszelkie  próby  podejmowane  w 

kierunku  rozbudowy  systemów  SIG  wymaganej  przedmiotem  zamówienia,  powinny 

doprowadzić do utraty gwarancji świadczonych przez podmioty trzecie, chyba że wykonawcą 

zostaną  te  podmioty  trzecie,  które  świadczą  gwarancję  (lub  wykonawca,  który  z  tymi 

podmiotami odpowiednio się porozumie). 

{Odwołujący 

przedstawił 

w 

odwołaniu 

okres 

obowiązywania 

gwarancji 

na poszczególne Systemy SIG  za rysunkiem 23 SOPZ} 

Odwołujący podniósł, że biorąc pod uwagę termin realizacji zamówienia (31 sierpnia 

2018 r.) oraz wskazane okresy obowiązywania gwarancji na poszczególne systemy SIG,  dla 

systemów  KSZBDOT  oraz  ZSIN  wykonawca  nie  będzie  mógł  podjąć  żadnych  działań  bez 

porozumienia  z  ich  producentem,  a  dla  części  z  nich  (Geoportal,  Szyna  Usług  Geoportal) 

będzie to możliwe dopiero za rok (pod warunkiem oczywiście, że uzyska wcześniej stosowne 

zgody producentów i licencje). 

Odwołujący  podsumował,  że  powyższe  okoliczności  sprawiają,  że  w  tym 

postępowaniu  złożyć  ofertę,  uzyskać  zamówienie  i  zrealizować  je  z  prawdopodobieństwem 

sukcesu może jedynie: po pierwsze – konsorcjum złożone z dotychczasowych producentów, 

i/lub  podmiotów  z  nimi  powiązanych;  po  drugie  –  wykonawca,  który  porozumiał  się 

z wszystkimi  dotychczasowymi  producentami  (i  zapewnił  sobie  uzyskanie  uprawnień 

licencyjnych, pozwalających na realizację zamówienia). 

Odwołujący podkreślił, że posiada wszelkie wymagane doświadczenie i kompetencje, 

by  zrealizować  przedmiot  zamówienia  na  technologiach  stosowanych  dotychczas  w 

systemach SIG, jednak w związku z powołanymi wymaganiami (zapewnienia licencji i zgody 

producentów na korzystanie z oprogramowania standardowego, w szczególności w zakresie 

produktów  własnych  producentów  systemów  SIG),  możliwość  ta  jednak  została  wyłączona, 

bądź co najmniej tak ograniczona, że szansa na uzyskanie zamówienia przez Odwołującego 

jest wyłącznie teoretyczna. 

W związku z powyższymi zarzutami Odwołujący wniósł o: 

1.  Zmianę  SIWZ  polegającą  na  usunięciu  postanowień  zobowiązujących  wykonawcę 

do porozumienia  się  z  konkurującymi  o  to  samo  zamówienie  wykonawcami  dla 

uzyskania  ich  zgody  na  korzystanie  z  oprogramowania  tych  wykonawców, 

eksploatowanego  przez  Zamawiającego,  w  celu  realizacji  zamówienia,  a  zapewnienie 

niezbędnych  do  wykonania  rozbudowy  systemów  SIG  licencji  oprogramowania 

podmiotów trzecich będzie leżało po stronie Zamawiającego.  

Odwołujący podkreślił, że:  

–  W  ramach  Projektów  CAPAP,  ZSIN  Faza  II  oraz  K-GESUT  planuje  się  do  realizacji 

na podstawie  odrębnych  umów  szereg  zadań  w  zakresie  dostawy  infrastruktury 

(załącznik nr 1 do SIWZ, rozdział V , pkt 5.4 „Infrastruktura techniczna”) prawdopodobnie 

do  poziomu  serwerów  aplikacyjnych.  W  ramach  przedmiotowego  postępowania 

zobowiązano  wykonawcę  do  wskazywania  każdorazowo  w  dokumentacji,  (...)  jaka 

powinna  być  przygotowana  infrastruktura  sprzętowa,  aby  zapewnić  wydajność, 

przepustowość  oraz  dostępność  narzędzi  i  usług  (załącznik  nr  1  do  SIWZ,  rozdział  9. 

„Dodatkowe zobowiązania Wykonawcy”, pkt.3). Ta sama procedura mogłaby obejmować 

również  oprogramowanie  standardowe  (z  udostępnionego  w  załączniku  nr  1  do  SOPZ 

Rejestru licencji).  

–  Niniejsze  postępowanie  poprzedzone  było  dialogiem  technicznym,  podczas  którego 

w odniesieniu  do  problemu  związanego  z  brakiem  konkurencyjności  postępowania 

przetargowego w kontekście łączenia postępowania z koniecznością dostawy, wsparcia 

czy  nowych  licencji  na  określone  produkty  standardowe,  Odwołujący  proponował 

zastosowanie  procedury  tzw.  umowy  ramowej.  Wiązałoby  się  to  z  ogłoszeniem 

postępowania  przetargowego  na  dostawę  aktualizacji  i  wsparcia  do  oprogramowania 

standardowego.  Zaletą  takiego  rozwiązania  byłaby  możliwość  zawarcia  umowy 

z większą  liczbą  wykonawców,  a  Zamawiający  mógłby,  ale  nie  musiałby  zamówić 

określony  w  SIWZ  przedmiot  zamówienia.  Na  etapie  dialogu  technicznego  przesłano 

Zamawiającemu  przykładowy  SIWZ,  który  swego  czasu  ogłosiło  Centrum  Projektów 

Informatycznych.  W  tamtym  przypadku  zamawiający,  żeby  nie  kupować  z  góry  dużej 

ilości licencji czy sprzętu, zamawiał je na bieżąco w stosunku do potrzeb projektowych. 

Zamawiający  nie  skorzystał  jednak  do  tej  pory  z  takiej  możliwości,  ogłaszając  typowe 

postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego, prowokując w ten sposób opisane 

powyżej problemy.  

–  Rozwiązaniem  części  z  nich  byłoby  również  podpisanie  umowy  korporacyjnej 

na dostawę  oprogramowania  standardowego  z  ich  producentami.  Przykładowo  firma 

ESRI stosuje umowę ELA, z których w Polsce korzysta już w podobnym przypadku wiele 

dużych  podmiotów,  w  tym  centralne  podmioty  publiczne  (np.  IMGW,  BULIGL). 

Niewykluczone, iż możliwe byłoby wypracowanie podobnych umów z innymi dostawcami 

oprogramowania standardowego. 

2.  Usunięcie wymagania, aby wykonawca nie mógł podejmować działań, których skutkiem 

może  być  utrata  gwarancji  na  systemy/elementy  systemów,  dla  których  obowiązuje 

gwarancja świadczona przez inne podmioty.  

Według Odwołującego to Zamawiający powinien zadbać o braku utraty gwarancji przy 

rozbudowie systemów, bądź o odpowiednie procedury autoryzacji przez gwaranta zmian 

w jego oprogramowaniu, dokonywanych przez inny podmiot. 

{ad pkt 3 listy zarzutów} 

Odwołujący  zrelacjonował,  że  zgodnie  z  treścią  rozdziału  XIII  SIWZ  wykonawca  ma 

obliczyć cenę na formularzu ofertowym, stanowiącym załącznik nr 3 do SIWZ. W pkt III tego 

załącznika  Zamawiający  wymaga  od  wykonawcy  złożenia  oświadczenia  o  wycenie  oferty 

opartej na tzw. punkcie funkcyjnym. Wykonawca wycenia de facto wyłącznie wartość punktu 

funkcyjnego,  a  cena  oferty  wynika  z  przemnożenia  liczby  podanych  przez  Zamawiającego 

punktów funkcyjnych (12895) przez cenę punktu funkcyjnego określoną przez wykonawcę. 

Odwołujący  zarzucił,  że  przyjęty  przez  Zamawiającego  sposób  obliczenia  ceny 

uniemożliwia  rzetelne  oszacowanie  kosztów  realizacji  zamówienia,  gdyż  rozliczanie 

z wykonawcą  za  jego  pracę  ma  się  odbywać  w  punktach  funkcyjnych  za  zrealizowane 

zlecenie,  jednakże  na  wykonawcę  przerzucono  odpowiedzialność  za  dostawę  wszystkich 

e-Usług  i  Narzędzi,  o  których  mowa  w  rozdziale  III  SIWZ  („Opis  przedmiotu  zamówienia”), 

o wymaganej  funkcjonalności  (załącznik  nr  5  do  SOPZ),  w  czasie  wskazanym  terminem 

realizacji  zamówienia.  Nie  ma  zaś  żadnej  gwarancji,  że  Zamawiający  będzie  składał 

wykonawcy  zamówienia  na  prace,  nie  ma  też  wskazanego  żadnego  gwarantowanego, 

minimalnego  poziomu,  który  Zamawiający  zobowiązany  jest  zamówić.  Oznacza  to,  że 

wykonawca już na etapie przygotowania oferty zobowiązany jest zsumować wszystkie koszty 

realizacji  zamówienia  (w  tym  licencje,  koszty  szkolenia,  koszty  cateringu,  czyli  koszty, 

których  nie  wycenia  się  co  do  zasady  w  narzuconej  przez  Zamawiającego  metodzie 

COSMIC).  Może  się  natomiast  okazać,  że  taka  metoda  będzie  całkowicie  błędna,  jeśli 

Zamawiający nie zamówi całości prac objętych zamówieniem, 

W związku z tym Odwołujący wniósł o nakazanie Zamawiającemu usunięcia z SIWZ 

metody  rozliczenia  wg  punktów  funkcyjnych  i  wprowadzenie  postanowień  zobowiązujących 

wykonawców  do  określenia  ceny  za  realizację  zamówienia,  a  Zamawiającego  –  do  zapłaty 

tej ceny za wykonanie przez wykonawcę zamówienia.  

Zdaniem  Odwołującego  Zamawiający  zamierza  korzystać  z  przywilejów  umowy 

ramowej, po pierwsze – nie prowadząc postępowania w celu zawarcia umowy ramowej, po 

drugie – wadliwie narzucając obowiązek wliczania do punktu funkcyjnego w ramach metody 

COSMIC  kosztów  (np.  kateringu,  licencji),  które  nie  mogą  być  do  tego  punktu  zaliczone 

(kosztów wykraczających poza samą czasochłonność prac przy tworzeniu oprogramowania). 

{ad pkt 4 listy zarzutów} 

Zarzuty wycofane. 

{KIO 2339/16, KIO 2352/16} 

Zamawiający  nie  wniósł  odpowiedzi  na  odwołanie,  a  na  posiedzeniu  wskazał,  które 

zarzuty  odwołań  uznaje,  oświadczając  jednocześnie,  że nie  uznaje  pozostałych  zarzutów 

odwołań i wnosi o ich oddalenie. 

Odwołujący  wycofali  na  posiedzeniu  zarzuty,  które  powyżej  nie  zostały  szerzej 

zrelacjonowane, w pozostałym zakresie podtrzymując odwołania. 

Swoje  przystąpienia  do  postępowania  odwoławczego  zgłosili  następujący 

wykonawcy:  

A.  Intergraph Polska sp. z o.o.  z siedzibą w Warszawie (sygn. akt KIO 2339/16) 

B.  Sygnity S.A. z siedzibą w Warszawie (sygn. akt KIO 2339/16 i KIO 2352/16) 

– po stronie odwołującego:  

C.  GeoTechnologies sp. z o.o. z siedzibą we Wrocławiu (sygn. akt KIO 2352/16)  

– po stronie zamawiającego 

Wobec  zgłoszenia  powyższych  przystąpień  w  odpowiedniej  formie,  z zachowaniem 

3-dniowego  terminu  (od  przekazania  kopii  odwołania  przez  Zamawiającego)  i  wymogu 

przekazania  jego  kopii  stronom  danego  postępowania,  a  także  nie  zgłoszono  co do  nich 

opozycji, Izba nie miała podstaw do stwierdzenia ich nieskuteczności. 

 Ponieważ  odwołania  nie  zawierały  braków  formalnych,  a  wpisy  od  nich  zostały 

uiszczone – podlegały rozpoznaniu przez Izbę. 

W  toku  czynności  formalnoprawnych  i  sprawdzających  Izba  nie  stwierdziła,  aby 

którekolwiek  z   odwołań  podlegało  odrzuceniu  na  podstawie  przesłanek  określonych  w  art. 

189  ust.  2  pzp.  Na  posiedzeniu  z  udziałem  Stron  i  Przystępujących  nie  zostały  również 

złożone w tym zakresie odmienne wnioski. 

Z  uwagi  na  brak  podstaw  do  odrzucenia  odwołań  lub  umorzenia  postępowania 

odwoławczego,  Izba  skierowała  odwołania  w  zakresie  podtrzymanych  zarzutów 

do rozpoznania na rozprawie. 

Po  przeprowadzeniu  rozprawy  z  udziałem  Uczestników  (Stron  i  Przystępujących) 

postępowania  odwoławczego  obu  spraw,  uwzględniając  zgromadzony  materiał 

dowodowy,  jak również  biorąc  pod  uwagę  oświadczenia  i stanowiska  zawarte  w 

odwołaniach,  zgłoszeniach  przystąpień,  a  także  wyrażone  ustnie  na  rozprawie 

i odnotowane w protokole, Izba ustaliła i zważyła, co następuje: 

Zgodnie  z  art.  179  ust.  1  pzp  odwołującemu  przysługuje  legitymacja  do  wniesienia 

odwołania, gdy ma (lub miał) interes w uzyskaniu zamówienia oraz może ponieść szkodę w 

wyniku naruszenia przez zamawiającego przepisów ustawy.  

W  ocenie  Izby  Odwołujący  legitymują  się  interesem  w  uzyskaniu  przedmiotowego 

zamówienia,  o  którego  udzielenie  ma  prawo  się  ubiegać.  Jednocześnie  objęte  zarzutami 

odwołania naruszenia przez Zamawiającego przepisów ustawy pzp mogą narażać na szkodę 

Odwołujących,  skoro  według  zarzutów  zaskarżone  postanowienia  s.i.w.z.  mogą 

uniemożliwiać 

lub 

utrudniać 

złożenie 

oferty 

w 

przedmiotowym 

postępowaniu, 

a w konsekwencji uzyskanie tego zamówienia. 

Biorąc  pod  uwagę  zgromadzony  w  sprawie  materiał  dowodowy,  poczynione  ustalenia 

faktyczne oraz zakres zarzutów podlegających rozpoznaniu, Izba stwierdziła, że odwołanie w 

sprawie  KIO  2339/16  zasługuje  na  uwzględnienie,  gdyż  potwierdziły  się  niektóre  spośród 

podtrzymanych  zarzutów,  natomiast  odwołanie  w  sprawie  KIO  2352/16  podlega  oddaleniu, 

gdyż nie potwierdził się żaden z podtrzymanych zarzutów. 

W  obu  odwołaniach  podtrzymane  zarzuty  dotyczą  przede  wszystkim  naruszenia 

art. 29 ust. 1 i 2 pzp, a także wskazywany jest art. 7 ust. 1 pzp.     

Zgodnie  z  art.  29  ust.  1  pzp  przedmiot  zamówienia  opisuje  się  w  sposób 

jednoznaczny i wyczerpujący, za pomocą dostatecznie dokładnych i zrozumiałych określeń, 

uwzględniając  wszystkie  wymagania  i  okoliczności  mogące  mieć  wpływ  na  sporządzenie 

oferty.  Z  kolei    według  art.  29  ust.  2  pzp  przedmiotu  zamówienia  nie  można  opisywać 

w sposób,  który  mógłby  utrudniać  uczciwą  konkurencję.  Ten  ostatni  przepis  stanowi 

uszczegółowienie  w  odniesieniu  do  przedmiotu  zamówienia  jednej  z  naczelnych  zasad 

udzielania  zamówień  publicznych  wyrażonej  w  art.  7  ust.  1  pzp,    zgodnie  z  którą 

zamawiający przygotowuje i przeprowadza postępowanie o udzielenie zamówienia w sposób 

zapewniający zachowanie uczciwej konkurencji. 

{KIO 2339/16} 

{rozstrzygnięcie zarzutów z pkt 3 uzasadnienia odwołania Asseco} 

W odwołaniu jako przejaw naruszenia art. 29 ust. 1 pzp oraz art. 473 kc w zw. z art. 

14  i  art.  139  pzp.  Zgodnie  z  art.  473  §  1  kc  dłużnik  może  przez  umowę  przyjąć  na  siebie 

odpowiedzialność  za  niewykonanie  lub  za  nienależyte  wykonanie  zobowiązania  z  powodu 

oznaczonych  okoliczności,  za  które  na  mocy  ustawy  odpowiedzialności  nie  ponosi.  Przy 

czym  na  mocy  art.  471  kc  dłużnik  obowiązany  jest  do  naprawienia  szkody  wynikłej 

z niewykonania  lub  nienależytego  wykonania  zobowiązania,  chyba  że  niewykonanie  lub 

nienależyte  wykonanie  jest  następstwem  okoliczności,  za  które  dłużnik  odpowiedzialności 

nie ponosi. A art. 472 kc określa, że jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności 

prawnej  nie  wynika  nic  innego,  dłużnik  odpowiedzialny  jest  za  niezachowanie  należytej 

staranności. 

Spośród  zarzutów  sformułowanych  w  odwołaniu  w  stosunku  do  regulacji 

zamieszczonych  w  §  7  wzoru  umowy,  Izba  uznała  za  zasadny  zarzut  dotyczący 

postanowienia, według którego odpowiedzialność stron z tytułu nienależytego wykonania lub 

niewykonania  umowy  wyłączają  jedynie  zdarzenia  losowe  związane  z  działaniem  siły 

wyższej.   

Na  wstępie  zauważyć  należy,  że  w  odróżnieniu  od  pozostałych  regulacji  zawartych 

w § 7, które zgodnie z podanym tytułem odnoszą się do kar umownych, powyższa klauzula 

ma  szerszy  zakres  zastosowania,  gdyż  reguluje  zasadę  odpowiedzialności  kontraktowej 

obowiązującej w ramach stosunku zobowiązaniowego wynikłego z tej konkretnej umowy. 

Odwołujący  trafnie  zarzucił,  że  w  ten  sposób  z  naruszeniem  art.  473  §  1  kc 

Zamawiający  wprowadził  do  umowy  w  sprawie  zamówienia  publicznego  zasadę 

odpowiedzialności de facto wykonawcy na zasadzie ryzyka za nienależyte lub niewykonanie 

zamówienia.  Tego  typu  klauzula  generalna  nie  czyni  zadość  dyspozycji  powołanego 

przepisu,  gdyż  nie  wskazuje  od  strony  pozytywnej  okoliczności,  za  które  dodatkowo 

w stosunku  do  zasad  ogólnych  ma  odpowiadać  dłużnik.  Konieczność  takiego  oznaczenia 

rozszerzonej  odpowiedzialności  dłużnika  nie  budzi  wątpliwości  w  orzecznictwie  i  doktrynie, 

na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 27 września 2013 r. (sygn. akt 

I CSK 748/12), którego fragment adekwatnie został przytoczony w odwołaniu.  

Nie  ma  zatem  powodu,  aby  w  celu  przywrócenia  zgodności  z  obowiązującym 

porządkiem  prawnym  nie  uczynić  zadość  żądaniu  wykreślenia  słowa  „jedynie”  z  §  7  ust.  6 

wzoru umowy. Izba zdaje sobie sprawę, że po takiej zmianie brzmienie postanowienia może 

nie  odpowiadać  intencjom  Zamawiającego,  gdyż  będzie  jedynie  wskazywać  na  to,  że  siła 

wyższa  wyłącza  odpowiedzialność  za  niewykonanie  lub  nienależyte  wykonanie  umowy. 

Jednakże  nie  ma  przeszkód,  aby  Zamawiający  w  sposób  zgodny  z  art.  473  §  1  kc 

wprowadził  rozszerzenie  odpowiedzialności,  jeżeli  będzie  w  stanie  wskazać  okoliczności, 

które to uzasadniają.  

Powyższe nie oznacza, że Izba ma podstawę, aby uczynić zadość żądaniu nakazania 

Zamawiającemu w § 7 wprowadzenia kar umownych za zwłokę, a nie za opóźnienie.  

Sformułowany  w  tym  zakresie  zarzut  oparty  jest  na  błędnym  przyjęciu  przez 

Odwołującego,  że  regulacja  zawarta  w  §  7  wzoru  umowy  również  stanowi  przejaw 

zastosowania  art.  473  §  1  kc,  wyłącznie  z  tego  powodu,  że  określone  w  §  7  ust.  1  pkt  1-5 

przesłanki  uprawniające  Zamawiającego  do  naliczenia  kary  umownej  dotyczą  opóźnienia, 

a nie  zwłoki.  Wynika  z  tego  pośrednio,  że  według  Odwołującego  w  zakresie  zastosowania 

art.  474  §  1  kc  {W razie  niewykonania  lub  nienależytego  wykonania  zobowiązania  kara 

umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na 

wysokość  poniesionej  szkody.  Żądanie  odszkodowania  przenoszącego  wysokość 

zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły.} nie mieści się 

kara umowna za opóźnienie, co jest stanowiskiem błędnym 

Izba  w  pełni  podziela  stanowisko  zaprezentowane  przez  Sąd  Najwyższy 

w uzasadnieniu  wyroku  z  16  stycznia  2013  r.  (sygn.  akt  II  CSK  331/12),  który  jest 

aprobowany  w  orzecznictwie  sądowym  i  doktrynie  prawa  cywilnego:  (…)  strony  mogą 

umownie  ukształtować  zakres  odpowiedzialności,  kompensacji  i  rozkład  ryzyka  ponoszenia 

skutków  niewykonania  zobowiązania  (...)  Od  kary  umownej  odróżnić  należy  dopuszczalne 

zastrzeżenie o charakterze gwarancyjnym, nakładające obowiązek zapłaty określonej kwoty 

pieniężnej  w  razie  niewykonania  (niewłaściwego  wykonania)  zobowiązania  wskutek 

okoliczności,  za  które  dłużnik  nie  ponosi  odpowiedzialności,  do  którego  nie  stosuje  się 

przepisów  o  karze  umownej.  Taki  charakter  będzie  miało  postanowienie  umowne 

w brzmieniu  „za  uchybienie  terminu”  bez  względu  na  przyczynę  niewykonania 

lub niewłaściwego wykonania zobowiązania. Kara umowna natomiast może być zastrzeżona 

w  kontrakcie  zarówno  za  zwłokę  (kwalifikowane  opóźnienie  zawinione  bezpośrednio  przez 

dłużnika  bądź  osoby,  którymi  posługiwał  się  przy  wykonywaniu  zobowiązania,  powstałe 

z innych  przyczyn,  za  które  ponosi  odpowiedzialność),  jak  i  tzw.  opóźnienia  proste, 

polegające  na  niespełnieniu  świadczenia  w  oznaczonym  terminie,  a  w  wypadku 

nieoznaczenia    po  wezwaniu  dłużnika  do  wykonania  przez  wierzyciela  (...).  Brak  podstawy 

do  nakładania  na  strony  obowiązku  wskazywania  w  umowie,  zastrzegającej  karę  umowną 

za opóźnienie,  dodatkowych  okoliczności  (przyczyn)  opóźnienia,  które  miałyby  wystąpić 

po stronie dłużnika,  zatem ich wprowadzenie  zależy od woli stron (...). Kara umowna co do 

zasady  wpisana  jest  w  reżim  odpowiedzialności  kontraktowej.  Dłużnik  może  zwolnić  się  od 

obowiązku  jej  zapłaty,  wykazując,  że  niewykonanie  zobowiązania  było  następstwem 

okoliczności,  za  które  nie  ponosi  odpowiedzialności  (...).  Jeżeli  dłużnik  (tu  zobowiązany  do 

zapłaty  kary  umownej)  może  bronić  się  zarzutem,  że  niewykonanie  lub  nienależyte 

wykonanie  jest  następstwem  okoliczności,  za  które  nie  ponosi  odpowiedzialności,  to  dla 

zmiany  polegającej  na  poszerzeniu  lub  ograniczeniu  zakresu  takiej  ochrony  niezbędna 

byłaby podstawa prawna.(...) Konkludując, co do zasady, okolicznością ograniczającą zakres 

odpowiedzialności  dłużnika  za  nienależyte  wykonanie  zobowiązania  polegające  na 

opóźnieniu  świadczenia  może  być  także  obiektywnie  istniejąca  i  niezależna  od  niego 

przyczyna, czasowo uniemożliwiająca wykonanie zobowiązania. 

Ponieważ  zarzut  zawarty  w  odwołaniu  opiera  się  wyłącznie  na  tych  dwóch 

nieuprawnionych założeniach, nie mógł być uznany za zasadny. Odwołujący nie sprecyzował 

ż

adnych  innych  okoliczności  niż  użycie  słowa  „zwłoka”,  które  uzasadniałyby  interpretację, 

przesłanek  opisanych  w  §  7  ust.  1  pkt  1-5  jako  umownego  nałożenia  na  wykonawcę 

obowiązku  zapłaty  określonej  kwoty  pieniężnej  w  razie  niewykonania  lub  niewłaściwego 

wykonania  jego  zobowiązań  wynikających  z  umowy  wskutek  okoliczności,  za  które  nie 

ponosi  odpowiedzialności,  co  uzasadniałoby  ocenę,  że  nie  znajdują  tu  zastosowania 

przepisy o karze umownej. 

Nie  zasługuje  również  na  uwzględnienie  zarzut  dotyczący  postanowienia  zawartego 

w   §  7  ust.  7  wzoru  umowy,  gdyż  oparty  jest  wyłącznie  na  spekulatywnym  przypisywaniu 

Zamawiającemu  intencji  ograniczenia  możliwości  miarkowania  kary  umownej.  W  żaden 

sposób  nie  wynika  to  z  brzemienia  tej  regulacji,  która,  jak  sam  zauważył  Odwołujący, 

odzwierciedla powszechnie aprobowany w doktrynie i orzecznictwie pogląd, że dochodzenie 

zapłaty  kar  umownych  nie  wymaga  wykazania  przez  wierzyciela,  że  poniósł  szkodę. 

Zbędność  tego  typu  regulacji  umownej  nie  stanowi  naruszenia  jakichkolwiek  przepisów,  w 

tym art. 29 ust. 1 pzp. 

Jedynie na marginesie można zauważyć, że wysoce wątpliwe jest, aby strony mogły 

umownie wyłączyć instytucję miarkowania kary umownej, o której mowa w art. 484 § 2 kc.  

Odwołujący na rozprawie wycofał się z zarzutu, że w § 7 nie ograniczono wysokości 

zastrzeżonych  kar  umownych,  podtrzymując  jednak  zarzuty  co  do  dwóch  postanowień, 

w których  wysokość  kary  umownej  odniesiono  do  całości  wynagrodzenia  umownego,  a  nie 

wartości części umowy niewykonanej lub nienależycie niewykonanej. 

Jak  sam  zauważył  Odwołujący,  takie  określenie  wysokości  kary  umownej  jest 

prawidłowe  z  punktu  widzenia  zasady  swobody  umów,  o  której  mowa  w  art.  353

  kc.  Sam 

brak  zrozumienia  przez  Odwołującego  celu  wprowadzenia  takiej  regulacji  nie  wskazuje, 

ż

e narusza ona przepisy prawa. Odwołujący zresztą wskazał w tym zakresie de facto jedynie 

na  naruszenie  art.  44  ust.  3  ustawy  o  finansach  publicznych,  co  do  którego  orzekanie  nie 

mieści się w kognicji Krajowej Izby Odwoławczej.  

Finalnie za niezasadny Izba uznała zarzut, że wprowadzenie w § 7 ust. 1 pkt 1 kary 

umownej z tytułu opóźnienia w realizacji przedmiotu umowy w stosunku do wskazanej w § 3 

ust. 1 umowy jako termin obowiązywania umowy daty 31 sierpnia 2008 r. narusza art. 29 ust. 

1 pzp, czy innych de facto niewskazanych konkretnie przepisów pzp i kc. Również ten zarzut 

oparty jest na spekulatywnych przypuszczeniach Odwołującego, że Zamawiający wprowadził 

takie  postanowienie,  aby  naliczać  kary  umowne  niezależnie  od  tego,  czy  zleci  wykonawcy 

jakiekolwiek  modyfikacje,  czyli  zamówi  produkty  rozumiane  jako  efekt  prac  wykonawcy 

powstały  w  wyniku  jej  realizacji.  Umknęło  uwadze  Odwołującego,  że  według  §  3  ust.  6 

umowy  termin  przekazania  do  odbioru  ostatniego  produktu  co  do  zasady  nie  może 

przekraczać  terminu  2  miesięcy  przed  upływem  terminu  obowiązywania  umowy,  chyba  że 

Zamawiający  uzna  inaczej,  jednak  nie  może  być  późniejszy  niż  termin  końcowy 

obowiązywania umowy.  W sposób oczywisty  wynika stąd, że zlecenia muszą być składane 

z odpowiednim  wyprzedzeniem  i  odpowiednio  wcześniej  niż  2  miesiące  przed  upływem 

terminu  obowiązywania  umowy,  gdyż  oczywiste  jest,  że  termin  przekazania  do  odbioru 

produktu  przez  wykonawcę  nie  może  być  jednocześnie  terminem  złożenia  przez 

Zamawiającego zlecenia na modyfikacje, których realizacja ma się zakończyć takim efektem.  

{rozstrzygnięcie zarzutów z pkt 5 uzasadnienia odwołania Asseco} 

Izba  uznała  za  zasadny  zarzut  niejasnego  określenia  w  s.i.w.z.  zakresu 

odpowiedzialności  wykonawcy  zamówienia  z  tytułu  gwarancji,  którą  ma  udzielić 

Zamawiającemu, z uwagi na treść postanowień wzoru umowy i załącznika nr 5 do umowy – 

Warunki gwarancyjne {których brzmienie adekwatnie zostało przywołane w odwołaniu}.  

W  ocenie  Izby  samo  uwzględnienie  przez  Zamawiającego  żądania  wykreślenia 

postanowienia  §  9  ust.  4  umowy  jest  niewystarczające,  gdyż  pozostawiony  pkt  1  ppkt  2 

Warunków gwarancyjnych również wskazuje, że wykonawca ponosi pełną odpowiedzialność 

za  prawidłowe  działanie  Systemu  SIG.  Choć  w  dalszej  części  wskazano  na  związek  tej 

odpowiedzialności  ze  świadczonymi  Usługami  (czyli  de  facto  Modyfikacjami  obejmującymi 

komplet Produktów wykonanych przez wykonawcę na podstawie Zlecenia Zamawiającego), 

po wyjaśnieniu przez Zamawiającego, że zdefiniowane w § 1 wzoru umowy (odpowiednio w 

pkt  1  i  2)  terminy  „SIG  (Systemy  Informatyczne  GUGiK)”  i    „System  SIG  lub  SIG”  należy 

traktować  jako  synonimy,  istnieje  konieczność  jednoznacznego  przesądzenia  zakresu 

gwarancji  udzielanej  przez  wykonawcę  tego  zamówienia.  O  ile  Oprogramowanie  oraz 

Oprogramowanie  Standardowe  definiujące  zakres  terminu  „System  SIG  lub  SIG”  dotyczą 

oprogramowania  dostarczonego  lub  wykonanego  w  ramach  Usług  przez  wykonawcę  tego 

zamówienia,  o  tyle  termin  „SIG  (Systemy  Informatyczne  GUGiK)  odnosi  się  do  zbioru 

oprogramowania    składającego  się  na  poszczególne  Systemy,  dostarczonego  w  ramach 

projektów  zrealizowanych  na  podstawie  odrębnych  umów,  a  więc  systemów  już 

funkcjonujących u Zamawiającego.  

 Taki 

stan 

rzeczy 

uzasadnia 

nakazanie 

Zamawiającemu 

usunięcia 

tej 

niejednoznaczności przez  wprowadzenie do § 9 umowy, do którego odsyła jej 5. załącznik, 

postanowienia  jednoznacznie  ograniczającego  odpowiedzialności  wykonawcy  tego 

zamówienia  z  tytułu  gwarancji  do  nieprawidłowości  działania  Systemu  SIG,  które  są 

związane z dokonanymi przez niego modyfikacjami tego systemu. 

Jednakże  Izba  nie  podziela  stanowiska  Odwołującego,  że  kwestia  poprawności 

działania  Systemu  SIG  po  dokonanej  Modyfikacji  nie  może  być  przedmiotem  tej  gwarancji, 

gdyż  wadliwe  działanie  Systemu  SIG  na  skutek  dostarczonego  Oprogramowania 

Standardowego  lub  wykonanego  Oprogramowania  przez  wykonawcę,  może  ujawnić  się  po 

dokonaniu  odbioru  danej  Modyfikacji,  stąd  ustalenie  24-miesięcznego  okresu  gwarancji  od 

dnia  Podpisania  ostatniego  Protokołu  Odbioru  Końcowego  Modyfikacji  należy  uznać 

za uzasadnione.    

Izba  uznała  za  niezasadny  zarzut  sprzeczności  postanowienia  §  9  ust.  10  wzoru 

umowy z postanowieniami pkt 2 ppkt 3 Warunków gwarancji, gdyż w ocenie Izby określenie 

dla  poszczególnych  kategorii  Problemów  (według  definicji  zawartej  w  pkt  2  ppkt  1  lit.  a 

Warunków  gwarancji  stanu  Systemu  SIG  spowodowanego  wadami  Oprogramowania,  w 

którym część Systemu SIG nie funkcjonuje zgodnie z Dokumentacją, mogący skutkować lub 

skutkujący  ograniczeniem  bądź  brakiem  realizacji  dowolnej  funkcji  Systemu  SIG) 

maksymalnych  terminów  czasów  ich  rozwiązania  (reakcji  i  usunięcia  awarii),  stanowi 

uszczegółowienie  ogólnej  klauzuli  zawartej  w  umowie.  Ta  ostania  odnosi  się  przecież 

również do postanowienia pkt 2 ppkt 4 Warunków gwarancji, zgodnie z którym jeżeli Problem 

dotyczyć  będzie  oprogramowania    dostarczonego,  ale  niewytworzonego  przez  wykonawcę, 

terminy rozwiązania Problemu będą za każdym razem ustalane z Zamawiającym.     

{KIO 2352/16} 

{rozstrzygnięcie zarzutów z pkt 1 odwołania Comarch} 

W  odwołaniu  wskazano  na  naruszenie  przytoczonego  powyżej  art.  29  ust.  1  pzp, 

a także art. 25 ust. 1 pzp i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia o dokumentach. Według art. 25 

ust.  1  pkt  1  pzp  w  postępowaniu  o  udzielenie  zamówienia  zamawiający  może  żądać 

od wykonawców  wyłącznie  oświadczeń  lub  dokumentów  niezbędnych  do  przeprowadzenia 

postępowania,  przy  czym  takie  dokumenty  dotyczące  spełniania  przez  oferowane  dostawy, 

usługi  lub  roboty  budowlane  wymagań  określonych  przez  zamawiającego,  wskazuje 

on w ogłoszeniu o zamówieniu, specyfikacji istotnych warunków zamówienia lub zaproszeniu 

do  składania  ofert.  Natomiast  z    §  13  ust.  1  pkt  1  rozporządzenia  o  dokumentach  wynika, 

ż

e w  celu  potwierdzenia,  że  oferowane  roboty  budowlane,  dostawy  lub  usługi  odpowiadają 

wymaganiom  określonym  przez  zamawiającego,  może  on  żądać  w  szczególności  próbek, 

opisów, fotografii, planów, projektów, rysunków, modeli, wzorów, programów komputerowych 

oraz innych podobnych materiałów, których autentyczność musi zostać poświadczona przez 

wykonawcę na żądanie zamawiającego. 

Odwołujący zarzucił, że naruszeniem wszystkich powyższych przepisów, a także art. 

7  ust.  1  pzp  jest  zażądanie  przez  Zamawiającego  złożenia  wraz  z  ofertą  próbki 

oprogramowania,  będącej  przedmiotem  oceny  w  kryterium  techniczno-jakościowym  oceny 

ofert przez pryzmat realizacji trzech scenariuszy testowych, w tym za wykonanie określonego 

produktu zgodnie ze standardami OGC – gdyż,  po pierwsze –  wymaga to od  wykonawców 

użycia  oprogramowania,  które  nie  jest  gotowe  i  standardowo  oferowane  na  tym 

specjalistycznym  rynku,  po  drugie  –  każdy  z  przewidzianych  scenariuszy  jest  elementem 

zakresu  usług  będących  przedmiotem  tego  zamówienia,  a  po  trzecie  –  preferuje 

ewentualnego  wykonawcę,  który  już  dokonał  implementacji  standardów  OGC  w  swoich 

produktach.    Po  czwarte  –  naruszeniem  konkurencji  ma  być  wymaganie,  aby  zaoferowane 

rozwiązanie  docelowe  wykonane  było  w  takiej  samej  technologii  jak  próbka,  ewentualnie 

równoważnej,  jeżeli  Zamawiający  zaakceptuje  takie  odstępstwo,  gdyż  wymaga  od 

potencjalnego  wykonawcy  ustalenia,  jakiego  oprogramowania  może  użyć  w  celu  realizacji 

wszystkich  usług  objętych  przedmiotem  zamówienia,  co  naraża  na  nadmierne  koszty 

związane z zakupem licencji niezbędnych do realizacji zamówienia. 

Izba stwierdziła, że powyższe zarzuty są niezasadne, bo co najmniej nieudowodnione 

przez  Odwołującego,  na  którym  według  art.  190  ust.  1  pzp  spoczywał  ciężar  udowodnienia 

powyższych twierdzeń. Odwołujący zgłosił dowody {pod nr od 1a do 1i, z pominięciem litery 

„f”}  wskazujące  wyłącznie  na  fakt,  że  organizacja  Open  Geospatial  Consortium  (OGC)  nie 

ma w swojej informacyjnej bazie danych żadnych produktów certyfikowanych pod względem 

zgodności  z  opracowanymi  przez  nią  standardami  OpenLS,  WPS  i  GeoSPARQL 

(w odpowiednich  wersjach),  względnie  stanowiących  referencyjną  implementację  tych 

standardów,  a  jedynie  w  odniesieniu  do  ostatniego  z  powyżej  wymienionych  standardów 

zgłoszono  w  ogóle  jakikolwiek  jego  implementacje.  Czyni  to  bezprzedmiotowym  zarzut 

potencjalnego preferowania wykonawcy, który dokonał implementacji tych standardów, skoro 

co do zasady nie sposób stwierdzić, czy tacy wykonawcy w ogóle istnieją.   

Przede  wszystkim,  skoro  poza  wszelkim  sporem  jest,  że  wymaganie  przez 

Zamawiającego  wykonania  produktów  objętych  przedmiotem  zamówienia  zgodnie 

ze standardami  OGC  jest  jak  najbardziej  uzasadnione  i  racjonalne,  gdyż  wyznacza 

technologię realizacji produktów, do której powinno się dążyć,  niezasadne jest zarzucanie, 

ż

e  nie  można  tego  samego  wymagać  od  próbki.  Na  podstawie  odwołania  nie  sposób 

twierdzić,  na  czym  zasadza  się  tu  zarzut  ograniczenia  konkurencyjności.  Jeżeli  jakiś 

wykonawca  realizował  już  produkty  według  technologii  implementującej  otwarte  standardy 

wypracowane przez OGC, to trudno z tego czynić jakikolwiek zarzut Zamawiającemu, tylko 

z tego powodu, że nie jest nim najwyraźniej Odwołujący.  

Powyższy  zarzut  okazał  się  być  ponadto  bezprzedmiotowy  (podobnie  jak  powyższe 

dowody),  gdyż  oparty  na  błędnym  założeniu  przyjętym  przez  Odwołującego,  a  nie 

znajdującym  oparcia  w  s.i.w.z.,  że  Zamawiający  będzie  wymagał  potwierdzenia 

certyfikowanej, względnie referencyjnej implementacji standardów według OGC. Tymczasem 

Zamawiający  wyjaśnił  na  rozprawie,  że  nie  ma  takich  wymagań,  chociażby  z  tego  powodu, 

ż

e  zdaje  sobie  sprawę  z  kosztowności  procedury  certyfikacji,  natomiast  sam  posiada 

kompetencje  do  dokonania  oceny,  czy  produkt  jest  zgodny  z  wymaganymi  standardami, 

gdyż stosuje je od lat. 

Ponieważ  na  tym  samym  błędnym  założeniu  zdaje  się  opierać  twierdzenie, 

ż

e wykonanie  próbki  wymaga  użycia  niegotowego  i  niestandardowego  oprogramowania, 

a nadto nie zostało to dowiedzione, również ten zarzut należy uznać za niezasadny. 

Ponadto  stwierdzić  należy,  że  powyższy  zarzut,  jak  również  pozostałe  zarzuty 

dotyczące relacji pomiędzy próbką a przedmiotem zamówienia, zdają się opierać li tylko na 

pewnym  uogólnieniu  wysnutym  z  dotychczasowego  orzecznictwa  Izby  {przy  czym 

w odwołaniu  wskazano  de  facto  na  dwa  orzeczenia  z  lat  2008-2009},  że  zamawiający  nie 

mogą  wymagać,  aby  wykonawcy  realizowali  przedmiot  zamówienia  już  na  etapie  składania 

ofert.  Nie  negując,  że  taka  generalizacja  była  uzasadniona  w  stanach  faktycznych,  które 

legły  u  podstaw  rozstrzygnięć,  na które  powołano  się  w  odwołaniu,  w  tej  sprawie  brak  było 

podstaw do stwierdzenia, że zakres próbki jest nieuzasadniony, w szczególności nadmierny 

w stosunku do całości przedmiotu zamówienia. Odwołanie ogranicza się do zaprezentowania 

zestawienia  wymagań  dla  usług  objętych  przedmiotem  zamówienia,  które  znalazły 

odzwierciedlenie w poszczególnych scenariuszach testowych przewidzianych dla próbki {co 

zostało  przy  powyższej  prezentacji  odwołania  przedstawione  jedynie  w  skrócie}.  W  ten 

sposób  nie  zostało  jednak  wykazane,  aby  wymagany  na  potrzeby  scenariuszy  zakres 

wykonania  pokrywał  tak  znaczny  zakres  przedmiotu  zamówienia,  że  nie  sposób  w  tym 

przypadku  mówić,  że  jest  to  próbka,  prezentacja  fragmentu  większej  całości.  Odwołujący 

w istocie nie poruszył nawet tej kwestii, która ma w tym przypadku zasadnicze znaczenie. 

Odwołujący, choć przywołuje stosowne postanowienia s.i.w.z. dotyczące techniczno-

jakościowego  kryterium  oceny  ofert,  zdaje  się  nie  dostrzegać  wynikających  z  nich  

konsekwencji.  Zażądana  próbka  nie  jest  wyłącznie  „dokumentem”  (według  terminologii 

konsekwentnie 

podtrzymywanej 

przez 

kolejne 

rozporządzenia 

o 

dokumentach) 

na potwierdzenie  zgodności  oferowanych  usług  z  wymaganiami  opisu  przedmiotu 

zamówienia.  Czy,  jak  zdaje  się  chciałby  Odwołujący,  potwierdzeniem  zdolności  wykonania 

przez danego wykonawcę usług objętych przedmiotem zamówienia w oderwaniu od samego 

przedmiotu zamówienia. W tym postępowaniu jest także sui generis rzeczowym elementem 

treści  oferty,  którego  ocena  służy  przyznaniu  punktacji  de  facto  oferowanemu  rozwiązaniu, 

którego emanacją jest próbka w zakresie objętym wymaganą prezentacją. 

Z uwagi na powyższe nie ma racji bytu również kwestionowanie przez Odwołującego 

wymagania,  aby  oferowane  rozwiązanie  docelowe  miało  być  wykonane  w  takiej  samej 

technologii  jak  próbka.  W  ramach  tego  zarzutu  Odwołujący  abstrahuje  również  od  tego,  że 

dopuszczone  zostało  wykonanie  przedmiotu  zamówienia  w  technologii  równoważnej  do 

zaprezentowanej  w  próbce,  pod  warunkiem  zaakceptowania  takiego  odstępstwa  przez 

Zamawiającego.  Uwzględniając  te  uwarunkowania,  samo  twierdzenie  przez  Odwołującego, 

ż

e  nie  będzie  mógł  optymalnie  dobrać  technologii  (dla  usług  rozbudowywanych  – 

dotychczasowej, a dla usług nowych – dobranej przez siebie), nie jest wystarczające. 

Podobnie wyłącznie nieweryfikowalnymi twierdzeniami są podane w odwołaniu koszty 

zakupu  licencji  koniecznych  dla  wykonania  próbki,  tudzież  nakład  pracy.  Stąd  nie  sposób 

uczynić zadość, skądinąd ogólnikowemu żądaniu, aby dotychczasowe scenariusze zastąpić 

innymi,  nieograniczającymi konkurencji  i możliwymi  do  realizacji  przez  wiele  podmiotów,  ze 

wskazaniem  nazw  uprzednio  prowadzonych  przez  Zamawiającego  postępowań,  w  których 

tak podobno było. 

Reasumując, 

ż

aden 

z 

powyższych 

zarzutów 

(okoliczności 

podniesionych 

w odwołaniu),  zarówno  rozpatrywanych  odrębnie,  jak  i  łącznie,  nie  wskazuje  na  naruszenie 

przez  Zamawiającego,  któregokolwiek  z  zarzucanych  przepisów.  Przy  czym  w  ogóle  nie 

wiadomo, na czym miałoby polegać naruszenie wskazanego również na wstępie odwołania 

art.  91  ust.  3  pzp,  zgodnie  z  którym  kryteria  oceny  ofert  nie  mogą  dotyczyć  właściwości 

wykonawcy,  a  w  szczególności  jego  wiarygodności  ekonomicznej,  technicznej  lub 

finansowej. 

{rozstrzygnięcie zarzutów z pkt 2 odwołania Comarch} 

W ramach tego zarzutu wskazano na naruszenie art. 29 ust. 1 i 2 pzp oraz art. 7 ust.1 

pzp.  

Jak  wynika  z  odwołania,  aktualny  opis  przedmiotu  zamówienia  narusza  uczciwą 

konkurencję  przez  pośrednie  ograniczenie  kręgu  wykonawców  do  konsorcjum  złożonego 

z producentów  systemów  SIG,  względnie  do  wykonawcy,  który  uzyskał  od  wszystkich  tych 

podmiotów uprawnienia  licencyjne do ich oprogramowania. Ma ono polegać, po pierwsze – 

na  wymaganiu  od  wykonawcy  zamówienia  zapewnienia  środowiska  developerskiego,  które 

będzie  wykorzystywał  do  tworzenia  produktów  {co  wynika  wprost  z  adekwatnie 

zacytowanego  w  odwołaniu  postanowienia  pkt  4  rozdziału  9  SOPZ},  powodującym,  że  dla 

rozbudowy 

istniejących 

systemów 

wykonawca 

będzie 

musiał 

zakupić 

licencje 

na oprogramowanie  producentów  poszczególnych  systemów  SIG.  Po  drugie  –  na  tym, 

ż

e realizowanie  przez  wykonawcę  usług  stanowiących  przedmiot  zamówienia,  zarówno 

rozwojowych,  jak  i  dodatkowych,  również  może  się  wiązać  z  koniecznością  zakupu 

stosownych  licencji  od  tych  podmiotów.  Po  trzecie  –  zakazem  podejmowania  przez 

wykonawcę zamówienia działań, których skutkiem może być utrata gwarancji na systemy lub 

ich elementy, dla których obowiązuje gwarancja świadczona przez inne podmioty. 

Izba  stwierdziła,  że  powyższe  zarzuty  są  niezasadne,  gdyż  co  najmniej 

nieudowodnione  przez  Odwołującego,  na  którym  w  tym  zakresie  spoczywał  ciężar 

udowodnienia  okoliczności,  z  których  chciał  wywieść  skutki  prawne  (art.  190  ust.  1  pzp). 

Zgłoszone  wnioski  dowodowe  nie  wykazują,  że  Zamawiający  dokonał  opisu  przedmiotu 

zamówienia  w  sposób,  który  może  naruszać  uczciwą  konkurencję,  którą  to  zasadę  nie 

można traktować wyłącznie jako abstrakcyjny wzorzec, ale odnieść do uwarunkowań danego 

postępowania.  

W ocenie Izby niczego istotnego do sprawy w kontekście zarzutów sformułowanych w 

odwołaniu nie wnosi, że: 

– na raptem dwa zapytania skierowane drogą mailową do dwóch podmiotów spośród poniżej 

wskazanych,  na  jedno  nie  udzielono  odpowiedzi,  a  w  drugim  zwrócono  uwagę, 

ż

e przygotowanie oferty cenowej wymaga szerszej analizy {wydruki oznaczone jako dowody 

nr 2a i 2b}; 

–    w  każdym  z  5  postępowań  w  trybie  przetargu  nieograniczonego  dotyczącym  rodzajowo 

zbliżonego  przedmiotu  zamówienia,  w  tym  4  prowadzonych  przez  GUGiK,  została  złożona 

tylko  jedna  oferta  przez  jeden  z  poniżej  wymienionych  podmiotów  {wyciągi  z  dokumentacji 

postępowań oznaczone jako dowody nr 3a-3e}; 

–    GUKiK  dokonał  podziału  innego  zamówienia  na  części  w  celu  umożliwienia  wzięcia 

udziału  w  postępowaniu  większemu  gronu  wykonawców  i  zwiększenia  otwarcia  na 

konkurencję na rynku geodezyjnym {oświadczenie oznaczone jako dowód nr 4}; 

–  Comarch  w  toku  dialogu  technicznego  poprzedzającego  aktualnie  prowadzone 

postępowanie proponował GUGiK, aby w zakresie wsparcia czy nowych licencji na określone 

produkty  standardowe  zastosować  procedurę  umowy  ramowej,  uznając  w  tym  zakresie  za 

wzorcowe  postępowanie  przeprowadzone  przez  Centrum  Projektów  Informatycznych 

{wydruk korespondencji elektronicznej oraz wyciągi z dokumentacji postępowania oznaczone 

zbiorczo jako dowód nr 5}; 

– 11 postępowań dotyczących świadczenia opieki technicznej, asysty technicznej, wsparcia 

i   serwisu,  zmiany  modelu  licencjonowania  oprogramowania  itp.  było  prowadzonych  przez 

różnych  zamawiających  w  trybie  zamówienia  z  wolnej  ręki  {wyciągi  z  ogłoszeń  oznaczone 

jako dowody 6a-6k}; 

Niesporne  było,  że  przedmiotowe  zamówienie,  co  sygnalizuje  już  sama  nazwa 

prowadzonego postępowania, dotyczy realizacji i rozbudowy w ramach realizowanych przez 

GUGiK  projektów  pn.:  „Centrum  Analiz  Przestrzennych  Administracji  Publicznej”  (CAPAP), 

„Budowa  Zintegrowanego  Systemu  Informacji  o  Nieruchomościach”  (ZSIN  –  Faza  II), 

„Krajowa  Baza  Danych  Geodezyjnej  Ewidencji  Sieci  Uzbrojenia  Terenu  (K-GESUT)  usług, 

np.  usługi  zgłaszania  błędów  w Państwowym  Zasobie  Geodezyjnym  i  Kartograficznym 

(PZGiK). Ma to zapewnić rozwój systemów i aplikacji rozwijanych w ramach tych projektów: 

Systemu  CAPAP,  Systemu  Geoportal,  Krajowego  Systemu  Zarządzania  Bazą  Danych 

Obiektów  Topograficznych  (KSZBDOT),  Systemu  Zarządzania  Bezpieczeństwem  Informacji 

(SZNMT),  Systemu  Uniwersalny  Moduł  Mapowy,  Systemu  Moduł  SDI  Systemu  Walidator 

metadnych,  Systemu  Edytor  metadanych,  narzędzia  do  harmonizacji  zbiorów  danych 

przestrzennych, Systemu ZSIN; Systemu K-GESUT. Przy czym wykonawcami (samodzielnie 

lub w konsorcjum), względnie podwykonawcami poszczególnych systemów byli: Geoportal 2 

–  Asseco Poland S.A. oraz ESRI Polska sp. z o.o. (podwykonawca GISPartner sp. z o.o.); 

PZGiK  –  GeoTechnologies  sp.  z  o.o.  (w  której  100%  udziałów  ma  GISPartner  sp.  z  o.o.); 

KSZBDOT – Okręgowe  Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne OPEGIEKA sp. z o.o. 

(podwykonawca – Intergraph Polska sp. z o.o.); SZNMT, ZSIN, Uniwersalny Moduł Mapowy, 

SDI  –  Intergraph  Polska  sp.  z  o.o.;  System  K-GESUT  –  Asseco  Poland  S.A.  {w  odwołaniu 

powyższe bardziej szczegółowo rozpisano w części wstępnej do zarzutu}.  

Powyższe  uwarunkowania  unaoczniają,  że  przedmiotowe  zamówienie  nie  jest 

zawieszone  w  próżni,  gdyż  dotyczy  rozbudowy  funkcjonujących  i  powiązanych  ze  sobą 

systemów  informatycznych,  a  nie  ich  budowy  od  podstaw.  Zamawiający  ma  zatem 

uzasadnioną  potrzebę,  aby  wykonawca  zapewnił  realną  możliwość  takiej  rozbudowy, 

z uwzględnieniem  istniejących  uwarunkowań  faktycznych  i  prawnych  dotyczących 

oprogramowania, na którym oparte są poszczególne systemy  

Z  treści  odwołania,  co  zostało  podtrzymane  na  rozprawie,  wynika,  że  Odwołujący 

w ogóle  uważa,  że  przedmiotowe  postępowanie  nie  powinno  być  prowadzone  jako 

postępowanie  o  udzielenie  zamówienia,  a  jako  postępowanie  w  celu  zawarcia  umowy 

ramowej.  

Izba  uznała  za  niezasadny  zarzut  ograniczenia  konkurencji  przez  postanowienie 

zawarte w pkt 7 rozdziału 6.3 Administracja techniczna załącznika nr 1 do s.i.w.z.  

Odwołujący pominął, że zacytowana część postanowienia poprzedzona jest zdaniem, 

ż

e  Szczegóły  i  sposób  wykonywania  prac  przez  Wykonawcę  będą  uzgadniane  pomiędzy 

Stronami  i  opisane  w  Zleceniu.  Przede  wszystkim  postanowienie  to  należy  odnieść  do 

kontekstu,  w  jakim  zostało  pomieszczone,  czyli  działań,  które  wchodzą  w  zakres 

Administracji  Technicznej,  które  wyczerpująco  wyliczono  i  opisano  w  pkt  poprzedzającym 

w lit.  a)-f),  takich  jak:  świadczenie  wsparcia  –  związanego  z  obsługą  systemów  (w  tym 

zarządzanie  użytkownikami),  w  zakresie  bezpośredniej  obsługi,  konfiguracji,  optymalizacji  i 

administracji  systemami,  instalacji  oprogramowania,  zasilanie  danymi  systemów  oraz 

ś

wiadczenie pomocy merytorycznej i technicznej w procesie zasilania systemów, organizacja 

i prowadzenie usług zdalnego wsparcia użytkowników związanego z obsługą systemów czy 

zapewnienie  ciągłego  działania  systemu,  w  tym  utrzymywanie  gotowości  do  reakcji  na 

zgłaszane incydenty, ich klasyfikacja i rozwiązywanie. 

{rozstrzygnięcie zarzutów z pkt 3 odwołania Comarch} 

Odwołujący  upatruje  naruszenia  art.  29  ust.  1  pzp  w  określonym  przez 

Zamawiającego w s.i.w.z. sposobie obliczenia ceny oferty za całość przedmiotu zamówienia 

metodą  wyceny  punktu  funkcyjnego  (metoda  COSMIC),  gdyż,  po  pierwsze    nie  ma 

gwarancji, ile faktycznie  usług zostanie zamówionych, po drugie  metody tej nie stosuje się  

do wyceny kosztów realizacji zamówienia typu licencje, szkolenia, katering. 

Izba  zważyła,  że  tak  sformułowany  zarzut  nie  wskazuje  na  naruszenie  przez 

Zamawiającego  powyższego  przepisu,  gdyż  sprowadza  się  do  twierdzenia,  że  z  uwagi  na 

powyższe  przyjęty  sposobu  obliczenia  ceny  oferty  uniemożliwia  rzetelną  wycenę  oferty. 

Odwołujący domaga się zniesienia wyceny ceny oferty metodą punktów funkcyjnych, 

nie  proponując  zamiast  tego  niczego  konkretnego.  Bezprzedmiotowe  jest  nakazywanie 

Zamawiającemu, aby zobowiązał wykonawców do określenia ceny za realizację zamówienia, 

gdyż  istniejący  sposób  obliczenia  ceny,  w  tym  wycena  punktu  funkcyjnego  umożliwia 

zarówno określenie ceny oferty, jak i przeprowadzenie rozliczeń za faktycznie zrealizowany 

zakres  zamówienia.  Izba  nie  może  nakazać  żadnemu  zamawiającemu,  aby  wprowadził 

wynagrodzenie  ryczałtowe  za  maksymalny  zakres  przedmiotu  zamówienia  i  zapłacił  taką 

cenę niezależnie od zakresu jego realizacji.  

Wadliwość  wliczania  pewnych  kategorii  kosztów  do  wyceny  punktu  funkcyjnego  wg. 

metodologii COSMIC nie przesądza o naruszeniu przez Zamawiającego art. 29 ust. 1 pzp.  

{KIO 2339/16, KIO 2352/16} 

Mając  powyższe  na  uwadze,  Izba  –  rozpatrując  sprawy  w  granicach  zarzutów 

zawartych w odwołaniach – stwierdziła, że: 

–  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO  2339/16  odwołanie  podlega  uwzględnieniu,  gdyż  Zmawiający 

naruszył art. 29 ust. 1 pzp oraz art. art. 473 § 1 kc w z art. 139 pzp, co może mieć istotny 

wpływ  na  wynik  prowadzonego  postępowania  o  udzielenie  zamówienia  –  wobec  czego 

na podstawie art. 192 ust. 1, 2 i 3 pkt 1 ustawy pzp – orzeczono, jak w pkt 1. sentencji; 

–  w  sprawie  o  sygn.  akt  KIO  2352/16  odwołanie  podlegają  oddaleniu–  wobec  czego  na 

podstawie art. 192 ust. 1 i 2 pzp orzeczono, jak w pkt 2. sentencji. 

O  kosztach  postępowania  odwoławczego  orzeczono  stosownie  do  jego  wyniku, 

na podstawie  art. 192  ust.  9  i  10  ustawy  Prawo  zamówień  publicznych,  zaliczając 

w pierwszej kolejności do tych kosztów uiszczone przez Odwołujących wpisy – zgodnie z § 3 

pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości 

i sposobu  pobierania  wpisu  od odwołania  oraz  rodzajów  kosztów  w  postępowaniu 

odwoławczym  i  sposobu  ich  rozliczania  (Dz.  U.  Nr  41,  poz.  238).  Kosztami  postępowania 

odwoławczego w sprawie o sygn. akt KIO 2339/16 obciążono Zamawiającego, od którego – 

zgodnie  z  §  5  ust.  2  pkt  1  rozporządzenia  –  zasądzono  na  rzecz  Odwołującego  Asseco 

poniesione przez niego koszty z tytułu uiszczonego wpisu od odwołania oraz uzasadnionych 

kosztów  w  postaci  wynagrodzenia  pełnomocnika,  wobec  przedłożenia  w  tym  zakresie  do 

zamknięcia  rachunku.  Natomiast  kosztami  postępowania  odwoławczego  w  sprawie  o  sygn. 

akt KIO 2352/16 obciążono Odwołującego Comarch, od którego – zgodnie z § 5 ust. 3 pkt 1 

rozporządzenia  –  zasądzono  na  rzecz  Zamawiającego,  który  złożył  w  tym  zakresie 

odpowiedni  rachunek  do  zamknięcia  rozprawy,  jego  uzasadnione  koszty  w  postaci 

wynagrodzenia pełnomocnika.  

Przewodniczący: 

……………………………… 

……………………………… 

………………………………